က်မ၏အဖိုး ေဆးရံုတက္ရေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မသည္
ဘာဆိုဘာမွ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္စြမ္းမရွိတဲ့အျဖစ္ကို
ခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ေဆးရံုက၀န္ထမ္းေတြနဲ႔
ထိေတြ႔ဆက္ဆံရတာေလးေတြက
နားလည္စာနာျခင္းနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းမ်ား၏
အေရးပါမႈတန္ဖိုးကို သိျမင္သေဘာေပါက္ေစခဲ့တာအမွန္ပါ။
က်မက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသူတဦးပါ။
က်မတို႔၏ေက်ာင္းသင္ခန္းစာအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ လူနာမ်ားနဲ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံေရးအပိုင္း
(patient communication)ကိုအဓိကထားၿပီး သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။
ဘြဲ႔ယူရေတာ့မည့္ေနာက္ဆံုးႏွစ္အတန္းတင္စာေမးပြဲရဲ ႔တစိတ္တပိုင္းအေနနဲ႔ လူနာမ်ား၊ လူနာ
မိသားစုမ်ားနဲ႔သဏၭာန္လုပ္ၿပီးသရုပ္ေဆာင္ေလ့က်င့္ရသည့္ေဆးလက္ေတြ႔ဘာသာရပ္(Clinical
simulation)လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက က်မတို႔၏ေျပာဆိုဆက္ဆံမႈရယ္၊ ဆရာ၀န္တဦး၏ကၽြမ္းက်င္မႈ
နဲ႔အရည္အခ်င္းျပည့္၀မႈရယ္၊ ခက္ခဲသည့္အေျခအေနမ်ားအားကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းနိုင္မႈေတြရယ္ကို
စစ္ေဆးတာပါ။
လူနာ၏စိတ္မေကာင္းစရာအေျခအေနသတင္ဆိုးကို လူနာရွင္မ်ားအား ရွင္းလင္းေျပာျပၿပီးအသိ
ေပးရတာ(breaking bad news to family)၊ ေဆးကုသမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွားအယြင္းျဖစ္ခဲ့မိသည့္
အတြက္ေတာင္းပန္ရတာ(apologising for medical errors)ေတြအျပင္ နာတာရွည္ေရာဂါေ၀ဒနာ
မ်ားအေၾကာင္းေဆြးေႏြးအႀကံေပးတိုင္ပင္ရတာ(counsellinf for chronic conditions) အစရွိတာ
ေတြပဲေပါ့ရွင္။
Empathy ေခၚနားလည္စာနာတတ္မႈရွိျခင္းသည္ အဓိကက်သည့္လူ႔အရည္အေသြး
လကၡဏာတရပ္ဟု ေဆးတကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္မ်ားက မၾကာခဏရည္ညႊန္းေျပာ
ဆိုၾကလ်က္ ေနာင္လာမည့္ေဆးေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ အဆိုပါအရည္အ
ေသြးပါရွိရန္ ေမ ွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္။
ထိုအရည္အေသြးကို ေဆးေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ၏လိုအပ္ခ်က္တခုအေနျဖင့္ စစ္ေဆး
မႈမ်ားပင္ရွိေနပါသည္။ လူတို႔၏၀ါသနာ၊ အထံုႏွင့္၀သီမ်ားအားစစ္ေဆးသည့္ေမးခြန္းမ်ား
(Psychometric questions) ကိုေဆးေက်ာင္း၀င္ေရာက္မည့္သူမ်ား ေျဖၾကားအစစ္ေဆးခံ
ရန္လိုအပ္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ သိပၸံပညာရပ္(Science)သည္လည္း တိက်မႈနည္းပါးၿပီး အရည္အေသြးထက္
အေရအတြက္ႏွင့္အရြယ္အစားကိုသာျပဆိုနိုင္ျခင္းမ်ိဳးရွိတတ္သည္။
တကယ္တမ္းနားလည္ရခက္ခဲေနသည္မွာ ဆရာ၀န္အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ နားလည္စာနာ
တတ္မႈအရည္အေသြးေခါင္းပါးသည္ဟု သုေတသနျပဳေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားကျပဆိုေန
ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဆရာ၀န္မ်ားအေနျဖင့္ ထိုအရည္အေသြးရွိရန္ခက္ခဲေနသည့္အျပင္ ရွိၿပီးသူမ်ားကလည္း
ေရရွည္ထိမ္းသိန္းထားနိုင္ရန္ မလြယ္ကူပါေခ်။
က်မသည္ ေဆးေက်ာင္းသူတဦးအေနျဖင့္ ေဆးပညာသင္တန္းအေတြ႔အႀကံဳႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ရွိခဲ့ေသာ္လည္း က်မ၏အဖိုး ရုတ္တရက္ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေသာအခါ က်မဘ၀မွာတသက္
ႏွင့္တကိုယ္ ေသြးေလေျခာက္ျခားျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
က်မက အဖိုး၏လူနာအေစာင့္အေရွာက္ျဖစ္လာေတာ့၏။
အဖိုးေနမေကာင္းစျဖစ္သည့္ေန႔ကဆိုရင္ သူ၏ေလးလံသည့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဘီးတပ္လွည္း
ေပၚတင္ၿပီး မနိုင္မနင္းတြန္းရသည္။
ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႔ရန္ေစာင့္ေနၾကေသာလူနာမ်ားႏွင့္စိုးရိမ္ေသာကေရာက္ေနၾကသည့္မိသားစု
မ်ားျပည့္ညပ္ေနေသာေဆးရံု၏၀ရန္တာလမ္းေလးေတြတေလ ွ်ာက္တြန္းရင္း လမ္းညႊန္ဆိုင္း
ဘုတ္ေလးေတြဖတ္လိုက္ ခဏရပ္လိုက္ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္လိုက္ ျပန္ရွာလိုက္ျဖင့္ရုန္းကန္ခဲ့ရပါ
သည္။
တကယ္က က်မသည္ ဒီေဆးရံုထဲကလမ္းေလးေတြကို ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္အေနျဖင့္
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မေရမတြက္နိုင္သည္အထိသြားလာခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုအခါ အေရးေပၚဌာန
ဆီကို ဘယ္လိုသြားရေကာင္းမွန္းပင္မသိနိုင္ပါေခ်။
က်မ ေခါင္းေတြရႈပ္ေထြးလာခဲ့သည္။
ဘာကိုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေတြးနိုင္ေတာ့။
ေအာ္ က်မႏွလံုးက ဒုန္းဆိုင္းခံုလ်က္ရွိၿပီး ရင္ေတြပန္းေတြတုန္လိုက္ရတာမ်ားေလ။
