"ဘေလာ့လုပ္ၿပီး စာေတြ ေရးစမ္းပါဗ်ာလို႔" တိုက္တြန္းသူေတြက တိုက္တြန္း ခဲ့ၾကတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တိုက္တြန္းၾကတဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြမ်ားထဲက တစ္ဦးကေတာ့ အေမရိကန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေသာင္းတင္ (စာေရးဆရာ လူမ်ိဳးေနာ္)ပါ။ ဇနီးျဖစ္သူက အနီးကပ္ အားေပးတိုက္တြန္းခဲ့ သလို သမီးျဖစ္သူကေတာ့ ယခုဘေလာ့ကို အစမွအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ တယ္။ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ အခုမွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကမာၻမွာ အရည္ အေသြး အေကာင္းဆံုးကၽြန္းထြက္ရွိတဲ့ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ ကၽြန္းပင္ေတြ ၀န္း ရံထားေလ့ရွိခဲ့တဲ့ ေမြးဇာတိ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႔ကို အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳ႔လ်က္ ဒီဘေလာ့၏အမည္ကို 'ကၽြန္းသာယာ'လို႔ ေပးလိုက္ပါသည္။

Tuesday, May 31, 2011

စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာပရဟိတအသင္းမ်ား၏ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးအလွဴ


စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာပရဟိတအသင္းရွစ္သင္းစုေပါင္း၍ ျမန္မာနိုင္ငံအႏွံ႔ရွိ ေျမြဆိုးေပါေသာေဒသမ်ား အ တြက္ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးႏွင့္ အသက္ကယ္ေဆး၀ါးမ်ားကို ေမလ ၁၇ ရက္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ မြန္းလြဲ ၂ နာရီအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ စကား၀ါလမ္းရွိ မင္းကြန္းတိပိ႗ကနိကာယေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼသဘင္၌ အခမ္းအနားတစ္ရပ္ျဖင့္ လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း အလွဴရွင္မ်ားက ေျပာၾကားသည္။ စုစုေပါင္းျမန္မာက်ပ္ေငြ သိန္း ၅၀ တန္ဖိုးခန္႔ရွိေသာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး ၄၃၆ လံုးႏွင့္ အသက္ကယ္ေဆး၀ါး မ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့ ေၾကာင္း၊ ႏွစ္စဥ္ေျမြဆိုးအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရံႈးေနရသည့္ ေက်းလက္ျပည္သူမ်ား၏ အသက္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္နိုင္ရန္ရည္သန္၍ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖြဲ႔၊ ဗုဒၶအလင္းေရာင္၊ သာသနာ့ေရာင္ ျခည္၊ ထား၀ယ္မိသားစု၊ ေအာင္လံသုခိတာ၊ Lotus ေဖါင္ေဒးရွင္း၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာအဘိ ဓမၼာအသင္း ႀကီးဟူေသာစင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာပရဟိတအသင္းရွစ္သင္းစုေပါင္း၍ ေျမြဆိုးေပါေသာေဒသမ်ားသို႔
လွဴဒါန္းရျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း ပရဟိတအဖြဲ႔၀င္တစ္ဦးျဖစ္သူ ေဒၚယမင္းသိန္းက The Voice Weekly သို႔ ရွင္းျပသည္။

အဆိုပါအလွဴသို႔ မိတၴီလာ၊ သာစည္၊ အထက္မင္းလွ၊ စလင္း၊ ေတာင္တြင္းႀကီး၊ ေအာင္လံ၊ ပခုကၠဴ၊ ဆိပ္ ျဖဴ၊ ကန္႔ဘလူ၊ ဘုတလင္၊ ျမင္းမူ၊ ေဒးဒရဲ၊ အဂၤပူ၊ ေလးမ်က္ႏွာ၊ ႀကိဳ့ပင္ေကာက္၊ လက္ပံတန္း၊ ဘိုက ေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း စသည့္ၿမိဳ့နယ္တို႔ရွိ ေက်းရြာအုပ္စုမ်ားမွ သက္ဆိုင္ရာ လူမႈေရး ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳ သူမ်ား တက္ေရာက္လက္ခံယူခဲ့ေၾကာင္း လွဴဒါန္းသူမ်ားထံမွ သိရသည္။

The Voice Weekly (May 30 - June 5, 2011) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။



Sunday, May 22, 2011

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ "ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္"ဆိုၿပီး စာစီစာကုံးေရးခဲ့ရတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။

အိမ္က ဘယ္ၿမိဳ့/ရြာ ဘယ္အရပ္ ဘယ္လမ္းမွာရွိတယ္။ ၀ါးကပ္အိမ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ တိုက္အိမ္ စသျဖင့္။ အိမ္၀န္းထဲမွာ ဘယ္လိုသစ္ပင္ ဘယ္လိုပန္းပင္ေတြ စားပင္ေတြ စိုက္ထားတယ္ဆိုတာပါ ေရးၾကတယ္။ အိမ္ထဲမွာ ဘုရားစဥ္ စားပြဲ ကုလားထိုင္ ဘီရိုရွိၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာရွိတဲ့ ကိုယ့္မိသားစုအ ေၾကာင္းပါ ေရးခဲ့ၾကတာ။ ကိုယ့္အိမ္အေၾကာင္းအျပင္ စာရွည္စာမ်ားရေအာင္ အနားကအိမ္နားနီးခ်င္း  အေၾကာင္းေတြပါ  ထည့္ေရးတတ္ၾကေသးတယ္။
 
ကန္႔ဘလူၿမိဳ့က စာေရးသူတို႔အိမ္။
အခုတစ္ခါေရးမယ့္ အိမ္အေၾကာင္းကေတာ့ .....

အိမ္ဆိုတာ ေနထိုင္ဖို႔ အိပ္စက္နားေနဖို႔သက္သက္ကိုသာ ေပးစြမ္းနိုင္တာမဟုတ္မူပဲ ေႏြးေထြးမႈကိုပါ ေပးစြမ္း နိုင္တာျဖစ္တယ္။
ဒါ႔အျပင္ လံုၿခံဳမႈကိုလည္း ေပးစြမ္းနိုင္တယ္။
မိသားစု ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုလည္းေပးစြမ္းနိုင္တယ္။

'အိမ္'လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ 'မိသားစု'ဆိုတဲ့သေဘာ အလိုလိုပါ၀င္လာတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အိမ္တစ္ အိမ္မွာ အေဖရွိမယ္။ အေမရွိမယ္။ သားသမီးေတြ ရွိၾကမယ္။ အစ္ကိုအစ္မ ညီ၊ညီမရယ္လို႔ရွိၾကမယ္။ ဒါ႔အျပင္ အဖိုးအဘြား ဦးေလး ေဒၚေလးဆိုတာေတြပါ ရွိနိုင္ၾကေသးတာ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက အေဖကို အိမ္ေထာင္ရဲ့ဦးစီး၊ အေမကိုေတာ့ အိမ္ရွင္မလို႔ အသိအမွတ္ထားေလ့ရွိၾက တယ္။ အဖိုးေတြ အဘြားေတြကိုေတာ့ အိမ္ရဲ့က်က္သေရဆိုၿပီး အိမ္ဦးခန္းမွာထားလို႔  အေလးအျမတ္ရွိ ၾကတာ။ သားငယ္သမီးငယ္ေတြၾကျပန္ေတာ့ 'အိမ္ဆည္းလည္း'ပါတဲ့။ ဒီအခ်က္က ဘာကိုျပေနသလဲဆို ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ မိသားစုရဲ့တန္ဖိုး(family values)ကို ဟိုေရွးပေ၀ဏသီကတည္းက ဂရုတစိုက္ရွိ ၿပီး တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။ မိသားစုရဲ့တန္ဖိုးဆိုတာမ်ိဳးက သူ႔အလိုလို ရွိလာ ျဖစ္လာၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဘိုးေဘးဘီဘင္အဆက္ဆက္ ႏွစ္ကာလၾကာရွည္စြာ လက္ခံက်င့္သံုးလာၾကရာကတစ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းရလာခဲ့တာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ မိသားစုတန္ဖိုးမ်ားထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာရဲ့အႏွစ္သာရမ်ား ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံမ်ားရဲ့ အေငြ႔အသက္မ်ား သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း စိမ့္၀င္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာသာတရားကို အထူးပင္ကိုင္ရႈိင္းတတ္ၾကပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုး တမ္းစဥ္လာမ်ားကို ေလးစားတန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္နဲ႔မိသားစုတန္ဖိုးမ်ားဟာ ခြဲျခားမရပဲ တစ္သားတည္းရွိေနၾကတာ။    

စာေရးသူဟာ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက အိမ္မွာပဲေနတတ္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့တယ္။ အျပင္ကို လိုအပ္မွပဲ သြားေလ့ရွိတယ္။ အိမ္လည္တဲ့အက်င့္ မရွိခဲ့ဘူး။ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ အားအားယားယားေတြ႔ၿပီး ဟီးဟီး ဟားဟား လပ္ယားလပ္ယားလုပ္တဲ့ ေနတဲ့အက်င့္ မရွိခဲ့ဘူး။ တကယ္က အဲဒီလိုလုပ္ခ်င္ဦးေတာ့ အခ်ိန္ကို မရွိခဲ့တာ။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႔မ်ား ထင္ၾကေလမလား။ ေျပာျပပါ့မယ္။ စာေရးသူက မိမိတို႔ မိသားစုမွာ အႀကီးဆံုးပါ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ရွိလို႔ ေယာက်ာၤးေလးျဖစ္ေပမဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လို အေမ့ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။  မနက္ဆိုရင္ မိခင္ႀကီးအိပ္ယာကမနိူးခင္ ေစာ ေစာထကာ မီးေမႊးၿပီး ေရေႏြးအိုးတည္ရတယ္။ ေရေႏြးဆူတာေစာင့္ရင္း ထမင္းအိုးေဆးၿပီးတစ္လက္စာ တည္း အသင့္ျပင္ထားရတာ။ ေရေႏြးဆူတာနဲ႔ မိသားစု(ဂ)ေယာက္စာအတြက္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ထားရတယ္။ ၿပီး အေမ ညကမွာထားတဲ့အတိုင္း ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီအခြံႏႊာၿပီး တစ္ခ်ိဳ့ကိုပါးပါးလွီးကာ တစ္ခ်ိဳ့ တစ္၀က္ကို ငရုတ္ဆံုနဲ႔မညက္တညက္ေလးေထာင္းထားေပးရတယ္။ အေမဟင္းခ်က္တဲ့အခါအဆင္သင့္ ျဖစ္ရေအာင္လို႔ ပါ။

မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥၿပီးတာနဲ႔ အေမ ညက စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရႊဘိုရဲ႒ာနာရဲ့ ေတာင္ဖက္ ၀င္းေပါက္၀နားက အထက္မီးေအာက္မီးမုန္႔ဆိုင္ ဒါမွမဟုတ္ ဘီအိုစီဓါတ္ဆီဆိုင္နားက ကုလားမႀကီးရဲ့ အာပံုဆိုင္ကိုသြားၿပီး နံနက္စာ ၀ယ္ရေသးတာ။  မုန္႔၀ယ္ကျပန္ေရာက္ေတာ့ အငယ္ကေလး(၄)ေယာက္ (အေမနဲ႔အတူအိပ္တဲ့ အငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး)ကိုႏိႈးကာ မ်က္ႏွာသစ္ခိုင္းရတယ္။ ငယ္တဲ့ကေလး ေတြရဲ့ အေပါ့အပါးကိစၥလုပ္ေပးရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေမအိပ္ယာကႏိူးၿပီးျဖစ္လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနပါၿပီ။ အေမက ေခါင္းအံုေခါင္းခဲတဲ့ေ၀ဒနာေၾကာင့္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ယာမွနိူးေပမဲ့ ထ၍မရပါ။
အိပ္ယာမွာ ေခတၲခဏလွဲေနၿပီး ေခါင္းမအံုေတာ့မွ ထၿပီးအလုပ္လုပ္နိုင္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အိမ္မွာ အာလူး၊ ဆီ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ကုန္ေနခဲ့ရင္ နံနက္စာခ်က္ဖို႔အမီ စက္ဘီးေလးနဲ႔ အေျပးအလႊား သြား၀ယ္ေပးရျပန္တယ္။ အသားငါးနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကိုေတာ့ စေန တနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာမွ ေရႊဘိုၿမိဳ့မေစ်းႀကီးကို စက္ဘီးေလးနဲ႔သြားၿပီး ၀ယ္ေပးရ ေလ့ရွိတယ္။

ရက္သတၱပတ္တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ ညေနပိုင္းေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ေတာင္တခါးရပ္မွာရွိတဲ့ ဖက္ေဆးလိပ္ဆိုင္ကို စက္ဘီးနဲ႔သြားၿပီး အေမႀကိဳက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ ၀ယ္ေပးရတတ္တယ္။ သတၱမတန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ လက္ေ၀ွ႔ထိုး (Boxing)သင္ခ်င္တာ အေမကိုေျပာျပေတာ့ ခြင့္မျပဳ့တာနဲ႔ အဲဒီေဆးလိပ္သြား၀ယ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္ကို ခိုးၿပီးသြားသင္ခဲ့ရတယ္။







ညေနမွာ အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း အိမ္နားက ဒီျမက္ခင္းစိမ္းစိုစိုျမင္ကြင္းဟာ အေမာေျပၿပီး စိတ္ကိုလည္း ၾကည္လင္ေစတာျဖစ္တယ္။





လိပ္ကေလးေတြကို ေန႔စဥ္ေကၽြးေမြးလို႔

Saturday, May 14, 2011

စာေရးဆရာႀကီး ဆရာနတ္ႏြယ္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီ

မေန႔ညေနက အလုပ္မွအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြဦးတင္ျမင့္ထံ ဖုန္းဆက္စကားေျပာရင္း သူက "ဆရာေအး သိၿပီးၿပီလား၊ စာေရးဆရာနတ္ႏြယ္ ဆံုးသြားၿပီ" လို႔ သတင္းေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အြန္လိုင္းက ျမန္မာဂ်ာနယ္ေတြကိုသြားၿပီး သတင္းရွာၾကည့္ရတယ္။

The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကိုေက်ာ္မင္းေဆြမွ မိမိထံ အပတ္စဥ္ပို႔ေပးေနတဲ့ The Voice Weekly (eBook) စာမ်က္ႏွာ (၁၀)ရဲ့ စာမ်က္ႏွာထိပ္တြင္ "ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကို အၿပီးမသတ္ခင္ စာေရးဆရာႀကီးနတ္ႏြယ္ကြယ္လြန္" ဆိုတဲ့ သတင္းေခါင္းစီးနဲ႔ ဆရာရဲ့လူငယ္ဘ၀ ဓါတ္ပံုကိုပါ ေတြ႔ရပါတယ္။

The Voice Weekly တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ ဆရာနတ္ႏြယ္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္းသတင္း။

ဆက္လက္ၿပီး "ျမန္မာစာေပေလာကတြင္မွတ္တိုင္တစ္ခုအျဖစ္ စိုက္ထူနိုင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ပိုင္း အမည္ရွိနာမည္ေက်ာ္စာအုပ္ကိုေရးသားခဲ့သူ စာေရးဆရာႀကီးနတ္ႏြယ္ အသက္ (၇၉)ႏွစ္မွာ အဆိုပါ၀တၲဳ တတိယတြဲကို အၿပီးမသတ္ခင္ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲတြင္ ဒဂံုၿမိဳ့သစ္(ေျမာက္ပိုင္း)ၿမိဳ့နယ္ရွိ ေနအိမ္၌ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေၾကာင္း သားျဖစ္သူ ဦးေ႒းေဇာ္ႏြယ္က The Voice Weekly သို႔ ေျပာၾကားသည္။ " လို႔ ဆက္လက္ေရးသား ထားတာ ဖတ္ရႈရပါတယ္။ ဆရာနတ္ႏြယ္ဟာ ယခုႏွစ္မတ္လက ေလျဖန္းသြားတဲ့အတြက္ ေဆးရံုတက္ၿပီး ကုသမႈခံယူခဲ့ရတယ္ဆိုပါတယ္။

မိုးမခမီဒီယာကလဲ ေအာက္ပါအတိုင္း သတင္းေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရပါတယ္။




"ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ပင္ကိုယ္ေရး၊ ဘာသာျပန္ႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ၀တၲဳႀကီးမ်ား ေရးသားခဲ့သူ စာေရးဆရာနတ္ႏြယ္ (၇၈)ႏွစ္သည္ ေမလ ၁၁ ရက္ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ့ ေနအိမ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားပါသည္။" လို႔ အစခ်ီေရးသားကာ၊ ေဆာင္းပါး ၀တၲဳ ေ၀ဖန္စာႏွင့္ လံုးခ်င္း၀တၲဳ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး "စံုေထာက္မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ လိႈဳ.၀ွက္သည္းဖို မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ၊ မိုးေ၀ကဗ်ာ တေခတ္ျဖစ္ေစခဲ့ေသာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၈ အေရးအခင္းအၿပီးတြင္ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းကိုထူေထာင္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္္္္ "လို႔ ဆရာရဲ့ စာေပခရီးျဖတ္သန္းမႈမ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ 

ဆရာနတ္ႏြယ္က်န္းမာေရးမေကာင္းေၾကာင္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ဧၿပီလ(၁၅)ရက္ေန႔က မေလးရွားကို လူမမာေမး သြားတုန္းက ဆရာဦးခင္ထြန္းေျပာျပလို႔ သိခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။ သူနဲ႔စာေရးသူတို႔က ဆရာနတ္ႏြယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ႏွစ္၊အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကတည္းက ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့ၾကတာ။ စာေရးသူရဲ့ ခရီးသြားေဆာင္းပါးျဖစ္တဲ့ "ဖင္လန္နိုင္ငံ သို႔မဟုတ္ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းခရီးသို႔"ေဆာင္းပါး (၁၀)ပုဒ္ကို ဆရာနတ္ (က်ေနာ္တို႔စာေရးဆရာအခ်ိဳ့ရဲ့ ခ်စ္စႏိူး အေခၚ)က သူ႔မဂၢဇင္းမွာ (၁၀)လတိတိ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာထည့္သြင္းၿပီး လစဥ္ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာနတ္ႏြယ္ မိုးေ၀မဂၢဇင္းကို ဦးစီးထုတ္ေ၀စဥ္က သူ႔မဂၢဇင္းမွာ စာေရးသူ စာမေရးျဖစ္ခဲ့ေသးပါ။ ကိုမ်ိဳး၀င္း (မဟာနႏၵာ)က တာ၀န္ခံထုတ္ေ၀တဲ့အခ်ိန္တြင္မွ စၿပီးေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီေနာက္မွာ ကိုေသာင္း (ရွမ္းျပည္)က မိုးေ၀မဂၢဇင္းကို လက္ေျပာင္းယူၿပီး ထုတ္ေ၀ေတာ့လဲ ဆက္ၿပီးေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူ ေရးသားခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္း၀တၲဳ လက္ေရးစာမူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာနတ္နဲ႔ေတြ႔ဆံုစကားေျပာရတာတစ္ခုကို ယခုထိ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူက ေမာ္လၿမိဳင္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ တာ၀န္က် ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္ေလက္ကျဖစ္တယ္။ စာေရးဆရာေဒါက္တာတင္စိုး(ကေလးခြဲစိတ္ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး)က စာေရးၿပီး မိတ္ဆက္ေပးလိုက္လို႔ ဆရာနတ္ရဲ့မိုးေ၀မဂၢဇင္းတိုက္ကို လံုးခ်င္း ၀တၲဳ လက္ေရးစာမူေလးပိုက္ၿပီး စာေရးသူ ေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ဖို႔ ဆရာနတ္ထံ အကူအညီသြားေတာင္းတာ။ ဒီေတာ့ ဆရာက လံုးခ်င္း၀တၲဳထုတ္ေ၀သူမ်ားဟာ ကေလာင္သစ္မ်ားကို တစ္အုပ္ေရး တစ္အုပ္ထုတ္ေပးေလ့ မရွိေၾကာင္း၊ အနည္းဆံုး (၃)အုပ္ေရးေပးမွ စာကိုႀကိဳက္ရင္ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဆက္တိုက္ထုတ္ေပးတတ္တာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ထပ္ (၂)အုပ္ေရးၿပီး လာေပးဖို႔ အႀကံေပးခဲ့ပါတယ္။ 

စာေရးသူကလဲ အဲဒီတစ္အုပ္ေလးကိုေတာင္ အနိုင္နိုင္ေရးထားရတာျဖစ္လို႔ ေနာက္ထပ္မေရးျဖစ္တာနဲ႔ ဆရာထံ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ႏွစ္ကုန္မွာ ေမာ္လၿမိဳင္ေဆးရံုႀကီးမွ ရန္ကုန္အရိုးေရာဂါကု ေဆးရံုႀကီးသို႔ စာေရးသူေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့မွ ဆရာရဲ့မဂၢဇင္းတိုက္ကို အားနာနာနဲ႔ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ လံုးခ်င္း၀တၲဳက မေရးျဖစ္၊ မေရးျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ဆရာ့ကို အေၾကာင္းမၾကားျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ဆရာရဲ့စားပြဲေရ့ွမွာ ေရွ့မ်က္ႏွာကို ေနာက္ထားလို႔ ထိုင္ေနမိခဲ့တယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာနတ္ႏြယ္ရဲ့မ်က္ႏွာ ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပါပဲ။ မိမိကသာ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႔ မလံုမလဲျဖစ္ေနရတာ။ မိမိရဲ့လက္ေရးစာမူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာရဲ့အျမင္ကိုေမးေတာ့ ဆရာက "ေအးဗ်ာ ဖတ္ထားတာ ၾကာလွပီမို႔ ခပ္ေမ့ေတ့ေတ့ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတာေလး တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကိုတင္ေမာင္ေအး ေငြအခက္အခဲရွိတာနဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူးသိမ္းထားတဲ့ အထူးထုတ္ သတင္းစာေတြကို ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းလိုက္ရတယ္ဆိုတာပဲ။" လို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။    




ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမယ္။

Sunday, May 8, 2011

နယူးဇီလန္မွ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္မ်ား သင္တန္းပို႔ခ်မည္

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၅ ရက္မွ ၇ ရက္ေန႔အထိ ဧဒင္မသန္စြမ္းသက္ငယ္မ်ားျပဳစုရာရိပ္ၿမံဳတြင္ ယခုေခတ္ အေၾကာအဆစ္ကုေဆးပညာရပ္(Physiotherapy)ဆိုင္ရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားအေၾကာင္းကို နယူးဇီလန္နိုင္ငံမွ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္မ်ား(Physiotherapist)က သင္တန္းပို႔ခ်ၾကမည္ျဖစ္သည္။

သင္တန္းတက္ေရာက္လိုသူမ်ားသည္ သင္တန္းမွတ္ပံုတင္ေၾကးႏွင့္ စာရြက္စာတမ္းေၾကးမ်ားကိုသာ ေပးသြင္းရမည္ျဖစ္ၿပီး သင္တန္းသား၃၀ဦးကိုသာ လက္ခံမည္ျဖစ္ရာ ႀကိဳတင္စာရင္းေပးသြင္းနိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။

အေၾကာအဆစ္ကုေဆးပညာရပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာသင္တန္းမ်ားကို ဧဒင္မသန္စြမ္းသက္ငယ္မ်ားျပဳစုရာ ရိပ္ၿမံဳတြင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွစတင္ၿပီး ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပခဲ့ရာ (၉)ႀကိမ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။

ရည္ညႊန္း - Weekly Eleven ၂၇ ဧၿပီ ၂၀၁၁။

Saturday, May 7, 2011

တစ္ေန႔တည္း သံုးရာသီ

 ေတာင္ငူ ေမ ၆

ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး ေတာင္ငူၿမိဳ့ႏွင့္ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ ယခုရက္ပိုင္းမ်ားက မိုးရာသီကဲ့သို႔ ေန႔စဥ္ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာရြာသြန္းခဲ့သည္။ 
ယေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဆာင္းရာသီကဲ့သို႔ ျမဴႏွင္းမ်ား ထူထပ္စြာက်ေရာက္ခဲ့ၿပီး
ေန႔ပိုင္းတြင္မူ ေႏြရာသီကဲ့သို႔ ရာသီဥတုပူျပင္းလာကာ 
ညပိုင္းတြင္ မိုးမ်ား သည္းထန္စြာ ရြာသြန္းခဲ့သျဖင့္
တစ္ရက္တည္း ရာသီဥတုသံုးမ်ိဳးကို ၿမိဳ့ေနျပည္သူမ်ား အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိခံစားခဲ့ရသည္။ 

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၇ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။
                                          

Monday, May 2, 2011

အေမႏွင့္သမီး




ယခုတေလာ အိမ္ကအိမ္ရွင္မခမ်ာ အေတာ္ေလးကိုအလုပ္မ်ားေနတာ သတိျပဳမိတယ္။
ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ သူ႔သမီးနဲ႔ ေအာက္ေဒါ(outdoor)သြားတာေတြ မၾကာခဏဆိုသလိုပဲ။

Jurong Point နား က ပန္းၿခံကို သြားလားသြားၾကရဲ့။
Gleneagles Hospital နားက Botanic Gardens ကို ေရာက္လားေရာက္ၾကရဲ့။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ Hort Park လို႔လူသိမ်ားတဲ့ Horticulture Park ကို သြားတတ္ၾကေသးတယ္။
ဒါ႔အျပင္ Vivo City ကိုလည္း ေရာက္သြားခ်င္ ေရာက္သြားတတ္ေသးတာ။











အျပစ္အနာအဆာပါမပါ ၾကည့္ရေသးတယ္။







အျပစ္အနာအဆာပါလာရင္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ၿပီး ျပန္လုပ္ရတာ။

အိမ္ကအိမ္ရွင္မက သူ႔သမီးရဲ့ လက္သံုးေတာ္ဓါတ္ပံုဆရာမႀကီး (personal photographer) ျဖစ္တယ္။ သမီးက သူရဲ့အ၀တ္အစားအသစ္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္၀တ္လို႔ ေမာ္ဒယ္လုပ္ၿပီး သူ႔ Blog မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေၾကာ္ျငာတာ။ ကင္မရာက အေဖ့ဟာ။ အ၀တ္စေတြသြား၀ယ္ေတာ့လဲ အေမက လိုက္ေပးရတာ။ ၀ယ္ၿပီးတဲ့အစေတြ ထုတ္ပိုးေတာ့လဲ အေမပါရျပန္ေကာ။ ဘာအေရာင္နဲ႔ ဘယ္အစကို




ဘယ္လိုပံုဘယ္လိုဒီဇိုင္းနဲ႔ ခ်ဳပ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကရာလဲ အေမမပါလို႔ မရျပန္ဘူး။ 

၀ယ္ထားတဲ့အ၀တ္စေတြကို ဒီကေနရန္ကုန္ကိုပို႔ဖို႔အတြက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုပ္ၾကရတာ။ 
ဟိုကေန ခ်ဳပ္ ၿပီးလို႔ စင္ကာပူကိုျပန္ပို႔ေပးေတာ့လဲ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အတူတူသြားယူၾကရ
ျပန္တယ္။ ခ်ဳပ္ၿပီးပို႔ေပးလိုက္ တဲ့အက်ႌေတြကို ဒီကမွာတဲ့အတိုင္းဟုတ္မဟုတ္ ျပန္စစ္ရ
ေသးတယ္။ အျပစ္အနာအဆာပါမပါ ၾကည့္ရေသး တယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအက်ႌေတြကို ေမာ္
ဒယ္လုပ္ဓါတ္ပံုရိုက္ၿပီး သမီးက သူရဲ့ဘေလာ့မွာထည့္ရျပန္တယ္။

ဒါေတြအားလံုးကို အေမနဲ႔သမီး အတူတူလုပ္ၾကရတာ။ အေမနဲ႔သမီးတို႔ ယခုလုိ တတြဲတြဲနဲ႔လုပ္
ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး စာေရးသူက ၿပံဳးမိတယ္။ ဟုိ သမီးငယ္တုန္းကလဲ ငယ္တုန္းမို႔ အေမက 
ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းပို႔ လုပ္ေပးခဲ့ရတာ။
ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ စာေတြစစ္ရတာ။ အိမ္စာလုပ္ခိုင္းရတာ။ မသိတာ နားမလည္တာ 
မရွင္းတာေတြ ကို သင္ျပေပးခဲ့ရတာ။

အခုအရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ အေမႀကီးက ပါေနရတုန္းပါပဲလား။















အေမႏွင့္သမီး ခ်ဳပ္ထည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ....