ကၽြန္ေတာ္ Russian စကားျပန္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လျပည့္     

အင္ဗိြဳင္းခန္းမမွာ စကားျပန္လုပ္ခဲ့စဥ္က ရုရွားအသိမိတ္ေဆြမ်ား အမွတ္္တရေပးသည့္  ဆိုဗီယက္ယူနီယံအထိမ္းအမွတ္ ရင္ထိုးမ်ား။ 

အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ The Queen of Office ဆိုတဲ့ ယာယီအလုပ္ သမားနဲ႔အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္းေတြရဲ ႔ဘ၀ကို ရယ္စရာေလးေတြေရာၿပီး ရိုက္ျပထားတာကို တနလၤာနဲ႔အဂၤါေန႔ ည ၉ နာရီမွာ ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ မစၥကင္း(မ) Ms Kim အမည္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္တဲ့မင္းသမီး Kim Hye-soo က အဓိကဇာတ္ေဆာင္ပါ။ အေတာ္ေလးကို သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းပါတယ္။ ပါးစပ္ပိတ္မထားရေလာက္ေအာင္ပဲ ရယ္ေနရတာ။ မ်က္ႏွာကလည္း ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ ဘာေျပာင္သလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ 

   

တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ကုမၸဏီကို ရုရွားကကုမၸဏီအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔  ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥ ေျပာဖို႔ပါ။ ဒီအခါမွာ ရုရွားစကားတတ္တဲ့ ကိုရီးယား၀န္ထမ္းတစ္ဦးက စကားျပန္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာ ရုရွားစကားေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရယ္စရာအကြက္ေလး ထည့္ရိုက္ထားတာၾကည့္ရေတာ့ ရုရွားစကား ေရ ေရလည္လည္မတတ္ပဲ မိမိအေနနဲ႔ ရုရွားစကားျပန္လုပ္ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္လည္အမွတ္ရမိပါတယ္။

၁၉၇၁ ခုႏွစ္ကျဖစ္တယ္။

ထိုစဥ္က ေဆးဘက္ပညာသိပၸံမွေက်ာင္းဆင္းၿပီးေနာက္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္ရွိ က်န္းမာ ေရးဦးစီးမွ အလုပ္ခန္႔စာကို ေစာင့္ေနရင္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိပဲ အခ်ိန္အားေနတာျဖစ္လို႔ မိမိက နိုင္ငံျခားဘာ သာသိပၸံ (Institute of Foreign Languages)တြင္ ရုရွားဘာသာ (အခ်ိန္ျပည့္) သင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ပထမ ႏွစ္မွာပါ။ တကၠသိုလ္အဆင့္ မဟုတ္ေသးလို႔ အခ်ိန္ျပည့္ ၂ ႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ပိုင္း ၄ ႏွစ္ တက္ၿပီးရင္ ဒီပလိုမာေပးပါတယ္။  

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မိမိတို႔ ေဆးဘက္ပညာသိပၸံေက်ာင္းဆင္းေတြဟာ အခုေခတ္မွာလို ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အလုပ္လိုက္ၿပီး မရွာၾကရပါဘူး။ အလုပ္ေလ်ာက္ရတာတို႔ ေရးေျဖတို႔ လူေတြ႔တို႔ ဘာမွလုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ အစိုးရဆီက ခန္႔စာကိုပဲ အၿငိမ့္သားေလး ထိုင္ေစာင့္ၾကရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ၾကာရင္ ၾကာမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၂ ႏွစ္၊ ၃ ႏွစ္ တန္သည္လည္း ၾကာတတ္ပါေသးတယ္။ မိမိတို႔အသုတ္က ကံေကာင္းလို႔ တစ္ႏွစ္ပဲ ေစာင့္ခဲ့ရ တာ။ 

မိမိတို႔ ရုရွားဘာသာအခ်ိန္ျပည့္သင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားက မိမိအပါအ၀င္မွ ၄ ဦးပဲ ရွိတာပါ။ အခ်ိန္ပိုင္းသင္တန္းမွာေတာ့  ၁၁ ဦးေလာက္ရွိပါတယ္။ သင္တန္းဆရာ ၂ ဦးကေတာ့ ပါေမာကၡ မစၥတာ ‘ယာေကာ့ဗ္လက္’ နဲ႔ ကထိက မစၥ‘လီလီယာ’တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ၂ ဦးက ဇနီးေမာင္ႏွံေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး ရုရွားကေန ပညာေတာ္သင္ျပန္လာတဲ့ ျမန္မာသင္တန္းဆရာ အမ်ိဳးသား ၂ ဦး (ဦးသြင္ေအးေမာင္၊ ဦးထြန္း ထြန္းမင္း)လည္း ရွိပါေသးတယ္။

နိုင္ငံျခားဘာသာသင္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအထဲမွာ ရုရွားဘာသာသင္တန္းသားက အနည္းဆုံးပါ။ တရုတ္ဘာသာသင္တန္းသားက ဒုတိယ အနည္းဆံုးျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္နဲ႔ျပင္သစ္ဘာသာသင္တန္းသားေတြက အ မ်ားဆံုးျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဂ်ာမန္ဘာသာသင္သူက တတိယေနရာေလာက္ရွိပါတယ္။  

 မိမိနဲ႔အတူ ရုရွားဘာသာအခ်ိန္ျပည့္သင္တန္းတက္သူ ၃ ဦးကေတာ့ အၿငိမ္းစား သံတမန္အရာရွိႀကီးတစ္ဦး (ဦးျမတ္ထြန္း)၊ ရုရွားက အနုပညာသင္တန္းတက္ခဲ့ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈကဇာတ္အဖြဲ႔မွာလုပ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦး (ကိုေက်ာ္သာထြန္း)၊ အက္စ္ဘီ (Special Branch) လို႔လူသိမ်ားတဲ့ ရဲအထူးေထာက္လွမ္းေရး (Special Intelligence Department)က အမ်ိဳးသမီးရဲအရာရွိတစ္ဦး (ေဒၚျမျမ)တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ရုရွားဘာသာသင္တန္းတက္လို႔ ၅ လခန္႔အၾကာ တစ္ေန႔မွာ ပါေမာကၡ မစၥတာ‘ယာေကာ့ဗ္လက္’ က မိမိကို စကားျပန္လုပ္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ဒီဇဘၤာလမွာ ဆိုဗီယက္ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔စက္မႈလက္မႈျပပြဲႀကီးကို ဦး၀ိ ဇာရလမ္းက အင္ ဗိြဳင္းခန္းမမွာ ျပဳလုပ္မည့္အေၾကာင္း၊ ျပပြဲျပင္ဆင္ခ်ိန္က ၁ လ ၾကာျမင့္မွာျဖစ္ၿပီး ျပပြဲျပသ ခ်ိန္လည္း ၁ လပင္ၾကာမယ့္အေၾကာင္း၊ မိမိအား ရုရွားစကားျပန္အျဖစ္ လုပ္ေစလိုေၾကာင္းနဲ႔ ေန႔တြက္စားစ ရိတ္ သြားလာစရိတ္ေတြ ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ 

မိမိက ရုတ္တရက္ေတာ့ ကိုယ့္နားကိုေတာင္ ယံုရခက္ခက္ျဖစ္မိပါတယ္။

ဘာတဲ့?  စကားျပန္လုပ္ရမွာတဲ့ေလ။ အဲဒီေလာက္အထိ မတတ္ေသးဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိတာမွ မဟုတ္တာကလား။

မိမိက ျငင္းေပမယ့္ ဆရာက “ရဲရဲသာ သြားတာ သြားပါကြာ။ မင္း လုပ္နိင္မယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္” လို႔ တိုက္တြန္းတာနဲ႔ မရဲတရဲနဲ႔ အင္ဗိြဳင္းခန္းမႀကီးထဲကို မေယာင္မလယ္ေရာက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ 

အင္ဗိြဳင္းခန္းမႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ မိမိကို ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ ရုရွားလူမ်ိဳးႏွစ္ဦးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ ပထမတစ္ဦးက လ်ဲနာ ဇဗာဒိုးဗား(ျမန္မာအမည္ မလွေက်ာ့) ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ယန္ ဆင္း (ျမန္မာအမည္ ေမာင္ဥာဏ္) တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မလွေက်ာ့က “သမုဒၵရာႏွင့္ေရတစ္စက္” အမည္နဲ႔ ျမန္မာစာေပဆုိင္ရာေဆာင္ပါးမ်ားစာအုပ္ကို ေရးသားခဲ့တာေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပေလာကသားမ်ားက သိၾက ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ဥာဏ္က ရန္ကုန္က ရုရွားသံရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ျပပြဲကိုျပင္ဆင္ဖို႔ ရုရွားလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ျပသမယ့္ စက္ယႏ ၱရားႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စက္ပစၥည္းအစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ ႔ကို ရုရွားအင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ကၽြမ္းက်င္သူပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာအလုပ္သမား မ်ားရဲ ႔အကူအညီနဲ႔ ေသာတၱာႀကီးေတြထဲမွ ထုတ္ေနၾကတယ္။ လယ္ထြန္စက္၊ ေကာက္ရိတ္စက္၊ ေျမတူးစက္၊ ထရပ္ကား အစရွိတဲ့စက္ႀကီးမ်ားကို အင္ဗြိဳင္းခန္းမေရွ ႔ကေျမကြက္လပ္မွာထားရွိျပသထားၿပီး၊ တြင္ခံုစက္၊ ေျခ အိတ္ထိုးစက္၊ ခ်ည္ယက္စက္အစရွိတဲ့ လုပ္ငန္းသံုးစက္ကရိယာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကိုေတာ့ ခန္းမႀကီးအတြင္းမွာ ျပ သထားၿပီး ျပပြဲလာပရိသတ္မ်ားအား လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ျပၾကပါတယ္။

စက္ကရိယာအႀကီးစား အလတ္စား အေသးစားအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ရုရွားနိုင္ငံကေနယူလာခဲ့တာျဖစ္လို႔ အထုတ္ ေတြကထုတ္ယူရတာ၊ ျပသထားမယ့္ေနရာအထိ သယ္ယူရတာ၊ ေနာက္ၿပီး အစိတ္အပိုင္းအားလံုးကို အသံုး ျပဳလို႔ရတဲ့အထိ  ရုရွားအင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ႔ကၽြမ္းက်င္သူပညာရွင္မ်ားက  ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၿပီး တတ္ဆင္ၾက ရတာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလး ယူရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာေရးသူတို႔က စက္ပစၥည္းအမည္မ်ားနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားကို မူရင္းရုရွားဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုေရးသားၾကရပါတယ္။ မလွေက်ာ့နဲ႔ ေမာင္ဥာဏ္တို႔က အျပင္ရံုးကိစၥေတြအတြက္ သြားလာရတာမ်ားလို႔ မိမိတစ္ေယာက္သာ ျပခန္းမွာ အၿမဲရွိေန ၿပီး ဘာသာျပန္တာေကာ စကားျပန္လုပ္ေပးရတာေကာ လုပ္ရတယ္။ 

ယခုႏွစ္မွာ အႏွစ္ ၄၀ ရွိသြားၿပီးျဖစ္တဲ့ မိမိ၏ Russian-English Dictionary စာအုပ္။

၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီလက ဒီစာအုပ္ကို ၂ က်ပ္နဲ႔ ျပား ၂၀ ေပးခဲ့ရတယ္။ 

ယခုလိုစာမ်က္ႏွာေပါင္း ၁၈၀ ပါရွိတယ္။

ရုရွား-အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္-ရုရွား အဘိဓာန္ စာအုပ္ကေလးကို စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္က ခါေတာ္မီ ၀ယ္လို႔ရ သည့္အတြက္ စာေရးသူမွာ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပခဲ့ရတယ္။ ရုရွားလိုမသိသည့္ စကားလံုးမ်ားကို အဂၤလိပ္ လိုအရင္ေတြးၿပီးမွ မိမိသိလိုေသာရုရွားစကားလံုးမ်ားအား ျပန္ရွာနိုင္လို႔ ျဖစ္တယ္။  တစ္ခါတည္းႏွင့္တိုက္ရိုက္ ရွာမရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ႏွစ္ဆင့္သြားၿပီး ရွာရေတာ့တာ။ စာအုပ္ကေလးက ကိုင္ရယူရလြယ္ေသာအရြယ္ျဖစ္လို႔ မိ မိအတြက္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပိုၿပီးအသံုးတည့္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္က စကၠဴပါးပါးေလးနဲ႔ စာလံုးေဖာင့္ (font) ေသးေသးသံုးေလးေတြ သံုးထားတာေၾကာင့္ စာလံုးအေရအတြက္ မ်ားမ်ားပါရွိတာျဖစ္တယ္။

ပံုမွာျပထားတဲ့ ရုရွား-အဂၤလိပ္အဘိဓာန္က အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ ရုရွား-အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္-ရုရွား အဘိဓာန္ စာအုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ေလးက အရြယ္ႀကီးၿပီး စာမ်က္ႏွာ ပိုနည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံုးမ်ားတဲ့ စကားလံုးေတြေရြးထည့္ထားၿပီး စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းစာေၾကာင္းေလးေတြပါ နမူနာေပးထားတာေၾကာင့္ မိ မိရဲ ႔လက္စြဲစာအုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရးဖို႔ ေျပာဖို႔ အသံုးတည့္လွတာျဖစ္တယ္။   

ဒီစာအုပ္ေလးသည္ မိမိစၿပီး၀ယ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က ယေန႔အထိ မိမိ၏လက္ထဲတြင္ အႏွစ္ ၄၀ တိတိ ၾကာ ခဲ့ၿပီျဖစ္တယ္။ စာအုပ္အဖံုးကအေႏွာင့္ကြာထြက္ၿပီး စာရြက္အေရာင္၀ါက်င္သြားတာကလြဲလို႔ စကၠဴနဲ႔စာသား ေတြ ေကာင္းေနတုန္းပါ။ မိမိလက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ မိမိရဲ ႔နာမည္နဲ႔အတူေတြ႔ရတဲ့ စာအုပ္တန္ဖိုးက ၂က်ပ္နဲ႔ ျပား၂၀ မို႔ ဟိုေခတ္ဟိုအခါက နိုင္ငံျခားကထုတ္တဲ့ အဘိဓာန္စာအုပ္ကို ျမန္မာပိုက္ဆံနဲ႔ အဲဒီေလာက္ေလးပဲ ေပးခဲ့ရတာလို႔ေတြးမိၿပီး စာေရးသူတို႔ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ “ေခတ္ေကာင္းတုန္းက ..” ဆိုတဲ့စကားေလးကို ေျပးၿပီးအမွတ္ရမိေသးေတာ့။  

ဆုိဗီယက္ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔စက္မႈလက္မႈျပပြဲႀကီးတြင္ စကားျပန္သြားလုပ္ခဲ့ရလို႔ ရုရွားနိုင္ငံကေန ပညာေတာ္ သင္ျပန္လာခဲ့ၾကတဲ့ ျမန္မာအခ်ိဳ ႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးဌာနမွ ေဒါက္တာရဲေအာင္၊ ေဒါက္တာ မတင္၀င္း၊ ေဒါက္တာသန္းနိုင္(သမိုင္း)ႏွင့္ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင့္(ျမန္မာစာ)၊ ဦးေအးကို (အင္ဂ်င္နီယာ)၊ စာ ေရးဆရာ သိပၸံမ်ိဳးေအာင္၊ ကိုမ်ိဳး၀င္း (ေဆးေက်ာင္းၿပီးေအာင္မတက္ပဲ ျပန္လာခဲ့)၊ ကိုေစာနု (ယဥ္ေက်းမႈ) စတဲ့သူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ ဆရာဦးဖိုးေက်ာ္ျမင့္က ျမန္မာစာပါေမာကၡတာ၀န္နဲ႔ သြားတာပါ။ ေဒါက္တာသန္းနိုင္၊ ဦးေအးကို၊ သိပၸံမ်ိဳးေအာင္ႏွင့္ကိုမ်ိဳး၀င္းတို႔သည္ ရုရွားအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ဟိုမွာအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္ သို႔ ေခၚလာခဲ့ၾကတယ္္။

သို႔ေသာ္ နိုင္ငံျခားသူမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ ၾကာရွည္ေနရန္အဆင္မေျပၾကေလရာ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွအပ က်န္ျမန္မာ ၃ ဦးမွာ သူတို႔ရဲ ႔မိသားစုမ်ားနဲ႔အတူ ရုရွားနိုင္ငံကို အၿပီးျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္း တစ္ ေယာက္သာ သူ မလိုက္သြားနိုင္တာမို႔ သူ႔ဇနီးႏွင့္သမီး ၂ ေယာက္ကို ရုရွားသို႔ အၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ရရွာပါ တယ္။ သူတို႔မိသားစုႏွင့္ရင္းႏွီးေနတာျဖစ္လို႔ မိမိအေနျဖင့္ မ်ားစြာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ မိမိသည္ ကိုမ်ိဳး၀င္းအား ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတြင္ တစ္ခါတစ္ခါေတြ႔မိတတ္၏။ သူ ဘုရားမွာလာၿပီး ပုတီး စိပ္တာပါတဲ့။      

ျပပဲြျပင္ဆင္ေနတုန္းက ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ မလွေက်ာ့နဲ႔ေမာင္ဥာဏ္တို႔ ၂ ဦးပဲရွိေပမယ့္ ျပပြဲႀကီးျပတဲ့အ ခါမွာေတာ့ ျမန္မာစကားတတ္တဲ့ ေနာက္ထပ္ရုရွားလူမ်ိဳးတစ္ဦးေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ဆီရ္ဂဲအိ (ျမန္မာအမည္ စိုးျမင့္) ျဖစ္တယ္။ သူက ရုရွားကတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ျမန္မာစာေလ့လာေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားလို႔သိရပါတယ္။ သူ႔အသက္က ၂၀ ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ မလွေက်ာ့တို႔ ၂ ဦးကေတာ့ အသက္ ၂၇ ႏွစ္ ၂၈ ႏွစ္ ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရပါတယ္။ စိုးျမင့္နဲ႔မိမိတို႔က သက္တူရြယ္တူ ေလာက္မို႔ ပို ၿပီးတြဲျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္စာကို မိမိတို႔ ၂ ေယာက္ မင္းမနိုင္အိမ္ယာတိုက္ခန္းေတြကို လမ္းေလ်ာက္ၿပီး အ တူ သြားစားၾကပါတယ္။  

ဒီေနရာမွာ စပ္မိလို႔ စိတ္၀င္စားစရာေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ရုရွားဘာသာသင္တဲ့ ျမန္မာေတြကို ရုရွားဘာသာျပဆရာေတြက ရုရွားနာမည္ေတြ ေပးတတ္သလို ျမန္မာစာေလ့လာၾကတဲ့ရုရွားလူမ်ိဳးေတြက လည္း သူတို႔ဖာသာ ျမန္မာအမည္ ယူတတ္ၾကတာပါ။ သူတိုရဲ ႔မူလအမည္နဲ႔ အသံဆင္တူတာကို အခ်ိဳ ႔က ယူတတ္ၾကသလို တခ်ိဳ ႔ကလည္း အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ နာမည္လွလွေလးေတြကို ေရြးယူတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိ ပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ ႔ပါေမာကၡ မစၥတာ‘ယာေကာ့ဗ္လက္’ က မိမိကို ရုရွားနာမည္‘တီမာေဖ်းအိ’(тимафей)လို႔ ျမန္မာအမည္ တင္ေမာင္ေအးအသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလး ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ‘ေဖ်း’အသံက ျမင့္သြားၿပီး ‘အိ’ အသံက တိမ္ၿပီးဆင္းသြားတာမို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေခၚတဲ့အခါ ျမန္မာအမည္နဲ႔ အသံဆင္ေနပါတယ္။ ‘တီ’ အသံကိုလည္း ‘တ်ီ’ လို႔ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ထြက္ရတာပါ။  

ျမန္မာစာေလ့လာၾကတဲ့ ရုရွားလူမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ထပ္စိတ္၀င္စားစရာေလးတစ္ခုကိုလည္း ေျပာျပလိုပါေသးတယ္။ ရုရွား-ျမန္မာ အဘိဓာန္ႀကီး (Russian-Burmese Dictionary Российская бирманский словарь)ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့ၾကသူ ၂ ဦး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ မိမိ သူတို႔ကိုေတြ႔တဲ့ အဲ ဒီအခ်ိန္ကတည္းကိုက သူတို႔ရဲ ႔အသက္က ၅၀ ေလာက္ရွိ ေနၾကၿပီမို႔ မလွေက်ာ့တို႔ ေမာင္ဥာဏ္တို႔ စိုးျမင့္ တို႔လို ျမန္မာနိုင္ငံကေန ရုရွားတကၠသိုလ္မွာသြားၿပီးသင္ၾကားျပသေပးတဲ့ ျမန္မာစာပါေမာကၡနဲ႔ ေသေသခ်ာ ခ်ာ သင္ၾကားခဲ့ၾကပံု မရပါဘူး။

စာေရးသူ ပထမဦးဆံုး သတိျပဳမိတာက ျမန္မာစကား နည္းနည္းေလးပဲ ေျပာတတ္တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ ပိုၿပီးေသခ်ာသြားတာကေတာ့ သူတို႔ေရးသားျပဳစုထားတဲ့ ရုရွား-ျမန္မာအဘိဓာန္စာအုပ္ႀကီးအား မိမိကိုေပး 

ဖို႔ အမွတ္တရ စာေရးတဲ့့အခါမွာပါ။ အသတ္၊ အပင့္၊ အရစ္ေတြမွာ အေရးမွားတာေတြ ကိုယ့္မ်က္စိကိုပင္ မ ယံုေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ရတယ္။  အလြယ္ဆံုးဥပမာတစ္ခုေပးရရင္ ‘န’ငယ္ကို ေရးတဲ့အခါမွာ အေပၚေခါင္း ကေနစဆြဲၿပီး ၀မ္းဗိုက္၊ အဲဒီကေနမွ ေျခေထာက္မွာဆံုးရတာ။ အတိုေျပာရရင္ အေပၚကစေရးၿပီး ေအာက္မွာ ဆံုးရတယ္။ ‘င’သတ္ဆိုရင္ ေအာက္ကစေရးၿပီး အေပၚမွာ ဆံုးရတယ္။ သူတို႔က ‘န’ငယ္ကို ေျခေထာက္ကစ ၿပီးေရးတယ္။ ‘င’သတ္ကို အေပၚကစၿပီး ေရးတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ေရးတာျမန္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က သိတာက ေနာက္မွပါ။ မ်က္စိက အရင္ဆံုး သတိျပဳ မိလိိုက္တာ။ အရပ္ထဲကစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ မ်က္စိထဲ ခေရာ့စ္(cross) ျဖစ္သြားလို႔။      

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။ 

မငယ္လွေသာ္လည္း အေၾကြေစာသည့္ ကၽြန္ေတာ့ဆရာတစ္ဦး

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လဆန္း ၈ ရက္    

 ပါေမာကၡ ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးျမင့္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ မိမိအိမ္သို႔ အလည္လာစဥ္က အမွတ္တရဓာတ္ပံု။ 

မိမိ၏ဆရာအား ရိုေသေလးစားစြာ ကန္ေတာ့ခြင့္ရခဲ့သည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ဗုဒၶဟူးေန႔ နံနက္ပိုင္းက ရန္ကုန္မွ ဖုန္း၀င္လာခဲ့သည္။

“ဆရာေအးေရ .. ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္ေတာ့ ဒီကေန႔မနက္ကပဲ ဆံုးသြားရွာၿပီ” ဟု မိတ္ေဆြဦးတင္ျမင့္က စိတ္မ ေကာင္းစြာျဖင့္ ေျပာပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ သံုး ေလးရက္ေလာက္က မိတ္ေဆြဦးႀကီးေမာင္ထံမွ အီးေမးရထားသျဖင့္ ဗဟိုရ္စည္ေဆးရံုေပၚ တြင္ သတိလစ္လ်က္ရွိေနေသာ ဆရာ၏က်န္းမာေရးအေျခအေနမွာ မ်ားစြာမေကာင္းလွေတာ့ေၾကာင္းကိုမူ သိထားၿပီးျဖစ္၏။

ယခုေတာ့ ဆရာ ဆံုးသြားပါၿပီတဲ့။   
ႏွေျမာတသ ယူႀကံဳးမရျဖစ္၍ မဆံုးေလေတာ့။

ဆရာ့ကို မိမိေနာက္ဆံုး ဆံုေတြ႔ခဲ့ရသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာသည္ က်န္း မာေရးစစ္ေဆးရန္ စင္ကာပူသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာဖုန္းဆက္သျဖင့္ မိမိႏွင့္မိမိ၏ဇနီးတို႔သည္ ဆရာ တည္းခိုလ်က္ရွိေသာ ေဂလန္းအရပ္သို႔ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ဆရာက ေဆးရံုတြင္ ေဆးစစ္ရမႈမ်ားကို မိမိအား ေျပာျပပါသည္။ က်န္းမာေရးအေျခအေနမွာ ယခင္အေခါက္မ်ားကလို ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သ တိျပဳမိ၏။ ဆရာႏွင့္အတူ ဆရာ၏ဇနီးႏွင့္သားတို႔လည္း လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ့၏က်န္းမာေရးအတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္ရပါသည္။

သည့္ေနာက္တြင္ ဆရာႏွင့္မေတြ႔ရေသာ္လည္း ဆရာ၏က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွေျပာသံမၾကားရ ေတာ့ေပ။ ျမန္မာနိုင္ငံေဆးေကာင္စီတြင္ ဥကၠဌတာ၀န္ယူထားသည့္ ဆရာ၏လႈပ္ရွားမႈသတင္းမ်ားကိုသာ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကားသိေနခဲ့ရသည္။ 

ယခင္အေခါက္မ်ားက ဆရာႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာခဲ့ျဖစ္သည္မ်ားအား အမွတ္ရေနသည္။ 

ဆရာ့မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ မိမိ၏မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ေသာ ဆရာဦးေစာကယ္(လ)ဗင္ႏွင့္ မိမိတို႔ ၃ ဦး ‘ဘူးကစ္ ဘာေတာ့’ဘူတာ(Bukit Batok station)နားက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုတြင္ ညစာစားရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာႏွင့္မိမိတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာ့ညီျဖစ္သူ ဦးရဲျမင့္၏’ဘူးကစ္ဘာေတာ့’အိမ္မွ မက္(ခ)ရစ္ခ်ီး ေရ ေလွာင္ကန္(MacRitchie Reservoir) အထိ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာေပါက္ေနသည့္ ေတာအုပ္ကုိျဖတ္ၿပီး လမ္း ေလ်ာက္ရင္း စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ 

ဆရာ၏ညီျဖစ္သူ ဦးရဲျမင့္သည္ စင္ကာပူနိုင္ငံတြင္ေနထိုင္လ်က္ရွိၿပီး သူ႕ကို ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက မိမိသိ ေနခဲ့၏။ ဦးရဲျမင့္သည္ ရဲျမင့္(စက္မႈတကၠသိုလ္)ဟူေသာကေလာင္အမည္ျဖင့္ သိပၸံမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့ၿပီး ထိုစဥ္က မိမိသည္လည္း ယင္းမဂၢဇင္းမွာ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးမ်ား လစဥ္ေရးခဲ့ပါသည္။  

ဆရာသည္ စင္ကာပူသို႔ေရာက္တိုင္း အခ်ိန္ရပါက ဆရာဦးေစာကယ္(လ)ဗင္(Senior physiotherapist) ႏွင့္မိ မိတို႔ ၂ ဦးအား ဖုန္းဆက္ၿပီး ေတြ႔ဆံုစကားေျပာေလ့ရွိ၏။  

 ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးျမင့္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ (ၿငိမ္း) (ဓာတ္ပံု - ေဆးတကၠသိုလ္ ၁၊ ရန္ကုန္ Website)။

ဆရာဦးေစာကယ္(လ)ဗင္သည္ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးတြင္ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ ခဲ့စဥ္က အရိုးခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္သည့္ ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါသည္။

မိမိကမူ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးအတြင္းရွိ ေဆးဘက္ပညာသိပၸံ (Institute of Para-Medical Sciences)၌ တတိ ယႏွစ္မွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့စဥ္က ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္၏တပည့္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က မိမိတို႔ အေၾကာအဆစ္ကု ေဆးပညာဘာသာရပ္ (Physiotherapy) ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ခႏၶာေဗဒပညာ (Anatomy)ႏွင့္ ဇီ၀ကမၼေဗ ဒပညာ(Physiology)ရပ္မ်ားကို ျပည္လမ္းရွိ ေဆးတကၠသိုလ္(၁)တြင္ သင္ၾကားၾကရပါသည္။ ခႏၶာေဗဒပညာ ကို ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္က သင္ၾကားေပးၿပီး ဇီ၀ကမၼေဗဒပညာကို ‘ေဒါက္တာမန္ဆာ’က သင္ၾကားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ သည္။

ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ မိမိတို႔အား ခႏၶာေဗဒပညာကို သင္ၾကားေပးစဥ္က ဆရာသည္ အက္(ဖ္)အာစီအက္စ္ FRCS ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတြင္ အရိုးမ်ား၊ ႀကြက္ သားမ်ား၊ ၾကြက္သားေၾကာမ်ား၊ အဆစ္မ်ား၊ ရိုးဆက္ရြတ္မ်ား၊ ကိုယ္တြင္းအဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ား မည္သို႔ဖြဲ႔ စည္း တည္ရွိၾကသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္မႈရွိၾကၿပီး မည္သို႔မည္ႏွယ္ ပူးေပါင္း ညိွႏႈိင္းေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္တို႔ကိုလည္းေကာင္း အစရွိသည့္ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာမ်ားကိုသာ သင္ ၾကားေပးရံုမက မိမိတို႔ခြဲစိတ္ေလ့လာလ်က္ရွိေသာလူေသခႏၶာကိုယ္ႀကီးအား ေလးစားမႈထားရွိၾကရန္ႏွင့္ ယင္း ခြဲစိတ္ေလ့လာမႈမွရရွိသည့္ အသိပညာမ်ားကို ေနာင္တြင္ မိမိတို႔က သက္ရွိလူနာမ်ားအား စမ္းသပ္စစ္ေဆးကု သၾကရာ၌ ေကာင္းစြာအသံုးခ်ၾကရန္ကိုပါ ေလးေလးနက္နက္ ဆံုးမလမ္းညႊန္ မွာၾကားခဲ့ေသးသည္။

ေသၿပီးသူတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အား အေရျပားမွ အဆီလႊာ၊ ထိုမွတဆင့္ ၾကြက္သားမ်ား ေသြးလႊတ္ေၾကာႏွင့္ ေသြးျပန္ေၾကာမ်ား အာရံုေၾကာမ်ား ေနာက္ဆံုးအရိုး အဆစ္တို႔အထိ တစ္လႊာစီ တစ္ပိုင္းစီ သူ႔အကန္႔ႏွင့္သူ ဆရာက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ သင္ေပးသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး စာေရးသူက ေငြတာရီမဂၢဇင္းတြင္ အစမ္းစာေလးေရးခဲ့ပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္လွဴထားၾကသူမ်ားအား ေလးစားဂုဏ္ျပဳ ေရး သားထားၿပီး ယင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဆရာ၏ဆံုးမစကားမ်ားကိုပါ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ မိမိ၏စာ ေလး မဂၢဇင္းတြင္ပါလာေသာအခါ ဆရာ့အား အမွတ္တရလက္ေဆာင္အျဖစ္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ သြားၿပီးေပးရာ ဆရာက “ေအးဗ်ာ၊ ေနာင္ကို အခ်ိန္ရရင္ ခင္ဗ်ားလိုပဲ စာေတြ ေရးခ်င္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာသည္ အလြန္မ်ားေျမာင္ႀကီးမားလွသည့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ား၏ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။

ဆရာက သူ႔တပည့္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ‘မင္း’နဲ႔ ‘ငါ’နဲ႔ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲျခင္းမရွိပဲ ‘ခင္ဗ်ား’ႏွင့္ ‘ကၽြန္ ေတာ္’ႏွင့္ဟုသာ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ သည္မွ်အထိ ဆရာသည္ သူကိုယ္သူ ႏွိမ့္ခ်မႈရွိ၏။ ဆရာဂုဏ္လည္း မ ေမာက္ပါေခ်။  

သူသိထား တတ္ထားသမွ်ကို တပည့္မ်ားအား အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ မျခြင္းမခ်န္သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ပါသည္။ စာကိုသင္ရင္း စာဖတ္တတ္ေအာင္ စာရွာတတ္ေအာင္ နည္းေပးလမ္းညႊန္ျပဳ၏။ တပည့္မ်ားအေနျဖင့္ စာကို စိတ္၀င္စားၾကေစရန္ သူ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သိရွိထားသည့္ အျခားေသာဗဟုသုတမ်ားျဖင့္ သိုင္း၀န္းရွင္းျပ တတ္ပါ၏။   

ဆရာ၏တပည့္မ်ားအျဖစ္ ဆရာ့ထံတြင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကေသာ မိမိတို႔သည္ အလြန္ကံေကာင္းၾက သည္ဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာသည္ စာေတာ္ရံုသာေတာ္ေသာသူတစ္ဦး မဟုတ္မူပဲ စိတ္ေနသေဘာထားျပည့္၀ၿပီး အေနအထိုင္အေျပာအဆိုမ်ားပါ ေတာ္သူျဖစ္ပါ၏။ သူေျပာသလိုလုပ္ၿပီး သူသိ သလို ေနထိုင္က်င့္ႀကံအားထုတ္တတ္သူလည္းျဖစ္၏။

မိမိမွတ္မိေနေသာ ဥပမာတစ္ခု ေပးပါမည္။

ဆရာသည္ အရိုးခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ၏လူနာအမ်ားစုတြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ ရာရလူနာမ်ား ပါရွိေနၾက၏။ တစ္ခါ ယင္းတို႔အထဲတြင္မွာမွ ကားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလူနာ အေတာ္မ်ားမ်ားအား ဆရာေတြ႔ရွိၿပီး ခြဲစိတ္ကုသေပးခဲ့မည္ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဆရာသည္ ကားႏွင့္သက္ ဆိုင္ေသာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈတို႔၏ အေၾကာင္းရင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိရွိထားသည္ႏွင့္အမွ် ႀကိဳတင္ကာကြယ္နိုင္ ျခင္း၏ အေရးပါမႈကို ေကာင္းစြာနားသေဘာေပါက္ထားသူျဖစ္မွာ ေသခ်ာေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ျဖစ္ပါမည္။ ဆရာသည္ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ကားကို ေမာင္းလ်က္သြားလာတိုင္း ထိုင္ခံုခါးပတ္ (seat belt) ကို အၿမဲအသံုးျပဳေလ့ရွိသည္ကို မိမိ မၾကာခဏ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္က ျမန္မာျပည္တြင္ ဆရာကဲ့သို႔ ထိုင္ခံုခါးပတ္ကို အၿမဲတတ္ၿပီး ကား ေမာင္းၾကသူ ဘယ္ႏွစ္ဦး ရွိပါအံ့နည္း။

လာမည့္ေဘးအႏ ၱရာယ္ဆိုးကို သိကားသိထားၾကပါေလ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏အႏ ၱရာယ္အတြက္ပင္ လက္ ေတြ႔မလုပ္ခ်င္ၾကသူမ်ားကား ဒုႏွင့္ေဒးရွိေခ်သည္။

ထိုသူမ်ားထဲတြင္ ဆရာ မပါရွိခဲ့။ ဆရာသည္ အမ်ားမိုးခါးရည္ေသာက္တိုင္း လိုက္ၿပီးေသာက္တတ္သူ မ ဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါသည္။  

ေနာက္မွတ္မိတာတစ္ခု ရွိေသးသည္။

ခႏၶာေဗဒလက္ေတြ႔စာသင္ခန္းအတြင္းရွိ လူေသခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို ခြဲစိတ္လ်က္ မိမိတို႔အား သင္ ၾကားေနစဥ္ ဆရာ့အိတ္ေထာင္တြင္ထိုးထားသည့္ ေဖာင္တိန္မွ မင္ယိုၿပီး အက်ႌေပသြားသည္။ ဆရာက မိမိ တို႔အား လုပ္စရာသင္ခန္းစာ ေပးထားခဲ့ၿပီး လက္ေဆးေရစင္ရွိရာသု႔ိ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္သြားကာ မင္ေပသြားသည့္ေနရာကို ေလွ်ာ္ေလသည္။ ၿပီးေသာအခါ အက်ႌကို ခ်ိတ္တြင္လႊားထားကာ မိမိတို႔ထံ ျပန္ လာခဲ့ကာ စာဆက္ၿပီးသင္ပါသည္။ ဆရာ၀တ္ထားသည့္စြပ္က်ယ္မွာ လက္ရွည္ပြပြျဖစ္သျဖင့္ အျမင္မေတာ္ ျခင္း မျဖစ္ပါေခ်။

ဆရာသည္ လုပ္စရာရွိသည့္အလုပ္တို႔ကို အေၾကြးမထားပဲ ခ်က္ျခင္းပင္ သူကိုယ္တိုင္ လုပ္တတ္ေၾကာင္း မ်က္ျမင္လက္ေတြ႔ သိရွိမွတ္သားခြင့္ ရခဲ့ပါ၏။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာသည္ မိမိတို႔အား ေဆးပညာဘာသာရပ္ သင္ေပးေနရင္းက သူအေနျဖင့္ အဂၤလိပ္ စာႏွင့္စကားတိုးတက္ေအာင္ (speaking and listening skills) မည္သို႔အပတ္တကုတ္ ေလ့လာခဲ့ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုကို ေျပာျပခဲ့ဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္စာႏွင့္စကားမ်ားကို တတ္ခ်င္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ရုပ္ ရွင္ကားေတြ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ခဲ့ပါသတဲ့။ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားမ်ားကို ေငြကုန္ေၾကးက်နည္းနည္းျဖင့္ ၾကည့္နိုင္ ေစရန္ ဆရာသည္ ျပား ၅၀၊ ၇၅ ျပား ခန္႔သာေပးရေသာ ထိုင္ခုန္မရွိပဲ ဖ်ာေပၚမွာထိုင္ၾကည့္ရသည့္ ေရွ ႔ဆံုး အတန္းမွ ေခါင္းကေလးကို တစ္ခ်ိန္လံုးေမာ့ထားၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရတာပါတဲ့။

ေအာ္ - ပညာရွာ ပမာသူဖုန္းစား။

သို႔ျဖစ္ေပရာ ေနာက္ပိုင္းအခါမ်ား၌ ႀကီးပြားေရးစာအုပ္မ်ားတြင္ motivation ၊ inspiration ႏွင့္ role model အေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့လာသိရွိေသာအခါ မိမိသည္ ဆရာႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ ဟိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္းကပင္ motivation ၊ inspiration ႏွင့္ role model တို႔အား ကိုယ္တိုင္ ထိေတြ႔ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ဖူးၿပီးျဖစ္ ေၾကာင္း ျပန္လည္စဥ္းစားေတြးေတာမိပါသည္။

ဆရာအား ပိုမိုေလးစားၾကည္ညိဳစြာ သတိရမိခဲ့ပါသည္။ 

၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာသည္ ျပင္သစ္နိုင္ငံ ပဲရစ္ၿမိဳ ႔မွာရွိေသာ Raymond Poincare’ Hospital သို႔သြား ေရာက္ၿပီး ထိခိုက္ဒဏ္ရာဆိုင္ရာ ခြဲစိတ္အထူးကုပညာရပ္ကို ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ပါသည္။ မိမိ မွတ္သား သိရသ၍ ဆရာသည္ စက္ရံုအလုပ္သမားတစ္ဦး၏ လံုး၀ျပတ္သြားသည့္လက္ (severed hand) ကို ခြဲ စိတ္ၿပီးျပန္ဆက္ေပးခဲ့ေသာ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ပထမဦးဆံုး ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ လံုး၀ျပတ္ သြားေသာလက္အားခြဲစိတ္ၿပီး ျပန္ဆက္ေပးရသည္မွာ အေရျပား၊ ေသြးေၾကာမ်ား၊ အာရံုေၾကာမ်ား၊ ၾကြက္ သားႏွင့္ၾကြက္သားေၾကာမ်ား၊ အရိုးမ်ား အစရွိသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ အနုစိတ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ (၁၆ နာရီမွ နာရီ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာတတ္) ျပဳလုပ္ရေလသည္။   

လက္အေၾကာင္းကိုေျပာရင္း လက္၏တည္ေဆာက္ဖြဲ႔စည္းထားပံုႏွင့္ လက္ေခ်ာင္မ်ား၏လုပ္ေဆာင္နိုင္မႈမ်ား (various kinds of movements)ကို မိမိတို႔အား ဆရာက အေသးစိတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးခဲ့သည္ကို သတိတရ ျဖစ္ရသည္။ လက္မ၏ထူးျခားသည့္လႈပ္ရွားနိုင္မႈႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆရာက မိမိတို႔ကို မွတ္သားစ ရာတစ္ခု ေျပာျပခဲ့ပါသည္။

ယင္းမွာ .. လက္ေခ်ာင္း ၅ ေခ်ာင္းရွိသည့္အနက္ လက္မတစ္ေခ်ာင္းသာ က်န္ေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္ဆိုင္ျပဳနိုင္ျခင္း (opposition of the thumb) – တစ္နည္း လက္မထိပ္ႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ ေလးမ်ားထိလ်က္ ‘၀’လံုးျပဳလုပ္နိုင္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍သာ လက္မသည္ ထိုသို႔မျပဳလုပ္နိုင္ပါက ပစၥည္း မ်ားအား ဆုတ္ကိုင္နိုင္မည္ စာေရးျခင္းျပဳလုပ္နိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ လက္မ၏ ဤထူးျခားခ်က္ေၾကာင့္သာ လူသည္ ပစၥည္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ဖန္တီးနိုင္လ်က္ တိရစာၦန္ႏွင့္ကြဲျပားလာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆရာက ရွင္းျပ ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး လက္မႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆရာက ေဟာကိန္းတစ္ခု ထုတ္ခဲ့ပါေသးသည္။

“ေနာင္က်ရင္ လက္မတစ္မ်ိဳးထဲကိုပဲ အထူးကုသေပးတဲ့ ခြဲစိတ္အထူးကုဆရာ၀န္ဆိုတာ ရွိလာနိုင္တယ္” လို႔။       

  

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။



 

ျမန္မာျပည္မွ သတင္းမ်ား (ေမလ)

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လဆန္း ၃ ရက္    

● မဟာစင္ (MAHASEN) ဆိုင္ကလုန္း ရခိုင္ျပည္သို႔ ၀င္ေရာက္နိုင္

ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္တြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ မဟာစင္ (MAHASEN) ဆိုင္ကလုန္းသည္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္းေလာက္တြင္ ရခိုင္ကမ္းရိုးတန္းေျမာက္ပိုင္းကမ္းေျခသို႔ ၀င္ေရာက္နိုင္ေၾကာင္း မိုးေလသ၀သႏွင့္ဇ လေဗဒညႊန္ၾကားမႈဦးစီးဌာနမွ မုန္တိုင္းသတင္း ထုတ္ျပန္ထားသည္။

စစ္ေတြ မိုးေလသ၀သႏွင့္ ဇလေဗဒညႊန္ၾကားမႈဦးစီးဌာနကလည္း ရခိုင္ကမ္းရိုးတန္းအေျခအေနကို အၿမဲ ေစာင့္ၾကပ္တိုင္းထြာေနေၾကာင္း၊ ယခုအေျခအေနအထိ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာမရွိေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ ေရဒီယို၊ FM တို႔မွ ေၾကညာခ်က္မ်ားကို အၿမဲမျပတ္နားေထာင္ၾကရန္ အသိေပးထားေၾကာင္းသိရွိရသည္။ 

● ေက်ာက္ျဖဴ-ကူမင္း ရထားလမ္းစီမံကိန္း မလုပ္သင့္

ေမလ ၇ ရက္ေန႔ထုတ္ The Daily Eleven သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ကို ေအာက္မွာကူးယူေဖာ္ျပ လိုက္ပါသည္။ 

● ေမာ္လၿမိဳင္ အမွတ္ (၃) အထက ေရႊရတုမဂၢဇင္းထုတ္ေ၀မည္

၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ အထက (၁)ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသူမ်ားကိုေခၚယူ၍ အထက (၃) ကို အမ်ိဳးသမီးေက်ာင္းအ ျဖစ္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ရာ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏွစ္ ((၅၀) ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္ၿပီး ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္ စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ေဆာက္လုပ္မည္ျဖစ္ရာ အေ၀းေရာက္ေက်ာင္းသူေဟာင္း မ်ားႏွင့္ အလွဴရွင္မ်ား လွဴဒါန္းနိုင္ေၾကာင္းသိရွိရသည္။

● ပုဂၢလိကသတင္းစာမ်ားႏွင့္ေစ်းကြက္

လြန္ခဲ့သည့္ ဧၿပီလမွစၿပီး ပုဂၢလိကသတင္းစာ ၂၆ ေစာင္ကို ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳခဲ့ သည္။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ထုတ္ေ၀ေသာ သတင္းစာ ၂၄ ေစာင္ရွိၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ထုတ္ေ၀သည့္သ တင္းစာ ၂ ေစာင္ရွိသည္။ အဆိုပါခြင့္ျပဳခ်က္က်ၿပီးသတင္စာမ်ားအနက္မွ ၁၀ ေစာင္သာ ေစ်းကြက္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ္လည္း ျပည့္မီေအာင္ထုတ္လုပ္လာျခင္း မေတြ႔ရေၾကာင္းႏွင့္အခ်ိဳ ႔ေသာသတင္းစာမ်ားမွာ ထြက္ရွိရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။  

ေက်ာက္စိမ္းရတုသို႔ တိုင္ေလၿပီ

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ ၉ ရက္။

   

စင္ကာပူၿမိဳ ႔လယ္တစ္ေနရာမွာ အမွတ္တရရိုက္ထားတဲ့ အၾကင္တို႔လင္မယား။

၃၅ ႏွစ္တာခရီး။

ယင္းအခ်ိန္ကာလသည္ လူ႔သက္တမ္းအေနျဖင့္ဆိုက သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။  

လူတိုင္း အသက္ ၁၀၀ ႏွစ္ရွိသည့္တိုင္ မေနၾကရေသာ္လည္း လူ႔သက္တမ္းကိုမူ အႏွစ္ ၁၀၀ ဟု လက္ခံ ထားခဲ့ၾကသည္။

သို႔တေစ ..

၃၅ ႏွစ္ကို အိမ္ေထာင္သက္တမ္းအေနျဖင့္ တြက္ယူရေသာ္ မနည္းလွဟု ဆိုရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုမူ လူတို႔၏အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတြင္ ေရႊရတုျဖစ္သည့္ အႏွစ္ ၅၀ ကိုေရာက္ရွိသူ မမ်ားလွ၍ ျဖစ္ပါေလ၏။ 

မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ ႔တရားရံုးေတာ္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး မဂၤလာအခမ္းအနားေလးျဖင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလ်က္ အၾကင္လင္မယားဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္မွာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ ၃၅ ႏွစ္ရွိခဲ့ေပၿပီ။ 

တရားရံုးမွ မဂၤလာက်မ္းက်ိန္လႊာ။ 

ထိုစဥ္က မိမိသည္ အသက္ ၂၉ ႏွစ္။ မိမိ၏ဇနီးျဖစ္သူမွာ ၂၂ ႏွစ္။ မိမိက ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ ႔ ျပည္နယ္ျပည္သူ႔ေဆး ရံုႀကီးတြင္ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္ (physiotherapist) အျဖစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိၿပီး ဇနီးမွာ သူ႔ဇာ တိၿမိဳ ႔ျဖစ္သည့္ မုဒံုက ၿမိဳ ႔နယ္စိုက္ပ်ိဳးေရးရံုးမွာပင္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္။    

ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနသူႏွင့္မုဒံုမွာေနသူတို႔ မုဒံုၿမိဳ ႔၏အထင္ကရျဖစ္သည့္ ကန္ႀကီးဘုရားပြဲတြင္ သႀကၤန္အၾကပ္ေန႔ မွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ပထမဆုံး စ,ၿပီးေတြ႔ဖူး ျမင္ဖူးခဲ့သည့္ေန႔မွ ေနာက္ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အၾကာတြင္ ၿမိဳ ႔နယ္တရားရံုးမွာ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကၿပီး မဂၤလာဧည့္ခံပြဲေလးကို ျပဳ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ 

မိမိတို႔ႏွစ္ဦး၏ အမွတ္မထင္ ဆံုဆည္းမႈေလးသည္ ေက်ာ္ရဲေအာင္ ခ်စ္စနိုးဦးႏွင့္ေမကဗ်ာတို႔၏ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ ကားအမည္လို  “တရံတခါဆီက ဒဏၰာရီ” ဟု မဆိုခ်င္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကေတာ့ အမွန္။

၃၅ ႏွစ္တာဆိုေသာ အတိတ္ကားလိပ္ႀကီးကို ဆြဲတင္လိုက္ၿပီး ပစၥဳပၸန္၏နာရီလက္တံမ်ားအား ေနာက္သို႔ ဒရ ဇတ္ျပန္လွည့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ……

မြန္ျပည္နယ္ထဲမွ ျမန္မာ့ရိုးရာယကၠန္းလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ထင္ရွားသည့္ၿမိဳ ႔နယ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ မုဒံုၿမိဳ ႔သို႔ ေမာ္ လၿမိဳင္မွ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ တစ္ဦးက ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ရွိ ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္း ေဆး ကုဌာနတြင္ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ မုဒံုၿမိဳ ႔သား။ ေနာက္တစ္ဦးက ေမာ္လၿမိဳင္ ျပည္နယ္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးတြင္ ဓာတ္မွန္ပညာရွင္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိေသာ ထား၀ယ္ၿမိဳ ႔သား။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မိမိျဖစ္သည္။

ထိုေန႔သည္ သႀကၤန္အၾကပ္ေန႔ျဖစ္သည္။

မုဒံုၿမိဳ ႔၏က်က္သေရေဆာင္ ကန္ႀကီးေစတီေတာ္၌  ႏွစ္စဥ္သႀကၤန္အၾကပ္ေန႔တိုင္းက်င္းပေလ့ရွိေသာ ဘုရားပြဲ ရွိသျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွဘုရားဖူးလာၾကသူမ်ား သႀကၤန္ပြဲေပ်ာ္ပါးၾကသူမ်ားျဖင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေအာင္ စည္ကားလ်က္ရွိ၏။

ကန္ႀကီးေစတီေတာ္အ၀င္၀မွ မုဒ္ဦးႀကီးႏွင့္ေဆာင္းတန္းအလွ။

မုဒုံၿမိဳ ႔၏က်က္သေရေဆာင္ ကန္ႀကီးေစတီေတာ္။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ၊ ၂၀၁၁)

၁၉၇၈ ခုႏွစ္က မိမိႏွင့္ဇနီးျဖစ္သူတို႔ ပထမဆံုး ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည့္ ကန္ႀကီးဘုရားမွ တန္ေဆာင္း။ (ေအာက္)
ငုႏွင့္သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ၂ ဦး ယင္းတန္ေဆာင္းအတြင္း ဘုရားကန္ေတာ့ၾကရင္း ..(အေပၚ)။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ၊ ၂၀၁၁) 

ငုတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကန္ႀကီးဘုရားရင္ျပင္တြင္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။(၀ဲမွ - မအုန္းသန္း၊ ငု၊ မခင္၀င္းျမင့္၊ မျဖဴ။)

ဘုရားရင္ျပင္ေပၚႏွင့္ ဘုရားတန္ေဆာင္း ေလးခုတို႔တြင္ ဘုရားဖူးမ်ား၊ စတုဒီသာ အလွဴဒါနျပဳေကၽြးေမြးၾက သူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၾက၏။ ကန္ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း လူေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္မွ်။ ကမ္းစပ္ရွိ ေျခတံရွည္ဇရပ္ေပၚမွ ကန္ထဲသို႔ ခုန္ခ်သူ ခုန္ခ်၊ ဒိုင္ဗင္ထိုးသူထိုး၊ ကန္အတြင္း ေရကူးသူကူးၾကျဖင့္ ရွိေန ေလသည္။

ကန္ႀကီးဘုရားေစ်းဆိုင္မ်ားက ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ လူမ်ား အေမာေျဖ အနားယူရင္း အစားအစာမ်ား မွာယူစား ေသာက္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကန္ႀကီးဘုရားအ၀င္ မုဒ္ဦးနားက ကားလမ္းေဘး၌ ျမန္မာ့ရိုးရာလက္ေ၀ွ႔ၿပိဳင္ ပြဲရွိသျဖင့္ ေဗထိ ေဗထိဆိုင္းသံကို အသံခ်ဲ ႔စက္မွ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး ၾကားေနရသည္။

မုဒံုဇာတိျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမွတစ္ပါး မိမိတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ဤကန္ႀကီးဘုရားပြဲေတာ္ႏွင့္ေရသဘင္ပြဲသို႔ ယခုမွ ေရာက္ဖူးၾကျခင္းျဖစ္၏။  

စာေရးသူတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္သည္ ဟိုေလ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလ်ာက္ၾကည့္ျဖင့္ ေနကလည္းပူ ဆာက လည္းဆာၿပီး ေျခေထာက္ေတြကလည္းေညာင္ညာလာေသာေၾကာင့္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ ဘုရားေဆာင္း တန္းတစ္ခုတြင္ အနားယူရင္း ထိုင္လိုက္ၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔၏ေရွ ႔က ငုပင္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တခ်ိဳ ႔ တံခ်ဴတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ငုပန္းမ်ား ခူး ေနၾက၏။  

ဒီတြင္ မုဒံုသားကဦးေဆာင္လ်က္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားရွိရာ ငုပင္ဆီသို႔ မိမိတို႔ ေလ်ာက္သြားၾကသည္။ ထား ၀ယ္သားက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထံမွ တံခ်ဴကိုယူကာ ငုပန္းမ်ား၀ိုင္းကူၿပီး ခူးေပးေနသည္။ ေနာင္တြင္ မိမိႏွင့္အေၾကာင္းပါမည့္ အမ်ိဳးသမီးက ခ်ဴခ်ထားသည့္ ငုကိုင္းမ်ားမွ အရြက္မ်ားကို ေျခြေနသည္။ 

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ထဲမွတစ္ေယာက္က “အကိုတို႔ ေဟာဟိုကတန္ေဆာင္းမွာ ပဲလက္သုတ္လာစားၾက ပါ လား”ဟု ေျပာၿပီး သူတို႔ ငါးဦးလံုး ငုပန္းတေပြ႔တပိုက္ျဖင့္ ပဲလက္သုတ္ေကၽြးသည့္တန္ေဆာင္းသို႔ ျပန္သြား ၾကသည္။

သူတို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္ မိမိတို႔က ဗိုက္ဆာေနသျဖင့္ ဟန္ေလးပန္ေလးပင္ မေဆာင္နိုင္စြာ ပဲလက္သုတ္ စားရန္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားခဲ့ၾကေတာ့သည္။

တန္ေဆာင္းထဲတြင္ ေနာင္တြင္ မိမိ၏အဖြားေတာ္စပ္ရမည့္ အဖြားအခ်ိဳ ႔ ၾကမ္းေပၚမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာ ေနၾကသည္။ ေထာင့္တေနရာက ပဲလက္သုတ္အိုးႀကီးအနားတြင္ အေဒၚႀကီးႏွစ္ဦး ပဲလက္သုတ္ပန္းကန္မ်ား ျပင္ေပးလ်က္ရွိသည္။ ေစာေစာကအမ်ိဳးသမီးမ်ားက မိမိတို႔အား ေနရာေပးၿပီး ပဲလက္သုတ္ႏွင့္ေရေႏြးပန္း ကန္မ်ား လာခ်ေပးၾကပါသည္။   

ပဲလက္သုတ္စားရင္း မုဒံုသားက “က်ေနာ္က ကြမ္တုံအရပ္မွာ ေနပါတယ္”ဟု ေဆြမ်ိဳးစပ္ကာ အဖြားမ်ားႏွင့္ စကားေဖာ၊စကားေရာ လုပ္ပါေလသည္။ ၿပီး သူက မိမိတို႔အား အဖြားမ်ားႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ 

မိမိကမူ ဘာစကားကိုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ စိတ္မ၀င္စားနိုင္ပဲ မိမိစိတ္၀င္စားသူေလးတစ္ဦးတည္းကိုသာ လူ လစ္ေလတိုင္း ခိုးေခ်ာင္ခိုး၀ွက္ေငးေမာၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။    

ငုပင္ေအာက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆံုဆည္းခဲ့ရသူေလးေပမို႔ မိမိေရးခဲ့ေသာ ရည္းစားစာမ်ားထဲတြင္ ‘ငု’ဟုလည္း ေကာင္း၊ တခါတခါေတာ့ ‘ငုမ’ဟုလည္းေကာင္း တင္စားေခၚခဲ့ပါသည္။ 

  

ေနျမင့္လာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ပဲလက္သုတ္လာစားၾကသူမ်ားနည္းလာသလို သုတ္ထားေသာပဲလက္သုတ္လည္း ကုန္လုနီးေပၿပီ။ မိမိတို႔ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ အခ်ိန္မီရံုေလး စားလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုက္ျပည့္ေသာအ ခါတြင္မွ မိမိတို႔သည္ ဘုရားမဖူးၾကရေသးမွန္းသတိရၿပီး ဘုရားႀကီးကို လက္ယာရစ္လား လက္၀ဲရစ္လား မ မွတ္မိ၊ လွည့္ပတ္ေတာ့ ဖူးျဖစ္လိုက္ၾကပါသည္။

ဘုရားႀကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည္ညိဳေနစဥ္ ဘိုးဘိုးႀကီးစင္နားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေစာေစာကေတြ႔သည့္အ မ်ိဳးသမီးမ်ားထဲမွ ႏွစ္ဦးကို အေ၀းမွ လွမ္းျမင္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ‘ငု’ ျဖစ္ေနသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သြားမိ၏။  သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေစာေစာကခူးထားသည့္ ငုပန္းမ်ားကို ဘိုးဘိုးႀကီးစင္မွာ သြားဆက္ၿပီး ျပန္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
  

မိမိက ငုကို စိတ္၀င္စားေနမွန္သိသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က သြားၿပီးစကားေျပာရန္ မိမိအား တိုက္ တြန္းၾက၏။ သူတို႔ေတြက ကာယကံရွင္ထက္ပင္ ပိုလို႔တက္ၾကြေနပံုရသည္။

ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိပါေလ၏။

သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာက ရည္းစားကိုယ္စီႏွင့္။ မုဒံုသား၏ရည္းစားက မုဒံုၿမိဳ ႔မွာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ အခု မုဒံုကို ေရာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္သား၏ရည္းစားက ရန္ကုန္မွာ။ မၾကာမၾကာ သူက သြားလည္တတ္သလို သူရွိရာ ေမာ္လၿမိဳင္ကို သူ႔ရည္းစား အလည္လာဖူးသည္။ မိမိတစ္ေယာက္သာ ကံကြက္ၾကားၿပီး ရည္းစားမရွိျဖစ္ေန သည္။ သူတို႔အျမင္မွာ အေပါင္းအသင္းခ်င္းအတူတူ မိမိက ဘက္ပဲ့လို႔ေနသည္။ သင့္ေတာ္သည့္မိန္းက ေလးကို ေတြ႔တုန္း ဒီငနဲကို ျမန္ျမန္စြံေအာင္ လုပ္ေပးၾကအံ့။ မုဒံုသားကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတို႔မုဒံုသူနွင့္ မိမိ အား အေၾကာင္းပါေစခ်င္ပံုရသည္။

မိမိမွာက မ၀ံ့မရဲရွိေနခဲ့၏။ ဘာကစလို႔ ဘာေျပာရမည္မသိျဖစ္ေနသည္။ သို႔တေစ ေျမွာက္ေပးသူေတြက လည္း ေျမွာက္ေပးေန၊ မိမိကလည္း စိတ္ပါေနသျဖင့္ ငုတို႔ရွိရာသို႔ အရဲစြံ႔ၿပီး သြားလိုက္သည္။ 

ငုအနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ႔နာမည္ကို ေမးသည္။ ေက်ာင္းေနသလား အလုပ္လုပ္လားဟု ေမးသည္။ ဘယ္မွာေနလဲဆိုတာလည္း ေမးသည္။ ေနာက္ၿပီး မိမိနာမည္ႏွင့္အလုပ္ကိုေျပာျပၿပီး ခပ္သုတ္ သုတ္ေလး ျပန္လာခဲ့ေတာ့၏။ အဲ အဲ .. ေနာက္အေရးႀကီးတာတစ္ခု ေမးခဲ့ပါေသးသည္။

“အိမ္ကို အလယ္လာလို႔ ရလား” လို႔ေလ။ ငုက ေျပာရွာပါတယ္။ အိမ္ကို လာလယ္လို႔ ရပါတယ္တဲ့။

တစ္ေနရာကေန မိမိတို႔၏အရိပ္အကဲကိုေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အားေျပာျပေတာ့ သူ တို႔က မိမိအား ပင့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ဘယ္ဆိုးလို႔တုန္း တဲ့။

ထိုညက မုဒံုသား၏ကြမ္တုံရပ္ကအိမ္မွာ အိပ္ၾကသည္။ ညဦးပိုင္းက အဲဒီအိမ္တြင္ လသာသာႏွင့္ တြင္းေရ ေအးစိမ့္စိမ့္ခ်ိဳးခဲ့ရသည့္အရသာကို မွတ္မိေနေသးသည္။

ေနာက္တေန႔ သႀကၤန္အတက္ေန႔တြင္ ထား၀ယ္သားႏွင့္မိမိတို႔ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ျပန္တက္သြားခဲ့ၾကပါသည္။ မု ဒံုသားကမူ သူ႔ခ်စ္သူရွိရာ မုဒံုမွာပဲ ေနရစ္ခဲ့၏။

မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း မိမိ၏စိတ္တို႔သည္ကား မုဒံုသူေလးထံမွာ တိတ္တခိုး က်န္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။  

ဒီေတာ့ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးသည္ သူ၏အရင္းႏွီးဆံုးအေဖာ္ျဖစ္သည့္ စိတ္မရွိေလေသာအခါ သူ႔တကိုယ္ တည္း ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လ်က္ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ျဖစ္ရေလသည္။ မိမိအဖို႔ သႀကၤန္အတက္ေန႔က ည သည္ ရွည္ၾကာလြန္းလွေပစြ။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ ငုက သူတို႔အိမ္ကို လာလယ္လို႔ရပါတယ္ဟု ေျပာထားသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းကိုေဖသက္ (ထား ၀ယ္သား)အား မုဒံုသို႔ အေဖာ္လိုက္ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရသည္။ သူကလည္း လိုလိုလားလားႀကီးပင္ အေဖာ္လိုက္ေပးရွာပါသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္မုဒံုကို ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒတ္ဆန္းလိုင္းကားေလးမ်ား သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ကားျဖင့္ သြားၾကေလ့ရွိေသာ္လည္း မိမိ၏ပထမဦးဆံုး အခ်စ္ခရီးကို စက္ဘီးျဖင့္သြားခ်င္သျဖင့္ ၁၈ မိုင္ကြာေ၀းသည့္ခရီးအား စက္ဘီးတစ္ေယာက္တစ္စီးနင္းလ်က္ ေမာရပန္းရမွန္းမသိ သြားခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုေန႔က ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ေန႔ႀကီးျဖစ္သည္။

၁၃၇၅ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္ စေနေန႔၊ နံနက္ ၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္တြင္ ဆက္ေရးပါသည္။

မုဒံုကိုေရာက္ေသာအခါ ငုတို႔အိမ္ေရွ ႔မွျဖတ္စီးၿပီး ဆရာမႀကီးေဒၚစိန္ညြန္႔၏အိမ္သို႔ ၀င္လိုက္ၾကသည္။ ငု၏ အိမ္မွာ ဆရာမႀကီး၏အိမ္ႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္ရွိေနေလရာ မိမိအဖို႔ အလြန္အဆင္ေျပေလသည္။ ဆရာမႀကီး သည္ မုဒံုၿမိဳ ႔ရွိ မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနမွ သူနာျပဳျဖစ္ၿပီး လည္ပင္းအာရံုေၾကာဖိညပ္ေ၀ဒနာ (cervical spondylosis) ခံစားေန၍ မိမိထံတြင္ အေၾကာအဆစ္ေဆးကုသမႈ(physiotherapy treatment ) ယူလ်က္ ရွိပါသည္။ သူ၏ခင္ပြန္းမွာ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ ႔ရွိ ျပည္နယ္က်န္းမာေရးဦးစီးရံုးတြင္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး ယူနီဆက္(UNICEF)မွေပးထာသည့္ ဂ်စ္ကားအျဖဴေလးျဖင့္ မုဒံုႏွင့္ေမာ္လၿမိဳင္ ရံုးအတက္အဆင္း သြားပါ သည္။

ငုတို႔၏အိမ္မွာ ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီး၏အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ငုတို႔ အိမ္ကို ေကာင္းစြာ ျမင္ေနရသည္။ ဆရာမႀကီးဧည့္ခံသည့္မုန္႔ႏွင့္လက္ဘက္ရည္တို႔ကို စားေသာက္ရင္း ငုကိုျမင္ရလိုျမင္ရျငား ၾကည့္မိသည္။ မိမိတို႔လာသည္ကိုေတာ့ သိတန္ ျမင္တန္ေကာင္း၏ဟု ထင္ပါသည္။ ငု၏အိမ္ေရွ ႔နားမွျဖတ္ သြားစဥ္ ငု၏အေဒၚငယ္က မိမိတို႔အား ေတြ႔လိုက္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ မၾကာလွပါ။ ငုတို႔အိမ္အေပၚထပ္မွ တံခါးခ်ပ္ေလးပြင့္လာၿပီး ငုကို ျဖတ္ကနဲတစ္ခ်က္ ျမင္လိုက္ရ၏။ မိမိတို႔လာသည္ကို ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ျခင္းေပလားဟု ေတြးမိသည္။ ေနာက္ၾကာမွ ငုေျပာျပ၍ သိရသည္မွာ ဇာတ္လမ္းတိုေလးတစ္ပုဒ္ပါေပ။

ဒီလိုပါ။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။