ခရီးတစ္ခု

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁၆ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။

မိမိသည္ မိမိ၏အလုပ္မွ ေစလႊတ္ပို႔ေပးသျဖင့္ ေဒသဆိုင္ရာႏွင့္ ကမ ၻာ့ညီလာခံမ်ားသို႔ အခါအားေလွ်ာ္စြာ သြားတက္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ေရွ ႔ စက္တင္ဘာလဆန္းတြင္လည္း (၆)ႀကိမ္ေျမာက္ အာရွႏွင့္ပစိဖစ္အေနာက္ ပိုင္းေဒသဆိုင္ရာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ညီလာခံ(6^th Asia-Western Pacific Regional Congress of the World Confederation for Physical Therapy) သို႔ သြားတက္ရန္ ယခုႏွစ္ေမလကတည္းက စၿပီး ျပင္ ဆင္မႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရ၏။   

ျပင္ဆင္မႈ၏ ပထမဦးဆံုးအလုပ္မွာ ညီလာခံတက္ရန္ စာရင္းေပးသြင္းၿပီး ညီလာခံေၾကး(Registration fee) ႏွင့္ ညီလာခံအႀကိဳ အလုပ္ရံုသင္တန္းေၾကး(Pre-Congress Workshop fee) မ်ား ေပးရသည္။ မိမိ၏အဖြဲ႔ အစည္းမွ ေစလႊတ္သည့္ညီလာခံမ်ားသို႔ ယခင္သြားခဲ့စဥ္က ယခုကဲ့သို႔ မိမိဖာသာဆက္သြယ္ၿပီး လုပ္ရျခင္း မ်ိဳး မရွိခဲ့ေပ။ ကိုယ္တိုင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ရျခင္း၊ ဟိုတယ္ရွာၿပီး ႀကိဳတင္စေဘာ္စိုက္ေပးထားရျခင္း ႏွင့္ ေန႔စဥ္အသံုးစရိတ္ကို တြက္ခ်က္တင္ျပေတာင္းခံရျခင္းမ်ား မလုပ္ခဲ့ရေပ။ ယင္းကိစၥအားလံုးကို အဖြဲ႔အ စည္းမွ လုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။

ယခုတစ္ခါတြင္မူ ယင္းကိစၥမ်ားကို မိမိဖာသာ အစအဆံုး စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ လုပ္ခဲ့ရသျဖင့္ အခ်ိန္ဖင့္ေႏွးသြား ေသာေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္းမွထုတ္ေပးမည့္ေငြ မရရွိခင္ ေပးစရာရွိသည္မ်ားကို အခ်ိန္မီေပးနိုင္ရန္ မိမိက အ ရင္ စိုက္ၿပီးေပးႏွင့္ရျခင္းျဖစ္၏။ သတ္မွတ္ထားသည့္ ပထမကာလ (Early Bird)အတြင္း အခ်ိန္မီမေပးသြင္း ပါက ညီလာခံႏွင့္သင္တန္းေၾကးမ်ား ပိုေပးရမည္ျဖစ္သလို ညီလာခံမွစီစဥ္ေပးထားသည့္ ဟိုတယ္အခန္း လည္း မရျဖစ္ေပမည္။

မည္သို႔ဆိုေစ မိမိမလုပ္ဖူးသည့္ ရံုးအလုပ္မ်ားကို လုပ္ရသျဖင့္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ ဗဟသုတအခ်ိဳ ႔ကို အျမတ္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ညီလာခံအတြက္ ကုန္က်စရိတ္အားလံုးကို တြက္ခ်က္ၿပီး တင္ျပေတာင္းခံရာတြင္ EPR (Electronic Purchasing Requisition)လုပ္ရန္ လိုအပ္ေလသည္။ ‘အီးပီအာ’ဟူေသာစာလံုးကို ယခုမွ ပထ မဆံုးၾကားဖူးျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘာကိုဆိုလိုမွန္းပင္ အတိအက် မသိပါေခ်။ ယင္းသို႔လုပ္ရာမွာ မိမိသည္ ညီလာခံ ေၾကး၊ အလုပ္ရံုသင္တန္းေၾကး၊ ေလယာဥ္ခႏွင့္ ဟိုတယ္အခန္းခမ်ား ထည့္သြင္းေတာင္ခံေသာ္လည္း ေန႔ စဥ္အသံုးစရိတ္ (allowance/per diem)ကို ထည့္သြးင္းေတာင္းခံျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ အေၾကာင္းမွာ ယင္းကုန္ က်စရိတ္ကို မိမိမွ ေတာင္းခံရမည္ကိုလည္းေကာင္း မည္သို႔တြက္ခ်က္ရမည္ကိုလည္းေကာင္း  မသိေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိမိအား ‘အီးပီအာ’လုပ္ရန္ ကူညီသည့္ ရံုးခ်ဳပ္မွ၀န္ထမ္းကလည္း မိမိသိမည္ထင္ၿပီး မ ေျပာလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ရံုး၀န္ထမ္း ေျပာျပသည့္အတိုင္း ေနာက္မွျပန္လုပ္ရေတာ့၏။

စင္ကာပူနိုင္ငံမွစထြက္မည့္အခ်ိန္ႏွင့္ေန႔ရက္၊ ညီလာခံက်င္းပရာ ထိုင္၀မ္မွ ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ႏွင့္ေန႔ရက္တို႔ ကို ေရတြက္ၿပီး တစ္ေန႔ စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၄၀ ႏႈန္းျဖင့္ တြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔အတြက္ ေန႔စဥ္ကုန္က် စရိတ္မွာ နိုင္ငံအလိုက္ ကြာျခားမႈရွိေလသည္။ ဒီေတာ့မွ မိမိသည္ ‘အို႔ ဟိုး .. ဒီလိုကိုး’ ဟု သခ်ၤာပုစ ၦာအေျဖ မွန္ရသြားသည့္ ေက်ာင္းသားကေလးလို ခံစားမိေတာ့၏။

ခရီးတစ္ခု သြားရမည္ဆိုက လူတိုင္းလိုလို စိတ္၀င္စားမႈႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံစားၾကရၿမဲ ျဖစ္သည္။

မိမိသည္လည္း ဤခရီးစဥ္အတြက္ စိတ္၀င္စားမႈေကာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားပါ ျဖစ္မိပါသည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ရ သည္မွာ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေလးမ်ား ရွိေနပါ၏။ ပထမအခ်က္မွာ ယခု သြားေရာက္မည့္ခရီး သည္ အတတ္ပညာရပ္ဆိုင္ရာညီလာခံျဖစ္ေပရာ မိမိ၏အတတ္ပညာႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ဗဟုသုတမ်ား၊ အေၾကာအဆစ္ကုေဆးပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေနာက္ဆံုးေပၚ စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိမႈအသစ္မ်ား၊ သုေတသန လုပ္ ေဆာင္ေနမႈမ်ား၊ စမ္းသပ္ႏွင့္ကုသမႈဆိုင္ရာပစၥည္းအသစ္အဆန္းမ်ား(Physiotherapy equipment and devices) ႏွင့္ လက္ေတြ႔အသံုးခ် ရွင္းလင္းျပသမႈမ်ား၊ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား ဂ်ာနယ္မ်ား စာ ေစာင္မ်ား အစရွိသည္တို႔ကို ၾကားနာျမင္ေတြ႔သိရွိရမည္ျဖစ္သည္။

  

ေနာက္တစ္ခုအေရးႀကီးသည္မွာ ေဒသတြင္းႏွင့္ ကမ ၻာတစ္လႊားမွ လာေရာက္ၾကမည့္ ညီလာခံကိုယ္စား လွယ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းၿပီး စကားေျပာခြင့္ ေဆြးေႏြးခြင့္မ်ား ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ ႔မွာ မိမိႏွင့္ယခင္ ညီလာခံမ်ားတုန္းက ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းခဲ့ဖူးၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ၿပီးဆံုေတြ႔ရတတ္ေသး၏။ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းမ်ားပမာ ႏႈတ္ဆက္ကာ စကားစျမည္ ေျပာၾကရေသး၏။ အခ်ိဳ ႔ကိုကား လူခ်င္းသိကၽြမ္းျခင္း မ ရွိေစကာမူ ယခင္ညီလာခံတစ္ခုခုတြင္ မွတ္မွတ္သားသား ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ အ ထူးသျဖင့္ မိမိတက္ေရာက္နားေထာင္ဖူးသည့္ စာတမ္းဖတ္ပြဲမ်ားမွ သုေတသနပညာရွင္ႀကီးမ်ား။ ေန႔လည္ စာႏွင့္ညစာဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ တစ္စားပြဲတည္း ထိုင္ခဲ့ၾကၿပီး မ်က္မွန္းတန္းဖူးသူမ်ား။ “ေနပါဦးဗ် ခင္ဗ်ားကို (ရွင့္ကို)ယခင္က ေတြ႔ဖူးသလိုပဲ”ဟုဆိုကာ အခ်ိဳ ႔က ‘ဟိုင္း’ ‘ဟဲလို’ ေျပာရင္း လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကျခင္းမ်ား လည္း ရွိေလသည္။

မည္သို႔ဆိုေစ ညီလာခံတက္ရသည္မွာ လူေတြႏွင့္ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္း စကားေျပာခြင့္ရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိ မိအတြက္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာဗဟုသုတေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ကုသနည္းပညာသစ္မ်ားေသာ္ လည္းေကာင္း ရရွိသျဖင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ရကဲ့သို႔ အခ်ိဳ ႔ေသာသုေတသနစာတမ္းမ်ားမွာ အလြန္ခက္ခဲနက္ နဲေလရာ ဘာမွေသေသခ်ာခ်ာ ဟုတ္တိပတ္တိ နားမလည္လိုက္သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ ႔မွာ မိမိေမွ်ာ္ လင့္ထားသလို မဟုတ္/မေကာင္းသျဖင့္လည္းေကာင္း စိတ္ပ်က္ရျခင္းမ်ိဳးလည္း ႀကံဳေတြ႔ရတတ္ပါ၏။ ‘ဒါကို ငါ ဘာျဖစ္လို႔ လာတက္မိပါလိမ့္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ဟုိစာတမ္းကို သြားၿပီးနားေထာင္ရ အေကာင္းသား’ ဟု မိ မိကိုယ္ကိုပင္ အျပစ္တင္မိ၏။ တန္ဖိုးရွိေသာအခ်ိန္ေလး ဆံုးရႈံးသြားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အ လြန္ရွားရွားပါးပါးသာ ႀကံဖူးခဲ့၍ ေတာ္ေပေသးေတာ့။  

ထိုင္၀မ္သို႔

မိမိသည္ ထိုင္၀မ္နိုင္ငံ၌ ေလဆိပ္အတြင္းသာ နာရီအနည္းငယ္ၾကာ ေရာက္ရွိခဲ့ဖူးၿပီး အျခားေနရာမ်ားသို႔ကား မေရာက္ခဲ့ဘူးေပ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ကေနဒါနိုင္ငံ ဗင္ကူးဗားၿမိဳ ႔ကိုအသြားမွာ ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးရန္ အတြက္ ထိုင္၀မ္နိုင္ငံ၏အႀကီးဆံုးေလဆိပ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေတာင္ယြမ္းအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္တြင္ အသြား ၃ နာရီ၊ အျပန္ ၃ နာရီ ၾကာခန္႔ ၀င္နားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေလယာဥ္ေျပာင္းမစီးမီ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာရသျဖင့္ ေလ ဆိပ္အတြင္းရွိေနရာအခ်ိဳ ႔႔ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ အေတာ္ေလးႀကီးသည့္ေလဆိပ္ျဖစ္သျဖင့္ မူလေနရာ သို႔ ျပန္မလာတတ္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ေနရာအႏွံ႔မသြားရဲေပ။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ ႔ ရိုက္ခဲ႔ၿပီး ထိုင္၀မ္ေဒ သခံတိုင္ရင္းသားအရုပ္ေလးမ်ား ၀ယ္ခဲ့သည္။

ယခုတစ္ေခါက္သြာမည့္ခရီးစဥ္မွာ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္း၏။  

အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ညီလာခံကို လက္ခံက်င္းပေသာၿမိဳ ႔သည္ ၿမိဳ ႔ေတာ္တိုင္ေပ မဟုတ္ပဲ ထိုင္၀မ္နိုင္ငံ ၏တတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ ႔ျဖစ္ေသာ တိုင္ခၽြမ္းၿမိဳ ႔ျဖစ္ေလသည္။ စင္ကာပူနိုင္ငံမွ တိုင္ခၽြမ္းၿမိဳ ႔သို႔ တိုက္ရိုက္ ေလ ယာဥ္ခရီးစဥ္ မရွိသျဖင့္ ေတာင္ယြမ္းအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္သို႔ အရင္သြားရမည္။ တစ္ခါ ေလဆိပ္မွ ယူ ဘတ္စ္ကား(UBus) စီးကာ ေတာင္ယြမ္းအျမန္ရထားဘူတာရံုသို႔ ခရီးဆက္ရမည္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ တီအိပ္ခ်္ အက္စ္အာ (THSR) အျမန္ရထားစီးၿပီး တိုင္ခၽြမ္းၿမိဳ ႔သို႔ု ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ ခရီးအားလံုး တစ္နာရီခြဲခန္႔ ၾကာ မည္ဆို၏။ ညီလာခံၿပီး၍ျပန္လာေသာအခါ ယင္းခရီးစဥ္အတိုင္းပင္ သြားရေပမည္။   

      

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။

စေန တနဂၤေႏြ

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁၁ ရက္။

စင္ကာပူကၽြန္းေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း အမွတ္တရ။ 

မိမိသည္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလည္း ၀န္ထမ္းျဖစ္ခဲ့သည္။

စင္ကာပူနိုင္ငံကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း လခစား၀န္ထမ္းအလုပ္ပင္ လုပ္ရျပန္သည္။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ စေန တနဂၤေႏြရက္မ်ားတြင္ အလုပ္နားၿပီး အိမ္မွာေနလို႔ရသည္။

သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း စေန တနဂၤေႏြကို ခ်စ္သည္။

ျမန္မာျပည္မွာက ၀န္ထမ္းသက္ ၁၉ ႏွစ္နီးပါး စေနေန႔တိုင္း ေန႔တစ္၀က္လုပ္ခဲ့ရေသး၏။ ေန႔တစ္၀က္ လုပ္ ရသည္ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေသာအခါ တကယ္က ေန႔တစ္၀က္အျပည့္ မက်န္တတ္ေတာ့။

စင္ကာပူကို စၿပီးေရာက္စ ၂ ႏွစ္ခန္႔က စေနေန႔မွာ ေန႔တစ္၀က္လုပ္ခဲ့ဖူး၏။ ေနာက္မွ စေနေန႔မွာ အလုပ္ မ လုပ္ရေလေတာ့။  

စေန တနဂၤေႏြရက္မ်ားတြင္ မိမိသည္ အိမ္မွာ မိသားစုႏွင့္အတူ ေနေလ့ရွိသည္။ အေၾကာင္းတစံုတရာမရွိပဲ အျပင္ကို သြားေလ့မရွိ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလည္း အိမ္မွအလုပ္၊ အလုပ္မွ အိမ္သို႔သာ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားေလ့ရွိၿပီး ဟိုဟုိဒီဒီ လည္ပတ္ေလ့မရွိ။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အလဟႆ လတ္လ်ားလတ္လ်ား သ ေ၀ထိုးေလ့မရွိ။ ၀ိုင္းဖြဲ႔ၿပီး စားေလ့ေသာက္ေလ့ မရွိ။ ေလာင္းကစားေလ့ မရွိ။  

စင္ကာပူမွာလည္း ဒီအတိုင္းပင္။ မိသားစုႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ ေနသည္။ အိမ္လည္သည့္အက်င့္ မရွိ။ စာဖတ္ သည္။ စာေရးစရာရွိသည့္အခါ စာေရးသည္။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္သည္။ တယ္လီဗီးရွင္းၾကည့္သည္။ ကြန္ျပဴတာ သံုးသည္။ ပ်င္းဖို႔အခ်ိန္ မရွိတတ္ေပ။

ယခု အသက္ႀကီးလာေသာအခါ အိမ္တြင္ မိမိႏွင့္ဇနီးတို႔ႏွစ္ဦးသာ အိမ္မွာ အၿမဲရွိတတ္သည္။ သမီး အိမ္ ေထာင္မျပဳမီက အိမ္မွာ အၿမဲရွိေနတတ္ေသာ္လည္း သူ႔အိပ္ခန္းတြင္ သူဖာသာေနေလ့ရွိသည္။ ယခု သမီးက သူ႔အိမ္ႏွင့္သူျဖစ္သြားၿပီး သားလူပ်ိဳတစ္ေယာက္သာ အိမ္မွာရွိေတာ့ေသာ္လည္း သူလည္း သူ႔အမလို သူ႔အိပ္ ခန္းထဲမွာ သူဖာသာေနေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အမႏွင့္မတူတာ တစ္ခ်က္ေတာ့ရွိ၏။ သမီးအိမ္မွာရွိတုန္းက သူ႔အသံ မၾကားရတတ္။ တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနတတ္၏။

၀ရမ္တာမွာ အိမ္ရွင္မ၏လက္ရာ ဘူးသီးေက်ာ္ကို အတူစားၾကရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာလို႔ ..။ 

သားကေတာ့ လူကို မျမင္ရေသာ္လည္း သူ၏အသံကိုေတာ့ ၾကားရေလ့ရွိသည္။ ၾကားရသည္မွ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ႀကီးကို ၾကားရသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ မၾကာမၾကာ သီခ်င္းေအာ္ဆုိေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ ပါေလ၏။ သားက သီခ်င္းဆို အလြန္၀ါသနာပါ၏။

ဒီေတာ့ မိမိႏွင့္ဇနီးတို႔သည္ မူလကမွ ေ၀းေ၀းမေနတတ္ၾကသည့္အထဲ ‘ကၽြန္းကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း’ လိုျဖစ္သြားၿပီး ပို၍ အတူစကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ပို၍ အတူတယ္လီဗီးရွင္းၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ပို၍ အတူ အ ျပင္ထြက္ျဖစ္လာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ႏွစ္ထပ္ဘတ္(စ)ကား အေပၚထပ္မွ ခရီးအစမွအဆံုး တစ္ပတ္ ပတ္ ၿပီး အေပ်ာ္စီးတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ MRT ရထားစီးၿပီး ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ေလေအးစက္အရသာေလးကို ဇိမ္ခံ ရင္း ခ်န္ဂီေလဆိပ္သို႔သြားကာ သူေကာမိမိပါႀကိဳက္ေသာ Chicken Baked Rice စားၾကေသး၏။  

Chicken Baked Rice က စင္ကာပူေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ ရနိုင္ပါရက္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်န္ဂီေလဆိပ္အထိ သြားၿပီးစားရသလဲဆိုေတာ့ မိမိတို႔စားဖူးသမွ် Swensen ဆိုင္ သံုးေလးဆိုင္မွာ ေလဆိပ္ေအာက္ထပ္ ဆိုင္က လက္ရာကို အႀကိဳက္ဆံုးမို႔ပါ။ Funan အေပၚထပ္ကဆိုင္မွာ စားဖူးသည္။ သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး။ Orchard ေျမ ေအာက္ဘူတာက ဆိုင္မွာစားတာလည္း သိပ္ၿပီးအရသာ မေတြ႔လွဘူး။ အျခား တစ္ဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္မွာ စားတာ ပိုလို႔ပင္ ဆိုးေခ်ေသး၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေစာေစာကေျပာသလို မိမိတို႔ေနသည့္ ဂ်ဴေရာင္းအေနာက္ပိုင္းမွ ရထားအၾကာႀကီးဇိမ္ခံစီးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး သြားရသည္ကို ႏွစ္သက္သည္လည္းပါ၏။  

ေနာက္ၿပီး ေလဆိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ျမန္မာျပည္မွလာၾကသူမ်ားႏွင့္ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ၾကသူမ်ားကို ၾကည့္ရင္း လြမ္းလို႔ရ၏။

အသက္ႀကီးလာသည့္အခါ မိမိတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သူ႔ငယ္ဘ၀ ကိုယ့္ငယ္ဘ၀မ်ားအေၾကာင္း၊ သူ႔ေဆြမ်ိဳး ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာရသည္တို႔ကို အရ သာေတြ႔လွ၏။ တစ္ခါမက ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ႏွစ္ခါမကလည္း ေျပာျဖစ္ၾကျပန္၏။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အခါမွ နားတြင္ မရိုးသြားေလၾက။ ျပန္ေျပာၾကတိုင္း ျပန္ၿပီး နားေထာင္ၾကရတိုင္း နားေထာင္လို႔သာ ေကာင္းေန တတ္ပါ၏။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္လို႔ ေနတတ္ပါ၏။     

သို႔မို႔ေၾကာင့္လည္း စေန တနဂၤေႏြကို မိမိတို႔ ပိုၿပီး ခ်စ္ၾကပါ၏။ 

စာေရးသူ၏ ဖြားသက္ရွည္ အေမႀကီး(အဖြား) ေဒၚ၀ါမွီ။ (ဓာတ္ပံု - ဂ်ဴဒို ေအးေမာင္၊ ေရႊဘို)

ဇနီးက သူ႔အေဖဘက္မွအဖိုး ဦးဖိုးရင္သည္ အျပင္ထြက္တိုင္း သူ႔ကို ပခံုးႏွစ္ဖက္မွာခြတင္ၿပီး ခ်ီသြားေလ့ရွိ ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကိုလည္း ေန႔စဥ္အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ မိမိကလည္း အားက်မခံ ဤ သို႔ ျပန္ေျပာရသည္။  မိမိသည္ ဟုိဘ၀က မိမိ၏လက္ရွိဘ၀မွအဖြား ေဒၚ၀ွါမီ(မိခင္၏အေမ)၏ခင္ပြန္း ေတာ္ ခဲ့ေၾကာင္း၊ အဖြား၏ခင္ပြန္းေသဆံုးစဥ္က သူ၏ပခံုးကို အိုးမဲခဲ(မီးေသြးခဲ)ျဖင့္ အမွတ္အသားျပဳ ေရးျခစ္လိုက္ ရာ မိမိေမြးလာသည့္အခါ ယင္းအမွတ္အသားက ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ပါလာခဲ့သည္။ 

သို႔ျဖစ္ရာ အေမ့ေမာင္ ႏွမအရင္းအခ်ာမ်ား(မိမိ၏ဦးႀကီး ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚမ်ား)က မိမိကို ပ,စားေပးၿပီး ခ်စ္ ၾကသည္။ မိမိတို႔ အညာေဒသအေခၚ အေမႀကီး(အဖြား)သည္ စားစရာရွိတိုင္း မိမိအား ေခ်ာင္တစ္ေနရာသို႔ လက္ကုတ္ေခၚသြားၿပီး အျခားေသာေျမးမ်ားမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေကၽြးေလ့ရွိ၏။

မိမိ အလုပ္ထဲေရာက္ၿပီးေနာက္၊ တစ္ခါ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကန္ဘလူသို႔ ေခတၱအလည္ျပန္ တိုင္း ထိုစဥ္က အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိ အေမႀကီးေျပာခဲ့သည့္စကားကို မိမိႏွင့္ဇနီးတို႔ ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရလ်က္ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ႀကီး ခံစားေျပာျဖစ္ၾကပါေသးသည္။  

“ေနာက္ႏွစ္ကို ငါ့ေျမးတို႔ ဆက္ဆက္လာခဲ့ၾကဦးေနာ။ အဖြား မေသေသပါဘူး”လို႔ပါ။

သို႔ေသာ္ အသက္ ၁၀၃ ႏွစ္အထိ က်န္းက်န္းမာမာသြားသြားလာလာေနသြားခဲ့ေသာ မိမိ၏အဖြားကား ယခု အခါမွာ မရွိရွာေလေတာ့။ 

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆုတ္ ၄ ရက္။ 25 August (Sunday) 

ဆန္းတက္စစ္တီး

မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ သြားေလ့သြားထရွိေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ဆန္းတက္စစ္တီး (Suntec City) ျဖစ္သည္။ မိမိ တို႔ ယခင္ကေခၚေနက် ႏႈတ္က်ိဳးေနသည့္ 'ဆန္းတက္စစ္တီး'ကို လြန္ခဲ့ေသာ ၁ ႏွစ္ခန္႔က အႀကီးအက်ယ္ျပန္ လည္ျပဳျပင္ၿပီးေနာက္ ယခုအပတ္ စေနေန႔ (၂၄ ၾသဂုတ္လ)တြင္မွ ပထမဆံုး ျပန္ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုေတာ့ အမည္သစ္ကေလး ေပးထားလို႔ .. 'ဆန္းတက္ စင္ကာပူ' ပါတဲ့။

အသြင္သစ္ အျမင္သစ္ျဖင့္ လွပေနသည့္ ဆန္းတက္စင္ကာပူ။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ၊ ၂၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃။)

ယခင္အခါမ်ားက ဆန္းတက္စစ္တီးကို မိမိတို႔ သြားၾကသည္မွာ အိမ္မွအျပင္သို႔ (၀ါ) ၿမိဳ ႔ထဲသို႔ ဘတ္စ္ကား ခရီးရွည္စီးရင္း မိမိတို႔ႀကိဳက္တတ္သည့္ chicken rice သို႔မဟုတ္ ဒန္ေပါက္စားရန္ျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ Carrefour (hypermarket chain) ၌ အိမ္အတြက္ အသံုးလိုေသာ ပစၥည္းေလးမ်ားကို  ၀ယ္တတ္ပါသည္။ မိမိတို႔လွ်ာႏွင့္အေတြ႔ဆံုး chicken rice ကို လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔က ဂ်ဴေရာင္းပြိဳင့္ (Jurong Point) ဒုတိ ယထပ္ရွိ စားေသာက္ဆိုင္တန္းတြင္စားေလ့ရွိၿပီး ေနာင္တြင္ ယင္းဆိုင္မရွိေတာ့သည့္အခါ မိမိတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္ကို မေတြ႔သျဖင့္ ႀကံဳသလိုသာ အာသာေျပ စားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ကမွ မိမိတို႔စိတ္တိုင္းက် ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္ကို  ဆန္းတက္စစ္တီးေျမညီထပ္မွာ ေတြ႔ခဲ့ၿပီး မၾကာမၾကာသြားၿပီး စားျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

တစ္ခါ လြန္ခဲ့သည္ႏွစ္က ဆန္းတက္စစ္တီးကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ရန္ ပိတ္လိုက္ေသာအခါ မိမိတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ၾကက္ဆီထမင္းႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေ၀းခဲ့ရျပန္ပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ဆန္းတက္စစ္တီးသို႔ ယခုတစ္ေခါက္ ျပန္ ေရာက္ေသာအခါ ယခင္ကမိမိတို႔စားဖူးသည့္ ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အရင္ရွာမိသည္။ ယခင္ကလို ေျမညီထပ္တြင္မေတြ႔ရေသာ္လည္း ေျမေအာက္ထပ္တစ္ေနရာရွိ စားေသာက္ဆိုင္တန္းတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားပါ၏။  

ပင္နင္းစူးလားပလာဇာ ေအာက္ထပ္ရွိ ရနံ႔သစ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ မႏ ၱေလးပဲေၾကာ္စားၾကရင္း ...။

‘ဆန္းတက္ စင္ကာပူ’ တြင္ ေဘာင္းဘီရွည္ ၂ ထည္၀ယ္ၿပီးေနာက္ ေျမေအာက္ CityLink Mall ဆိုင္တန္းတ ေလွ်ာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကလ်က္ ျမန္မာရြာႀကီးရွိရာ ပင္နင္းစူးလားပလာဇာသို႔ သြားၾကပါ သည္။ ဟိုကိုေရာက္သည့္အခါ ေျမေအာက္ထပ္ရွိ ရနံ႔သစ္စားေသာက္ဆိုင္၌ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္အေၾကာ္စံု စားၿပီး ေအးေအးလူလူ နားရ၏။ အေၾကာ္စံုမွာ ဗယာေၾကာ္ ေသးေသးေလးမ်ားပါ၏။ ေကာ္ျပန္႔လိပ္ ေသး ေသးေလးမ်ားလည္း ပါ၏။ ေနာက္ၿပီး မစားရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မႏ ၱေလးမတ္ပဲေက်ာ္ရသျဖင့္ လာရ ႀကိဳးနပ္ေလစြ။ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါ၏။

မိမိတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ၾကတိုင္း မႏ ၱေလးမတ္ပဲေက်ာ္ကို မႏ ၱေလးေရာက္ခိုက္မွာ မစားျဖစ္ၾကပဲ ရန္ကုန္ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္းရွိ စားေသာက္ဆိုင္၌သာ စားျဖစ္ပါသည္။   

စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ အျပင္သို႔မသြားျဖစ္ေသာ္ အိမ္ရွင္မက အိမ္၌ ျမန္မာအစားအစာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ ေကၽြးတတ္ပါသည္။ မံု႔ဟင္းခါး ခ်က္သည္။ ထမင္းသုတ္ သုတ္သည္။ ဆီထမင္း သို႔မဟုတ္ အုန္းနိုေခါက္ဆြဲ ခ်က္သည္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ မုန္႔တီသုတ္ျဖစ္ပါ၏။ စာေရးသူတို႔ အညာေဒသမွာ မုန္႔တီဟုသာေခၚေလ့ ရွိၿပီး ‘သုတ္’ထည့္ၿပီး ေခၚေလ့မရွိၾကေပ။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ မုန္႔တီလုပ္စားသည္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အိမ္ကိုလာသည့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားအား ရယ္စ ရာလုပ္ကာ ေျပာရသည္။  

  

ဟို ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ခုမွာေပါ့ဗ်ာ (‘ရွမ္းျပည္ေရာက္ ဧည့္သည္’ ဟု ထင္ပါသည္) ရွမ္းတိုင္းရင္းသူေလး အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသမီးေဒၚစံရွားတင္က ျပည္မကလာတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူကို “ခမ္း ကိုခ်စ္ရင္ ေခါပုတ္ကို လည္း ခ်စ္ရမွာပဲေနာ္” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးသလို က်ေနာ္ကလည္း “အညာသားကိုခ်စ္ရင္ မုန္႔တီကိုလည္း ခ်စ္ရ မယ္လို႔ ေျပာထားလို႔ ခဏခဏ မုန္႔တီလုပ္ေကၽြးေနတာေလ” ဟု ညာတာပါေတးႏွင့္ လံၾကဳတ္လုပ္ၿပီး ေျပာ ရပါ၏။ 

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။

ကို၀င္းေဇာ္ဦးကို ကူညီၾကပါစို႔

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁၀ ရက္၊


မေန႔က ျမန္မာသတင္းစာမွာ ကို၀င္းေဇာ္ဦး စင္ကာပူသို႔ ေဆးကုသမႈခံယူဖို႔ ထြက္သြားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ ေဒါက္တာေဒၚခင္ေလးရီ (အသည္းေရာဂါအထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္ တာဦးခင္ေမာင္၀င္း၏ဇနီး)လည္း လိုက္ပါသြားတယ္လို႔ သတင္းက ဆိုထားပါတယ္။

အခုအခါ ကို၀င္းေဇာ္ဦးသည္ စင္ကာပူနိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနၿပီး စင္ကာပူအေထြေထြေရာဂါကုေဆးရံုႀကီး (SGH)မွာ လိုအပ္တဲ့ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈမ်ား ခံယူေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ ၁၆ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၃။

သူ႔ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးက ရွင္းျပထားတာကို ေအာက္မွာ ဖတ္ရႈနိုင္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးကပဲ ကို၀င္းေဇာ္ဦးကို နတ္ေမာက္ၿမိဳ ႔နယ္ ထံုးေပါက္ခ်ိဳင္းရြာကေန ရန္ကုန္သို႔ ေဆးကုသေပးဖို႔ ေခၚလာခဲ့တာပါ။

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၊ ၁၄ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၃။ 

ကို၀င္းေဇာ္ဦးအား ရန္ကုန္တြင္ စစ္ေဆးမႈလုပ္ၿပီးေနာက္ စင္ကာပူမွာ ဆက္လက္ၿပီးအဆင့္ျမင့္စမ္းသပ္စစ္ ေဆးမႈမ်ားလုပ္နိုင္ရန္ ဆရာႀကီးက ကမကထျပဳၿပီး စီစဥ္ပို႔ေဆာင္ေပးတာလို႔ သိရပါတယ္။ ဒါ႔အျပင္ ကို၀င္း ေဇာ္ဦးအတြက္ကုန္က်မည့္ ေဆးကုသစရိတ္မ်ားကို ဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္၀င္းမွ မတည္ပံ႔ပိုးခဲ့ရံုမက ေစတ နာရွင္မ်ားထံကလည္း အလွဴေငြမ်ားလကၡံရယူသြားမယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူနိုင္ငံမွာ ေရာဂါရွာေဖြဖို႔နဲ႔ ေဆး၀ါးကုသဖို႔ အလွဴေငြမ်ား ထပ္မံလိုအပ္ေနဦးမွာျဖစ္လို႔ "Save Win Zaw Oo" ဆိုတဲ့ ႏႈိးေဆာ္ေဆာင္ပုဒ္ေလးနဲ႔အညီ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ၀ိုင္၀န္းကူညီၾကရန္ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ ျမန္မာအမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးအားလံုးကို သတင္းေပး တိုက္တြန္းလိုက္ရေၾကာင္းပါ။

နိုင္ငံျခားသြား ဒုကၡ

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လဆန္း ၁ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။ ည ၁၁ နာရီ ၃၈ မိနစ္။

ေစာေစာကတင္ေလးပဲ မိမိရဲ ႔ ကၽြန္းသာယာဘေလာ့ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က မိမိ ဒီနိုင္ငံကိုေရာက္ၿပီးစအခ်ိန္မွာ ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို မထင္မွတ္ပဲ ျပန္ၿပီး ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ဖတ္ၾကည့္မိပါေသးတယ္။

ဘာတဲ့ …

“နိုင္ငံျခားသြား အႏ ၱရာယ္” ပါတဲ့။

ဆရာကိုျမတ္ခိုင္ရဲ ႔ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ မိမိေရးခဲ့တဲ့ ဒီေခါင္း စဥ္နဲ႔ဒီစာကို ေမ့ေတ့ေတ့ေတာင္ ရွိေနပါၿပီ။ ေၾသာ္ ငါ ဒီလိုေဆာင္းပါးမ်ိဳး ေရးခဲ့ပါလားဆို တာ ျပန္သတိရၿပီး ၀မ္းသာမိပါေသးတယ္။ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ မိမိကိုယ္တိုင္က ေမ့ေနတဲ့စာေလးကို ကၽြန္းသာယာစာဖတ္ပရိ သတ္က ရွာေဖြဖတ္ၾကလို႔ အခုေလာေလာဆယ္မွာ အဖတ္မ်ားတဲ့ (၁၀)ပုဒ္ စာရင္းတြင္ မိမိ ျပန္ေတြ႔ရတာျဖစ္ တယ္။

“နိုင္ငံျခားသြား အႏ ၱရာယ္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကိုျမင္ရေတာ့ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း မိမိစိတ္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေလးကို ေျပာခ်င္မိပါတယ္။

ဒီလိုပါ။  

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ စေနေန႔က ရန္ကုန္မွ မိတ္ေဆြဦးတင္ျမင့္က မိမိထံဖုန္းဆက္ၿပီး ကမ ၻာ့အေၾကာအဆစ္ကု ပ ညာရပ္ေန႔ (World Physical Therapy Day) က်င္းပေရးနဲ႔ပတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾက ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံရွိ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာနည္းပညာတကၠသိုလ္(University of Medical Technology) က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၂ ဦးလည္း “ဆရာေအး သြားမယ့္ ထိုင္၀မ္က ညီလာခံကို သြားၾကမယ္” လို႔ သတင္းေပးပါတယ္။

အဲဒီအေၾကာင္းေျပာရင္း ဦးတင္ျမင့္က သြားမယ့္ေက်ာင္းသား ၂ ဦးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေငြ မလံုမေလာက္ ျဖစ္ေနတာကို ဆက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာေရးသူက သူနဲ႔စကားေျပာတာကို ခဏရပ္ၿပီး ေနာက္မွျပန္ေခၚ မယ့္အေၾကာင္းေျပာၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံမွ မိတ္ေဆြတစ္ဦးထံ ဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြလို႔ေျပာရေပမယ့္ တကယ္က မိမိရဲ ႔တူ တူမေတြလိုပါ။ စာေရးသူ၏ေမြးဇာတိက ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးရဲ ႔ သားနဲ႔ေခၽြးမျဖစ္ၾက တယ္။ ဒီငယ္သူခ်င္းသည္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္က စင္ကာပူကိုလာၿပီး ေဆးကုသမႈခံယူရင္း စာေရးသူ၏ လက္ေပၚမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း စာေရးစာဖတ္၀ါသနာႀကီးသူျဖစ္လို႔ မိုးေ၀မဂၢဇင္းတစ္ ေခတ္မွာ အေတာ္ေလးေအာင္ျမင္တဲ့ သေရာ္စာ၀တၱဳတိုမ်ားေရးတဲ့ စာေရးဆရာအျဖစ္ စာဖတ္သူမ်ား မွတ္မိ ေနၾကပါတယ္။

ေစာေစာကအေၾကာင္းကိုျပန္ဆက္ၿပီး အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ယခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ တြင္ ထိုင္၀မ္နိုင္ငံ တိုင္ခၽြန္းၿမိဳ ႔မွာက်င္းပမည့္ အာရွႏွင့္ပစိဖစ္အေနာက္ပိုင္းေဒသဆိုင္ရာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာ ရပ္ညီ လာခံ (The 6th Asia-Western Pacific Regional Congress of the World Confederation for Physical Therapy) ကို သြားၾကမယ့္ခရီးစဥ္အတြက္ အေမရိကန္ေဒၚလာ မည္မွ်ေထာက္ပံ့မယ္လို႔ စာေရးသူ အား လိုလိုလားလားပဲ ခ်က္ခ်င္းေျပာပါတယ္။ 

ဒီေနရာ စပ္မိတုန္း ရွင္းျပခ်င္တာေလး ရွိပါတယ္။ Physical Therapy ဆိုတာ Physiotherapy နဲ႔ အတူတူပဲ ဆိုတာပါပဲ။ ဥပမာ၊ အေမရိကန္နိုင္ငံက Physical Therapy လို႔သံုးၿပီး၊ ျမန္မာနိုင္ငံအပါအ၀င္ အဂၤလန္၊ ကေန ဒါနဲ႔ ၾသစေတးလ်နိုင္ငံမ်ားကေတာ့ Physiotherapy လို႔ သံုးၾကပါတယ္။   

ဒါနဲ႔ ဦးတင္ျမင့္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္ၿပီး ေငြေၾကးကူညီေထာက္ပံ့မည့္သူ (sponsor) ရၿပီဆိုတဲ့အ ေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ သတင္းစကား ပါးရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဦးတင္ျမင့္က ေစာေစာက သူေျပာျပတာမွား သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သား ၂ ဦးက ထိုင္၀မ္ကိုသြားမွာျဖစ္ေပမယ့္ စာေရး သူ သြားတက္မည့္ညီလာခံကို တက္ေရာက္မွာမဟုတ္ပဲ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္သင္ ေက်ာင္းသားမ်ား (Physiotherapy Students Association) ၏ ေတြ႔ဆံုပြဲကို သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါတယ္။  

ဒီအခါမွာ လွဴမည့္သူမ်ားကို မိမိ ေစာေစာက ေျပာျပထားတာနဲ႔လြဲေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ယခုညီလာ ခံကိုသြားတက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ျမန္မာနိုင္ငံက အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္မ်ား (Physiotherapists) နဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္ၿပီးပညာျဖန္႔ေ၀ေပးနိုင္မည့္ မိမိသိတဲ့အထဲက စဥ္းစားရွာၾကည့္တဲ့အခါ ၃ ဦးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မႏ ၱေလးက ၁ ဦး၊ ရန္ကုန္က ၂ ဦး ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔အထဲက ၁ ဦးက စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္သြားတာ။ ေနာက္ ၁ ဦးက အစိုးရကလႊတ္လို႔ နိုင္ငံျခားေလ့လာေရးခရီး သြားဖူးသူ။ ေနာက္ဆံုး ၁ ဦးကေတာ့ နိုင္ငံျခားအေတြ႔အႀကံဳ မရွိဘူး။ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာနည္းပညာတကၠသိုလ္က ဆရာမ။ အထက္ကေျပာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၂)ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီေနတာေၾကာင့္ မိမိ၏ဇနီးျဖစ္သူနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး သူ႔ကိုပဲ ေရြး လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာမခမ်ာ နိုင္ငံျခားသြားဖို႔လုပ္ရတဲ့ ဒုကၡႀကီးကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။

ညီလာခံ သတင္းရတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ရဲ ႔ေနာက္တစ္ေန႔ျဖစ္တဲ့ တနလၤာေန႔မွာ ဆရာမက ဌာနမွဴးကို၀င္ေတြ႔ၿပီး ညီလာခံတက္ခြင့္ ေတာင္းရတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ မိမိက ထိုင္၀မ္ကညီလာခံရံုးကို အီးေမးပို႔ၿပီး ဆရာမအ တြက္ ’ေခၚစာ’(invitation letter)ကို ေတာင္းေပးရပါတယ္။ ’ေခၚစာ’က ညီလာခံေၾကး (registration fee) ေပး သြင္းၿပီးမွ ပို႔ေပးမယ္လို႔ ညီလာခံက အေၾကာင္းျပန္လာတာေၾကာင့္ အေၾကြး၀ယ္ကတ္(credit card) ကို ရွာ ပံုေတာ္ ဖြင့္ၾကရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ညီလာခံေၾကးကို Credit card ဒါမွမဟုတ္ Wire transfer ဒါမွမဟုတ္ Cash payment တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေပးနိုင္ရာမွာ အေၾကြး၀ယ္ကတ္နဲ႔ေပးတာက အျမန္ဆံုးျဖစ္ တယ္။ အဲ ဒါေပမယ့္၊ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲေလ.. ျမန္မာျပည္မွာက အေၾကြး၀ယ္ကတ္ကို သိပ္ၿပီးသံုးၾကတာမွ မဟုတ္ေသးတာလား။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ရွားရွားပါးပါး ကတ္ရွိတဲ့သူကိုေတြ႔ျပန္ေတာ့လည္း ကတ္ထဲ မွာ ေငြက မရွိဘူးတဲ့။

ဒါနဲ႔ ဆရာမက ထိုင္၀မ္မွာရွိတဲ့သူ႔မိတ္ေဆြကိုပဲ အကူအညီေတာင္းရမလားလို႔ စဥ္းစားရျပန္တယ္။ အခ်ိန္က သိပ္ကပ္ေနတာျဖစ္လို႔ စာေရးသူက အရင္စိုက္ေပးႏွင့္မယ့္အေၾကာင္း ညီလာခံေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ ေရးထည့္ ဖို႔ မိမိ၏အေၾကြး၀ယ္ကတ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြေပးမယ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ျမန္မာျပည္ သူ႔ကြန္ျပဴတာ မွာ အင္တာနက္က အားမေကာင္းလို႔ မလုပ္နိုင္ျပန္ဘူး။ ဘာမွမတတ္နိုင္တဲ့အဆံုး စာေရးသူကပဲ စင္ကာပူက ေန လုပ္ေပးျပန္ေတာ့လည္း ဆရာမ၏ password နဲ႔ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ နံနက္ ၂ နာရီထိုးတဲ့အထိ ႀကိဳး စားေပမယ့္ ေလွ်ာက္လႊာကို တစ္ပိုင္းတစ္စပဲ ျဖည့္လို႔ရတယ္။ 

အေၾကြး၀ယ္ကတ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေရးျဖည့္လို႔မရဘူး။ ေလွ်ာက္လြာရဲ ႔ပထမအပိုင္းပဲ ညီလာခံ ရံုး (Secretariat) ကို ေရာက္ သြားခဲ့တယ္။ ေငြပို႔တဲ့အပိုင္းက က်န္ေနတယ္။ ညီလာခံရံုးမွ ဆရာမႏွင့္စာေရး သူတို႔ထံ ေလွ်ာက္လႊာ၏ပထမပိုင္းကို ရရွိေၾကာင္း အီးေမးနဲ႔အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန ႔မွာ စာ ေရးသူက အလုပ္သြားရတာမို႔ ဘာမွဆက္ၿပီး မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။

တကယ္က ယခုေျပာတဲ့ နိုင္ငံျခားသြားဒုကၡကို ကာယကံရွင္ဆရာမႏွင့္မိမိတို႔ ၂ ဦးသာ ႀကံဳေတြ႔ခံစားၾကရ တာမဟုတ္ပဲ ဆရာမ၏႒ာနမွဴး/ပါေမာကၡနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ့အရာရွိႀကီး (က်န္မားေရးဦးစီးမွ ညႊန္ၾကား ေရးမွဴးဟု ထင္ပါတယ္)တို႔ပါ အလုပ္မ်ားသြားၾကရပါေသးတယ္။ အဲဒီက “ညီလာခံက ‘ေခၚစာ’သာ ဒီ ၁ ရက္ ၂ ရက္အတြင္းရရင္ နိုင္ငံကို ကိုယ္စားျပဳသြားတဲ့ အစိုးရအရာရွိမ်ားကိုင္တဲ့ အစိမ္းေရာင္နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ (green passport) ထုတ္ေပးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္” လို႔ေတာင္ ေျပာျပၿပီးအားေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကလည္း ေနျပည္ေတာ္ကို အစည္းအေ၀းသြားရင္း 'ေခၚစာ'ကို သူႏွင့္တပါတည္း ယူသြား ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ 

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ကို အခ်ိန္မီတင္ျပၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ လွမ္းၿပီး မေတာင္းနိုင္ေတာ့တာမို႔ လက္ ေလွ်ာ့လိုက္ၾကရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ အရာရွိႀကီးမ်ားအား၏ ေစတနာႏွင့္ အားေပး ကူညီမႈမ်ားကို မ်ားစြာ ေလးစားမိရပါတယ္။  

နိုင္ငံျခားကို တရား၀င္ သြားရဖို႔အေရး လုပ္ရကိုင္ရ ျပင္ဆင္ရတာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာၾကဆိုၾကရမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ျဖစ္ပါမယ္။ ဒီစာေလးကို အဆံုးသတ္ရင္း ဥပမာတစ္ခုေပးပါရ ေစ။ ႀကံဳဖူးတဲ့သူေတြကေတာ့ ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ရွိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

၁၉၇၉-၈၀ ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စာေရးသူရဲ ႔မိတ္ေဆြတစ္ဦး သည္ ဂ်ပန္နိုင္ငံ၏ အကူအညီေပးအစီအစဥ္နဲ႔ ျမန္မာအစိုးရကလႊတ္လို႔ ဂ်ပန္ကို ပညာသင္သြားရပါတယ္။ အဲဒီလို ၂ နိုင္ငံအစိုးရမ်ားရဲ ႔ အစီအစဥ္နဲ႔ သြားရဖို႔အေရး တစ္ရံုး၀င္ တစ္ရံုးထြက္ သြားရလိုက္ရ ေပးရကမ္းရ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံရနဲ႔ လူေကာ စိတ္ေကာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာခဲ့ရပါသတဲ့။ သူက “ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုတင္ ေမာင္ေအးရာ၊ အခုေလာက္ ရေတာင့္ရခဲအခြင့္အလမ္းေကာင္းႀကီးကို စြံ ႔လႊတ္ၿပီး မသြားရခ်င္လည္းေနေပ့ေစ ေတာ့၊ သြားကို မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိပါတယ္” လို႔ စာေရးသူကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႀကီး ရင္ဖြင့္ခဲ့တဲ့အထိပါ။ ဟိုရုံး ဒီရံုး ဟိုဌာန ဒီဌာနေတြက မသဒၶါေရစာ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတြရၿပီး သြားရ ျပန္ေတာ့လည္း ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ သင္တန္းဖြင့္ပြဲ မမီပါဘူးတဲ့။ ဒါတင္မကေသးပဲ သင္တန္းဆင္းပြဲရက္ မတိုင္မီမွာ ‘တာ့တာ့’ လုပ္ၿပီးျပန္ခဲ့ရပါေသးသတဲ့ဗ်ာ။ ေကာင္းၾကပါေလေကာ အရပ္ကတို႔ေရ …။     

သြားခ်င္ဦးဟဲ့ နိုင္ငံျခား။ 

ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၏ "အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္"ကို ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္ၾကည့္မိျခင္း

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔က ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၏သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေမထြန္းခ်စ္သည္ စာေရးသူအိမ္

သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။

သူ႔ဖခင္ျဖစ္သူ ေရးသားျပဳစုထားသည့္ "အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္"စာအုပ္ကို တကူးတက လာေပးျခင္းျဖစ္

သည္။

ရွားရွားပါးပါးစာအုပ္လည္းျဖစ္ စာေရးသူဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းကိုယ္တိုင္ နယ္ခ်ဲ ႔ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ တ

ရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈတို႔တြင္ ေရွ ႔တန္းမွ တက္တက္ၾကြ ၾကြ ရဲရဲရင့္ရင့္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သည္မ်ားကို 

ပုဂၢိဳလ္စြဲ ဂိုဏ္းဂဏစြဲကင္းကင္းျဖင့္ အာဃာတမဖက္ပဲ ေရးသားထားရာ ေဒၚေမထြန္းခ်စ္ကို မ်ားစြာ

ေက်းဇူးတင္မိရပါသည္။

‘ရွားရွားပါးပါး’ ဟု ေျပာရသည္မွာ အေၾကာင္းရွိပါ၏။

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ား

က ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးပံုရိပ္မ်ားကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းထင္ဟပ္ေရးသားထားသည့္ ဤ’အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္’ 

စာအုပ္ကို ယခင္စစ္အစိုးရလက္ထက္ကာလမ်ားက ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခြင္မျပဳခဲ့သျဖင့္ မ်ိဳးဆက္သစ္

လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ခြင္႔ ဖတ္ခြင္႔ ၾကားသိခြင္႔ မရခဲ့ၾကရေပ။  

မိမိ သတိျပဴမိသ၍ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေလာက္က အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးကေရးတင္

လိုက္ေသာအခါ ဖတ္မိသည့္လူငယ္မ်ားက ’အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္’ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္း သိရ

ပါသည္။

ေၾသာ္ ပတၱျမားမွန္လွ်င္ ႏြံနစ္တတ္ရိုး မရွိပါေလတကား။

‘ဆရာဦးတင္ေမာင္ေအးမိသားစုအတြက္၊ စာေရးသူမိသားစုမွ  ေမတၱာလက္ေဆာင္’ဟု ေဒၚေမထြန္း

ခ်စ္၏ လက္ေရးျဖင့္ေရးထားသည့္ ပထမစာမ်က္ႏွာကို ေက်ာ္ၿပီးေသာအခါ၊ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာ

ရာ၏ ‘ကၽြန္ေတာ့္နိုင္ငံေရးမိတ္ေဆြ ကိုခ်စ္ေကာင္း’ဟု ေခါင္းစဥ္ေပးလ်က္ ေရးထားေသာ အမွာစာကို 

ဖတ္ရပါသည္။

ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၏ သူ႔နိုင္ငံေရးမိတ္ေဆြျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းအေပၚ သူ၏အျမင္ကို ရိုးရိုးစင္း

စင္းပြင့္ပြင့္လင္းလင္းျဖင့္ ေရးသားထားသည့္စကားလံုးမ်ားသည္ မိမိ၏ယံုၾကည္ခ်က္အားပုတ္နိုးသတိ

ေပးလိုက္သည့္အလား ခံစားမိ၏။ 

ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာက …

“ကိုခ်စ္ေကာင္းက ကြန္ျမဴနစ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို လူေတာ္မ်ားဟုသတ္မွတ္သည္။ ဘယ့္

ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားမွာ ရိုးသားၾကသည္။ စာဖတ္နာၾကသူမ်ား၊ ေလ့လာသူမ်ားျဖစ္သည္။ 

အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟုယူဆသည္။” ဟု ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ အရိုးခံစိတ္ထားႏွင့္ေလ့လာ

ဖတ္မွတ္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားနိုင္မႈအရည္အခ်င္းမ်ားကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေဖာ္ျပထား၏။

ေနာက္ၿပီး ’အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္’ စာအုပ္ ျပန္ထြက္ေတာ့မည္ကို ၾကားသိရေသာအခါ  သူ၀မ္းသာေၾကာင္း 

ေျပာလ်က္“ကိုခ်စ္ေကာင္းကိုေတာ့ ရိုးသားသူ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ လူေကာင္း

လူေတာ္” ဟု သူ သတ္မွတ္ခ့ဲေၾကာင္း ဆိုထား၏။

တစ္ခါ “သူ၏အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္စာအုပ္သည္ ယခုေခတ္လူမ်ားဖတ္သင့္ေသာစာအုပ္ျဖစ္သည္”ဟုတိုက္ 

တြန္းရင္း အမွာစာကို အဆံုးသတ္ေလသည္။ 

   

ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာဆိုထားသည့္အတိုင္း မိမိသည္လည္း ငယ္စဥ္က 

‘ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ ရိုးသားသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ စာဖတ္နာၾကသူမ်ား၊ ေလ့လာအားထုတ္မႈမ်ားသူမ်ား 

ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ားအတြက္ အထူးသျဖင့္လယ္သမား၊အလုပ္သမားႏွင့္အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစာမ်ားအတြက္ 

အနစ္နာခံ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔၀ံ့သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္’ ဟု အေလးအနက္ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးပါသည္။

မိမိအေနျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ကနဦးကႏွစ္ၿခိဳက္မိျခင္းမွာ“ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားမင္တယ္”ဆိုေသာျမန္မာ

စကားရွိသည့္အတိုင္း မိမိလူငယ္ဘ၀က အလြန္တရာေလးစားရသူမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္ကေသာ္လည္း

ေကာင္း၊ သူတို႔၏ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးေသာ္လည္းေကာင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၍ျဖစ္ေလသည္။ ဥပ

မာ၊အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၃၉ခုႏွစ္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ

(Communist Party of Burma) ကို ပထမဆံုး ဦးေဆာင္တည္ေထာင္ခဲ့သူျဖစ္ျခင္း။ ေနာက္ၿပီး သခင္ဗ

ဟိန္း၊ သခင္စိုး၊ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း၊ သခင္ေဖေ႒း အစရွိေသာ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚမွ အထင္က

ရဇာတ္ေကာင္မ်ား။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။