သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ ျမန္မာလူငယ္ေလးမ်ား

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁ ရက္။ 18 November, 2013 (Monday)

တစ္ေန႔က ေပၚလီကလင္းနစ္ေဆးခန္းကို သြားမေကာင္းတာျပၿပီး ေဆးဆိုင္မွာေဆးသြား၀ယ္ေတာ့ ေဆး၀ါး ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက "ဦးတင္ေမာင္ေအး"လို႔ မိမိ၏နာမည္ကို ျမန္မာလိုေခၚၿပီး ေဆး ေတြ ဘယ္လိုေသာက္ရမယ္ဆိုတာ ျမန္မာစကားနဲ႔ပဲရွင္းျပပါတယ္။ ဒီေဆးခန္းမွာ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္တဲ့ျမန္ မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလး ေနာက္တစ္ဦးကို လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ကိုယ့္နိုင္ ငံက သမီးငယ္ေလးေတြကို အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ယခုလို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာကို ျမင္ရ ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာမိရတာအမွန္ပါ။

ဂ်ဴေရာင္းအိစ္မွာရွိတဲ့ စာတားေဆးခန္း (SATA) ကို သြားတုန္းကလည္း ဓာတ္မွန္ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ သူကလည္း "အန္ကယ္ ဦးတင္ေမာင္ေအး" လို႔ ေခၚၿပီး မိမိကို ျမန္မာ လိုယဥ္ယဥ္ေက်းက်းနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံပါတယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ ေလးမ်ားကို အခြင့္အခါသင့္လို႔ အလားတူစြာ ျမင္ရေတြ႔ရတဲ့အခါမွာလည္း မိမိ ၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ရတာပါပဲ။

ျမန္မာျပည္ကို ေခတၱခဏျပန္ေရာက္တဲ့အခါေတြမွာလည္း ေလဆိပ္မွာ အေ၀းေျပးဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ကုန္ တိုက္ႀကီးမ်ားမွာ ဟိုတယ္ေတြမွာ လမ္းမ်ားေပၚမွာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ လူငယ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ရျမင္ ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၅ ႏွစ္ခန္႔က ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ စာေရးဆရာႀကီးသိပၸံမွဴးတင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားမ်ားကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူသည္ ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ပညာဆည္းပူးေနတာျဖစ္ လို႔ ၀ိဇၨာစာသင္ေဆာင္ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာလုပ္တဲ့ ဆရာႀကီး၏ေဟာေျပာပြဲကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးသိပၸံမွဴးတင္သည္ ေဆးပညာနဲ႔က်န္းမာေရးပညာေပးေဟာေျပာပြဲမ်ား မေမာနိုင္ မပမ္းနိုင္ ေျပာေဟာေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာႀကီး၏ေဆးပညာေပးေဆာင္းပါးမ်ားကို သတင္းစာ နဲ႔မဂၢဇင္းမ်ားမွာ မလြတ္တမ္းဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး၏ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ အာကာသသိပၸံအေၾကာင္း၊ ေဆးပညာတိုးတက္မႈမ်ားအေၾကာင္းနဲ႔ က်န္းမာ ေရးအေၾကာင္းမ်ားကို အဓိကေျပာေဟာၿပီး လူငယ္မ်ားအတြက္ မွတ္သားစရာေတြ အ ေတာ္ေလးပါေလ့ ရွိပါ တယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ေရးပဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို ေကာင္းစြာတတ္ ကၽြမ္းေအာင္ ေလ့လာၾကဖို႔နဲ႔ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့လူငယ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ စာ တတ္ကၽြမ္းဖို႔အေရးႀကီးတာနဲ႔ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့လူငယ္မ်ား ျဖစ္ေရးအတြက္ သူ၏နိုင္ငံျခားအေတြ႔အ ႀကံဳအခ်ိဳ ႔ကို ထုတ္နႈတ္ကာ ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။

သူ နိုင္ငံျခားကိုပညာသင္သြားစဥ္က အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန သူနဲ႔အတူ သြားၾကသူ ေတြ အထဲက အခ်ိဳ ႔က အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နိုင္ငံျခားသားေတြရဲ ႔မ်က္ႏွာကို ရဲရဲၾကည့္ၿပီး စကားမေျပာရဲတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နိုင္ငံျခားသားေတြ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ေတြ(မ်က္ႏွာ ျဖဴေတြ) ေရွ ႔မွာဆိုရင္ ကိုယ္ကေလးက်ံဳ ႔ၿပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလး ေနတတ္ပါသတဲ့။ သူကေတာ့ ရင္ကေလးကို ေကာ့ၿပီးရပ္ပါသတဲ့။ နိုင္ငံျခားသားက ခါးေထာက္ၿပီးစကားေျပာရင္ သူကလည္းခါးေထာက္ၿပီးစကား ျပန္ေျပာ ပါသတဲ့။

ဒါ႔ေၾကာင့္ စာေရးဆရာႀကီးမွဴးတင္က စာေရးသူတို႔လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ အၿမဲတမ္းပဲ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ သြက္သြက္ လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိၾကဖို႔ ဆံုးမပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆိုင္း ဘုတ္ကအစ လမ္းေပၚမွာက်ေနတဲ့ စာရြက္အစုတ္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္ လိုေရးထားဆိုရင္ အကုန္ဖတ္ ၾကပါ။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္တဲ့၊ အဂၤလိပ္စာကို ဖင္ကမီးခိုးထြက္ေအာင္ ဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းတာ ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကားနာမွတ္သားၿပီး အားက်ခဲ့ရဖူးပါ တယ္။

ဒီေနရာမွာ အခြင့္အခါသင့္လို႔ေျပာခ်င္တာက "ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိတယ္"ဆိုတာ 'သြက္လက္ ဖ်တ္လပ္တာ'အ ျပင္ 'လိမ္မာေရးျခားရွိတယ္' ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္လည္း ပါေနေသးတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳၾကဖို႔ပါ။ 

ဒီလိုမွမဟုတ္ပဲ တလြဲသြားၿပီးဆံပင္ေကာင္းေနမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ 'လူလယ္လူရႈပ္' ပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ 

တကယ္က ျမန္မာလူငယ္ေလးမ်ား သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမႈရွိၾကတာကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာကတည္းက သ တိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ သမီးျဖစ္သူ စင္ကာပူေပၚလီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ေလာက္ကျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာလူငယ္ေလးမ်ားနဲ႔အေတာ္ေလးထိေတြ႔ခြင့္ရွိခဲ့တာမို႔ပါ။ ျမန္မာေက်ာင္း သားေလးေတြစုၿပီး ေက်ာင္းအ လိုက္ ေဘာလံုးအသင္းေတြဖြဲ႔ကာ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားခဲ့ၾကတာ။ ဧၿပီလမွာ ျမန္မာ့ရိုးရာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို စင္ကာပူ က ေက်ာင္းေတြမွာ ပထမဆံုး က်င္းပနိုင္ေအာင္ စည္းစည္းရံုးရံုး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ 

ဒီမွာဘက္ႏွစ္မ်ားမယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားၿပီး စင္ကာပူမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ႀကီးမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကတာစသျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ျဖစ္ ပါမယ္။

စာေရးသူနဲ႔နီးစပ္တဲ့ အသိုင္းအ၀န္းမွာဆိုျပန္ရင္လဲ ျမန္မာျပည္ကေန ဒီမွာလာၿပီး အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္ (Physiotherapist)အျဖစ္ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးအခ်ိဳ ႔သည္ ဒီက က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန ကစစ္ေဆးတဲ့ အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ေျဖဆိုခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ လာတဲ့ညီမငယ္ေလးမ်ားကို စေနတနဂၤေႏြလို ရက္အားမ်ားမွာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္အနားမယူနိုင္ၾကပဲ စာသင္ေပး ေနၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင္လည္းပဲ ယခင္က ေအာင္ဖို႔ခက္ခဲတဲ့စာေမးပြဲကို ျမန္မာလူငယ္မ်ား ေအာင္ျမင္စြာေျဖ ဆိုနိုင္ကာ အလုပ္ေကာင္း လခေကာင္းမ်ား ရလာၾကပါတယ္။

အလားတူပါပဲ စင္ကာပူနိုင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ စာေရးသူတို႔ၿမိဳ ႔က လူငယ္ေလးမ်ားဟာလဲ ေက်ာင္းပဲေန ၾကေနၾက အလုပ္ပဲလုပ္ၾကလုပ္ၾက အမ်ားစုသည္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ အပတ္တကုတ္ အားထုတ္မႈရွိၾကတာ ကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ တန္႔ရပ္မေနၾကပဲ ပညာကို ပိုရွာၾကသလို အျခားတစ္ ဖက္ကလည္း အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ႀကံဆရွာေဖြၾကျပန္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ လူငယ္ ေလးတစ္ဦးဟာ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္သြားၿပီး ဒီကကုမၸဏီ တစ္ခုနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ထားလို႔ သူ႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသစ္ ကို အစပ်ိဳးေနပါၿပီ။

တစ္ေန႔က သူပို႔လိုက္တဲ့ ဖုန္းသတင္း sms အထဲမွာ "အန္ကယ္ခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္ေတာ့ စင္ကာပူနိုင္ငံမွျပန္လာ ၿပီးေနာက္ အခု ရက္ ၅၀ အတြင္းမွာ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ေတာင္ မနားရေသးပါဘူး" လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။         

ယခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းက ထိုင္၀မ္နိုင္ငံ တိုင္ခၽြန္းၿမိဳ ႔မွာက်င္းပတဲ့ အာရွႏွင့္အေနာက္ပစိဖစ္ေဒသဆိုင္ ရာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ညီလာခံကို စာေရးသူ သြားတက္ခဲ့စဥ္က ျမန္မာျပည္မွအေၾကာအဆစ္ကုပညာ ရွင္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ ၂ ဦးကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔ ည ၆ နာရီ ခြဲခန္႔တြင္ ညီလာခံႀကိဳဆိုဧည့္ခံပြဲခန္းမႀကီးထဲမွာ ယင္းသမီးငယ္ ၂ ဦးက "ဆရာႀကီးဦးတင္ေမာင္ေအးပါလား။ သမီးတို႔က ျမန္မာျပည္ကလာၿပီး အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ဆိုင္ရာ အာရွေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားညီလာ ခံ (Asia Physical Therapy Student Association - APTSA) ကို လာတက္ၾကတာပါ။ ဆရာႀကီး AWP & ACPTညီလာခံမွာရွိလိမ့္မယ္၊ သြားၿပီးေတြ႔လိုက္ၾကလို႔ ျမန္မာျပည္ကေျပာလိုက္လို႔ လာေတြ႔တာ။ သမီးတို႔ လည္း ဆရာႀကီးကို ေတြ႔ဖူးခ်င္ပါတယ္" လို႔ မိတ္ဆက္ၿပီး လာေတြ႔ၾကပါတယ္။

အဲဒီညက သူတို႔ ၂ ဦးနဲ႔အတူ ထိုင္းနိုင္ငံက သူတို႔၏အေဖာ္မ်ားပါ ညစာအတူစားရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ သူတို႔အထဲကတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ျဖဴႏွင္းလိႈင္က ထိုင္းနိုင္ငံ မဟီေဒါတကၠသိုလ္ (Mahidol Universi-ty)မွာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ဆိုင္ရာပါရဂူဘြဲ႔သင္တန္းကို တက္ေနၿပီး ေနာက္တစ္ဦးျဖစ္သူ နီနီယဥ္က ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က စာေရးသူကို ထိုင္းနိုင္ငံက ေက်ာင္းသူမ်ားနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး သလို မိမိကလည္း မိမိနဲ႔အတူရွိေနတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ နဲ႔ဗီယက္နမ္မွ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္ ၂ ဦးနဲ႔ မိတ္ ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔အေပါင္းအ သင္းမ်ား မိမိ၏အသိမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမြန္ရည္ စြာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။  

က်ားကုတ္က်ားခဲ (အသံထြက္ - က်ဂုတ္က်ခဲ) = မရမေန စြဲစြဲၿမဲၿမဲ။

အပတ္တကုတ္ (အသံထြက္ - အပတ္ဒဂုတ္) = ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္း။

ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ (အသံထြက္ - ခ်ိန္႔ဂ်ိန္႔သဲ) = အလြန္စည္ကားမ်ားျပားစြာ။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။

တိုင္းျပည္ပ်က္ေစခ်င္ သမိုင္းကိုဖ်က္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၈ ရက္။ 10 November, 2013 Sunday)

"သမိုင္းဆိုတာ မအ ေအာင္လို႔သင္တာျဖစ္တယ္။" (ေဒါက္တာသန္းထြန္း)

မေန႔က The Straits Times သတင္းစာရဲ ႔ 'အာရွသတင္း' စာမ်က္ႏွာမွာ Mao and Deng eras 'equally important' ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္လာမည့္ ဆယ္စုႏွစ္အတြက္ တရုတ္နိုင္ငံရဲ ႔ စီးပြားေရးမူ၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးေသာ အ စည္းအေ၀းႀကီးမစမီ တစ္ရက္အလိုမွာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (Chinese Communist Party – CCP) က ေမာ္စီတုန္းရဲ ႔ေခတ္နဲ႔ တိန္႔ေရွာက္ပင္ရဲ ႔ေခတ္ေတြဟာ တရုတ္နိုင္ငံအတြက္ အတူတူပဲ အေရးႀကီးၾကတာျဖစ္ တယ္လို႔ အေလးအနက္ေျပာၾကားလိုက္ပါသတဲ့။ ဒါကလဲ ပါတီတြင္း ညီညြတ္ေရးကို အဓိကဦးတည္လိုက္ တာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ႔အာေဘာ္ျဖစ္တဲ့ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာႀကီး (The People's Daily) က ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇန္န၀ါရီလက သမတဇီက်င္ပင္း၏ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကိုးကားၿပီး ေရးလိုက္ တာပါ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က တိန္႔ေရွာက္ပင္လက္ထက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားနဲ႔ တခါးဖြင့္ ၀ါဒအသီးအပြင့္မ်ားသည္ ေမာ္စီ တုန္းေခတ္ကရရွိခဲ့တဲ့ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈမ်ားကို မေသးသိမ္သြား ေစသင့္ဘူးလို႔ အဲဒီတုန္းက သမတဇီက်င္ ပင္း မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေမာ္စီတုန္းေခတ္က ရရွိ ခဲ့တဲ့တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈေတြက တိန္႔ေရွာက္ပင္ရဲ ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ မ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခါ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာ္စီတုန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး (Cultural Revolution)ကဲ့သို႔ေသာ အမွားမ်ိဳးေတြဟာလည္း တိုင္းျပည္အတြက္ သူအက်ိဳးျပဳခဲ့တာမ်ားနဲ႔ နိႈင္း စာၾကည့္ရင္ မေျပာပေလာက္ဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပေျဖရွင္းထားျပန္ပါတယ္။   

ေမာ္စီတုန္းေခတ္ေႏွာင္းအခ်ိန္ပိုင္းေလာက္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ျမန္မာ့မ်က္ေမွာက္ေခတ္သ မိုင္းမွာ အႀကီးမားဆံုးေသာ အမွားတစ္ရပ္ကို က်ဴးလြန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တရုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ပံုတူကူး လုပ္ေဆာင္လိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။ တရုတ္ကို ဥိးထိပ္ပန္ဆင္ ဆရာတင္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ရိုးမေတာႀကီးထဲမွာ ငါးပါးေမွာက္ရံု မကဘဲ သဃၤာစင္ပါေမွာက္သြားခဲ့ရတဲ့အထိ ရင္နင္႔ဖြယ္ရာအျဖစ္ဆိုးမ်ားနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရၿပီး အင္အားခ်ိနဲ႔ကာ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။   
 

တကယ္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုတာ ႏွယ္ႏွယ္ရရပါတီ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏အမ်ိဳးသားေရး လံႈ႔ေဆာ္နိူးၾကားမႈနဲ႔ လြတ္ လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈကာလမ်ားအတြင္း ၁၉၃၉ ခုႏွစ္မွာ ေပါက္ဖြားလာခဲ့တဲ့ သမိုင္း အစဥ္အလာရွိၿပီး သမိုင္းတန္ဖိုးလည္းႀကီးတဲ့ နိုင္ငံေရးပါတီႀကီးပါ။ သခင္ေအာင္ဆန္း (ေနာင္တြင္ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ရဲေဘာ္ဘတင္ (ဂိုရွယ္)၊ သခင္စိုး၊ သခင္လွေဖ (ေနာင္တြင္ ဗိုလ္လက်ၤာ)၊ ရဲေဘာ္ထြန္းေမာင္ (ေဒါက္တာနတ္)၊ သခင္ဗိုလ္ စတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဗမာျပည္ကြန္ ျမဴနစ္ပါတီကို ကနဦး တည္ေထာင္စဥ္က ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ပါတီ၏ အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ကို ပထမဆံုး တာ၀န္ယူခဲ့သူတစ္ဦးပါ။ 

အဲဒီလိုပါတီဖြဲ႔စည္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ 'ဖတပလ' ဆိုတဲ့ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ႀကီး ကိုဖြဲ႔တဲ့အခါ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔၀င္ ၉ ဦးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ႔ကိုယ္စားလွယ္ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ သခင္ တင္ျမတို႔ ၃ ဦးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ေန၀င္း အစရွိတဲ့ တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၃ ဦး၊ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီမွ ကိုယ္စားလွယ္ ၃ ဦးတို႔ႏွင့္အတူ တိုင္းျပည္ရဲ ႔တာ၀န္မ်ားကို ေရွ ႔တန္းကေနထမ္း ေဆာင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ 

ငါးပါးေမွာက္ (အသံထြက္ - ငါးဗားေမွာက္) = အႀကံအစည္၊ အမႈကိစၥ တစ္စံုတစ္ရာ ခၽြတ္ယြင္းပ်က္စီးသည္။ အက်ိဳးနည္း ဒုကၡေရာက္သည္။

သဃၤာစင္ (သံဃာစင္) (အသံထြက္ - သန္ဂါစင္) = အလွဴမ႑ပ္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္း သံုးရာစင္။

 ႏွယ္ႏွယ္ရရ (အသံထြက္ - ႏွယ္ႏွယ္ယာ့ယာ့) = သာမန္။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။ 

ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္ စင္ကာပူ

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁ ရက္။

'ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္' ဆိုေသာျမန္မာစကား၏ မူရင္းအဓိပၸါယ္ကို 'အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရ မလုပ္ဘဲ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္သြားေနသူ' ဟု ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန ျမန္မာစာအဖြဲ႔ဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေ၀ေသာ 'ျမန္မာအဘိဓာန္' တြင္ အနက္ဖြင့္ထားပါသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ထီးထမ္းလမ္းေလွ်ာက္ စင္ကာပူ တြင္ မိမိသည္ အလုပ္တစ္ခု မည္မည္ရရမရွိပါပဲ စင္ကာပူမွာ ဟိုသြားဒီသြားလုပ္ရင္း ဟိုေနရာေရာက္ ဒီေနရာေရာက္ကာ ဟိုေတြ႔ဒီေတြ႔အေၾကာင္းအရာကေလးမ်ားအေပၚ မိမိ ေတြးမိ ရင္တြင္းခံစားမိသည္တို႔ကို ေျပာပါမည္။

စင္ကာပူနိုင္ငံသည္ ေသးေသးေလးျဖစ္သည္။ နိုင္ငံတစ္ခုအေနျဖင့္ အရြယ္အစား ေသးလွသည္မွာ ကမ ၻာ့ ေျမပံုေပၚတြင္ ေနရာျပရန္ အစက္ေသးေသးေလးတစ္စက္ ခ်ေလာက္ေအာင္ရံုသာဟု ေျပာသူမ်ားက ေျပာ ခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းသို႔ေျပာၾကသူမ်ားတြင္ အင္ဒိုနီးရွားသမတေဟာင္း ဘီေဂ် ဟာဘီဘီ (B. J. Habibie)မွာ ထင္ရွားေလသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၄ ရက္ေန႔ထုတ္ Asian Wall Street Journal တြင္ ပါရွိခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ေဒါက္တာဟာဘီဘီက ကမ ၻာ့ေျမပံုကို လက္ေထာက္ျပရင္း "အဲဒီ အနီစက္ ေသးေသးေလး (little red dot)က စင္ကာပူနိုင္ငံပဲေပါ႔ဗ်" ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ဟု ဖတ္ခဲ႔ရပါ၏။

မိမိအဖို႔ကမူ စင္ကာပူနိုင္ငံသို႔ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ရာ အမွတ္ရစရာ မ်ားစြာရွိေန ပါသည္။ မိမိေရာက္ေလရာရာတြင္ အတိတ္ကို အမွတ္ရစရာေလးေတြ လြမ္းေမာဖြယ္ရာေလးေတြ ရွိေနတတ္ သကဲ့သို႔ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးေတြးေတာၾကည့္မိၿပီး ခံစားမိသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါေသးသည္။

ကဲ ယေန႔ခရီးစဥ္ေလးကို ၾကည့္ၾကည့္ၾကပါဦးစို႔လား။

အမွတ္ ၁၅၇ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ... (၃ ရက္ နို၀င္ဘာ ၂၀၁၃၊ ေန႔ ၁၂ နာရီ)

သည္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာ မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းကိုသြားၿပီး နံနက္စာ စားၾက၏။ နံနက္ စာစားရင္း မိမိက ဇနီးသည္အား ယေန႔ ဘတ္စ္ကားတစ္ပတ္စီးၾကရန္ ေျပာပါသည္။ သို႔ႏွင့္ နံနက္စာစား ၿပီး ေသာအခါ မူလကအစီအစဥ္ရွိသည့္အတိုင္း သမီးတို႔အိမ္သို႔ ေျမးကေလးကို သြားၾကည့္ၾကၿပီးေနာက္ ဘတ္စ္ ကားနံပတ္ ၁၅၇ ကို စီးၾကပါသည္။

ဤဘေလာ့တစ္ေနရာတြင္ မိမိေရးခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ စေန တနဂၤေႏြလို ရက္အား ရက္မ်ားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးအစမွအဆံုး ဘတ္စ္ကား ပတ္စီးတတ္ၾကပါသည္။ သည္ေန႔တြင္ မစီးျဖစ္ သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အမွတ္ ၁၅၇ ဘတ္စ္ကားကို စီးျဖစ္ၾကပါသည္။ သည္အခါမွာ မေရာက္တာၾကာ ၿပီျဖစ္သည့္ ဤလမ္းတစ္ေၾကာရွိေနရာမ်ားကို ေတြ႔ရျမင္ရသည္။ အခ်ိဳ ႔ေနရာမ်ားမွာ အနည္းအက်ဥ္းေျပာင္း လဲေနၿပီး အခ်ိဳ ႔ေနရာတို႔ကား မ်ားစြာေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္သည္။ ေနရာမ်ားစြာတို႔ကား ယခင္အတိုင္းပင္ ရွိ ေနၾကပါ၏။

ယခင္က မိမိ၏အလုပ္ရွိရာ Upper Bukit Timah ရွိ Beauty World Centre တစ္၀ိုက္မွာ မ်ားစြာေျပာင္းလဲ သြားၿပီျဖစ္သည္။ ခၽြန္တင္လမ္းႏွင့္ဂ်ာလန္ေစခၽြမ္လမ္းေထာင့္ရွိ Jurong Gardens School အထူးပညာေရး ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးမွာ ယခင္အတိုင္းရွိေနေသးေသာ္လည္း Dimensions Hospitality School ဆိုင္း ဘုတ္အသစ္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္ေနေလသည္။ Upper Bukit Timah လမ္းႏွင့္ Jalan Jurong Kechil လမ္းေထာင့္ရွိ ယခင္က ကားရပ္ေနရာႏွင့္ ကြင္းျပင္တို႔မွာ MRT ဘူတာေဆာက္လုပ္သည့္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြေနခဲ့သည္ မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။

ဂ်ာလန္ ဂ်ဴေရာင္းေကခ်ီလမ္း၏ ၀ဲယာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တိုက္ေဟာင္းအခ်ိဳ ႔ မရွိေတာ့ပဲ တိုက္အသစ္ လွလွ ႀကီးႀကီးမ်ားက ေနရာယူသြားၾကၿပီျဖစ္သည္။

Bukit Batok East Ave လမ္း၏လက္၀ဲဘက္ရွိ Bukit Batok Nature Park ကိုေတြ႔ရေသာအခါ ယခုႏွစ္ေမ လက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ မိမိ၏ဆရာ ပါေမာကၡေဒါက္တာဦးမ်ိဳးျမင့္ကို အမွတ္ရမိပါသည္။

"ဒီေနရာကေနၿပီး ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္နဲ႔အတူ လမ္းစေလွ်ာက္ၾကတာေလ။ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ စကားတ ေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္လိုက္ၾကတာ MacRitchie Reservoir ကို ေရာက္တဲ့အထိပဲ" ဟု မိမိက ဇနီးျဖစ္သူ အား ေျပာျပသည္။ ထိုစဥ္က ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးျမင့္သည္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ တြင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ လ်က္ရွိၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံဆရာ၀န္မ်ားအသင္း၏ဥကၠ႒လည္း ျဖစ္ပါသည္။ 

မိမိသိရသ၍ ဆရာသည္ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ပံုရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ပံုရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိပါ။ အျခားေသာအထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားလို ေဂါက္သီးရိုက္ ကစားဟန္မတူေပ။ ဆရာကြယ္လြန္စဥ္က 'ကုကၠိဳင္းအေရွ ႔လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား'က သတင္းစာမွာ ၀မ္းနည္း ေၾကာင္းထည့္သည္ကို စာေရးသူဖတ္လိုက္ရသည္။

မိမိတို႔စီးလာေသာဘတ္စ္ကားသည္ Beauty World Centre ၏ေဘးဘက္ရွိ Bukit Timah Link လမ္းတို ေလးထဲသို႔၀င္ေသာအခါ တစ္ခ်ိန္က ဤအနီးအနားမွာရွိခဲ့သည့္ Post Officeစာတိုက္ေလးကို အမွတ္ရမိ၏။ ဘူးကစ္တီးမားလင့္ကို ေဖာက္လုပ္စဥ္က ယင္းစာတိုက္ေလး အဖ်က္ခံလိုက္ရ၏။ မိမိ၏အလုပ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ အဆင္ေျပေနရာမွ ယင္းစာတိုက္မရွိေတာ့ေသာအခါ Bukit Timah Plaza အထိ အေတာ္ေ၀းေ၀း ေလွ်ာက္ သြားရသည္။

ဘူးကစ္တီးမားလမ္းေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ လမ္း၏အလယ္ရွိေရေျမာင္းႀကီးအား ခ်ဲ ႔ေနသည္ကို ေတြ႔ရသ လို ခ်ဲ ႔ၿပီးသြားေသာေနရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရေလသည္။ မိုးသဲသည့္အခ်ိန္တြင္ ေျမာင္းထဲမွာ ေရေတြျပည့္ ေနၿပီး လမ္းအစား ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကိုသာ မိမိေတြ႔ခဲ့ရဖူး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒီလမ္းေရႀကီးသည့္သတင္းကို သ တင္းစာႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားတို႔တြင္ ဖတ္ရ ျမင္ရ၏။  

ဘူးကစ္တီးမားရွိ ယခင္ျမင္းၿပိဳင္ကြင္းေဟာင္း (Bukit Timah Race Course)အနားကို ေရာက္ေသာအခါ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က Turf City သို႔သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္ခဲ႔ ေန႔လည္စာစားခဲ႔သည္မ်ားကို သတိရမိေသး ၏။ ထိုစဥ္က မိမိ အလုပ္ၿပီးေသာအခါ အလုပ္နားရွိကားမွတ္တိုင္တြင္ ဇနီးသည္ႏွင့္ေတြ႔ဆံုလ်က္ အခမဲ႔ အ ႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးေသာဘတ္စ္ကားျဖင့္ Turf City သြားတတ္ပါသည္။ စင္ကာပူကို ေရာက္စက သည္ျမင္းၿပိဳင္ ကြင္းမွတ္တိုင္တြင္ ခရီးသည္မ်ား အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ဆင္းသြားၾကသည္ကို ပထမဆံုးေတြ႔ရစဥ္က 'ဘာ မ်ားပါလိမ့္'ဟုေတြးမိ၏။ ေနာက္ မွ ျမင္းၿပိဳင္ပြဲသို႔ သြားၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ျမင္ၿပိဳင္ကြင္းသည္ ဘူးကစ္တီးမားေနရာမွ ကရန္ဂ်ီး (Kranji) ေနရာအသစ္သို႔ ေျပာင္းေရြ ႔သြားခဲ့သည္။

ဘတ္စ္ကားက အာဒမ္လမ္း (Adam Road) ဘက္သို႔ မခ်ိဳးေကြ႔ခင္ကေလးမွာ လမ္း၏၀ဲဘက္တြင္ ကြမ္ရင္ စန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (Kuan Yin San Temple) ကို ၀င္သည့္လမ္းသြယ္ႏွင့္ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေတြ႔ရ၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္က ဤဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ခန္႔ ေရာက္ဖူးပါ သည္။ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီး အေၾကာအဆစ္ေရာဂါျဖစ္စဥ္က မိမိ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေဟာင္း စင္ ကာပူနိုင္ငံသား 'မစၥတာေဖာ့ခ္'က သတင္းေပးၿပီး အကူအညီေတာင္းလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

မစၥတာေဖာ့ခ္သည္ ျမန္မာျပည္ရွိ ဖားေအာက္ေတာရေက်ာင္းသို႔သြားၿပီး သကၤန္း၀တ္ကာ တရား ၃ ၀ါ က်င့္ ခဲ့ေလသည္။ စင္ကာပူသို႔ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ပင္ ျပန္ၾကြလာခဲ့ၿပီး မိမိတို႔အိမ္သို႔ ဖိနပ္ဗလာျဖင့္ ဆြမ္းခံၾကြခဲ့ပါ သည္။ ယခု ဆရာေတာ္ႀကီးၾကြလာခ်ိန္တြင္မူ လူ၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ သူ ျမန္မာျပည္သို႔ တရားသြားမ၀င္မီက မိမိ၏အိမ္သို႔လာၿပီး ျမန္မာစကားသင္ယူခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အေၾကာအဆစ္ေ၀ဒနာကို ပထမက ထိုင္၀မ္သို႔ သြားကုပါသည္။ မသက္သာသျဖင့္ စင္ကာပူမွ ဒကာမ်ား၏ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ၾကြလာျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား အေၾကာအဆစ္ကုသမႈမ်ား သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးခြင့္ရခဲ့ၿပီး မိမိ၏ဇနီးမွာ လည္း ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီးအား မုဒံုလက္ရာ ကုလားပဲျခမ္းဆီျပန္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္၊ ပဲျပားေက်ာ္ စ သည့္ သက္သတ္လြတ္ဆြမ္းမ်ားခ်က္ကာ ကပ္လွဴနိုင္ခဲ့ပါသည္။ 

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၆ ရက္။ 8 November, 2013 (Friday)

စာေရးသူသည္ ေန႔စဥ္အလုပ္သြားရာတြင္ အိမ္မွ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ဘူတာသို႔ ဦးစြာ သြားရသည္။ အဲဒီကမွ ရထားစီးလ်က္ အက္ဒ္မီရယ္လ္တီဘူတာ (Admiralty) ကို သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီကေန႔တြင္ အိမ္မွ တကၠစီစီးၿပီး လိတ္ဆိုက္(Lakeside) ဘူတာရံုသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ 

လိတ္ဆိုက္ဘူတာသည္ တစ္ခ်ိန္က မိမိ ေန႔စဥ္အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ ရထားစီးရေသာေနရာျဖစ္ခဲ့ ၏။ မိမိ စင္ကာပူနိုင္ငံကို စေရာက္စျဖစ္ေသာ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေမလက ဘြန္ေလး(Boon Lay) ဘူတာ ရံုမဖြင့္ေသးသျဖင့္ လိတ္ဆိုက္ဘူတာသည္ ရထားလမ္းဆံုးဘူတာျဖစ္ခဲ့၏။ ခရီးသည္အားလံုး ဒီဘူ တာမွာ ဆင္းၾကရ၏။ ဘြန္ေလးဘူတာကို မိမိေရာက္ၿပီး လအနည္းငယ္ခန္႔ၾကာမွ ဖြင့္ေလသည္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ လိတ္ဆိုက္ဘူတာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေသာ မိမိတို႔အိမ္ကိုေရာင္းၿပီး ယခုေန ထိုင္လ်က္ရွိေသာ ၄၂ လမ္းကအိမ္ကို ၀ယ္ယူေျပာင္းေရြ ႔ၿပီးကတည္းက ယင္းဘူတာသို႔ အေရာက္ အေပါက္ အေတာ္ေလး နည္းသြားခဲ့၏။ သည္ေနာက္ပိုင္းမွာ လိတ္ဆိုက္ဘူတာကို တစ္ခါတစ္ခါ ေရာက္ေလတိုင္း အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေတြ႔ေတြ႔လာခဲ့ရသည္။ 

စာေရးသူမွတ္မိသ၍ မိမိတို႔ေရာက္စက ဘူတာမွာ မည္သည့္ဆိုင္မွ မရွိေသးေပ။ ေနာက္မွ လက္မွတ္ ေရာင္းသည့္ေနရာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ စတိုးဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိလာၿပီး ေနာင္ႏွစ္မ်ားစြာၾကာသည္အထိ ေနာက္ထပ္ ဘာဆိုင္မွမရွိခဲ့ေပ။ ယခုအခါ ယင္းစတိုးဆိုင္မွာ ဂါးဒီးယန္းေဆးဆိုင္ျဖစ္ကာ ဘူတာေအာက္ ထပ္တစ္ထပ္လံုး စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ 7-Eleven ဆိုင္ႏွင့္ဆိုင္မ်ိဳးစံု လက္ညိွဳးထိုးမလြဲ ရွိလာၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဘူတာ၏အေနာက္ဖက္မွ တာမန္ဂ်ဴေရာင္း (Taman Jurong) ဖက္သို႔ သြားသည့္ျဖတ္လမ္းသည္ ျမန္မာျပည္က လယ္ေတာကိုျဖတ္ေသာ ေတာလမ္းသာသာေလးမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ပါေလ၏။

(အေပၚပံု) ဘူတာေနာက္ေပါက္။ (ေအာက္ပံု - ၀ဲမွ) ၁ ဘူတာေဘးေပါက္၊ ၂ တန္မန္ဂ်ဴေရာင္းဘက္အပိုင္း၊ ၃ ဘူတာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ တိုက္မ်ား။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ၊ ၉ ရက္ နို၀င္ဘာ ၂၀၁၃) 

ယခုလို ကြန္ကရစ္လမ္းရွိဖို႔ေနေနသာသာ ပလက္ေဖာင္းေက်ာက္ျပားေလးမ်ားပင္ ခ်ထားေပးျခင္းမရွိရာ လူ တစ္ေယာက္စာ ေျမလမ္းေလးသာရွိၿပီး မိုးရြာက ဗြက္မ်ားကိုေရွာင္ရွားသြားရေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းမွာ ပထမဦးဆံုး ပလက္ေဖာင္းေက်ာက္ျပားေလးမ်ား တစ္ျပားစီခ်ေပးသည္။ ေနာက္ ၂ ျပားစာေလာက္ ခ်ဲ ႔ေပး ၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အရိပ္ရအပင္မ်ားပါ လုပ္ေပးခဲ့ၿပီး တစ္လမ္းလံုးကို အမိုးပါမိုးေပးထားေသး၏။ သည္ျဖစ္ စဥ္(တစ္နည္း) အစိုးရက လူေတြ၏လို အပ္ခ်က္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကည့္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးေနျခင္းကို မိ မိက ျမန္မာျပည္ကမိတ္ေဆြမ်ားအား ယ ခုလိုေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာလည္း ထည့္ၿပီးေရး ခဲ့ဖူးသည္။

“စင္ကာပူမွာက လူသြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္ဗ်။ ျမန္မာျပည္မွာလို ဆင္သြားမွ လမ္းျဖစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဆင္ဆိုတာက တိရစာၦန္ပဲ။ လူေတြသြားလို လမ္းျဖစ္တာက ပိုေကာင္းတာေပါ့ ပိုၿပီးအဓိပၸါယ္ရွိတာေပါ့။ မ ဟုတ္ေပဘူးလားဗ်ာ။ စင္ကာပူနိုင္ငံသားေတြက သူတို႔အစိုးရက သူတို႔အဆင္ေျပေအာင္ လမ္းေလးေတြ ျဖတ္လမ္းေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွလွပပ လုပ္ေပးထားေပမယ့္ စိတ္မရွည္ေတာ့ လမ္းမရွိတဲ့ေနရာ ေတြ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမက္ခင္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ေတာင္ျဖတ္ ေျမာက္ျဖတ္လုပ္ၾကရာက ေျခရာေလး ေတြလည္း ထင္လာေကာ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အစိုးရက တစ္ခါတည္း လမ္းေလးေတြလုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ တာပဲဗ်။ ေၾသာ္ သူတို႔တစ္ေတြမ်ား ကံေကာင္းလိုက္ၾကတာေနာ္"

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၇ ရက္။ 9 November, 2013 Saturday)

ဒီကေန႔မနက္တြင္ မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ လမ္းထိပ္က ေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ နံနက္စာ စားၿပီးေသာ အခါ၊ ၃ မွတ္တိုင္သာေ၀းသည့္ လိတ္ဆိုက္ဘူတာသို႔ ဘတ္စ္ကား စီးသြားၾကပါသည္။ မေန႔က မိမိေရးထားသည့္ ဘူတာႏွင့္တာမန္ဂ်ဴေရာင္းျဖတ္လမ္းေလးကို ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ျဖစ္သည္။ အထက္ တစ္ေနရာတြင္ ေဖာ္ျပထား ေပးပါသည္။

မိမိတို႔မိသားစုသည္ ဘူတာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိေသာ တိုက္ ၅၁၈ တြင္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေမလမွ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းအထိ (၁၀)ႏွစ္ၾကာေနခဲ့ၿပီး ဘူတာႏွင့္မိ မိတို႔တိုက္အၾကားမွာ ကြင္းျပင္သာရွိ သျဖင့္ ဘူတာကိုလည္း ေကာင္း၊ Chines Gardenႏွင့္ကန္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း၊ တာမန္ဂ်ဴေရာင္း အရပ္ကိုေက်ာ္ကာ ကၽြန္းမ်ားေပၚ က မီးခိုးတလူလူျဖင့္စက္ရံုမ်ားကိုလည္းေကာင္း ျမင္ကြင္းက်ယ္ မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ေတြ႔ရပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ တိုက္ ၅၁၇ ႏွင့္ ၅၁၈ တို႔၏အေရွ ႔တြင္ HDB တိုက္သစ္မ်ားႏွင့္ Parc Vista ကြန္ဒိုမ်ားရွိလာၿပီး ေစာေစာက ျမင္ကြင္းမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့သျဖင့္ မိမိသည္ ၄၂လမ္း သို႔ အျမန္ဆံုး ေျပာင္းလာခဲ့ပါေတာ့၏။ ယခုလက္ရွိအိမ္၏တစ္ဖက္တြင္ ေတာအုပ္က်ယ္ႀကီးရွိၿပီး ဟို အေ၀းဆီက Cause-way တစ္ဖက္ကမ္းရွိ အေဆာက္အဦအျမင့္ႀကီးမ်ားကိုပင္ လွမ္းျမင္ရေလသည္။ 

လိတ္ဆိုက္ဘူတာမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီးေနာက္ မစီးျဖစ္သည္မွာ အလြန္ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာ ဘတ္စ္အမွတ္၂၄၀ စီးကာ ဂ်ဴေရာင္းပြိဳင့္ (Jurong Point) ကို သြားၾကပါသည္။ သည္ဘတ္စ္ကို တိုက္ ၅၁၈ မွာေနစဥ္က မၾကာ ခဏ စီးျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဘတ္စ္ကားတိုင္းတြင္ ေလေအးစက္တပ္ထားျခင္းမရွိပဲ ျပတင္းေပါက္မွာ ဆြဲတခါး ေလးမ်ား ပါရွိေလသည္။ ေလတဟူးဟူးျဖင့္ ျမန္မာေနျပည္ေတာ္ႀကီးကို အလြမ္းေျပစီးလို႔ အလြန္ေကာင္းပါ၏။ 

ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ (fare card)ကလည္း ယခုလုိ စက္မွာ ထိရံုေလး ကပ္ရသည့္လက္မွတ္မ်ိဳး မဟုတ္ပဲ စက္အထဲသို႔ အေပၚဖက္အေပါက္ (ပံု - အျပာေရာင္)က ထိုးသြင္းရေသာ ပလတ္စတစ္လက္မွတ္ ပါးပါးေပ်ာ့ ေပ်ာ့ေလးျဖစ္သည္။ 

(အေပၚပံု - ၀ဲမွ) ၁ လက္မွတ္စက္ [fare card reader]၊ ၂ ေလေအးစက္မပါေသာ ဘတ္စ္ကား။
(ေအာက္ပံု) ၅၅ ဆင့္ခရီး လက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းစကၠဴ (ticket) ။

စက္အထဲသို႔ လက္မွတ္၀င္သြားေသာအခါ လက္မွတ္စက္ (fare card reader) ေပၚရွိ မိမိသြားမည့္ခရီးအ တြက္က်သင့္သည့္နႈန္း (ဥပမာ - ၅၀ ဆင့္၊ ၇၅ ဆင့္၊ ၁ ေဒၚလာ စသည္) ျပထားေသာ ခလုပ္ (button) ေလး ၁၀ ခု (ပံု - ၅ ခုစီ ႏွစ္တန္း)မွ ေရြးၿပီးႏွိပ္ရ၏။ ထိုအခါ ေစာေစာက စက္ထဲသို႔သြင္းထားေသာ လက္ မွတ္ကပ္ ျပားေလးက အ ေပၚသို႔ျပန္ထြက္လာၿပီး စက္၏ေအာက္ဖက္ကမူ ကားလက္မွတ္စကၠဴေလး (ticket) ထြက္လာ သည္။ ျပန္ထြက္လာ ေသာလက္မွတ္ကို ပိုင္ရွင္က ျပန္ၿပီးယူထားရ၏။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ဂ်ဴေရာင္းပြိဳင့္ကုန္တိုက္ႀကီး မရွိေသးေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔သည္ ဘြန္ေလးေစ်းသို႔ သာ သြားေလ့ရွိၾက၏။ NTUC ဆိုင္တြင္ တစ္ပတ္စာ လူသံုးကုန္ႏွင့္စားေသာက္ကုန္မ်ား ၀ယ္တတ္ပါသည္။ ဘတ္စ္အမွတ္ ၂၄၀ ကို စီးခ်င္စီး၊ မစီးခ်င္ပါက မိမိတို႔ေနသည့္ တိုက္ ၅၁၈ မွ ဂ်ဴေရာင္းရဲစခန္းေဘးရွိ လူ သြားလမ္းေလးအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ ရေလသည္။ ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာ ေလွ်ာက္ရ၏။ ထိုစဥ္ က သားက လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္တတ္ေသးရာ တြန္းလွည္ေလးအတြင္းထည့္ၿပီး သြားၾကရ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ မိမိတို႔တိုက္၏အေရွ ႔ဖက္ရွိ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ (ယခု Parc Vistaကြန္ဒိုတိုက္မ်ားေနရာ) သို႔ သားကိုေခၚသြားလ်က္ ေျခေထာက္မ်ားသန္ စြမ္းလာေစရန္ ကစားေစပါသည္။  

မ်က္ျခည္မျပတ္ (အသံထြက္ - မ်က္ေခ်မပ်တ္) = ျမင္ကြင္းမွ မေပ်ာက္ကြယ္ျခင္း။ အဆက္အစပ္ မေပ်ာက္ျခင္း။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။

ဆရာ၀န္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ သတင္းကၽြတ္လဆုတ္ ၁၂ ရက္။

အပတ္တိုင္း တနလၤာ အဂၤါ ည ၇ နာရီ မိနစ္ ၂၀ မွာၾကည့္ေနက် ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေလး ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းၿပီးက်န္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ခံစားမိတယ္။

ေဆးရံုႀကီးတစ္ရံုမွာရွိတဲ့ ကေလးခြဲစိတ္အထူးကုဌာနကို ေနာက္ခံထားၿပီး ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ေတြ၊ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳဆရာ ဆရာမေတြ၊ လူနာေတြ၊ လူနာအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေဆးရံုအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက တာ၀န္ရွိ သူအခ်ိဳ ႔ကို သိုင္း၀န္းၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္ ရိုက္ထားတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးပါ။

ဇာတ္ကားရဲ ႔နာမည္ေလးက Good Doctor ပါတဲ့။ 

ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာဘာလဲဆိုတဲ့အေမးကို ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ ႔လူ႔စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဖာ္က်ဴး ျပထားတာျဖစ္တယ္။ 

မိမိအႀကိဳက္ဆံုးဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေအာ့တစ္ဇင္ေရာဂါ (Autism) လကၡဏာေတြ သိသိသာသာႀကီး ရွိ ေနတဲ့ 'ေဒါက္တာပတ္ရြန္း'နဲ႔ သူ႔ကိုအနီးကပ္အကူ အညီေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆရာ၀န္'ေဒါက္တာခ်ား'တို ႔ပဲ ျဖစ္ၾကတယ္။

မသန္စြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ခ်စ္သူကို နားလည္ၾကင္နာတဲ့မ်က္လံုးေလးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္မေလး။

'ေဒါက္တာပတ္ရြန္းအျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ထားတဲ့မင္းသားဂ်ဴ၀န္း (Joo Won)ကို အရင္က ဇာတ္လမ္း တြဲတစ္ ခုမွာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေအာ့တစ္ဇင္ေရာဂါလကၡဏာေတြကို သူ႔ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲမွာ ခံစားေမြးယူၿပီး အမူအ က်င့္ေတြ တူေအာင္သရုပ္ေဆာင္ထားတာဟာျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။

တစ္ဇာတ္ကားလံုးမွာ အဲဒီလို ခႏၶာကိုယ္ ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္းနဲ႔ 'ဂ်ဴ၀န္း'က သရုပ္ေဆာင္သြားခဲ့။

ေအာ့တစ္ဇင္ေရာဂါလို႔ ေခၚရလြယ္ေအာင္ နားလည္ရလြယ္ေအာင္ 'ေရာဂါ'လို႔ဆိုရေပမယ့္ တကယ္က ေအာ့တစ္ဇင္ဟာ အမ်ားသူငါေတြ သိထားၾကတဲ့ တီဘီေရာဂါ၊ ပုလိပ္ေရာဂါ၊ ဆီးခ်ိဳေရာဂါေတြလို 'ေရာဂါ' (Disease)မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကအားျဖင့္ စကားေျပာဆိုဆက္သြယ္မႈ (communication)၊ လူမႈေပါင္း သင္းဆက္ဆံေရး (social interaction) နဲ႔ စိတ္ကူးေတြးေတာမႈ (imaginative thought) ဆိုတဲ့ အျပဳအ မူ(behaviour)ပိုင္းဆိုင္ရာလကၡဏာမ်ား ခၽြတ္ယြင္းတာ (Disorder)လို႔ ေယဘုယ်ေျပာနိုင္ပါတယ္။

အဲ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ရုပ္ပိုင္းခၽြတ္ယြင္းမႈေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါေသးတယ္။

ဒါ႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာပတ္ရြန္းက မတ္တတ္ရပ္တဲ့အခါ ပံုထဲမွာ ေတြ႔ျမင္ရသလို ယာဘက္ပခုံးေလး နိမ့္ေနၿပီး ေခါင္းက လက္၀ဲဘက္ကို ေစာင္းထားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကလည္း လိမ္ ဖည္ဖည္ေလးနဲ႔ပါ။ ဆိုးတာက ပခံုးႏွစ္ဖက္ဟာ ေရွ ႔ဘက္ကို ဆြဲက်ံဳ ႔ထားသလိုရွိလို႔မို႔ က်ားက်ား ယားယား မရွိဘဲ အားငယ္ေန သိမ္ငယ္ေနတဲ့ပံုေပါက္ေနပါတယ္။ မသန္စြမ္းမႈလကၡဏာရွိတဲ့ ဒီ ပံုစံကို ဂ်ဴ၀န္းက ဇာတ္လမ္းအစမွအဆံုး ထိုင္ထိုင္ ရပ္ရပ္ ေျပးေျပး ေအာ့တစ္ဇင္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တကယ့္ကို ပီပီျပင္ျပင္ သရုပ္ေဆာင္သြားနိုင္ခဲ့ပါတယ္။

မိမိကုိယ္တိုင္က စင္ကာပူနိုင္ငံကိုလာၿပီး အလုပ္မလုပ္မီက ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုႀကီး ၄ ခုတြင္ အလုပ္သင္ဆ ရာ၀န္မ်ား၊ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မ်ား၊ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား၊ သူနာျပဳဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ား၊ ေဆးဘက္ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ လုပ္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္လို႔ သူတို႔တေတြရဲ ႔ လူနာေတြအေပၚထားရွိတဲ့ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိရွိေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

လူနာမ်ားကို ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ဆရာ၀န္က်င့္၀တ္သိကၡာနဲ႔အညီ ျပဳစုကုသေပးသူ ေဆး၀န္ထမ္းမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသလို ေငြနဲ႔ရာထူးအဆင့္အတန္းရွိၾကသူမ်ား ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို တစ္ခုခုလုပ္ေပးနိုင္မည့္သူမ်ား ကိုသာ အရွက္မဲ့စြာ ဦးစားေပးကာ ကုသေပးတတ္ၾကသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတာပါပဲ။

ဒီ 'ဆရာ၀န္'ဇာတ္လမ္းေလးမွာလည္း 'လူနာသာ ပဓာန' ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္အုပ္စုနဲ႔ 'ေဆးရံု၏ အက်ိဳး အျမတ္က သာ ပထမ၊ လူနာဆိုတာ ဒုတိယ'ဆိုတဲ့ 'ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ၿပီးေကာ'လို႔ ေငြတစ္မ်က္ႏွာပဲၾကည့္ တဲ့ ဆရာ၀န္အုပ္စုကတစ္ဖက္ အားၿပိဳင္လြန္ဆြဲၾကတဲ့ အခန္းေလးေတြ ပါရွိပါတယ္။ 

စာေရးသူ အႀကိဳက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ မသန္စြမ္းသူေတြမွာ သူလို ငါလို အရည္အခ်င္းေတြ အစြန္းအစေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒီ သူတို႔ရဲ ႔ပင္ကိုအရည္အခ်င္းေတြကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးအကူအညီးေပးၾကရမယ္၊ ေနာက္ ၿပီး အသံုးခ်နိုင္ခြင့္ရွိေအာင္လည္း အခြင့္အလမ္းေတြေပးရမယ္ဆိုတာကို ဇာတ္ေကာင္ေဒါက္တာပတ္ရြန္းနဲ႔ သက္ေသထူျပလိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။

ေဒါက္တာပတ္ရြန္း ေဆးရံုကို ပထမဆံုးစၿပီးေရာက္လာေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြေကာ ဆရာ၀န္အ ငယ္ေလး ေတြကပါ သူရဲ ႔ထူးျခားတဲ့ စကားေျပာပံု၊ မ်က္ႏွာအေနအထားနဲ႔သြားပံုလာပံုေတြကိုၾကည့္ ၿပီး ႏွာေခါင္း ရႈံ ႔ၾက ပါတယ္။ သူ႔ကိုလူနာေတြကၾကည့္ၿပီး သူတို႔ေဆးရံု သိကၡာက်သြားမွာ စိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ စိုးရိမ္မယ္ဆိုရင္လည္း စိုးရိမ္စရာပါ။ လူနာဆိုတာက ဆရာ၀န္ကို ေနတာထိုင္တာ ၀တ္တာစားတာ ေျပာတာဆိုတာကစ အထင္ႀကီး ဖို႔ လိုေပတာကိုး။ သူတို႔ရဲ ႔ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကို ကုသေပးမယ့္ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္က ရုပ္ပိုင္းမသန္စြမ္းျဖစ္ေန မယ္၊ အျပဳအမူပိုင္းဆိုင္ရာ ခၽြတ္ယြင္း မႈရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွာအားကိုးရဲပါ႔မလဲေလ။

ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာပတ္ရြန္းမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြရွိသလို အျခားတစ္ဖက္ကလည္း သူ႔ မွာ ထူးျခားတဲ့ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးက ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မွတ္သားဉာဏ္ အလြန္အားေကာင္း တာ ပဲျဖစ္တယ္။ သူ သင္ယူခဲ့ရတဲ့စာေတြကို သူက အားလံုး ဂဃနဏ မွတ္မိေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အဂၤါအ စိတ္အ ပိုင္းေတြကို သူ႔မ်က္ေစ့ထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျပန္ျမင္ေနတာ။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ေနရင္း အခက္ေတြ႔ ေန ၾကရင္ သူက "ဒီလိုမဟုတ္ဘူး" "အဲဒီလိုလုပ္လို႔ မရဘူး" "ဘယ္လိုလုပ္မွ ရမယ္" အစရွိသျဖင့္ အေျဖရွာေပး တတ္တယ္။ 


သူရဲ ႔ေနာက္အရည္အခ်င္းတစ္ခုကေတာ့ ခြဲစိတ္ကုသတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အားေပးေျပာျပတတ္တာျဖစ္တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေအာ့တစ္ဇင္ေရာဂါရွိၾကသူေတြအားလံုးဟာ ေဒါက္တာပတ္ရြန္းလိုပဲလားလို႔မွတ္ယူၾကရင္ မမွန္ပါ ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဦးေႏွာက္ရဲ ႔လုပ္ငန္းခၽြတ္ယြင္းမႈေၾကာင့္ျဖစ္လာရတဲ့ ေအာ့တစ္ဇင္ရဲ ႔လကၡဏာ မ်ား (characteristics of autism)ဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အလြန္ကြာျခားတတ္ၾကလို႔ပါ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေရာဂါအမည္ကို Autismလို႔ တစ္လံုးတည္း သတ္မွတ္မည့္အစား Autism Spectrum Disorder (ASD) လို႔ တိတိက်က် သတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ယခု'ဆရာ၀န္'ဇာတ္လမ္းမွာ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာကိစၥေလးမ်ားကို ေရာေမႊထည့္ထားပါေသးတယ္။ 

အပ်ိဳႀကီး လူပ်ိဳႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ႔ သူနာျပဳဆရာ၊ဆရာမႀကီးတို႔အတြဲက အရယ္အေမာေလးေတြနဲ႔။ လူငယ္ဆ ရာ၀န္ေလးနဲ႔ လူနာကေလးမေလးရဲ ႔အမတို႔အတြဲက မေရမရာ မေသမခ်ာ အံု႔ပုန္းအခ်စ္ဟာမ်ိဳး။ အဓိကဇာတ္ ေကာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာပတ္ရြန္းနဲ႔ ေဒါက္တာခ်ားတို႔အတြဲက ဆြတ္ပ်ံ ႔ၾကည္နူးဖြယ္ရာ အခ်စ္မ်ိဳးေလး။ 

သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ ႔အခ်စ္မွာက နီးစပ္မႈပါတယ္။ မိန္းမသားမို႔ သနားရာကေန ဂရုဏာသက္မိတာလည္း ပါတယ္။ ခ်စ္တာလား ဂရုဏာသက္မိတာသက္သက္ေပပဲလားဆိုတာ ေ၀ခြဲမရတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္ တာဟာ ခ်စ္တာပဲလို႔ နားလည္လက္ခံလိုက္ၿပီး ေယာက်ၤားေတြမွာရွိခဲတဲ့ မိန္းမသားသတၱိအျပည့္နဲ႔ အမ်ားက ေမးေငါ႔ေျပာဆိုကဲ့ရဲ ႔ၾကမွာကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေဒါက္တာခ်ားက ေဒါက္တာပတ္ရြန္း၏အခ်စ္ကို ေပြ႔ပိုက္လိုက္ တယ္။

သည္မွာ ဆရာ၀န္ဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားတယ္။ 

ေယဘုယ် (အသံထြက္ - ေယဗုန္ယာ့) = အမ်ားအားျဖင့္ ျဖစ္ေသာ၊

ေစာင္းကန္းေစာင္းကန္း (အသံထြက္ - ေစာင္းဂန္း ေစာင္းဂန္း) = တည့္တည့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မဟုတ္ဘဲ။

လိမ္ဖည္ဖည္ (အသံထြက္ - လိန္ဖယ္ဖယ္) = ေကာက္ေခြ ေစာင္းရြဲ ႔ေသာ။

 အံု႔ပုန္းခ်စ္(အသံထြက္ - အုန္႔ဗုန္းခ်စ္) = အတြင္းက်ိတ္ ခံစားေသာအခ်စ္။ ပြင့္ပြင္႔လင္းလင္း မရွိေသာ                                                                                                  အခ်စ္။