ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုျခင္း

(၁၃၇၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္)

ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကိုဖိုးေအးႏွင့္မိမိတို႔ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့ၾကသည္။

လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ ရွိဖူးၾကသည္။

အခ်ိဳ ႔ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တစ္ၿမိဳ ႔တစ္ရြာတည္းမွာ ႏွစ္အၾကာႀကီး အတူေနၾကရၿပီး အခ်ိဳ ႔မွာမူ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေနၾကစဥ္မွာ သို႔မဟုတ္ တစ္ၿမိဳ ႔တစ္ရြာတည္းမွာ ကာလတစ္ခုအထိသာ ေတြ႔ဆံုခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကၿပီး ေနာင္တြင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ခြဲခြာသြားၾကရေလသည္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အခ်င္းခ်င္း မၾကာမၾကာ ျပန္ေတြ႔နိုင္သူမ်ားရွိၾကသကဲ့သို႔ တစ္ခါတစ္ခါမွသာ ျပန္ေတြ႔နိုင္သူမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ ႔မွာကား တစ္သက္တာလံုးတြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပင္ ျပန္မေတြ႔နိုင္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ပါေသးသည္။

မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ယင္းသို႔ပင္ ႀကံဳဖူးပါ၏။

ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ ဒီဇဘာၤလက ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔ ေရႊသိမ္ေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အေၾကာအဆစ္လူ နာမ်ား ေလျဖတ္လူနာမ်ားအား ၾကည့္ရႈကုသေပးရင္း အလုပ္မ်ားေနစဥ္ မိမိ၏ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုဖိုးေအးက မိမိကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ လာေတြ႔ခဲ့သည္။ မိမိသည္ လူနာမ်ားျဖင့္ လက္မလည္ေအာင္ရွိေနေလရာ သူငယ္ခ်င္းအား ႏႈတ္ဆက္ရံုသာႏႈတ္ဆက္နိုင္ၿပီး စကားမေျပာနိုင္ခဲ့ေပ။ 

သူလည္း ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စာေရးသူ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အလုပ္ၿပီးမည့္ပံု မ ေပၚသျဖင့္ ျပန္ထြက္သြားကာ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္တြင္မွ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာပါသည္။

သည္အခါတြင္မွ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ တစ္ခါမွ်ျပန္မေတြ႔နိုင္ခဲ့ၾကသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာထမင္းစားရင္း စကားေျပာနိုင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူႏွင့္မိမိတို႔သည္ ကန္႔ဘလူ အထက္ တန္းေက်ာင္းမွ တကၠသိုလ္၀င္တန္း (၁၀ တန္း)ေအာင္ၿပီး ကြဲသြားခဲ့ၾကပါသည္။ သံုး ေလးႏွစ္ၾကာ မွ သူေနထိုင္ရာ မႏ ၱေလးမွာ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ ျပန္ေတြ႔ခဲ့ၾကေသး၏။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္း ကိုဖိုးေအးႏွင့္မိမိတို႔ မေတြ႔ခဲ့ၾကသည္မွာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္မွ်ၾကာျမင့္ခဲ့ပါသည္။

တကယ္က သူက တကူးတက ႀကိဳးစားလာေတြ႔သျဖင့္ ေတြ႔ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

“မင္း ဒီရက္ေတြမွာ ကန္႔ဘလူမွာရွိမယ္လို႔ၾကားလို႔ ငါ လာေတြ႔တာကြ။ မႏ ၱေလးကေန ငါ မိုးကုတ္ၿမိဳ ႔ကိုေျပာင္းသြားတာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးကတည္းကပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းနဲ႔ငါ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တာ။ အခုလည္း ဒီဇဘာၤ ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္မွ ထန္းကုန္းက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို လာဖို႔ရွိတာ။ မင္းက ဒီကို ၈ ရက္ေန႔ေရာက္မယ္ဆိုတာ သိရလို႔ မင္းကို ေတြ႔ရေအာင္လို႔ ငါ အေစာႀကီးထြက္လာခဲ့တာကြ။”

သူက မိမိကို ေတြ႔ရေအာင္ ယခုလို တကူးတကလာခဲ့သျဖင့္ ေက်းဇူးမ်ားစြာ တင္မိသည္။ 

သူ၏ သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈတို႔ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တန္ဖိုးထားေလး စားရသည္။   




   

ပဥၥနာမၿမိဳ ႔ေတာ္ ျပည္ေရႊဘိုသို႔

(၁၃၇၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလဆန္း ၆ ရက္)

ျပည္ျမန္မာသို႔ မာရသြန္ခရီး (၂)

ငါးမည္ရ ျပည္ေရႊဘို

၁။ မုဆိုးဖို

၂။ ရတနာသိဃၤ

၃။ ကုန္းေဘာင္

၄။ ရန္ႀကီးေအာင္

၅။ ေရႊဘို

ေက်းဇူးရွင္မိခင္ႀကီး၏ ေမြးဇာတိျဖစ္ၿပီး မိမိ၏ ေမြးဇာတိလည္းျဖစ္တဲ့ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔မွာ ႏွစ္ေန႔နဲ႔ ႏွစ္ည ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ ေက်းဇူးရွင္ဖခင္ႀကီး၏ ေမြးဇာတိျဖစ္ေသာ ေရႊဘိုၿမိဳ ႔ကို ခရီးဆက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါ တယ္။

ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔မွာ ႏွစ္ေန႔နဲ႔ ႏွစ္ညသာ ေနခဲ့ရေပမယ့္ မိမိရဲ ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္မ်ား၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား နဲ႔ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ ႔တို႔ကို ေတြ႔ခဲ့ရ စကားေတြ ေျပာခဲ့ရလို႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ပိုၿပီး၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတာက မိမိ၏မိခင္ႀကီးဘက္မွ ဦးႀကီးဦးေလး အေဒၚ ၁၁ ေယာက္ရွိတဲ့အနက္မွ ေနာက္ဆံုးသက္ရွိထင္ရွားက်န္ေနေသာ အေဒၚႏွစ္ဦး အား တစ္ေနရာတည္းမွာ အျခားေသာ ၀မ္းကြဲညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔အတူ သိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း တစ္စုတစ္ေ၀း ကန္ေတာ့နိုင္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အေဒၚတစ္ဦးက ကန္႔ဘလူမွာေနထိုင္ၿပီး အျခားတစ္ဦးက မႏ ၱေလးမွာ ေရာက္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအေဒၚက ကန္႔ဘလူကို တရားလာေဟာတဲ့ သစၥာေအာင္ေျမေက်ာင္း ထုိင္ဘုန္းႀကီး ဦးၾသသဓ နဲ႔အတူ လိုက္လာလို႔ ကန္႔ဘလူမွာရွိေနတာျဖစ္တယ္။

စာေရးသူတို႔ ကန္႔ဘလူကေန ေရႊဘိုၿမိဳ ႔ကို သြားဖို႔ ကန္႔ဘလူ-ရန္ကုန္အေ၀းေျပးဘတ္စ္ ကားကို စာရင္းႀကိဳေပးထားၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးက “ဒကာႀကီး လိုင္းကားနဲ႔မသြားပါနဲ႔၊ ပင္ပမ္းပါတယ္။ က်ဳပ္ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးခိုင္းပါ႔မယ္။” ေျပာၿပီး ဦးပဇင္းတစ္ပါးပါ ထည့္ေပး ကာ မိမိတို႔ကို ေရႊဘိုအထိပို႔ေပးခဲ႔ပါတယ္။     

ေရႊဘိုၿမိဳ ႔သို႔ မထြက္ခြာမီ ကားဒရိုင္ဘာက ပစၥည္းမ်ား ေနရာခ်ေပးသည္။

မိမိတို႔၏အိမ္ေအာက္ထပ္တစ္ေနရာမွာ ဇနီးႏွင့္ညီမမ်ား စကားလက္ဆံုၾကေနသည္။

ပထမေတာ့ မိမိက “တပည့္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားကို ဘြတ္ကင္လုပ္ၿပီးပါၿပီးဘုရား၊ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲသြားပါ့မယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ စီးရတာ။ မၾကာပါဘူးဘုရား။ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒီမွာ သြားဖို႔လာဖို႔ ကား လိုဦးမွာပါ” လို႔ အားနာနာနဲ႔ ျငင္းေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးက သူ႔ကားနဲ႔ပဲသြားေစခ်င္တာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ (အဂၤါေန႔) နံနက္ ၉ နာရီခြဲမွာ ကန္႕ဘလူမွ ေရႊဘိုၿမိဳ ႔သို႔ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔အတူ မိမိ၏ညီမ ေဒၚရီရီျမင့္၊ ရန္ကုန္ကတည္းကလိုက္လာတဲ့ ဇနီး၏ညီမမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ မခင္မိမိ၊ မခင္ေမာ္ေမာ္နဲ႔ မခင္မိုးမိုးတို႔ ပါတာမို႔ အုပ္စု ေတာင့္ပါတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။

ရန္ကုန္က အလာတုန္းက ေရႊဘိုကေန ကန္႔ဘလူကို ၿမိဳ ႔ရဲ ႔အေရွ ႔ဖက္ ကားလမ္းကေန ငွက္ေပ်ာတိုင္း၊ စပယ္နံ႔သာ၊ နတ္အင္း အစရွိတဲ့ရြာေတြကိုျဖတ္ၿပီး လာခဲ့တာ။ ယခင္အ ေခါက္ေတြတုန္းကလည္း ဒီလမ္းအတိုင္း လာခဲ့တာပါပဲ။

အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ကန္႔ဘလူကေန ေရႊဘိုကို ၿမိဳ ႔ရဲ ႔အေနာက္ဖက္ ကားလမ္းကေန နတ္ေပးေက်းရြာ၊ ထန္းကုန္းနဲ႔ ခင္ဦးၿမိဳ ႔ေတြျဖတ္ၿပီး မဟာနႏၵာကန္ေတာ္ႀကီးနားက လာခဲ့ ၾကတာ။ ဒီလမ္းက ဒီတစ္ခါပဲ သြားဖူးေသးတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ “အခုသြားမယ့္ ၿမိဳ ႔ရဲ ႔ အေနာက္လမ္းက ဒကာႀကီးတို႔လာခဲ့တဲ့အေရွ ႔ဖက္ကလမ္းထက္ ပိုေကာင္းတယ္”လို႔ ဘုန္းႀကီးအမိန္႔ရွိတာကို သတိတရျဖစ္မိပါတယ္။

နံနက္ ၁၁ နာရီခြဲေတာ့ အထက္ျမန္မာျပည္ရဲ ႔တံခိုးႀကီးဘုရားတစ္ဆူအျဖစ္ ထင္ရွားသည့္ ေမာေဓာျမင္သာ  ၿမိဳ ႔ေထာင့္ေစတီဘုရားႀကီး၏ အေနာက္ဖက္ကားလမ္းကေန ေရႊဘိုၿမိဳ ႔ ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ညီမ မတိုးညြန္႔တို႔မိသားစုႏွင့္အမွတ္တရ ...။

‘လမ္းေလးဂ’ြအနားက ညီမရဲ ႔အိမ္ကို အရင္၀င္ၾကတယ္။ ေန႔မြန္းလြဲခါနီးၿပီမို႔ မိမိတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးေသာ ဦးပဇင္းအား ေန႔ဆြမ္းကပ္ၾကရပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ညီမကႀကိဳၿပီး ငွား ထားေပးတဲ့ ၿမိဳ ႔မေစ်းႀကီးအနီးက တည္းခိုခန္းမွာ ပစၥည္းေတြ သြားထားၾကကာ ေရႊဘိုဘူ တာက နာမည္ႀကီး ဒန္ေပါက္ကို မွတ္မွတ္ရရ သြားစားျဖစ္ၾကတယ္။

ေရႊဘိုဘူတာထဲကို ၀င္သြားၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၅၀ 

၆၀ အတြင္းဘာဆိုဘာမွ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတာ မေတြ႔ရလို႔ စိတ္ထဲတြင္ ၀မ္းနည္းခံ 

စားမိတယ္။ အေဆာက္ အဦေကာ အတြင္းက အျပင္အဆင္ေတြေကာ နဂိုအတိုင္းပါပဲ။

ေဆးသုတ္ထားတာမ်ိဳးေလးေလာက္ေတာင္ မျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ နံရံေတြကလည္း ညစ္ 

ညစ္ပတ္ပတ္ႀကီး။။ 

ဘာပဲေျပာေျပာ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ေလးကို ဟိုတုန္းကအတိုင္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတာေတာ့ ရင္ထဲ

က လြမ္းသလိုလို ႀကီးရယ္ပါ။ ဓာတ္ပံုရဲ ႔ ယာဖက္မွာ တာလပတ္အနီေလးမိုးထားၿပီး 

တယ္လီဖုန္းစားပြဲနဲ႔ ေခြးေျခခံုအျဖဴေလး ေတြ႔ေနရတာ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ပါ။ 


 

ဘူတာနဲ႔ရထားလမ္းတို႔အၾကားမွာ အမိုးေလးရွိလာတာကလြဲလို႔ ေရွးကအတိုင္းေတြ႔ရတဲ့ ေရႊဘိုဘူတာ။ (ဓာတ္ပံု-ဖိုးတာ)

စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္ ေရႊဘိုမွာေနတုန္းက အစုန္အဆန္ရထားေတြ ေရႊဘိုဘူတာမွာ ရပ္ၿပီ ေဟ့လို႔ဆိုတာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြက ဘူတာမွာဆင္းၿပီး ကတိုက္ကရိုက္ ဒန္ေပါက္စားၾကသူ စားၾက၊ ဒါမွမဟုတ္ အသင့္ထုပ္ထားတဲ့ ဒန္ေပါက္ထုပ္ကို ေျပး၀ယ္ၿပီး ရထားေပၚမွာပဲ ေအးေအးလူလူ စကားစၿမီေျပာရင္း စားၾကသူ စားၾကေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ အိမ္အတြက္ပါ ၀ယ္သြားတတ္ၾကေသးတာ။ ဒါ႔ေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အခါက ေရႊဘိုဘူတာမွာ ရထားရပ္တာ အေတာ္ေလးၾကာသားလား။ ကုန္ပစၥည္းေတြ အတင္အခ်လုပ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ 

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြပိတ္လို႔ ရန္ကုန္ကေန ကန္႔ဘလူကို စာေရးသူျပန္လာတိုင္း ေရႊဘို ဘူတာမွာဆင္းၿပီး အေမ့အတြက္ ဒန္ေပါက္၀ယ္ခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ 

စာေရးသူ ေရႊဘိုကို မေရာက္ျဖစ္တာေတာ့ အေတာ္ေလးကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ 

ဘယ္တုန္းကလဲလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခါတိုင္းဆို ရထားဆိုက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဘူတာမွာ ျမင္းလွည္းေတြ ဆိုက္ကားေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတတ္တာ။ အခုတစ္ေခါက္မွာက ဘူတာ မွာ ျမင္းလွည္းေတြေကာ ဆိုက္ကားေတြေကာ မျမင္ မေတြ႔ရတာ ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားမိရတယ္။

စာေရးသူတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရႊဘိုမွာ ‘ရထားလံုး’ဆိုတဲ့ တခါးပါၿပီး ခရီးသည္ ၂ ဦးစီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္စီးရတဲ့ ျမင္းလွည္းမ်ိဳးပဲရွိတာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၾကမ္းမွာပဲ စုထိုင္ ၾကရတဲ့ ျမင္းလွည္းေတြ ေရာက္လာၿပီး ျမင္းလွည္း ၂ မ်ိဳး ၂ စား ရွိလာခဲ့တယ္။ 

ပထမအမ်ိဳးအစားျမင္းလွည္းမ်ိဳးကို ေမာင္းတဲ့သူက လွည္းေခါင္းမိုးေပၚထိုင္ၿပီး ေမာင္းတာ။ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားမွာလို ခရီးသည္မ်ားနဲ႔အတူ တစ္ေနရာတည္း မထိုင္ဘူး။ ‘ရထားလံုး’ ေခၚတဲ့ ျမင္းလွည္းမ်ိဳးက စာေရးသူသိရသ၍  အခုအခါမွာ ျပင္ဦးလြင္ (ေရွးအေခၚ ေမၿမိဳ ႔) တစ္ၿမိဳ ႔မွာပဲ ေတြ႔ရေတာ့တာ။

ျပင္ဦးလြင္မွာေတြ႔ရတဲ့ ျမင္းလွည္း။ (ဓာတ္ပံု - အင္တာနက္) 

တကယ္က ‘ရထားလံုး’ ေခၚတဲ့ ျမင္းလွည္းမ်ိဳးက ျပည္ေရႊဘိုရဲ ႔ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာတစ္ခု လို႔ ေျပာ နိုင္ပါတယ္။    




ေဒၚဖြားသိုက္ေက်ာင္း

အခုတစ္ေခါက္ ေရႊဘိုၿမိဳ ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့ သြားခဲ့ စားခဲ့တဲ့ေန ရာေလး အခ်ိဳ ႔ကို တကူးတက သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး အတူပါလာတဲ့ ဇနီးကို လည္း ေျပာျပရတယ္။ သကၠယ္တန္းရပ္ရွိ ညီမ မတိုးညြန္႔ရဲ ႔အိမ္ကေန လမ္းေလးဂြဖက္ကို ထြက္တဲ့ လမ္းေထာင့္မွာ မိမိ ပညာသင္ၾကားခဲ့တဲ့ “ေဒၚဖြားသိုက္ မူလတန္းေက်ာင္း” ေလး တစ္ေက်ာင္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ 

အခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္က အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ ပိုင္းကတည္းက မရွိေတာ့တာပါ။ စာ ေရးသူက ေဒၚဖြားသိုက္ေက်ာင္းမွာ ၃ တန္းအထိ ေနခဲ့ဖူးတာ။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္တစ္ခ်ိဳ ႔လည္း ဆံုးသြားခဲ့ၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေတာ့လည္း မေတြ႔ တာၾကာလို႔ လံုး၀ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေတြကို ေရာက္ေနၾကမွန္းလည္း မသိရဘူး။ 

မႏ ၱေလးမွာ မိမိအားလာေရာက္ေတြ႔ဆံုၾကေသာ physiotherapist မ်ားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေက်ာ္ေဌး။

သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္၀င္နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ 

ယေန႔အထိ ေတြ႔ေနၾကရေသးတဲ့ မိမိ၏အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ႏွစ္ဦးပဲ ရွိၾကေတာ့ တာ။ တစ္ဦးက ေရႊဘိုၿမိဳ ႔နယ္သ မ၀ါယမဦးစီးမွဴးတာ၀န္ကေန အနားယူသြားတဲ့ ကိုေက်ာ္ ၀င္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ယခုအခါ အေရွ ႔မေလးရွားက ဆာဘားျပည္နယ္ရွိ ကို တာကင္နာဘာလူး (Kota Kinabalu) တကၠသိုလ္မွာ တြဲဖက္ပါေမာကၡလုပ္ေနတဲ့ ေဒါက္ တာေက်ာ္ေဌး (ယခင္ လက္ပိုင္းခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အရိုးေရာဂါ ကုေဆးရံုႀကီး၊ ရန္ကုန္) တို႔ျဖစ္ၾကတယ္။ အားလံုး ေရႊဘိုသားေတြ။

တန္းလတ္ေက်ာင္း

ေရႊဘိုမွာေရာက္တုန္း စာေရးသူ သြားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ ယခု အထ က(၂) ရွိေနတဲ့ ဟိုတုန္းက “တန္းလတ္ေက်ာင္း” ေနရာေလးပဲျဖစ္တယ္။ 

ဓာတ္ဆီဆိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့ ညီ၀မ္းကြဲတစ္ဦးက ကားနဲ႔ဒရိုင္ဘာေပးထားလို႔ သြားခ်င္ တဲ့ ေနရာေလးေတြကို သြားၿပီးၾကည့္နိုင္ခဲ့တာ။ တန္းလတ္ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာ္၀င္းနဲ႔အတူ ပဥၥမတန္းကေန သတၱမတန္းေအာင္တဲ့အထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့တာ။

ေက်ာင္းက ေျမစိုက္တစ္ထပ္ေဆာင္ေလးေတြ ျဖစ္တယ္။ စာသင္ခန္းေတြရဲ ႔ေဘးမွာကပ္ ၿပီး စက္ဘီးေတြထားဖို႔ အမိုးလုပ္ထားေပးတယ္။ ေက်ာင္း၀တ္စံုကေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းရယ္ ပါ။ စာေရးသူရဲ ႔အသိထဲမွာ ဒီေက်ာင္းကျမတ္ဆရာမ်ားကို ယေန႔အထိ ရိုေသ ေလးစားစြာ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဖခင္ႀကီးက ျပည္သူ႔ရဲ၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေရးသူတို႔မိသားစုသည္ ရဲစခန္း၀င္းထဲမွာ ေနၾကတာမို႔ ၿမိဳ ႔အေရွ ႔ဖက္ သရက္ၿခံအရပ္မွာရွိတဲ့ တန္းလတ္ေက်ာင္းကို ေန႔စဥ္စက္ဘီး နဲ႔ သြားတက္ခဲ့ရတာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔လည္း ေျခက်င္(လမ္းေလ်ာက္)လာၾကတယ္။    

အထက္မီး ေအာက္မီးမုန္႔ဆိုင္

ေရႊဘိုရဲစခန္း၀င္းရဲ ႔ေတာင္ဖက္၀င္းတံခါးအနားက မန္က်ီးပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ အ ထက္မီး ေအာက္မီး (‘ထမီးေအာက္မီး’လို႔ အသံထြက္တယ္) မုန္႔ဆိုင္ေလးရွိခဲ့တယ္။ 

အခုသြားႀကည့္ေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ပိုလို႔ဆိုးတာက ေရႊဘိုက လူတစ္ခ်ိဳ ႔ကို ေမး ႀကည့္တာေတာင္ ဒီမုန္႔ကို ေရေရရာရာ မမွတ္မိၾကေတာ့ဘူး။ ရင္နာလိုက္တာ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္မိတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဒီလို လူေတြ မမွတ္မိေတာ့တဲ့မုန္႔မ်ိဳးကိုမွ မွတ္မိ ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ အျပစ္တင္ရ မလိုပဲ။

အခုေခတ္ေဆးပညာရႈေထာင့္က ေျပာရရင္ အလြန္တရာမွကို က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္ တဲ့မုန္႔လို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာနိုင္တယ္။ ဆန္မံႈ႔နဲ႔ ထန္းလ်က္(ထညက္)ပဲ ပါတာ။ အိုးက အာ ပံုလုပ္တဲ့ ဒယ္အိုးအေသး မ်ိဳး။ အေပၚကဖုန္းတာက မီးအပူေပးထားတဲ့ ေျမအိုးအဖုန္း။ ဒါပါပဲ။ မုန္႔က အာပံုနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း တူ သေရာင္ရွိေပမယ့္ သူရဲ ႔အလယ္သားက အာပံု ထက္ပိုႀကီးၿပီး ထိပ္ကခပ္ခၽြန္ခၽြန္ေလး။ ေဘးသားက ေတာ့ အာပံုလို ပါးပါးကၽြတ္ကၽြတ္ပါ။  

ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအထဲမွာ မိမိက အႀကီးဆံုးျဖစ္လို႔ အေမ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ ေန႔ စဥ္ေန႔တိုင္း  ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ နံနက္ေစာေစာမွာ တစ္အိမ္လံုးစားဖို႔ မုန္႔သြား၀ယ္ ေပးရတယ္။ ရဲစခန္း၀င္းအထြက္က အေဒၚႀကီးရဲ ႔ ထမီးေအာက္မီးမုန္႔ဆိုင္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဘီအိုစီဓာတ္ဆီဆိုင္နဲ႔ ဓါးလြယ္ခုတ္က ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာရွိတဲ့ ကုလားမႀကီးရဲ ႔ အာပံု ဆိုင္ေတြကို စက္ဘီးနဲ႔သြား၀ယ္ရေလ့ရွိ တယ္။

ရဲစခန္း

စာေရးသူငယ္စဥ္က ေရႊဘိုၿမိဳ ႔မွာေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြဟာ ရဲစခန္း၀င္းထဲမွာျဖစ္တယ္။ 

ဒီရဲစခန္းထဲမွာကိုပဲ အိမ္ ၃ အိမ္ေျပာင္းၿပီး ေနခဲ့ဖူးတာ။ ဖခင္ႀကီး တစ္ခါရာထူးတိုးရင္ တစ္အိမ္ေျပာင္းခဲ့ၾကရတယ္။ ရဲစခန္းအတြင္းမွာဆိုေတာ့ မေ၀းလွပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ ႔အိမ္ ေတြက ယခင္ကအတိုင္းရွိေနၾကေသးရဲ ႔။ 

ရဲစခန္း၀င္းထဲမွာ မိမိတို႔ငယ္ငယ္က ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကေလ့ရွိတဲ့ ေၾကးသြန္းအေျမွာက္ႀကီး ကို သြားၾကည့္တာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အဲဒီေၾကးသြန္းအေျမွာက္ႀကီးက ဒုတိယကမ ၻာစစ္ တုန္းက တကယ့္အေျမွာက္ႀကီးျဖစ္တယ္။ သံုးလို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ ရဲသင္တန္းေက်ာင္း ရဲ ႔ေရွ ႔မွာ ကြန္ကရစ္ ေအာက္ခံလုပ္ၿပီး တင္ထားတာ။

ေရနံေခ်းေရာင္မိႈင္းေနတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္ရဲသင္တန္းေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ ေၾကးအေျမွာက္ ႀကီးတို႔က ပဏာရေခ်ေသးေတာ့။

ေနာင္မွာ စာေရးသူ အရြယ္ေရာက္လာၿပီး အက္လစၥတာ မကၠလင္း၏ နာမည္ေက်ာ္ ၀တၱဳျဖစ္တဲ့ The Guns of Navarone ကို အန္ေထာ္နီကြင္း၊ ဂရယ္ေဂၚရီပက္နဲ႔ ေဒးဗစ္နီ ဗင္တို႔ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စစ္ကားႀကီးကို ၾကည့္ရတဲ့အခါ အဲဒီဇာတ္ကားထဲက ဧရာမအေျမွာက္ႀကီး ၂ လက္ဟာ ေစာေစာကေၾကးသြန္းအေျမွာက္ႀကီးနဲ႔တူေနလို႔ အမွတ္ ရမိေသးတယ္။          

မိမိ၏ ေသြးကို ဆူပြက္သြားေစေသာ ဒီစာအုပ္

(၁၃၇၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလဆန္း ၁ ရက္၊ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔)

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က စာေရးသူ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ၿပီးမလည္ခင္ တစ္လေလာက္မွာ “လက္ေ၀ွ႔ ေဆာင္းပါးစာေရးဆရာ ေရႊဘိုဘာမထီခင္ေအာင္”ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ယခုဘေလာ့တြင္ နို၀င္ဘာ ၄ ရက္ ရက္စြဲ ျဖင့္ မိမိ၏ အေႏ ၱ၀ါသိက လက္ေ၀ွ႔ဆရာအေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါ တယ္။

ဆရာ ဘာမထီခင္ေအာင္၏အိမ္တြင္ အမွတ္တရ။

ဒီဇင္ဘာလမွာ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လည္ရင္း ေရႊဘိုၿမိဳ ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာ့ကိုသြားေတြ႔ ျဖစ္ခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာကလည္း သူ႔တပည့္လာမယ္ဆိုတာသိလို႔ စာေရးသူ၏ညီမအိမ္ကို လာၿပီး ေမးေနခဲ့ပါ တယ္။ ဆရာက သူေရးသားထာတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး မိမိအား လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

“ျမန္မာနိုင္ငံ ေၾကးစားလက္ေ၀ွ႔သမိုင္းႏွင့္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ မတ္လက အားကစားနဲ႔ ကာယပညာဦးစီးဌာနအတြက္ စြယ္စုံမီဒီယာဂရု(ပ္)မွ တာ၀န္ယူၿပီး ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ့သတၱိႏွင့္ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ကို ေဖာ္က်ဴးထားသည့္  ျမန္မာလက္ေ၀ွ႔သမားမ်ား .....။

ဆရာ့ လက္ေရးႏွင့္ မွတ္မွတ္ရရ ေရးေပးတဲ့စာ။

ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကသည္။

အဲဒီစာအုပ္ကို ဆရာအိမ္မွာ ဆရာနဲ႔စကားေျပာေနရင္း ခဏတျဖဳတ္ လွန္ၾကည့္မိတာ ကလြဲလို႔ မကိုင္ျဖစ္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီကေန႔မွ ျမန္မာျပည္က ၀ယ္လာတဲ႔စာအုပ္ေတြ ထဲက ဘာစာအုပ္ကို ဖတ္ရေကာင္းမလဲလို႔ၾကည့္ရင္း ကိုင္မိ ဖတ္မိပါေတာ့တယ္။

ယခုစာအုပ္ကိုဖတ္ရေတာ့ စာေရးသူတို႔ လက္ေ၀ွ႔သင္တန္းသားဘ၀က ဆရာေျပာခဲ့ တဲ့စကားမ်ားနဲ႔ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဆရာ၏ လက္ေ၀ွ႔ေဆာင္းပါးမ်ားကို ျပန္ၿပီးအမွတ္တရျဖစ္ရ တယ္။ ဆရာ မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ ျမန္မာလက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္မ်ား၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အံ့ဖြယ္လက္သီးစြမ္းမ်ားနဲ႔ ဆရာ၏မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ထားရွိမႈမ်ားကို က်က္သီးေမြးညင္းထ ေလာက္ေအာင္ ခံစားမိတယ္။   

ဒီစာအုပ္ကို ေရးသားျပဳစုထားသူ စာေရးဆရာ ေရႊဘိုဘာမထီခင္ေအာင္သည္ ၁၉၅၁ ခု ႏွစ္မွ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္အတြင္း လက္ေ၀ွ႔ပြဲေပါင္း ၇၄ ပြဲကို ယွဥ္ၿပိဳင္ထိုးသတ္ခဲ့ၿပီး ၆၃ ပြဲ အနိုင္ ရခဲ့တဲ့ လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔အျပ္င္ ေဆာင္းပါးေပါင္း ၈၆၀ ေက်ာ္၊၀တၱဳတို ၂၅၀ ခန္႔၊ လံုးခ်င္း၀တၱဳ ၈ အုပ္ႏွင့္ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းပမာ ၁၁ ပုဒ္တို႔ကို သူ၏စာ ေပသက္ ၄၉ႏွစ္အတြင္း ေရးသားခဲ့ၿပီး စာေပဗိမာန္စာမူဆု ၃ ဆု ရရွိထားသူလည္း ျဖစ္ပါ တယ္။

ဆရာ၏စာအုပ္ကို အားကစား၀န္ႀကီးဌာန၀န္ႀကီး သူရဦးေအးျမင့္ကိုယ္တိုင္မွ ဥေယ်ာဇဥ္ေရးၿပီး ခ်ီး ျမွင့္ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

၀န္ႀကီး၏ဥေယ်ာဇဥ္တြင္ “ေမြးဗီဇကတည္းက အတိုက္အခိုက၊္ အထိုးအသတ္ကို ၀ါသနာပါလာခဲ့ ၾကသည့္ ျမန္မာလူငယ္လူရြယ္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အထူးကိုက္ညီလွေပသည္” ဟု ဆရာ၏စာအုပ္ ကို ညႊန္းဆိုထားကာ၊ “သို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာ့ဇာတိေသြးႏွင့္ ျမန္မာ့သတၱိစြမ္းရည္ကို ကမ ၻာက သိရေလ ေအာင္ နိုင္ငံေတာ္၏ဂုဏ္ကို လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္းမွ ျမွင့္တင္ေပးနိုင္ရန္အတြက္ သတၱိအျပည့္ရွိေသာ ျမန္မာလူငယ္လူရြယ္မ်ား ႀကိဳးစားၾကရန္ တိုက္တြန္းမွာၾကားလိုပါသည္” ဟုလည္း ေရးသားထားပါ ေသးတယ္။ 

   

ဒီေနရာမွာ “ျမန္မာ့ဇာတိေသြးႏွင့္ ျမန္မာ့သတၱိစြမ္းရည္ကို ကမ ၻာက သိရေလေအာင္” ဆိုတဲ့စကား နဲ႔ “နိုင္ငံေတာ္၏ဂုဏ္ကို လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္းမွ ျမွင့္တင္ေပးနိုင္ရန္အတြက္” ဆိုတဲ့ စကားမ်ားနဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ကမ ၻာကို မဆိုထားနဲ႔ အေရွ ႔ေတာင္အာရွအဆင့္မွာပင္ ႏွစ္အတန္ၾကာျမင့္စြာ နိမ့္က်ေန ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့အားကစားကိုပဲ သိထားၾကတဲ့သူမ်ား (အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ား) အေနျဖင့္ အထူးအ ဆန္းလို ျဖစ္ေနေကာင္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ မတန္မရာ ေျပာတယ္၊ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ထင္ ၾကေကာင္း ထင္မိၾကမွာပါ။

လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္းအတြင္းမွာ ျမန္မာ့သတၱိနဲ႔ ျမန္မာ့လက္သီးစြမ္းကို ကမ ၻာကသိခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ တစ္ခုမက ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့စာအုပ္ထဲက တစ္ခုကိုပဲ ဥပမာအျဖစ္ ေပးပါ့မယ္။ 

ေကာင္းေကာင္း မွတ္သားထားၿပီး ဂုဏ္ယူၾကေစခ်င္ပါတယ္။

လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္းအတြင္းမွ အဂၤလိပ္ဂ်က္အလံကို လွဲခ်နိုင္ခဲ့တဲ့ တင္ထြန္း(ျမန္မာ)။

“ဂ်ပန္နိုင္ငံ၊ တိုက်ိဳၿမိဳ ႔တြင္ျဖစ္သည္။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲမတိုင္မီ တစ္ရက္က နံနက္ခင္း၀ယ္      ညေဆးစစ္ျခင္း၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ျခင္း ျပဳလုပ္အၿပီး မဲခ်ရာ၌ ဖယ္သာ၀ိတ္တန္းမွ တင္ ထြန္း (ျမန္မာ)ႏွင့္ ရြန္စမစ္ (အဂၤလန္နိုင္ငံ)တို႔ ပထမရက္ပြဲစဥ္ထိုးရန္ မဲက်ေတာ့၏။ ရြန္စမစ္သည္ မ်ားမၾကာမီ ႏွစ္လနီးပါးက ဥေရာပတိုက္ ၂၅ နိုင္ငံေပါင္းစံု လက္ေ၀ွ႔ဗိုလ္ လုပြဲႀကီးမွာ လက္ေ၀ွ႔သတ္ရာတြင္ အလြန္ေတာ္ေကာင္းလွေလေသာ ဆိုဗီယက္ရုရွား  နိုင္ငံ၊ ပိုလန္နိုင္ငံ၊ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံႏွင့္ ခ်က္ကိုစလိုဘက္ကီးယားနိုင္ငံမွ တကယ့္အမာခံ လက္သီးေက်ာ္ ေလးဦးအား အလဲ၊ အကြဲ၊ ဒိုင္ပြဲရပ္ျဖင့္ အနိုင္ႀကဲထားေသာ နိုင္ငံတ ကာပြဲေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ သတ္ၿပိဳင္ဖူးသူျဖစ္သည္။

ကမ ၻာ့လက္ေ၀ွ႔ပါရဂူ အားလံုးလိုလိုကလည္း ဖယ္သာ၀ိတ္တန္းတြင္ေတာ့ အဂၤလန္      နိုင္ငံက ရြန္စမစ္သည္ပင္ ေရႊတံဆိပ္ရယူမည္မွာ ဧကန္အမွန္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ထား ၿပီးျဖစ္၏။ ကမ ၻာ့နိုင္ငံအသီးသီးမွ လက္ေ၀ွ႔အဖြဲ႔ေတြကလည္း ရြန္စမစ္ ခ်ံပီယံျဖစ္မည္     ဟု ယူဆယံုၾကည္ေနၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ယင္းသို႔မယံုၾကည္သူ ႏွစ္ဦးပဲရွိေနသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးမွာ ျမန္မာနိုင္ငံလက္ ေ၀ွ႔အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ အုပ္ခ်ုဳပ္/နည္းျပဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ႏွစ္ရပ္ကိုထမ္းရြက္သူ ဗိုလ္မွဴးထြန ္း  ၿငိမ္း (ဗဟိုအားကစားႏွင့္ ကာယပညာေကာ္မတီ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး) ႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီး   တင္ထြန္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။


မေၾကာက္တတ္တာ ျမန္မာ

ၿဗိတိန္နိုင္ငံ လက္ေ၀ွ႔အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠဌက “ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ ႔ ဗမာလက္ေ၀ွ႔သမားကေလး    ေတာ့ ကံဆိုးရွာၿပီ။ ရြန္စမစ္နဲ႔မွ မဲလာက်ေလရဲ ႔” ဟု ရိ၏။ ဤသည္တြင္ ဗိုလ္မွဴးထြန္း ၿငိမ္းက ခ်က္ခ်င္းပဲ တုံ႔ျပန္ကာ “က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္တတ္    ဘူး။ ဘယ္လိုခ်န္ပီယံကိုမွလည္း မမႈဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ ႔ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ရြန္စမစ္ကို က်ဳပ္တို႔ရဲ ႔လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံ တင္ထြန္းက ျမန္မာပီပီ ရဲရဲေတာက္ ယွဥ္သတ္ၿပီး အနိုင္  ယူမွာ ေသခ်ာတယ္” ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ ေခ်ပလိုက္သည္။

အားလံုးလိုလိုက ျပက္ရယ္ျပဳသည့္ဟန္အမူအရာျဖင့္ လက္ခုတ္လကိ၀ါးတီး၍ ရယ္     ေမာခဲ့ၾကေလသည္။

ေနာက္ရက္ညတြင္ …..

ၿဗိတိန္ လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံ နာမည္ႀကီး ရြန္စမစ္ကို                  ျမန္မာတင္ထြန္းက ေနာက္ေကာက္ထိုးလိုက္ျခင္း …
ကမ ၻာ့လက္ေ၀ွ႔ပါရဂူမ်ား အတြက္မွားသည့္ပြဲ …

လန္ဒန္ၿမိဳ ႔မွ ထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာမွ အဂၤလန္နိုင္ငံ အားကစားသီးသန္႔ သတင္းေထာက္ က ေအာက္ပါအတိုင္း သတင္းေရးခဲ့သည္။

“ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မဟာဗႏၶဳလဦးစီးေသာ တပ္မႀကီး သည္ ပန္း၀ါတိုက္ပြဲတြင္ အဂၤလိပ္တပ္မကို အျပတ္အသတ္ အနိုင္တိုက္ နိုင္ခဲ့သည္ ၿပီးေနာက္ တိုက်ိဳၿမိဳ ႔ေတာ္တြင္က်င္းပေနၿပီျဖစ္ေသာ ကမ ၻာ့အိုလံပစ္ လက္သီးတိုက္ ပြဲ၌ ဗမာလက္ေ၀ွ႔သမား “တင္ထြန္း” ဆိုသူက ၿဗိတိန္ခ်န္ပီယံ ရြန္စမစ္အား ပထမအခ်ီ ၁ မိနစ္ႏွင့္ ၇ စကၠန္႔အတြင္း ေနာက္ေကာက္ထိုးခ်၍ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ျခင္းသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ အႀကီးမားဆံုးေသာ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္” ဟု တင္စားကာ သတင္းအျဖစ္ အတိအလင္း ေရးခဲ့သည္။

တိုက်ိဳထုတ္ တိုက်ိဳသတင္းစာတြင္လည္း …

ၿဗိတိန္ဂ်က္အလံကို လွဲခ်ကာ ျမန္မာအလံလႊင့္ထူနိုင္လိုက္ျခင္း ..

ေခါင္းစီးႏွင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အမႊမ္းတင္ ေရးသားထား၏။ 

ဗမာ့လက္ေ၀ွ႔သူရဲေကာင္း တင္ထြန္းက ကမ ၻာေက်ာ္ခဲ့သူေပတည္း။"

ဆရာ၏စာအုပ္သည္ အေၾကာင္းအရာျဖစ္ရပ္မ်ားအရေကာ အေရးအသားမ်ားအရပါ မိမိအား စြဲ ေဆာင္နိုင္ခဲ့ရံုမက ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း မိမိ၏ႏွလံုးေသြးမ်ားကိုပါ လႈိက္ဖိုဆူပြက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ တိုင္က လက္ေ၀ွ႔ထိုးသတ္ကစားခဲ့ဖူးသူျဖစ္လို႔ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္မ်ား၏ ရဲသတၱိ ဇြဲနဘဲႏွင့္လက္ သီးစြမ္းေတြကို မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနနိုင္၊ မေလးစားပဲ မေနနိုင္၊ ဂုဏ္မယူပဲ မေနနိုင္၊ ျပန္မေျပာျပပဲ မေန နိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။   

ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း မိမိကိုယ္တိုင္ လက္ေ၀ွ႔ၿပိဳင္ပြဲကြင္းထဲကို ေရာက္သြားၿပီး ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္မ်ား ၏ မဆုတ္မရြံ ႔ ေနာက္မတြန္႔တဲ့ ေယာက်ာၤးဇာနည္ဘာမထီ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို သည္းဖို ထိပ္မွ် ၾကည့္ရႈအားေပးေနရသကဲ့သို႔ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး ခံစားရပါတယ္။  

   

လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို လြမ္းလိုက္တာ ၂

(၁၃၇၄ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆုတ္ ၈ ရက္၊ စေနေန႔။)

လြတ္လပ္ေရးေန႔ ၾကက္ခြပ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ သမီးငယ္ေလးမ်ား အႀကိတ္အနယ္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကစဥ္။ 

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းက ဒီလ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ပဲ ဒီအေၾကာင္းကို ေရးခဲ့တာ။ 

ဒီအေၾကာင္းကို ေရးေနတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ရွင္မကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္။

ေရးျပန္ၿပီလား တဲ့ေလ။

ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။

ေရးရတာေပါ့၊ ႏွစ္တိုင္း လြမ္းေနရတာပဲဟာ လို႔။

ဟုတ္ပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ့ အေျခအေန မေပးလြန္းလို႔ အေၾကာင္းမညီညြတ္လို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းေနရသူမို႔ ဟိုဟာေလးေတြ႔လည္း လြမ္းလိုက္။ ဒီဟာေလးျမင္လည္း လြမ္းလိုက္။ သတင္းသဲ့သဲ့ေလး ၾကားလိုက္ရလည္း လြမ္းလိုက္။ ျမန္မာျပည္က လာၾကတဲ့သူေတြကို ေလဆိပ္မွာသြားၿပီးႀကိဳတဲ့အခါမွာလည္း လြမ္းလိုက္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မယ့္သူေတြကို သြားပို႔ျပန္ေတာ့လည္း လြမ္းလိုက္နဲ႔ နိုင္ငံျခားကိုေရာက္မွ ဒီနာတာရွည္အလြမ္းေရာဂါႀကီး စြဲကပ္ေနခဲ့တာ ၾကာ ၾကာလွပါပေကာလား။

"ေယာက်ာၤး ဘ,သားေဟ့.." ေခ်ာတိုင္တက္ၿပိဳင္ၾကၿပီ။

ကဲပါ ကဲပါ … အလြမ္းေတြကို တခဏ ေဘးခ်ိပ္ထားလို႔ လြမ္းရတဲ့ေ၀ဒနာေလးေတြ နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားရင္း ဒို႔မ်ားငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာင္းသတိရၿပီး ပီတိျဖစ္ရတာေလးေတြကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္ပါေနာ္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔အေၾကာင္းေျပာေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ ႔ “ေဆာင္းရယ္ ႏွင္းရယ္ ကိုယ့္ခ်စ္သူရယ္”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးလို “ေဆာင္းရယ္ ႏွင္းရယ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ရယ္” လို႔ ေျပာခ်င္မိတယ္။

စာေရးသူႀကီးျပင္းခဲ့တ့ဲ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔တို႔ ေရႊဘိုၿမိဳ ႔တို႔မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုရင္ နံနက္ ေစာေစာ ခ်မ္းခ်မ္ေအးေအးနဲ႔ ႏွင္းေတြ ျမဴေတြ ေ၀ေနေလ့ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဓာတ္မီးတိုင္ တစ္တိုင္ႏွစ္တိုင္ေလာက္ အကြာအေ၀းကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ႏွင္းေတြ ျမဴေတြနဲ႔ မိႈင္းမႈန္လို႔ေနတာ။  

အားကူးေကာက္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ႏႊဲေနၾကစဥ္။

တစ္ဗိုလ္က် တစ္ဗိုလ္တက္တဲ့ ေခါင္းအံုးရိုက္ၿပိဳင္ပြဲ။ 

ေအးတာကလည္း ေက်ာထဲက စိမ့္ေနေအာင္ကို ေအးတာ။ အိမ္တိုင္းက နံနက္ခင္းနဲ႔ ညေနခင္း ေတြမွာ မီးဖိုၿပီးေတာင္ လံႈၾကရတာ။ အိမ္ေအာက္မွာ မီးလံႈေနရင္း အိမ္ေခါင္ မိုးတံစကၿ္မိတ္ကေန ႏွင္းစက္ကေလးေတြ တေဖာက္ေဖာက္က်ေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ 

မိုးလင္းစမွာ ျမက္ေတြနဲ႔ သစ္ ရြက္ေတြေပၚမွာ ႏွင္းရည္ဥေလးေတြကို စီစီရီရီေတြ႔ရတတ္ ေသးတာ။ အမတ္ႀကီး လက္၀ဲသုႏၵရရဲ ႔ “မဲဇာေတာင္ေျခ”ရတုထဲက

“ မိုးမပါဘဲ၊

သံ၀ါေျဖာက္ေျဖာက္၊

ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း၊

မိုးေလာက္ ျပင္းထန္၊

သြန္းခ်ျပန္ေသာ္ ” လို႔ဆိုေလာက္ေအာင္ မျပင္းထန္ေပမယ့္ မိမိအဖို႔မွာေတာ့ မွတ္မိ လြမ္း ရ ေလာက္ေအာင္ကိုေအးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြပါ။  

အခုလိုခ်မ္းေအးတဲ့အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေ၀းလားဟားလား ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကရတာ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေလတိုင္း လြမ္းေမာၾကည္နူးမဆံုး ျဖစ္ရတယ္။ 

ႀကိဳးတန္းမွာ ခ်ိပ္ထားေသာမုန္႔ကို မမွီမကမ္း ေမာ့စားရင္း ၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္မ်ား။

သူနိုင္ ငါနိုင္ အၿပိဳင္ဆြဲၾကၿပီ ..။

အသက္အရြယ္အလိုက္ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ၀င္ႏႊဲခဲ့တာကေတာ့ စံုလို႔ပါပဲ။ ဘာမွသာ ဟုတ္တိပတ္တိ အျဖစ္မရွိခဲ့တာ။

မံု႔စားၿပိဳင္ပြဲလည္း ပါလိုက္တာပဲ။ မနိုင္လည္း ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႔။ အနည္းဆံုး မုန္႔ေတာ့ အလကားစားရတာပဲ မဟုတ္လား။

ေယာက်ာၤး၀တ္ပုဆိုးကို က်စ္ေနေအာင္လိမ္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သူႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ေျခက်င္း၀တ္ တစ္ဖက္စီကို ပူးခ်ီထားတဲ့ ေျခပူးတြဲၿပိဳင္ပြဲလည္း ၀င္ၿပိဳင္ဖူးတယ္။

ဂံုနီအိပ္ထဲ ေျခစံုထည့္ၿပီး ဂံုနီအိပ္စကို လက္နဲ႔ကိုင္ကာ ေျခႏွစ္ဖက္တံု႔ၿပီးေျပးရတဲ့ ဂံုနီအိပ္ စြပ္ၿပိဳင္ပြဲကိုလည္း ဘယ္အလြတ္ေပးပါ့မလဲ။

ေျခအတူတူေရြ ႔မွ ေျပးလို႔ရတဲ့ ေျခပူးတြဲၿပိဳင္ပြဲ။

ေခါင္းအုန္းရိုက္ပြဲ၀င္ၿပိဳင္တာမွ ကိုယ္ကစၿပီး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလး ရိုက္လိုက္တာနဲ႔ပဲ တစ္ဖက္ကသူက ကိုယ့္ကို မရိုက္ရေသးခင္ ကိုယ့္ဖာသာ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု လိမ့္က်ၿပီး ရံႈခဲ့ဖူးေသးတယ္။ 

ေခ်ာတိုင္တက္တာေတာ့ ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ဖာသာ စမ္းၿပီးတက္ၾကည့္တာ ေျမႀကီးကေန ကိုယ့္ပခံုးအျမင့္ေလာက္ေတာင္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

ရွိသမွ်အင္အားေတြ အကုန္ညွစ္သုံးၿပီးၿပိဳင္ရတဲ့ လြန္ဆြဲပြဲလည္း ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိမိက ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးမို႔ အဖြဲ႔လိုက္နိုင္ခဲ့တုန္းက ကိုယ္က အဓိက မဟုတ္ေပမယ့္ ရံႈးခဲ့တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္အေတာ္ေလးပါမယ္လို႔ ထင္မိခဲ့ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေရာက္ေလတိုင္း ငယ္ငယ္တုန္း ကစားခဲ့ၾက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခဲ့ ၾကတာ တကယ္ကို ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။

**ဓာတ္ပံုအားလံုးကို ျမန္မာသတင္းစာမ်ားမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားတာပါ။