အစိုးရမရွိေသာ တိုင္းျပည္သို႔တစ္ေခါက္

စာေရးသူသည္ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔သူေလးေမခလာက သူ႔စက္ဘီးေလးျဖင့္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့၍ ဘယ္လဂ်ီယံ နိုင္ငံ ဘရပ္ဆဲၿမိဳ ႔သို႔ထြက္မည့္ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို႔ အခ်ိန္မီေရာက္သြားနိုင္ခဲ့သည္။

ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ၿပီးေနရာယူလိုက္ေသာအခါ ခရီးသည္အခ်ိဳ ႔ေရာက္ေနၾကၿပီးျဖစ္သည္။ စာေရးသူ က လမ္းတစ္ေလ်ာက္တြင္ ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ရန္ရွိသျဖင့္ ေဘးဘက္အစြန္တြင္ထိုင္ပါသည္။ ခရီးသည္မ်ား စံုေသာအခါ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၄ မိနစ္မွာ ကားစ,ထြက္၏။ ကားေပၚ၌ ထုိင္ခံုေစ့လူမျပည့္ေပ။ ၅ ပံု ၄ ပံုခန္႔ သာပါမည္ ထင္၏။ စာေရးသူ၏ေဘးတြင္ထိုင္သူမရွိသျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္တင္ထားလ်က္ ကင္မရာမ်ားကို အဆင္သင့္ထုတ္ထား၏။ ဗီြဒီယိုကင္မရာအား လက္မွာအသင့္ကိုင္ထားရင္း ခရီးသြားဧည့္ႀကိဳအမ်ိဳးသမီး ႀကီးေျပာျပသည္မ်ားကိုလည္း တစ္ဖက္မွနားေထာင္ေနမိသည္။

ဘတ္စ္ကားက ဒဲမ္းရက္လမ္း(Damrak) မွ ၿမိဳ ႔လယ္ဘူတာရံုႀကီး(Central Station) ဘက္ကို ဦးတည္ ထြက္လိုက္ပါသည္။ ထိုမွ ညာဘက္သို႔ခ်ိဳးေကြ႔ကာ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔၏ေတာင္ဘက္သို႔ ဆက္ေမာင္းေလ သည္။ စာေရးသူသည္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္က ဖင္လန္နိုင္ငံ ဟယ္လဆင္ကီၿမိဳ ႔မွ အမ္စတာဒမ္ကိုေရာက္စဥ္ ဤ ၿမိဳ ႔႔၏ေတာင္ဘက္ပိုင္းရွိ ေလဒန္၊ ေဟ့ဂ္၊ ဒက္ဖ္၊ ေရာတာဒမ္ အစရွိသည့္ၿမိဳ ႔မ်ားသို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ခရီးလည္ ပတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနရာအတိအက်အား မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ ႔လယ္ဘူတာရံုႀကီးအနားမွသြားခဲ့ရ သည္ကိုမူ မွတ္မိေနပါ၏။

 

အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔က ၿမိဳ ႔လယ္ဘူတာရံုႀကီး။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (ဇြန္ ၂၀၁၁)။

 

ဧည့္ႀကိဳအမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ အသက္ ၆၀ ခန္႔ရွိမည္ဟုခန္႔မွန္းရ၏။ သူမက ကားဆရာ၏အမည္ ႏွင့္သူမ၏ အမည္တို႔ကို ဦးစြာေျပာျပလ်က္ မိတ္ဆက္ပါသည္။ ကားဆရာ၏အမည္ကို ‘ရြိဳင္ယန္’ ဟု မွတ္မိေနကာ သူမ၏အမည္ကိုမူ ေမ့သြားၿပီျဖစ္သည္။ သူမက မိမိတို႔ခရီးသည္မ်ားအား အဂၤလိပ္စကားေျပာသူ ႏွင့္ျပင္ သစ္စကားေျပာသူ မည္မွ်ရွိေၾကာင္းေမးရာ အဂၤလိပ္စကားေျပာသူက အမ်ားစုျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ျဖစ္ ေပရာ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို သူမက အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ဦး စြာမ်ားမ်ားေျပာလ်က္ ျပင္သစ္စကားျဖင့္အ က်ဥ္းခ်ဳပ္မွ်သာေျပာေလသည္။

သူမေျပာျပသည္မ်ားတြင္ နယ္သာလန္နိုင္ငံ၌ ဒုတိယေျမေအာက္မီးရထားလမ္း (Second Avenue Subway) ေဖာက္လုပ္ေနသျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရမွာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ၄.၈ ဘီလီ ယံေဒၚလာကုန္က်မည္ျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၈ ခုႏွစ္တြင္ၿပီးဆီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒတ္ခ် ္ေလရဟတ္ (windmill) ႀကီးမ်ားကို ေရစုပ္တင္ရန္ႏွင့္လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္လုပ္ေရးတို႔အတြက္ အသံုးျပဳေၾကာင္း၊ နယ္သာလန္ နိုင္ငံအား ေလရဟတ္ႀကီးမ်ား က်ဴးလစ္ပန္းမ်ား (Tulips) ျဖင့္တြဲဖက္ကာ အမွတ္သညာျပဳေလ့ရွိၾက ေၾကာင္း၊ ဘယ္လဂ်ီယံနိုင္ငံသည္ ၁၈၃၀ ခုႏွစ္တြင္ နယ္သာလန္နိုင္ငံမွ လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘယ္ လဂ်ီယံနိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းရွိလူ မ်ားသည္ ဒတ္ခ် ္ဘာသာစကားကိုေျပာဆိုၾကလ်က္ ဘယ္လဂ်ီယံ နိုင္ငံေတာင္ပိုင္းရွိလူမ်ားကမူ ျပင္သစ္ဘာသာစကားကိုေျပာဆိုၾကေၾကာင္း၊ ဖလန္းမင္းစ္လူမ်ိဳးစုသည္ ဘယ္လဂ်ီယံနိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း(ဖလန္းဒါး)တြင္ေနထုိင္ၾကလ်က္ ဖလန္းမစ္ရွ္ဘာသာစကားေျပာဆို ၾက ေၾကာင္း၊ ဖလန္းမစ္ရွ္ဘာသာစကားမွာ နယ္သာလန္နိုင္ငံသားမ်ားေျပာသည့္ ဒတ္ခ် ္ဘာသာစကားႏွင့္ အလြန္နီးစပ္မႈရွိေၾကာင္း၊ ဘယ္လဂ်ီယံနိုင္ငံ၌ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္က်င္းပခဲ့သည့္ေရြး ေကာက္ပြဲၿပီး ကတည္းက အစိုးရအဖြဲ႔ ဖြဲ႔မရပဲရွိေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္အေတာ္စံုစံုေျပာ ျပပါသည္။

 

 

ဘရပ္ဆဲၿမိဳ ႔သို႔အသြား လမ္းမွာေတြ႔ရေသာ အိမ္ေလးမ်ား။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (ဇြန္ ၂၀၁၁)။

 

ဘရပ္ဆဲၿမိဳ ႔သို႔အသြား လမ္းမွာေတြ႔ရေသာ စားက်က္ခင္းမ်ား။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (ဇြန္ ၂၀၁၁)။

 

ဘရပ္ဆဲၿမိဳ ႔သို႔အသြား လမ္းမွာေတြ႔ရေသာ စိုက္ခင္းမ်ား။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (ဇြန္ ၂၀၁၁)။

 

စာေရးသူကမူ သူမေျပာျပသည္မ်ားကို နားေထာင္လိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္စရာရွိသည္မ်ားကိုရိုက္လိုက္ လမ္း ေဘးမွာျမင္ေတြ႔ေနရသည့္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုစားက်က္ခင္းမ်ား၊ ျမက္စားေနေသာႏြားအုပ္မ်ား၊ စိုက္ခင္းႏွင့္ေမြး ျမဴေရးကြင္းမ်ားထဲက အုတ္ကၽြပ္မိုးနီနီႏွင့္တစ္ထပ္အိမ္ေလးမ်ားစသည့္ရႈခင္းမ်ားကို ခံစားၾကည့္လိုၾကည့္ ျဖင့္ ရွိေနသည္။ သူမေျပာျပေနသည္မ်ားကို ၾကားတာၾကား မၾကားတာမၾကား။

သို႔ျဖင့္ ေန႔ ၁၂ နာရီေက်ာ္တြင္ ဘယ္လဂ်ီယံနိုင္ငံ၏ ဒုတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ ႔ႀကီးျဖစ္သည့္ အန္႔တ္၀(ပ္)ၿမိဳ ႔ (Antwerp)သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဤၿမိဳ ႔မွာ ကမၻာ့စိန္ၿမိဳ ႔ေတာ္(the diamond capital of the world) အျဖစ္ ထင္ရွားသည္ဆို၏။ 

တရား၀င္ဖြဲ႔ထားသည့္အစိုးရမရွိေသာနိုင္ငံသို႔ မိမိအေနျဖင့္ ပထမဦးဆုးံအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါ ေလ၏။ 

 

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။