လပ္ကီးကေလး ဆံုးသြားရွာၿပီ

ယခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၇ ရက္ေန႔က စာေရးသူ၏အိမ္မွာ ရုိက္ထားသည့္ပံု။

ဒီကေန႔ညေန ၃ နာရီခန္႔က အလုပ္မွာရွိေနတုန္း အိမ္ရွင္မထံက ဖုန္း၀င္လာခဲ့သည္။

မိမိက ဖုန္းကိုင္လိုက္ေသာအခါ တစ္ဖက္မွ အိမ္ရွင္မ၏အသံသည္ ငိုသံျဖင့္ တစ္ဆို႔ေနၿပီး ႏႈတ္က မည္သည့္ စကားမွ် ထြက္၍မလာခဲ့ေပ။ ေဘးမွာရွိေနသည့္ သားက သူ႔အေမထံမွ ဖုန္းကိုယူၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ သျဖင့္ လပ္ကီးကေလး ဆံုးသြားၿပီဆိုသည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ၾကားသိလိုက္ရ၏။  

လပ္ကီးဆိုေသာ ဂ်က္ရပ္ဆဲတယ္ရီယာ(Jack Russell Terrier) အမ်ိဳးအစား ေခြးကေလးသည္ ေရွးဘ ၀က ေရစက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါမည္။ မိမိတို႔ မိသားစုႏွင့္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၆ ႏွစ္နီးပါး အတူရွိေနခဲ့သည္။ သူ၏ ေမြး ဖြားရာဌာေနျဖစ္ေသာ ၾသစေတးလ်နိုင္ငံမွ အသက္ ၃ လ သားအရြယ္မွာ စင္ကာပူသို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ၈ လ သား အရြယ္တြင္ သူ၏ပထမပိုင္ရွင္ထံမွ စာေရးသူတို႔အိမ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့၏။ 

သူ႔အမည္ ‘လပ္ကီး’(Lucky)သည္ သူ၏ပထမပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ စင္ကာပူလူမ်ိဳး လူငယ္လင္မယားက ေပး ထားသည့္ အမည္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔က ထိုအမည္ကိုပင္ ႏွစ္ၿခိဳက္သျဖင့္ သူ႔ကို လပ္ကီးလို႔ပင္ ဆက္ၿပီးေခၚခဲ့ ပါသည္။

မိမိတို႔အိမ္တြင္ သူ အၾကာႀကီးေနသြားခဲ့ၿပီးမွ ယခုေတာ့ မိမိတို႔ထံက သူ အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ 

မေခၚပဲႏွင့္ လာ၊ မႏွင္ပဲႏွင့္ ျပန္သြားျခင္းေပပဲလား။

 

ယခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၇ ရက္ေန႔က စာေရးသူ၏အိမ္မွာ ရုိက္ထားသည့္ပံု။

 

သူ ေသသြားေသာအခါ မိမိတို႔ မိသားတစ္စုလံုး ၀မ္နည္းပူေဆြးျဖစ္ၾကရသည္။ အားလံုးထဲမွာ သမီးက စိတ္ အထိခိုက္ဆံုး ျဖစ္ရေလသည္။ သူ အိမ္ကို စၿပီးေရာက္လာကတည္းက သမီးႏွင့္အတူ ေနခဲ့သည္။ သမီးေလး အိမ္ေထာင္ျပဳသြားၿပီး သူတို႔အိမ္ႏွင့္သူ သီးျခားခြဲေနေသာအခါ သူက စာေရးသူတို႔အိမ္မွ သမီးႏွင့္အတူ အိုး သစ္အိမ္သစ္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ပါသြားေလသည္။

သို႔ေသာ္ သမီးတို႔၏အိမ္မွာ မိမိတို႔အိမ္ႏွင့္ မေ၀းလွသျဖင့္ သမီးႏွင့္လပ္ကီးတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ထံ မ ၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လာရသည္မွာ အိမ္ထဲ၌ တေန႔လံုး ကုပ္ေနရသည့္ လပ္ ကီးကေလးအား ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းရေစလို၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ေခြးကို တကၠစီတို႔ လိုင္းဘတ္စ္ ကားတို႔ျဖင့္ တင္ၿပီးခရီးသြားရန္ အဆင္မေျပ၍ တစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ရေလသည္။ လပ္ကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း အိမ္ထဲမွ အျပင္သို႔ထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုးေလေတာ့။

စာေရးသူတို႔အိမ္ကို ေရာက္လာေသာအခါ မိမိတို႔ႏွစ္ဦးႏွင့္သားတို႔အား ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ သူက ေပ်ာ္ေလ့ရွိ သည္။ အိမ္မွာ လူစံုတက္စံုမေတြ႔ရက က်န္ေသာသူမ်ားကို သူ႔မ်က္လံုးေလးမ်ားျဖင့္ ေ၀ွ႔ရမ္း ရွာတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ သမီးသည္ သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ သူ႔ခင္ပြန္းႏွင့္ျဖစ္ေစ အျပင္သြားစရာကိစၥရွိက လပ္ကီးကို စာေရးသူတို႔ိအိမ္သို႔ လာပို႔ထားတတ္သည္။ ညေနမွာအခ်ိန္တန္၍ သမီး ျပန္ေရာက္မလာေသးပါက လပ္ကီး ခမ်ာ လည္ပင္းတံေတာင္ရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ရွာပါေလၿပီ။ ထိုင္ခ်လိုက္ ထသြားလိုက္ ျပန္ထိုင္လိုက္ျဖင့္ ဂနာမ ၿငိမ္ေလေတာ့။ ျပန္မေရာက္တာ ၾကာေလ တံခါးအနား သြား သြားၾကည့္ကာ သူ႔မွာ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ ရေလပင္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ သမီးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္တာထက္ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္လာသည့္လကၡဏာမ်ား ေပၚလြင္ လာေတာ့သည္။

ေအာ္ .. လပ္ကီးခမ်ာ လူမ်ားကဲ့သို႔ ေမွ်ာ္တတ္သလို ပူလည္းပူတတ္ပါတကား။

ေမွ်ာ္လည္းေမွ်ာ္ စိတ္လည္းပူလာရၿပီဆိုပါက လပ္ကီးသည္ ထသြားထလာ လံုး၀မလုပ္ေတာ့ပဲ တံခါး၀အနား မွာ တံခါးဖက္ကို မ်က္ႏွာတူရူမူလ်က္ စာေရးသူတို႔ဖက္ကို ဖင္ေပးထားကာ အၿပီးထိုင္ေစာင့္ေနေခ်ေသးေတာ့။ သမီး ျပန္ေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ပူပင္ေသာကေတြေပ်ာက္ၿပီး သူ႔ခမ်ာ ေပ်ာ္လိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။ 

သူ႔အျဖစ္ကို ေဘးမွၾကည့္ကာ မိမိတို႔မွာ သနားမိၾကပါသည္။  

 

လပ္ကီးေလးက မိသားစုႏွင့္အတူ တယ္လီဗီးရွင္းလည္း ၾကည့္တတ္သည္။ (ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁)

 

၁၃၇၄ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္။ 2 December 2012 (Sunday) တြင္ ဆက္ေရးပါသည္။

ျပင္သစ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာႀကီး ‘မီလန္ ကြန္ဒဲရား’ က -

“ေခြးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား နိဗၺာန္ႏွင့္ ေပါင္းကူးေပးထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္မ်ား မရွိၾက။ မနာလို ၀န္တိုတတ္သည့္ မစၦရိယစိတ္မ်ား မရွိၾက။ မတင္းတိမ္ မေရာင့္ရဲျခင္းမ်ား မ ရွိၾက။ အလြန္လွပသည့္ ညေနခင္းေလးမွာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္အတူ ေတာင္ခါးပန္းမွာ ထိုင္ေနလိုက္ရ ရင္ ေအဒင္ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသလို ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ျခင္းကင္းေသာ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ ႔မႈကို ခံစား ရမည္” ဟု ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

ထိုစကားမွန္သည္ဟု မိမိ ယံုၾကည္ပါသည္။

လပ္ကီးေလးက မိမိတို႔အား -

သန္႔စင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကို သင္ျပေပးခဲ့ပါသည္။ 

ဂရုဏာထား စာနာတတ္ရန္ သင္ျပေပးခဲ့ပါသည္။

သည္းညင္းခံၿပီး ၾကင္နာ သနားတတ္ရန္ သင္ျပေပးခဲ့ပါသည္။ 

သည့္အျပင္ သူ ဘ၀၏ေနာက္ဆံုး လပိုင္း ရက္ပိုင္းမ်ား၌ ‘ဇရာပိ ဒုကၡာ’၏သေဘာကို ပ်က္ ပ်က္ထင္ထင္ ျပ သြားခဲ့ပါေသးသည္။ 

‘ဂ်က္ရပ္ဆဲတယ္ရီယာ’တို႔၏ သက္တမ္းသည္ ပ်မ္းမွ် အားျဖင့္ ၁၂ ႏွစ္မွ ၁၅ ႏွစ္အထိသာ ရွိတတ္ၾကေလရာ လပ္ကီးသည္ မိမိတို႔ အျပဳစုေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ဘ၀ကို ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ေနသြားခဲ့သျဖင့္ ဇရာ၏လကၡဏာမ်ား ကို ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆိုင္ ခံစားသြားရေလသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္ေလာက္က သူ၏ သြားမ်ားႀကဲလာၿပီး နား တြဲ႔လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁ ႏွစ္ခြဲေလာက္ကမူ သူ၏မ်က္ေစ့အျမင္စြမ္းအားက်ဆင္းလာခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္လည္ပိုင္းမွစၿပီး ႂကြက္သားမ်ား အားအင္ဆုတ္ယုတ္ မႈ သိသိသာသာႀကီး ရွိလာခဲ့သည္။ သူ ခုန္တက္ေနၾကျဖစ္သည့္ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာအေပၚသို႔ ယခင္ကလို ေစြ႔ ကနဲ မခုန္တက္နိုင္ေလေတာ့။ ေလွကားကိုလည္း ယခင္ကလို သူ႔ဖာသာ မတက္နိုင္ေတာ့သျဖင့္ ခ်ီတင္ေပးရ သည္။ ေလွခါးကို သူ႔ဖာသာ ဆင္းနိုင္ေသးသည္ဟု ဆိုနိုင္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္မူ အိေျႏၵရရေလး မဆင္း နိုင္ေလေတာ့။ ေျမဆြဲအား၏ဆြဲခ်မႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ကို မထိန္းနိုင္ရွာပဲ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚက ဒေရာေသာ ပါး လိွမ့္ေျပးဆင္းသျဖင့္ သူ႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ကာ မိမိတို႔က သနားလည္းသနား ရယ္လည္းရယ္မိၾကေသး၏။ 

မဆံုးခင္ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က ဖ်ာေပၚမွာ၀ပ္ရင္း မိွန္းေနခဲ့သည့္ လပ္ကီးေလး။ (နို၀င္ဘာ ၁၁ ရက္၊ ၂၀၁၂)

ရယ္မိသာ ရယ္မိၾကသည္။ တကယ္မွာ သူ႔အျဖစ္က သနားဖို႔ ပိုလို႔ေကာင္းပါေလ၏။ ဇရာက တေန႔တျခား ဖိ စီးလာသျဖင့္ အားမတန္၍ မာန္ေလွ်ာ့ရရွာသည့္အျဖစ္။ တကယ္တမ္း မလုပ္နိုင္ မကိုင္နိုင္ျဖစ္လာေသာအခါ ဘာမ်ား တတ္နိုင္ပါဦးမည္နည္း။

ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္က လပ္ကီး က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ သူ႔တစ္သက္မွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေဆးခန္းသို႔ သြား လိုက္ရသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့မဟုတ္၊ မိုးဆက္တိုက္ေအးေသာေၾကာင့္ ေခ်ာင္းကေလး တဟြတ္ဟြတ္ျဖစ္၍ သမီးက သြားျပေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္ကမူ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ေဆးခန္းသို႔ မျပခဲ့ဘူးပါေခ်။ ဆရာ၀န္မက အဆုတ္ႏွင့္ႏွစ္လံုးတို႔ကို ဓာတ္မွန္ရိုက္ စစ္ေဆးသည္။ ဆီးႏွင့္ေသြး စစ္သည္။ 

အဆုတ္ထဲ ေရ၀င္ျခင္းႏွင့္ ႏွလံုးႀကီးျခင္း စသည့္အေျဖ ၂ ခု ရခဲ့သည္။ တစ္ျခား ဘာဆိုဘာမွ မျဖစ္ဟု ဆရာ ၀န္မက ေျပာပါသည္။ လပ္ကီးေသာက္ရန္ ေဆးမ်ားေပးလိုက္၏။

ေနာက္တစ္ခု ဆရာ၀န္မက မွာလိုက္ေသးသည္မွာ လပ္ကီးသည္ သက္တမ္းျပည့္ေနၿပီျဖစ္သ ျဖင့္ သူ၏လက္ ရွိႏွလံုးက်န္းမာေရးအရ ေနာက္ထပ္ ၃ လ သို႔မဟုတ္ အမ်ားဆံုး ၆ လ ခန္႔သာ ေနရေတာ့မည္ဟူ၍ ျဖစ္ေလ သည္။    

သို႔တေစ လပ္ကီးကေလးက ေသမင္းကို အံတုလ်က္ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ေနသြားေလသည္။ 

ဆံုးမည့္ေန႔ မနက္ကလည္း သမီးႏွင့္လပ္ကီးတို႔ ့ အခါတိုင္းလိုပင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကေသး၏။ သို႔ေသာ္ လပ္ကီးခမ်ာ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ပါေခ်။ နည္းနည္းေလးေလွ်ာက္ၿပီးတိုင္း အၾကာႀကီး နားေလသည္။ နားေနရင္းျဖင့္ သမီးကို ေတြေတြေလးေမာ့ၾကည့္ရွာသည္။ “လပ္ကီး ေလွ်ာက္ .. ေလွ်ာက္” ဆိုေတာ့ သူက ထံုးစံအတိုင္း ဖင္ကေလး လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းေလး ဆက္ေလွ်ာက္ျပန္ပါသည္ တဲ့။  

သို႔ႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾက၏။

ခဏနားၿပီးေသာအခါ သမီးက လပ္ကီးေလးကို ေရမိုးခ်ိဳး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေပးပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ တဘက္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ေပးကာ ဆံပင္ေျခာက္စက္ျဖင့္ မႈတ္ေပးေလသည္။ အားလံုးၿပီးသည္ႏွင့္ လပ္ကီးက အနားမယူေသးပဲ ဧည့္ခန္းထဲ၌ တလႈပ္တုပ္တုပ္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနျပန္ပါသည္။ ဒီအခါမွာ သမီးက ထူးျခား ခ်က္တစ္ခ်က္ကို သတိျပဳမိ၏။ 

လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လို႔ၿပီးတိုင္း လပ္ကီးက သူ႔ေခါင္းေလးကိုေမာ့ လ်က္ ေလရွဴသြင္းေလသည္။ ေလရွဴ မ၀ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ 

 

လပ္ကီး၏ အရိုးျပာအိုး (အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ၁ လ)။

 

၁၃၇၄ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၇ ရက္။ 5 December 2012(Wednesday) တြင္ဆက္ေရးပါသည္။

ေန႔ခင္း ၁ နာရီေလာက္တြင္ လပ္ကီး၏လွ်ာမွာ ျပာညစ္ညစ္ျဖစ္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း သြားရည္မ်ား က်ေနသည္ ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ သမီးသည္ အေတာ္ႀကီးစိတ္ပူသြားလ်က္ မိခင္ျဖစ္သူအား တယ္လီဖုန္းျဖင့္ဆက္ၿပီး အထိပ္ တလန္႔ ငိုယိုအေၾကာင္းၾကားေလသည္။ အေမျဖစ္သူႏွင့္သားတို႔က သမီးထံ တကၠစီႏွင့္ ကတိုက္ကရိုက္သြား ၾကရသည္။ သမီးတို႔အိမ္တံခါး၀ေရာက္ေသာ အခါ အေမႏွင့္သားတို႔ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ လပ္ကီးကေလး က ေန မေကာင္းေနသည့္ၾကားမွ ၀မ္းသာအားရ ထြက္ႀကိဳရွာပါေသးသည္။  

ဧည့္ခန္းရွိ ၂ ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာ၌ အေမႀကီးထိုင္ခ်လိုက္ရာ လပ္ကီးက အေမႀကီး၏ေျခေထာက္အနားသို႔ လာ ရပ္ရင္း အေမႀကီးကို ေမာ့ၿပီးၾကည့္ေနဆဲ ရုတ္တရက္ လဲက်သြားၿပီး ျပန္မထနိုင္ေတာ့ေပ။ ေဘးတိုက္ကေလး လဲွေနရင္း အသက္ရွဴျပင္းလာကာ ပါးစပ္ကလည္း အရည္မ်ားက်လာသျဖင့္ အေမႀကီးက သမီးထံမွတဘက္ တထည္ေတာင္းၿပီး ေခါင္းေအာက္တြင္ ခံထားေပး၏။

အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရင္း ျမင့္တက္လိုက္ ျပန္က်သြားလိုက္ျဖစ္ေနေသာ လပ္ကီး၏ရင္ပတ္ေပၚ၌ သားက သူ႔ လက္ဖ၀ါးကို ညင္သာစြာ ျပန္႔ျပန္႔ေလးတင္ထားလ်က္ “လပ္ကီး စိတ္ေအးေအးထား.. စိတ္သက္ေတာင့္သက္ သာရွိေအာင္ေနပါ” (Relax .. relax..)ဟု အားေပးႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာေပးေနသည္။ အေမႀကီးသည္ လပ္ ကီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္မွန္း သတိျပဳမိသျဖင့္ ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ေပးရင္း “လပ္ကီး သြားစ ရာရွိတာကို စိတ္ေအးလက္ေအးထားၿပီး သြားပါကြယ္။ ဘာကိုမွ ေနာက္ဆံတင္းမေနနဲ႔ေနာ္..”ဟု မွာေန၏။

သမီးကမူ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ၿပီး ငိုယိုလ်က္ Jalan Jurong Kechil အရပ္ရွိ Vet Practice Pet Ltd ေဆးခန္းသို႔ ဖုန္းဆက္ကာ လပ္ကီး၏အေျခအေနကိုေျပာျပၿပီး ယခုေန႔ခင္းအခ်ိန္တြင္ အေရးေပၚ လာလိုေၾကာင္းေမးေသာအခါ တိရၦစာန္ေဆးကုခန္းမွ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း “လာသာလာ ခဲ့ပါ” ဟု ေျပာရွာပါသည္။

“လပ္ကီး ေသေတာ့မွာလား အေမ”ဟုေမးရင္း သမီး၏ငိုသံႀကီးက ပို၍က်ယ္သြားရာ လပ္ကီးက ၾကားလိုက္မိ မည္ ထင္ရပါသည္။ သူ႔အမ ငိုေနသျဖင့္ သားက "အမ ငိုမေနနဲ႔။ လပ္ကီးကို စိတ္ေအးေအးထားၿပီး သြားေတာ့ လို႔ လာေျပာ။' ဟု ေျပာသျဖင့္ သမီးက လပ္ကီးအနားကို တိုးသြားလ်က္ ေျပာလိုက္ေသာအခါ လပ္ကီးေလး က သိသျဖင့္ျဖစ္ပါမည္ ေနာက္ဆံုးအသံတစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းျပဳၿပီး ၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။

အေမႀကီး သမီးႏွင့္သားတို႔က လပ္ကီး ဘ၀တစ္ပါးသို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ႀကီး ကူးသြားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ၾက သည္။