၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဇြန္လကျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းႀကီးကာလတြင္ မိမိသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔
တြင္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။
ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္မ်ား၊ အတတ္သင္သိပၸံမ်ား၊ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာသင္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္
အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားအားလံုးကို အေရးအခင္းေၾကာင့္ ယာယီပိတ္ထားခဲ့သည္။
ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္တြင္ ေဆးဘက္ပညာရပ္ကို ပထမႏွစ္မွာသင္ၾကားေနသည့္ မိမိသည္
ေက်ာင္းပိတ္ထားသျဖင့္ ဖခင္၏မိတ္ေဆြ ရဲမွဴးဦးထြန္းေရႊက ေနရာေပးထားေသာေၾကာင့္ ကုကၠိဳင္းရဲ
စခန္းအတြင္းရွိ အခန္းလြတ္တခန္းတြင္ ေနေနပါသည္။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သတင္းစာႏွင့္ေရဒီယိုမ်ားမွၾကားေနရသည့္ တရုတ္သံရံုး၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ျမန္မာတရုတ္
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳမူေျပာဆိုေနမႈမ်ားကို ၾကားသိေနရသျဖင့္ မိမိသည္လည္း ဒီ
တရုတ္-ဗမာအေရးအခင္းတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တစ္ကိုယ္ေတာ္ပါ၀င္ခဲ့ကာ အျခားေသာဆႏၵျပသူ
မ်ားႏွင့္အတူ တရုတ္ဆိုင္ ၂ ဆိုင္ကို လက္တုန္႔ျပန္ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါသည္။
တကယ္က ဒီလူအုပ္ႀကီးထဲမွာ မိမိသိတဲ့သူရယ္လို႔ တေယာက္မွမပါပါဘူး။
ဆိုင္ထဲကိုေရာက္တာနဲ႔ မွန္ဘီရိုေတြ အရက္ပုလင္းေတြ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္နဲ႔စားပြဲ ကုလားထိုင္
အစရွိတာေတြကို မိမိတို႔အားလံုး ထုႏွက္ရိုက္ခ်ိဳးၿပီး ဖ်က္ဆီးၾကပါေတာ့တယ္။
မိမိဖ်က္ဆီးခဲ့တာေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရအရွိဆံုးကေတာ့ အာဂ်ီနိူမိုတိုအခ်ိဳမႈန္႔ထုပ္ႀကီးေတြကို ဆြဲ
ၿဖဲၿပီး ဆိုင္ရဲ ႔အေရွ ႔ဖက္မွာရွိတဲ့ေျမကြက္လပ္ဆီကို ပစ္ထုတ္ခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။
အဲဒီတစ္ေန႔ထဲမွာပဲ မိမိတို႔နိုင္ငံရဲ ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာနဲ႔လူမ်ိဳးကို လူပါး၀ေစာ္ကားေနတဲ့တရုတ္နီ
အစိုးရရယ္ တရုတ္သံတမန္ေတြရယ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းက တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလိုလားၾကသူ
တရုတ္ႏြယ္ဖြားေတြရယ္ကို လက္တုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ မိမိဒုတိယဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့တရုတ္ဆိုင္ကေတာ့
လွည္းတန္း(ကမာရြတ္အ၀ိုင္းဖက္ျခမ္း)က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္(ေအာက္ပံု)ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။
No comments:
Post a Comment