လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ တုန္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသႀကၤန္

ရပ္ေ၀းေျမျခားကိုေရာက္ေနၾကတဲ့ျမန္မာတိုင္း တသသလြမ္းတတ္ၾကတာေတြထဲမွာ သႀကၤန္ပြဲက ထိပ္ ဆံုးကပါမယ္ထင္ပါတယ္။ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက စြဲကပ္လာခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ပိုးမ်ားဟာ အ သက္ႀကီးလာေလ အေရအတြက္မ်ားေလပါ။ အရြယ္အစားကလည္း ႀကီးထြားလာေလပါ။ ဒါေၾကာင့္ သႀကၤန္ပိုးမ်ားဟာ မ်ိဳးေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။

စာေရးသူဟာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သႀကၤန္ပြဲေရာက္ေလတိုင္း ေရပက္ကစားရတာ ေရပက္ခံရတာကို မ်ားစြာႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္ပါးခဲ့ဖူးေပမယ့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္း(၁၀ တန္း)ေအာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရပက္ ဖို႔နဲ႔ေရပက္ခံဖို႔ သိပ္ၿပီးစိတ္၀င္စားမႈမရွိလွွေတာ့ပါဘူး။  ေရပက္တဲ့သူေတြ ေရပက္ခံထြက္တဲ့ကားေတြကို အေ၀းကေနပဲၾကည့္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ သႀကၤန္ပြဲနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပိုၿပီးႏွစ္သက္မိတာတစ္ခုကေတာ့ ဆုေပး မ႑ပ္ေတြက ယိမ္းအကမ်ားနဲ႔ သံခ်ပ္တိုင္တာပဲျဖစ္တယ္။ ေရပက္ခံသက္သက္မထြက္ခ်င္ေပမယ့္ အဲဒါ ေတြၾကည့္ခ်င္ နားေထာင္ခ်င္တာနဲ႔ အလိုလို ေရပက္ခံၿပီးသားျဖစ္ရတယ္။  

 

သႀကၤန္က်င္းပတဲ့ေန႔က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ ႔မွာ ...။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာသမီးပ်ိဳေလးမ်ား၏ သႀကၤန္ယိမ္းအက။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

၁၉၉၂ ခုႏွစ္က သႀကၤန္။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

သႀကၤန္ပြဲေတာ္လာ ျမန္မာလူငယ္ေလးမ်ား။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

အခုေနမ်ားမွာေတာ့ ရပ္ေ၀းေျမျခားကိုေရာက္ေနတာမို႔ သႀကၤန္ပြဲမႏႊဲရတဲ့ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းလွေခ် ေပါ့။ သႀကၤန္ကို လြမ္းမိရခါခါျဖစ္ခဲ့တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ 'အာသာေျပသႀကၤန္'ေလးရွိ တာမ႔ို ေျဖသာတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒါကေတာ့ တိုပါးယိုးမွာရွိတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း(Burmese Buddhist Temple)က သႀကၤန္ပြဲကိုေျပာတာပါ။ ဒါကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေကာ္ မတီမွာ ပါ၀င္လုပ္အားေပးတာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀-၉၄ ႏွစ္ ေတြတုန္းကျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းေျမေနရာက မတိုးခ်ဲ ႔နိုင္ပဲ လူေတြသာ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ မ်ားျပားက်ပ္ညပ္လာ တာမို႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္ပြဲမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ျခားအခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာလည္းပဲ မသြား ျဖစ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အသက္ကေလးရလာတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။

ေဒၚလဲ့လဲ့(၀ဲအစြန္)မွ အကသင္ေပးေနစဥ္..။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

ကုသိုလ္အေရးေပမို႔ လက္မေႏွးၾကတဲ့ လူငယ္တစ္သိုက္ကလည္း .. ။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

ေရပုန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ကို ေခါင္းကေန ေလာင္းခ်ပစ္လိုက္တာ ...။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေကာ္မတီရဲ ႔ပံ့ပိုးမႈျဖင့္ စာေရးသူတို႔ဆပ္ ေကာ္မတီမ်ားက ျမန္မာ့သႀကၤန္ပြဲအဆင္ေျပေခ်ာေမာစြာျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အစည္းေ၀းမ်ားအႀကိမ္ ႀကိမ္ထိုင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ မ႑ပ္ေဆာက္ဖို႔၊ အလွဴရွင္မ်ားမွ ျမန္မာအစားအစာမ်ားခ်က္ ျပဳတ္ေရာင္း ခ်ၿပီး ရံပံုေငြရွာဖို႔၊ ေရကစားနိုင္ဖို႔၊ သႀကၤန္အကမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖ ဖို႔နဲ႔အျခားေသာျပင္ဆင္စရာကိစၥမ်ား။ ျမန္မာသမီးပ်ိဳေလးမ်ားကိုအကသင္ေပးဖို႔ကို ေဒါက္တာဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး၏ဇနီး ေဒၚလဲ့လဲ့နဲ႔ မိခင္အခ်ိဳ ႔ က ေဒၚလဲ့လဲ့ရဲ ႔အိမ္မွာ သင္ေပးခဲ့ၾကရတယ္။

အကသင္ေပးသူမ်ားက မေမာနိုင္မပန္းနိုင္ အထပ္ထပ္သင္ေပး ျပေပး ျပင္ေပးခဲ့ၾကသလို ကေလးမေလး မ်ားအားလံုးကလည္း အားႀကိဳးမာန္တက္နဲ႔ အကတိုက္သင္ယူေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတာဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာရယ္ပါ။  

သႀကၤန္တြင္းကာလေပမို႔ လွဴခ်င္တန္းခ်င္ ေပးကမ္းခ်င္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ ႔သဒၶါတရားကလည္း အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚစရာပါ။ လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးခ်င္တဲ့အလွဴရွင္တိုင္းကို ေနရာ မေပးနိုင္လို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ေက်းဇူးတင္အားနာစြာ ျငင္းပယ္ခဲ့ရတဲ့အထိပါ။ ျမန္မာရိုးရာမုန္႔မ်ိဳးစံုကို တစ္ေနရာတည္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ တထိုင္တည္းစားနိုင္တာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သႀကၤန္ပါ။ မုန္႔လံုး ေရပၚ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံခ်က္၊ ေရႊရင္ေအး၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ အစံု သုတ္ စသျဖင့္စံုလို႔ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ႔မုန္႔ေတြက အိမ္ကခ်က္ၿပီး ယူလာၾကတာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔မုန္႔ေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲခ်က္ရင္း ျပင္ရင္း ေရာင္းၾကတာ။ အားေပးတဲ့သူေတြကလည္း ဘာမ်ားသလဲမေျပာနဲ႔။ တစ္ ခ်ိဳ ႔မုန္႔ေတြဆိုရင္ အေစာႀကီးကုန္တာ။ ေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ့သူေတြ မစားရေတာ့ဘူး။ အိုးေတြ ခြက္ ေတြ လင္ပန္းေတြ သိမ္းကုန္ၾကၿပီ။

 

အကိုကာလသားမ်ားရဲ ႔ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ မုန္႔လံုးေရေပၚသင္တန္းေပလား ?  (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ 

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက်င္းပတဲ့ သႀကၤန္ပြဲကို လာၾကတဲ့ျမန္မာေတြက နဲနဲေနာေနာမွ မဟုတ္တာကလား။ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ ေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ အျပည့္။ ေက်ာင္းေပၚမွာေကာ၊ ေက်ာင္းေအာက္မွာေကာ၊ ေက်ာင္းေရွ ႔မွာ ေကာ၊ တိုင္ဂ်င္းလမ္းရွိ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာေကာ ရံုးစုရံုးစုနဲ႔။ ဒါေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ က ေနာ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလုပ္တဲ့သႀကၤန္က ျမန္မာျပည္မွသႀကၤန္နဲ႔ မႏွူိင္းသာေပမယ့္ ျမန္မာ့သႀကၤန္ပြဲရဲ ႔ ေပ်ာ္ ရြင္ဖြယ္ရနံ႔နဲ႔အေငြ႔အသက္မ်ားကို တစ္စံုတစ္ခုေသာအတိုင္းအတာအထိ ခံစားထိေတြ႔နိုင္ပါတယ္။ 

 

အားလံုး အားလံုး ရယ္လို႔ ေမာလို႔ ... ။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကလို႔။ (ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

 

ၾကည့္လိုက္ႀကပါ။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသႀကၤန္ပြဲကိုလာၾကတဲ့ျမန္မာမ်ားရဲ ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚက အေပ်ာ္မ်ား၊ အရႊင္အလမ္းမ်ား၊ ျမဴးတူးေနၾကပံုမ်ား၊ ခင္မင္ေဖာ္ေရြမႈမ်ား၊

ေနာက္ၿပီးေတာ့ စည္းလံုးညီညြတ္မႈမ်ား။

သေရာ္စာ၀တၲဳတိုေရးဆရာ မာန္ျမင့္ ၂ ႏွစ္ျပည့္

မႏၲေလးေရာက္စဥ္က ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ဇနီးေဒၚခ်စ္ၾကည္တို႔က စာေရးသူတို႔အား ဦးပိန္တံတားသို႔သြားပို႔ေပးခဲ့တယ္။

မႏၲေလးက မဟာေလာကမာရဇိန္ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားကိုလည္း မာန္ျမင့္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။

 

ၿပီးခဲ့တဲ့မတ္လ ၇ ရက္ေန႔က အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ေဆးရံု (National University Hospital) ကို ရည္ ရြယ္မထားပဲ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

မိမိရဲ ႔ဇနီးျဖစ္သူအား က်န္းမာေရးစစ္ေဆးတာရယ္ပါ။ အထူးကုဆရာ၀န္မႀကီးနဲ႔ေတြ႔ၿပီးတဲ့အခါ ညေန ၃ နာရီရွိေနၿပီ။ ေန႔လည္စာက မစားရေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ အထူးကုဆရာ၀န္မ်ားေဆးခန္း (Specialist Out- patient Clinic) ကေန စားေသာက္ဆိုင္ေတြရွိရာကို လမ္းေလ်ာက္သြားခဲ့ၾက တယ္။ သမီးက အစားအ စာမွာၿပီး ေငြေခ်ဖို႔ ေကာင္တာမွာတန္းစီေနစဥ္ မိမိတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက စားပြဲတစ္လံုးမွာေနရာယူၿပီး ထိုင္ လိုက္ၾကတယ္။ အလယ္မွာအလွစိုက္ထားတဲ့ ပန္းၿခံေလးကိုေက်ာ္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ေတြကေန ေတြ႔ရ တာက ကိုခင္ေမာင္ျမင့္(စာေရးဆရာ မာန္ျမင့္) စင္ကာပူကိုလာၿပီးေဆးကုသမႈခံယူတုန္းက တက္သြားခဲ့ တဲ့ အသည္းေရာဂါကု႒ာနအေဆာက္အဦႀကီး။

သူ႔ကိုလာၿပီးၾကည့္ရင္း ေစာင့္ၾကပ္ေပးရင္း အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ဒီစားေသာက္ဆိုင္ကိုပဲ လာစားၾကရတာ။ ဒါနဲ႔ “ေအာ္… ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ဆံုးတာ အခုလဆိုရင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂ ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားၿပီေနာ္”လို႔ ဇနီးအား ေျပာ မိေတာ့ “ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီလ ၂၁ ရက္ေန႔က ၂ ႏွစ္အတိပဲေလ” လို႔ ဇနီးက ရက္အတိအက်ျဖင့္ ေျပာပါ တယ္။

အဲဒီေန႔က စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ နံနက္စာစားရန္ ေစ်းကိုေရာက္ေနခဲ့ၾကတယ္။ စားလို႔မၿပီးခင္ မွာ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ ႔သားငယ္ ‘ကိုၾကည္သာ’က ေဆးရံုကေန စာေရးသူထံဖုန္းေခၚ တယ္။ “အန္ကယ္ အဘရဲ ႔အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ အန္ကယ္တို႔ဆီ အေၾကာင္းၾကားတာပါ“ တဲ့။ ဒါနဲ႔ စားလက္စအစား အစာကို ဆက္မစားေတာ့ပဲ တကၠစီငွားကာ ေဆးရုံကိုအေျပးအလြား သုတ္ေျခတင္သြားၾကရတယ္။ အိမ္ မွာရွိေနတဲ့ သားအတြက္၀ယ္ထားတဲ့မုန္႔ထုပ္ကို ေဆးရံုယူမသြားခ်င္တာနဲ႔ ဆိုင္မွာျပန္ေပးခဲ့ၿပီး တစ္ဦးဦး ကိုေပးလိုက္ပါလို႔ ေျပာရတယ္။

အိမ္အနီးအနားကေစ်းကိုလာတာျဖစ္လို႔ အိမ္ေနအ၀တ္ပဲ ၀တ္လာၾကတာ။ စာေရးသူက ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္ထားေပမယ့္ ေျခေထာက္မွာ ကတၲီပါညွပ္ဖိနပ္ စီးထားတာ။ အိမ္ျပန္ၿပီး အ၀တ္အစား မလဲနိုင္ၾကပဲ ေဆးရံုကိုေတာက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကရတယ္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ညေစာင့္သူနာျပဳဆရာမအား ညက အ ေျခအေနေတြ ေမးရတယ္။ ခဏၾကာတဲ့အခါ ေန႔ခင္းေစာင့္တဲ့ဆရာမ ေရာက္လာတယ္။ ညမွာေစာင့္ တဲ့ ဆရာမက အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြားစင္ကာပူနိုင္ငံသူျဖစ္ၿပီး ေန႔ခင္းဆရာမကေတာ့ တရုတ္ျပည္ကေန စင္ကာပူ မွာလာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္တယ္။

ေမးရတဲ့အေၾကာင္းက ဒီလို။ မေန႔(စေနေန႔)ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ကသူ႔အေနအေနဟာ အခၽြဲက်ပ္ၿပီးအေမာ ေဖာက္ရာကသက္သာတာနဲ႔႔အိပ္နိုင္သြားတာျဖစ္လို႔  စာေရးသူတို႔ ေဆးရံုမွအိမ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ စေနေန႔နံနက္ပိုင္းမွာ သူ႔အေနအေနက သိပ္အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးႀကီးမရွိလွေသး ဘူး။ စာေရးသူတို႔အိမ္မွခ်က္လာတဲ့ဆံျပဳတ္ကို ေန႔ခင္းမွာ သူ စားနိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ဇနီးေဒၚခ်စ္ၾကည္ က စာေရးသူတို႔အိမ္ကိုလိုက္လာၿပီး ဇနီးနဲ႔အတူ ညစာအတြက္ဆံျပဳတ္ခ်က္ေနတုန္း ကိုၾကည္သာဆီက သူ႔အဘ အခၽြဲက်ပ္ၿပီးအေမာေဖာက္တဲ့အေၾကာင္းဖုန္းလာလို႔ ဆံျပဳတ္က်က္တာနဲ႔ ေဆးရံုကို တက္သုတ္ ရိုက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီညက ကိုခင္ေမာင္ျမင့္ ဆံျပဳတ္မစားနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ည ၁၀နာရီမွာ အဆုတ္ႏွင့္ အသက္ရူလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္(cardiopulmonary physiotherapist) က လာေရာက္ကုသေပးတာေၾကာင့္ အခၽြဲေတြထြက္ၿပီး အေမာရပ္ကာ အိပ္နိုင္သြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။

မတ္လ ၂၁ ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ သူ႔အေျခအေနက အမ်ားႀကီးဆိုးရြားသြားၿပီး ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဒီအခ်ိန္က မိမိနဲ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့မာန္ျမင့္ကြယ္လြန္ျခင္းတစ္ႏွစ္ျပည့္ကို ယခု စာမ်က္ ႏွာမွာပဲ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။  

 

သူငယ္ခ်င္း ကိုခင္ေမာင္ျမင့္

ဒီလာမယ့္ မတ္လ ၂၁ရက္ဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း ... မင္းအခ်စ္ဆံုးသူေတြနဲ႔  ခြဲခြာလို႔သြားတာ တစ္ႏွစ္တိတိႀကီး ျပည့္ၿပီေလ။

မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္မွာ ငါက မင္းရဲ့အနားမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို ရွိေနခဲ့တာ မင္း အသိပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းရာ... စင္ကာပူကိုလာၿပီး ေဆးလာကုမယ္လို႔ ျမန္မာျပည္မွ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္ေျပာ

တုန္းက ဒီလိုျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀မထင္ခဲ့မိဘူး။

ငါထင္ထားခဲ့တာက.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးလာကုၿပီး ဒီကျပန္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ ဒီကေပးလိုက္ တဲ့ေဆးေတြ ဆက္စားမယ္၊ အဲဒီမွာရွိတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ႔ ဒီက ညႊန္လိုက္တဲ့အတိုင္း ေဆးဆက္ ကုမယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲကြာ.. သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ယခုေလာက္ ျမန္ျမန္ႀကီး ဆံုးသြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ။

 

၁၉၇၀ ျပည္ႏွစ္မ်ားမွာ မိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာဆက္တိုက္ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ မာန္ျမင့္ရဲ ႔သေရာ္စာ၀တၲဳတိုမ်ားဟာ ထို စဥ္က တိုးတက္ထက္ျမက္သည့္အေတြးအေခၚရွိေသာ လူငယ္စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအၾကားတြင္ ေရပန္း စားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ျမန္မာစာေပသမိုင္းမွာ ‘မိုးေ၀မဂၢဇင္းေခတ္’ ရယ္လို႔ သမုတ္ၿပီးေျပာရ ေလာက္ေအာင္ကို မိုးေ၀မဂၢဇင္းရဲ ႔ႀသဇာတက္ေနခ်ိန္နဲ႔လည္း တိုက္ဆိုင္ေနျပန္ပါတယ္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္း ကိုတည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ ဆရာနတ္ႏြယ္ (လူငယ္ကဗ်ာဆရာမ်ား နဲ႔စာေရး ဆရာမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို ‘ဆရာနတ္’လို႔ပဲ ခ်စ္စႏူိး ေခၚၾကတာပါ)သည္ သူ႔ေရးေဖာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာ မင္းေက်ာ္၊ ဆရာေမာင္ေန၀င္း၊ ဆရာေက်ာ္ေအာင္စတဲ့ ‘ေတာ္လွန္စာေပ’စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ ကေလာင္ လက္ညီညီေရးေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

မိမိမွတ္မိသ၍ မိုးေ၀မဂၢဇင္းဟာ ၁၉၇၀ခုနဲ႔ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြၾကားမွာ ကဗ်ာဆရာမ်ားစြာနဲ႔ လူငယ္စာေရး ဆရာကေလာင္သစ္အေျမာက္အမ်ားကို စင္တင္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့အထဲမွာ မာန္ျမင့္လည္း တစ္ဦးအပါ အ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မာန္ျမင့္ရဲ ႔၀တၲဳတိုေလးေတြကိုဖတ္ၿပီးရယ္ရတယ္ဆိုတာက စာဖတ္တဲ့သူေတြကို မ ရယ္ရယ္ရေအာင္ တမင္’မဟားတရား’ကလိထိုးၿပီးရယ္ခိုင္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီစာအေရးအသား က စာေပအဆင့္ရွိတဲ့သေရာ္စာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ရယ္ရေအာင္သက္သက္ေရးတဲ့ ရယ္စရာဟာသစာမ်ိဳး ပဲျဖစ္တယ္။ မာန္ျမင့္ရဲ ႔၀တၲဳတိုေလးေတြမွာ ေတြ႔ရတာက အဲဒီေခတ္အဲဒီအခ်ိန္ကလူေတြရဲ ႔ ျဖစ္ပ်က္ေန တဲ့  တကယ့္သေဘာသဘာ၀မ်ားကို အရွိအတိုင္း အရင္းအတိုင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းခ်ျပထားပဲျဖစ္ၿပီး ယင္းသို႔ ျပဳမူျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာကိုက ျမင္ၾကရ ေတြ႔ၾကရသူမ်ားအဖို႔ သူတို႔ကိုယ္နဲ႔ႏိႈင္းစာၿပီး ‘ဟင့္’ကနဲ႔ ‘ခစ္’ကနဲ လႊတ္ကနဲရယ္မိသြားတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္မွတစိမ့္စိမ့္ေတြးမိၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရယ္မိရတာမ်ိဳးပါ။      

မာန္ျမင့္သည္ ၁၉၇၀ခုႏွစ္က သခင္လြင္ဦးစီးၿပီး ဆရာ၀င္းခက္ အယ္ဒီတာတာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ရႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္ မွာ ‘၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္’ဆိုတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ေလးျဖင့္ စာေပနယ္သို႔ ပထမဆံုးေျခလွမ္း စ, ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ မိုးေ၀မဂၢဇင္းမွာေရးခဲ့တဲ့ ၀တၲဳတိုေတြကို စုေပါင္းၿပီး ‘ျမန္မာျပည္မွာလုပ္သည္ႏွင့္ အျခား ၀တၲဳတိုမ်ား’ အမည္ျဖင့္ သူ၏တစ္အုပ္တည္းေသာ ၀တၲဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ကို ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါ တယ္။


စာေရးဆရာမာန္ျမင့္ကို ေရႊဘိုခ႐ိုင္ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕တြင္ ဖခင္ဦးလာဘ(သစ္ေတာ)ႏွင့္ မိခင္ေဒၚသန္းေမတို႔ မွ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္က ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မွာ မႏၲေလးစက္မႈလက္မႈသိပၸံမွ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီ ယာဘာ သာရပ္ျဖင့္ ဒီပလိုမာဘြဲ႕ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္လ၌ ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္မွာ အသက္ ၆၁ ႏွစ္ရွိၿပီး ဇနီးေဒၚခ်စ္ၾကည္ႏွင့္သားႏွစ္ဦး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

သူကြယ္လြန္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာလုပ္သည္၊ ျခင္ေထာင္၊ နိုင္ငံျခား ျပန္၊ ေဆးလိပ္သမေလး အစရွိတဲ့ သူ႔၀တၲဳတိုေတြထဲမွ ရိတိတိ ေထ့ေတ့ေတ့ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အေရးအ သားေလးမ်ားကို စြဲလမ္းအမွတ္တရ ရွိေနၾကဦးမွာပါ။

   

သက္ေတာ္ရွည္ ဖိုးဗလ

ယေန႔ထုတ္ သစထရိတ္တိုင္း(မ္)(The Straits Times)သတင္းစာ၌ “ေမာင္စၾက၀႒ာေဟာင္းႀကီး(Ex-Mr Universe) အသက္ ၁၀၀ ျပည့္ၿပီ”ဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေအပီ (Associated Press) သတင္း႒ာနမွလာ သည့္သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေမာင္စၾက၀႒ာဟူေသာ စကားလံုးကိုေတြ႔ရေသာအခါ အ ေနာက္နိုင္ငံသားတစ္ဦးဦးျဖစ္မည္ဟု စိတ္မွအလိုလို ေတြးထင္ထားခဲ့မိ၏။ ‘အသက္ ၁၀၀’ဆိုကတည္း က အလြန္ပင္စိတ္၀င္စားေနၿပီးျဖစ္ရာ မိမိထင္မွတ္ထားသကဲ့သို႔ အေနာက္နိုင္ငံသားတစ္ဦးမဟုတ္မူပဲ အာရွတိုက္သားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ကာသိလိုက္ရေသာအခါ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္အတူ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ ျခင္းပါ ခံစားရမိတာ့၏။

ဒို႔အာရွတိုက္သားမ်ားထဲမွ“ေမာင္စၾက၀႒ာ”ဘြဲ႔ရခဲ့ဖူးတာ အရွိသားကလား။ 

 

ေမာင္စၾက၀႒ာေဟာင္းႀကီး ဖိုးသက္ရွည္။ ဓါတ္ပံု - အင္တာနက္။

ေမာင္စၾက၀႒ာဘြဲ႔ရခဲ့စဥ္က ဖုၾကြလံုးထစ္ကိုယ္ဟန္ႏွင့္ ယခုဖိုးဗလ။ ဓါတ္ပံု - အင္တာနက္။

 

သူ႔အမည္မွာ မစၥတာမာႏိူဟာအိုက္ခ် ္(Mr Manohar Aich)ဟုေခၚၿပီး ဘဂၤလားေဒ့ခ် ္နိုင္ငံၿမိဳ ႔ေတာ္ ဒါ ကားမွ အေရွ ႔ေတာင္ဖက္ ကီလိုမီတာ ၁၀၀ ခန္႔ေ၀းေသာ ကိုမီးလားခရိုင္ရွိ ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ ႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တနဂၤေႏြေန႔က အိႏၵိယနိုင္ငံကိုလ္ကာတားၿမိဳ ႔၌ ေျမးျမစ္တို႔ၿခံရံလ်က္ မိသား စုမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏အသက္ရာျပည့္ေမြးေန႔ကို တေပ်ာ္တပါးက်င္းပခဲ့ေလသည္။ 

မစၥတာမာႏိူဟာအိုက္ခ် ္သည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က ေမာင္ဟာက်ဴလီဘြဲ႔ (Mr Hercules) ရရွိခဲ့ၿပီး ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ တြင္ ေမာင္စၾက၀႒ာဘြဲ႔ ဒုတိယျဖင့္သာ ေက်နပ္ခဲ့ရ၏။ သို႔တေစ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္မူ သူ ေမွ်ာ္လင့္အထား ဆံုး “ေမာင္စၾက၀႒ာ”ဘြဲ႔ကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ရယူနိုင္ခဲ့ေတာ့၏။  အိႏၵိယနိုင္ငံအား ေစာ္ေစာ္ကားကား ေျပာသည့္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္၏ပါးကိုရိုက္ခဲ့သည့္ မစၥတာမာႏိူဟာအိုက္ခ် ္၏လက္သည္ အဂၤလိပ္တို႔၏ၿမိဳ ႔ ေတာ္လန္ဒန္၌ပင္ “ေမာင္စၾက၀႒ာ”ဘြဲ႔ကို ဆြတ္ခူးေပြ႔ပိုက္နိုင္ခဲ့သည္။

အသက္ရွည္က်န္းမာျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သူက - “ႏြာနို႔ ငါး သစ္သီးသစ္ရြက္ေတြနဲ႔ထမင္းစတဲ့ ရိုးရိုးအ စားအစာေတြပဲ စားပါတယ္။ ေဆးလိပ္တို႔ အရက္တို႔ဆို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဘ၀မွာ ဘယ္လိုအေျခအေနကိုပဲ ရင္ဆိုင္ရ ရင္ဆိုင္ရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲဗ် ” ဟု ေျပာခဲ့သည္။

…………..

 

ကဲ - ေလးစားရပါေသာ စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား၊

မၾကာခင္ကပဲ ကၽြန္းသာယာမွာ စာေရးသူေရးခဲ့တာေလး သတိရေစခ်င္ပါတယ္။

‘အႏွစ္တစ္ရာခံပစၥည္း’ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ေပါ့။

အခ်ိန္ရရင္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အသက္ ၁၀၀ ေနဖို႔ရာဟာ မျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဖူးဆိုတာ ေလးေလးနက္နက္ယံုၾကည္ၾကဖို႔ပါ။

လင္နဲ႔မယား ခရီးသြား

ဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို ေရးခ်င္ေနမိတာ ၾကာလွခဲ့ၿပီ။

စိတ္ကူးေနတာလည္း ၾကာလွခဲ့ၿပီ။

ေျပာျပခဲ့မိတဲ့သူအေပါင္းကလည္း မနည္းလွေတာ့ဘူး။

အခုမွပဲ စ,ၿပီးေရးျဖစ္ေတာ့တာ။

စ,ၿပီးေတြးခဲ့မိတာက ဒီလို။

စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက လင္နဲ႔မယားခရီးသြားျဖစ္ခဲ့တာ။ မိမိအလုပ္လုပ္ 

ေနတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန ဇနီးရဲ ႔ဇာတိျဖစ္တဲ့မုဒံုကို တနဂၤေႏြအပတ္တိုင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ မိုးရြာမေရွာင္ 

ေနပူမေရွာင္ပဲ ၄ ႏွစ္တိတိ တစ္ပတ္မွမပ်က္ေအာင္ကို သြားနိုင္ခဲ့ၾကတာ။ သြားခဲ့ၾကတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့ရသ 

လို အခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရတာပါပဲ။ ဒီခရီးသြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို တစ္ခါတစ္ 

ခါ သတိတရျပန္ေျပာၾကရင္း ၾကည္ႏူးၾကရတယ္။ 

 

ေမာ္လၿမိဳင္ေဆးရံု၀င္းထဲကအိမ္တြင္ စာအုပ္စင္ေရွ ႔မွာ သမီးေလးႏွင့္အတူ...။ (၁၉၇၉)

ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔မုဒံုဆိုတာက ေ၀းတာမွမဟုတ္တာ။ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ဆိုရင္ ၄၅ မိနစ္ပဲၾကာတယ္။ လိုင္း 

ကားနဲ႔ဆိုျပန္ရင္လည္း ခရီးသည္အတင္အခ်နဲ႔ဘာနဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာတတ္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ 

က ကားခကလည္း မမ်ားလွဘူး။ 

၀န္ထမ္းဆို ကားခကပိုလို႔ေတာင္ သက္သာေသးတယ္။ 

ကားေတြက ေပါတယ္။ လမ္းကလည္း ေကာင္းတယ္။ နယ္ေျမလည္း ေအးခ်မ္းတယ္။ အစကေတာ့ လင္ 

ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္။

ေနာက္တစ္ခါ သမီးေလးရလာေတာ့လည္း မိသား စုသံုးေယာက္မို႔တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ ေပ်ာ္ၾကရျပန္တာ

ပါပဲ။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔မုဒံုကို ေျပးဆြဲတဲ့ဒတ္ဆန္းကားေတြက ေဘးဘက္ႏွစ္တန္းမွာရွိတဲ့ထိုင္ခံုရွည္အျပင္ အ

လယ္မွာပါ ေခြးေျခခံုေလးထိုးထည့္ၿပီး လူတင္တာျဖစ္လို႔ က်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္ ရွိတတ္တယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔က ကားေခါင္းခန္းကပဲ စီးေလ့ရွိၾကတာ။ ကားခ နည္းနည္းေတာ့ ပိုေပးရတာေပါ့။ 

ကားခထက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက ကားေခါင္းခန္းမွာ ေနရာရဖို႔ျဖစ္တယ္။ 

ဇနီး သမီးႏွင့္သားတို႔ ေမာ္လၿမိဳင္-မုဒံုသြားသည့္ ကားေခါင္းခန္းမွာ ေနရာဦးထားၾကစဥ္။
(ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

မိမိေနတဲ့ေဆးရံုႀကီးနားက ကားတားၿပီးစီးလို႔ကေတာ့ ေခါင္းခန္းမရနိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒတ္ဆန္းကား 

ဂိတ္ရွိတဲ့ဆီကို လိုင္းကားစီးၿပီး အရင္သြားရေသးတာ။ အဲဒီမွာမွ ေနာက္ထြက္မယ့္ကားက ဘယ္ကား 

လဲလို႔ေမးျမန္းၿပီး ေခါင္းခန္းေနရာကို ႀကိဳဦးၾကရတာ။ အဲဒီတုန္းက စေနေန႔မွာ ေန႔တစ္၀က္အလုပ္လုပ္ 

ၾကရတာျဖစ္လို႔ စာေရးသူအလုပ္ၿပီးခါနီးမွာ ဇနီးက အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ေရာက္လာတတ္တယ္။ 

အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆးရံုႀကီးကေန ေအာက္လမ္းဖက္(က်ားတံတား) ေလ်ာက္ဆင္းကာ လိုင္းကားနဲ႔ 

ကားဂိတ္သြားရတယ္။ 

ေမာ္လၿမိဳင္ေဆးရံုႀကီး၀င္းထဲက အမႈထမ္းအိမ္ခန္းမ်ား။
(ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

တစ္ပတ္လံုးလံုး ေဆးရံုကအလုပ္ခန္းနဲ႔အိမ္မွာပဲ လံုးလည္ခတ္ေနတာျဖစ္လို႔ ယခုလိုခရီးတိုေလး 

တစ္ပတ္တစ္ခါထြက္ေပးရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ။ စိတ္ေျပာင္းစိတ္လြဲလည္းျဖစ္ရတယ္။ မုဒံုမွာက 

ဇနီးရဲ ႔အိမ္ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ အိမ္နားနီးခ်ငး္ေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာရတယ္။ ေန႔ခင္းဆိုရင္ သူ႔

ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္ အိမ္နားနီးခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ရယ္နဲ႔ အိမ္မွာစည္ကားေနတတ္တယ္။ 

စားၾကေသာက္ၾက ရယ္ၾကေမာၾကနဲ႔ပါပဲ။      

ေန႔ခင္းမွာ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ထမင္းနယ္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း စားတတ္ၾကတယ္။
(ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ)

ဇနီးနဲ႔သူ႔ႀကီးေမႀကီးက ဧည့္သည္ေတြအတြက္ လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္တယ္။ လက္ဖက္သုတ္တယ္။

ေပါင္မုန္႔အုန္းနို႔ဆမ္းလုပ္တဲ့အခါ လုပ္ေကၽြးတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ လမ္းကျဖတ္သြားတဲ့မုန္႔

လက္ေဆာင့္သည္ေခၚၿပီး စားၾကေသးတယ္။ သူ႔အိမ္ကိုျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဇနီးက ကေလးျပန္

ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္နားကအေအးဆိုင္ကို သူ႔ညီမေလးေတြလႊတ္ၿပီး ေရခဲျခစ္၀ယ္ခိုင္းလို႔ စားခ်င္စားေန

တာ။ အရပ္ထဲမွာ ဘုရားပြဲရွိရင္ေတာ့ ပြဲေစ်းကဘူးသီးေက်ာ္ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ထမင္းစားရင္း ညေနစာၿပီး

သြားရတာမ်ိဳးလည္းရွိရဲ ႔။ နံနက္ေစာေစာမွာ အိမ္ေရွ ႔ဆြမ္းေလာင္းရံုက အႀကီးလွဂုဏ္ရဲ ႔ဘိတ္မုန္႔စား

တဲ့အခါစားတယ္။ ကားဂိတ္ဖက္ထိ လမ္းေလ်ာက္ထြက္တဲ့ၿပီး နံျပားနဲ႔စားေတာ္ပဲ ဒါမွမဟုတ္ မုန္႔ဟင္း

ခါးသြားစားတတ္ၾကတယ္။

တနဂၤေႏြေန႔ညေနမွာ ေမာ္လၿမိဳင္သ႔ိုျပန္ဖို႔ကားဂိတ္ကို ဆိုက္ကားေလးၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးၿပီး သြားၾကရတယ္။ 

ထံုး စံအတိုင္း ေနာက္ထြက္မယ့္ကားက ေခါင္းခန္းကိုဦးထားလို႔ အခ်ိန္ရတုန္းေလး အနားကတရုတ္

ဆိုင္မွာ အခ်ိဳအခ်ဥ္ထုတ္ေတြ တစ္ပတ္စာ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ ျပန္လာတဲ့အခါ ေနက

ေအးေနတတ္ၿပီ။ ေနေရာင္နီေဆြးေဆြးက ရာဘာပင္ေတြရဲ ႔ထိပ္ဖ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းမွိန္က်ေနၾကၿပီ။ 

ငွက္ကေလးေတြ အဖြဲ႔အအုပ္နဲ႔ လယ္ကြင္းေတြေပၚကျဖတ္ကာ အိပ္တန္းျပန္ၾကတာလည္း ေတြ႔ရတတ္

ေသးတယ္။ ေျပးေနတဲ့ကားရဲ ႔ျပတင္းကေန တိုးေ၀ွ႔ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ညေနခင္းရဲ ႔ေလနုေအးေလးကို 

ရႈရႈိက္ရင္း ဆည္းဆာရဲ ႔အလွခံစားရတာ တကယ့္ ခရီးသြားအရသာတစ္ပါးရယ္ပါ။   

ေမာ္လၿမိဳင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္စေလးပဲရွိတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိမ္ကုန္း 

လမ္းထိပ္မွာဆင္းၿပီး အိမ္ကိုေတာက္ေလ်ာက္မျပန္ေသးပဲ သိမ္ကုန္းလမ္းထဲမွာရွိတဲ့ အကိုႀကီးတို႔အိမ္

ကို ၀င္ေလ့ရွိတယ္။ မိမိတို႔ဒီလိုအခ်ိန္ေလာက္မွာ ျပန္လာတတ္မွန္းသိေနတာမို႔ အကိုႀကီးတို႔ကေမွ်ာ္

ေနတတ္တယ္။ အဲဒီမွာ အမႀကီးရဲ ႔လက္ရာ လက္ဘက္ရည္က်က်ေသာက္ရင္း စကားစျမည္ေျပာၾက

ၿပီး ည ၉ နာ ရီေလာက္မွ အိမ္ကိုလမ္းေလ်ာက္ျပန္ၾကတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလ်ာက္ရတာပါ။

ေဆးရံုဆိုေတာ့ အ ေသတိုက္ေဘးက ျဖတ္သြားရတာ ေလးတစ္ခုပဲရွိတယ္။ လမ္းမီးကေတာ့ သိၾက

တဲ့အတိုင္းပဲေလ။ လင္း တဲ့ရက္လင္း။ မလင္းတဲ့ ရက္ မလင္းနဲ႔ေပါ့။ ပိုၿပီးေသခ်ာတာက မလင္းရက္ေတြ 

ခပ္မ်ားမ်ား။

မိမိတို႔ေမာ္လၿမိဳင္မွာရွိေနတုန္း အပတ္စဥ္သြားေနက် မုဒံုခရီးအျပင္ က်ိဳကၡမီေရလည္ဘုရားႀကီး၊ စက္ဆဲ 

ကမ္းေျခ၊ ဘီလူးကၽြန္းရြာလြတ္စတဲ့ခရီးေတြကိုလည္း အကိုႀကီးအမႀကီးတို႔မိသားစုနဲ႔အတူ တေပ်ာ္တပါး

ႀကီးသြားခဲ့ၾကေသးတယ္။   

 

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။    

လူငယ္လူလတ္ပိုင္း မသန္စြမ္းျဖစ္မႈ

မိမိသည္ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္ (physiotherapist) တစ္ဦးအေနျဖင့္ အရုိး အေၾကာအဆစ္ ဦး ေႏွာက္ႏွင့္အာရံုေၾကာဆိုင္ရာလူနာမ်ားအား ေဆးရံုႏွင့္မသန္စြမ္းသူမ်ားေက်ာင္း (special education school)တို႔၌ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ၾကာတိုင္ ႀကီးထြားဖြံ႔ၿဖိဳးေရးႏွင့္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကုသမႈမ်ား (habi- litation and rehabilitation treatment) လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ မိမိ၏လူနာမ်ားတြင္ ေမြးကင္းစ မွ လူငယ္ လူလတ္ လူႀကီးႏွင့္ အသက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအထိ ရွိခဲ့ေလသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာတနဂၤေႏြေန႔က မသန္စြမ္းျဖစ္သည့္ေက်ာင္းသူမေလး၏ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဖာ္က်ဴးထား သည့္ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား (1 Litre of Tears)ကို ၾကည့္ရေသာအခါ သားသမီးရွိသည့္မိဖတစ္ဦး အေနျဖင့္ မိမိ၏ရင္တြင္း၌ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ႀကီး ခံစားခဲ့ရသည္။ တစ္ခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ သမိုင္း ရွိ မသန္စြမ္းလူနာ မ်ားေဆးရံု (Hospital for the Disabled) တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္က မိမိ၏လူနာျဖစ္ခဲ့ေသာ က ေလးမေလးႏွစ္ဦးအား သတိတရ ျဖစ္မိေသး၏။ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ေအာက္ပိုင္း(ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္) ခ်ိနဲ႔ ျခင္း ေ၀ဒနာကို ခံစားၾကရသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ဂ်ိဳင္းေထာက္အကူျဖင့္လမ္းေလ်ာက္ၾကရ၏။ ထိုစဥ္ က သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး၏အသက္မ်ားမွာ ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားထဲမွေက်ာင္းသူမေလး၏အသက္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပင္ တူေနေသးေတာ့၏။ ၁၃ ႏွစ္ .. ၁၄ ႏွစ္ အရြယ္ေလးမ်ား။

 

မသန္စြမ္းကုသေရးေက်ာင္းေဆာင္သို႔ ေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ ....

ေလးေခ်ာင္းေထာက္အားျပဳကရိယာျဖင့္သာ ေလ်ာက္နိုင္ေတာ့၏။

စာေရးရန္ ခက္ခက္ခဲခဲ အားထုတ္ေနစဥ္ ....၊

 

တစ္ဦးေသာမိန္းကေလးက စာေရးသူ ယင္းေဆးရံုတြင္ရွိေနဆဲ မကားအိုး(Macao)သို႔ အၿပီးအပိုင္ေျပာင္း ေရြ ႔သြားလ်က္ ေနာက္တစ္ဦးကား ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔တြင္ရွိၿပီး အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြား၏။ ယင္းကေလး မေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္သားသားရွိခဲ့သည္ကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရမိေသး ေတာ့။ တစ္ရက္ တြင္စာေရးသူက သူမ၏ေျခေထာက္ေလးမ်ားအား လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ေပးေနစဥ္ စာေရးသူ၏နဖူးေနရာ ကို လက္ညွိဳးျဖင့္ျပရင္း သူမက “က ႀကီး”ဟု ေျပာလိုက္ေလရာ ရုတ္တရက္ဘာကိုဆိုလိုမွန္း မသိလိုက္ ေပ။ ေနာက္မွ မိမိ၏နဖူးေပၚရွိဆံပင္မ်ားက “က ႀကီး”ပံု ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ရွိေနသည္ကို ေျပာ ျခင္းျဖစ္ပါေလ၏။ ဆရာ့ဆံပင္ေတြက “က ႀကီး”ပံုလို ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ေလး ဟူသတတ္။

ထိုကေလးမေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွတ္မိေနေသး၏။ တစ္ရက္တြင္ လႈပ္ရွားေလ့ က်င့္ေပး ေနစဥ္ သူမ၏မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္ဥမ်ားတြဲခိုေနသည္ကိုေတြ႔ရသျဖင့္ စာေရးသူက “နုနုရည္ ငိုေနတာ မ်ားလား” ဟုေမးၾကည့္ရာ သူမျပန္ေျဖလိုက္ပံုေလးက ပညာသားပါလွသျဖင့္ မိမိမွာ တအံ့တႀသပင္ ျဖစ္ သြားခဲ့ရပါသည္။ 

“ေခၽြးထြက္တာပါ ဆရာ” တဲ့။ မ်က္လံုးထဲက ထြက္တဲ့ေခၽြးဆိုပါလား။ အေၾကာအဆစ္ဆိုင္ရာလႈပ္ရွားေလ့ က်င့္မႈမ်ားျပဳလုပ္ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ နာက်င္မႈျဖစ္တတ္သျဖင့္ နားလည္ေပးလိုက္ရပါ၏။ မကား အိုးသို႔ ေျပာင္းေရြ ႔သြားေသာကေလးမေလးသည္ မိမိထံသို႔ ပို႔စကတ္မ်ား ပို႔ေပးျခင္းႏွင့္ေလယာဥ္စာအိတ္အျပာ ေရာင္ေလးမ်ားျဖင္ ့စာႏွစ္ေစာင္ခန္႔ေရးၿပီး အဆက္ျပတ္ သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူတို႔ ေလးေတြအားလံုး ယခုအခ်ိန္ဆို သားႏွင့္သမီးႏွင့္ အိမ္ရွင္မႀကီး မ်ားျဖစ္ကုန္ၾကေလာက္ၿပီျဖစ္သည္။

ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေသာၾကာေန႔မွာ စာေရးသူ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးသည္ သူ႔ပခံုးနာေနတာ ကို စာေရးသူထံသို႔ လာေရာက္တိုင္ပင္ခဲ့သည္။ စာေရးသူက ေမးျမန္ းၾကည့္ရႈၿပီးေနာက္ လက္ျပင္ရိုးအ ေပၚဖက္ကၾကြက္သား (supraspinatus muscle)သို႔မဟုတ္ ပခံုးၾကြက္သား(upper trapezius muscle) ျဖစ္နိုင္ေၾကာင္း၊ အရိုးႏွင့္အဆစ္ျဖစ္မည္ မထင္ေၾကာင္းတို႔ ေျပာျပၿပီး သူကိုယ္တိုင္လုပ္နိုင္မည့္ ကုသ ေလ့က်င့္နည္းအခ်ိဳ ႔(ေရေႏြးအိတ္ကပ္၊ လက္ေမာင္းကို ျငင္သာစြာေဘးဘက္သို႔ မ,တင္ေပးျခင္း abduction) ျပေပးလိုက္၏။ အကယ္၍ ညဖက္တြင္သိပ္နာပါက အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေသာက္သင့္ ေၾကာင္းပါ အႀကံျပဳလိုက္၏။ သူကိုယ္တိုင္က ေဆးဘက္ပညာရွင္ (allied health professional) ျဖစ္ ေနသျဖင့္ ေဆးပညာေ၀ါဟာရမ်ားျဖင့္ရွင္းျပရသည္။ တနလၤာေန႔မွာ သူ ေဆးခြင့္ယူခဲ့ၿပီး အဂၤါေန႔တြင္ ေတြ႔ရေသာအခါ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္မိရာ သူက “မစၥတာေအးေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာ၀န္ကေျပာ ပါတယ္”ဟု ေျပာပါသည္။

ထိုလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သည္ လူရြယ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး နာတာရွည္ခါးနာေ၀ဒနာ (chronic low back pain) လည္းရွိေနေပရာ စာေရးသူအား မၾကာမၾကာေမးျမန္းတိုင္ပင္တတ္သည္။ ခါးနာသူမ်ားအတြက္ အထူးျပဳ လုပ္ထားသည့္ထိုင္ခံုကို သူ႔ဖာသာ၀ယ္ယူလ်က္ အလုပ္တြင္အသံုးျပဳေနရ၏။ အခ်ိဳ ႔ေသာလူရြယ္လူလတ္ မ်ားသည္ အသက္အားျဖင့္ ၃၀ ခန္႔သာရွိေသးေသာ္ျငားလည္း ခါးနာတတ္ ဒူးနာတတ္ၿပီး က်န္းမာေရး ေကာင္းေသာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေက်ာ္လူႀကီးမ်ားေလာက္ပင္ ပစၥည္းမ်ား မမ,နိုင္ၾက မသယ္နိုင္ ၾက။ ေလွကားအတက္အဆင္း ေကာင္းစြာမလုပ္နိုင္ၾက။ ဒူးေကြးၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျခင္းႏွင့္တင္ပ်ဥ္ ေခြထိုင္ျခင္းမ်ား မလုပ္နိုင္ၾက။ ယင္းသို႔ ေသာအလုပ္မ်ားကို အျခားေသာသက္တူရြယ္တူမ်ားႏွယ္ မလုပ္ နိုင္ၾကသျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ ႔စြာ ေရွာင္ရွားတတ္ေလ့ရွိၾက၏။  

ေရာဂါေ၀ဒနာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးျဖင့္ အသက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ မသန္မစြမ္းမႈျဖစ္ရေသာ ေနာက္လူနာတစ္ဦးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က သ႔ူအသက္မွာ ၁၅ ႏွစ္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ သာရွိပါဦးမည္။ လူပံုက ျဖဴျဖဴပါးပါးေလး။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ဓါတ္ကား သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားႏွင့္မ လိုက္ေအာင္ မာေၾကာမႈရွိ၏။ အထိုင္အထ အေရႊ ႔အေျပာင္းလုပ္လိုက္တိုင္း ခံစားရသည့္ နာက်င္မႈေ၀ဒ နာအား မၿငီးျငဴပဲ အံႀကိတ္ၿပီးခံေလ့ရွွိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ယေန႔တိုင္ျမင္ေယာင္မွတ္မိေနဆဲပင္ရွိပါ ၏။ အာဂ သတၲိခဲေလးပါေပ။ ဤလူငယ္ေလး ခံစားေနရသည္မွာ ပံုမွန္အားျဖင့္လႈပ္ရွားေနေသာအဆစ္ မ်ား ‘၀ါးဆစ္’မ်ားကဲ့သို႔ ခိုင္သြားေသာ Juvenile Ankylosing Spondylitis ေရာဂါျဖစ္ေလသည္။ လည္ ပင္း ေက်ာ ခါးႏွင့္တင္ပါးအဆစ္မ်ားတြင္ျဖစ္ၾက၏။ ဂ်ိဳင္းေထာက္ျဖင့္ လမ္းေလ်ာက္ရၿပီး ဂ်ိဳင္းေထာက္ မသံုးက သံုးေလးလွမ္းမွ်သာ ေလ်ာက္နိုင္၏။

ယခုတေလာ သူ႔ကိုပိုၿပီးသတိရမိေစသည့္အေၾကာင္းမွာ တီဗြီကေန႔စဥ္လိုျပသေနေသာ ေဒးဗစ္ခ်န္း (David Chiang) ႏွင့္ တိလံု/တီလံုး (Ti Lung) တို႔၏ တရုတ္သိုင္းကားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ျမင္ တိုင္အရိုးေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီးတြင္ စာေရးသူတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားက ယင္းသိုင္းကားအေတာ္မ်ားမ်ားကို နံနက္မိုးလင္းမွညေနမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ တစ္ကားၿပီးတစ္ကား တစ္ ေန႔လံုး ထုိင္ရာမထ ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။

သို႔ေသာ္ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ မဟုတ္။ ဗီြဒီယိုရံုမွာလည္း မဟုတ္။ ရန္ကုန္ ၃၇ လမ္း(အထက္ဘေလာက္) ရွိ အ ထက္ကလူနာျဖစ္သူ ေမာင္ခင္ေမာင္တို႔အိမ္မွာပင္ျဖစ္၏။ ေမာင္ခင္ေမာင္၏မိခင္ႀကီးက စာေရးသူႏွင့္ အျခားတစ္ဦး(ေမာင္ခင္ေမာင္အား ကုသေပးေနေသာ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္ ဦး၀င္းေမာင္)တို႔ကို အိမ္မွာဖိတ္ၿပီး အေခြမ်ားငွား၍ အေပၚထပ္၌ ျပသခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာ ညေနစာ လက္ဘက္ရည္ ႏွင့္မုန္႔မ်ားကို အနီးအနားရွိတရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မ်ား(အ ေရွာင္၊ စိန္နဂါး) တို႔မွ မွာေကၽြးေလသည္။ 

ဘယ္ဘ၀က ကုသိုလ္ဟု ေျပာရပါလိမ့္။         

တရုတ္သိုင္းကားမ်ား တစ္ေန႔လံုးၾကည့္ၿပီး ညပိုင္းအိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ မ်က္စိထဲတြင္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္ လႊားထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ပံုမ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနမိလ်က္ နားထဲတြင္မူ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ရင္းေအာ္သည့္ ႀကံဳး၀ါးသည့္ တရုတ္သံစူးစူး၀ါး၀ါးမ်ားအား စြဲစြဲၿမဲၿမဲၾကားေနရေတာ့၏။

ဤစာ၏အစ၌ေရးခဲ့သည့္ဂ်ပန္ရုပ္ရွင္ကားထဲမွ ကေလးမေလး၏ မသန္စြမ္းျဖစ္မႈအခက္အခဲမ်ားအား မည္သို႔မည္ပံုရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ေၾကာင္းကို ၾကည့္ၾကပါဦးစို႔။ 

 

မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ႏွာသီးဖ်ားကို လက္ထိပ္ျဖင့္မထိနိုင္ေပ။

 

ေမြးရာပါဦးေႏွာက္ဆဲခၽြတ္ယြင္းတဲ့ေရာဂါျဖစ္တယ္။

သမီးေလး၏က်န္းမာေရးအတြက္ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ရၿပီ။

 

သူ႔အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းကိုသြားရင္း ေခ်ာ္လဲက်ၿပီး ေမးေစ့မွာ ဒဏ္ရာရခဲ့၏။ သူ ေခ်ာ္လဲက်စဥ္ က ပံုမွန္အတိုင္းလက္ျဖင့္မေထာက္မိပဲ ေမးျဖင့္တိုက္ရိုက္က်တာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္က သံသယရွိသျဖင့္ အထူးကုဆရာ၀န္ႏွင့္ျပသရန္ တိုက္တြန္းခဲ့၏။ အထူးကုဆရာ၀န္က သူမကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ျဖင့္ ႏွာသီး ဖ်ားကိုထိျခင္း (finger-to-nose test)နဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းအေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ေစျခင္း (one-leg standing test) စသည့္စမ္းသပ္မႈမ်ားလုပ္ခိုင္းၿပီးေနာက္ စီတီစကဲန္း(CT scan)လုပ္ဖို႔ ညႊန္ ၾကားခဲ့၏။ ဦးေႏွာက္၏ ‘ဆဲရီဘယ္လန္’ အစိတ္အပိုင္း (cerebellum)တြင္ခၽြတ္ယြင္းမႈေတြ႔ခဲ့ၿပီး spino- cerebellar ataxia ေရာဂါျဖစ္ေနေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ယင္းေရာဂါေၾကာင့္ သြားလာလႈပ္ရွားမႈဆိုင္ ရာအခက္အခဲမ်ားျဖစ္ရေၾကာင္း၊ ေနာင္တြင္ လမ္းမေလ်ာက္နိုင္ မတ္တတ္ပင္မရပ္နိုင္ေတာ့ပဲ လက္အ သံုးခ်မႈႏွင့္စကားေျပာဆိုမႈမ်ားကိုပါ ထိခိုက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေလသည္။      

သည့္အျပင္ အိပ္ယာေပၚတြင္ၾကာရွည္လဲေလွာင္းေနရသျဖင့္ အဆုတ္ထဲေရ၀င္ေသာေရာဂါျဖစ္တတ္ ေၾကာင္း၊ ေရာဂါျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို မသိရသျဖင့္ ကုသေပးနိုင္သည့္ေဆးလည္း မရွိေသး ေၾကာင္း၊ သို႔တေစ အေျခအေနဆိုး၀ါးလာျခင္းသည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းျဖစ္လာၾကမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ဆရာ၀န္က မိခင္ျဖစ္သူအားေျပာျပခဲ့၏။ ကေလးမေလး(အသက္ ၁၅ ႏွစ္)ကိုမူ အထက္တန္းေက်ာင္း သို႔ေရာက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္းေျပာလ်က္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေပးၿပီး ေန႔ စဥ္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို မွန္မွန္ေရးရန္မွာၾကားလိုက္သည္။ တဖန္ ယခုအခါမွာ လမ္းေလ်ာက္နိုင္ေသာ္ လည္း ေျခလွမ္းေကာင္းေကာင္းမၿမဲသျဖင့္ ေဆးရံုသို႔မၾကာခဏလာျပရန္လိုေၾကာင္း၊ သြားလာလႈပ္ရွား မႈတြင္ အခက္အခဲမ်ားေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ဘ၀မွာ အခက္အခဲ ဆိုတာရွိၾကစၿမဲ ေၾကာင္း ဆရာ၀န္က ရွင္းျပရင္းအားေပးစကားေျပာပါသည္။

 

ွ

ေလွကားမွာ သူငယ္ခ်င္းက ေဖးကူေပးလ်က္ ...

ေသေသခ်ာခ်ာသတိမထားရင္ လဲက်နိုင္တယ္။

 

ျမန္ျမန္စားရင္ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းနင္တတ္တယ္။

သူမအသက္ ၁၆ ႏွစ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေလွကားတက္ဆင္းရာတြင္ သိသိသာသာအခက္အခဲမ်ားရွိ လာသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေဖးမကူညီရ၏။

 

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။

 

စာေရးဆရာႀကီးသိပၸံမွဴးတင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္

မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာထဲမွာ ပဲခူးတိုင္း ေက်ာက္တံခါးၿမိဳ ႔နယ္ ဖဒိုေက်းရြာ အုပ္စုမွာလုပ္တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲသတင္းကိုေတြ႔ေတာ့ စာေရးဆရာေတြက ဘယ္သူေတြမ်ားျဖစ္ၾကပါ လိမ့္မလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဆရာသိပၸံမွဴးတင္ရဲ ႔အမည္ကို မထင္မွတ္ပဲ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ေအာ္ - ဆရာက ယခုအရြယ္အထိက်န္းက်န္းမာမာရွိၿပီး သြားနိုင္လာနိုင္ ေဟာေျပာနိုင္ပါေသးလားဆိုၿပီး ၀မ္း ေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကလည္း ဆရာရဲ ႔ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ေရဒီယို မွ ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဆရာ့အသက္က ဂ၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ။

စာေရးဆရာႀကီးသိပၸံမွဴးတင္အား စာေရးသူ ျမင္ဖူး ေတြ႔ဖူး သိခဲ့ဖူးတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၆၇-၆၈ ခု၀န္းက်င္ ေလာက္က ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ရွိ သိပၸံစာသင္ခန္းမႀကီးတစ္ခုမွာ ဆရာလာရာက္ၿပီး  စာေပ ေဟာေျပာခဲ့စဥ္ကျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စာေရးသူဟာ လူ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ဆန္႔တဲ့စာသင္ခန္းမႀကီး တစ္ခု မွာ ထိုင္စရာေနရာေလးတစ္ခု မရတဲ့အတြက္ တံခါးမႀကီးေဘးနားရွိ ေကာ္ရစ္ဒါကေန ၁ နာ ရီခြဲ ၂ နာရီ ခန္႔ မတ္တတ္ကေလးရပ္ၿပီး ဆရာရဲ ႔ေဆးလိပ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ က်န္းမာေရးလိုက္စားေရးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာတတ္ကၽြမ္းေရးစတဲ့ အဖိုးတန္ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ၾကက္သီးေမြးညင္းထေအာင္ နားေထာင္ခဲ့ ရတာ။ 

ထိုစဥ္က ဆရာသည္ စာေပေလာကမွာ သိပၸံေဆာင္းပါးမ်ားျဖင့္ သွ်မ္းသွ်မ္းေတာက္ေအာင္ျမင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏွလံုးခြဲစိတ္ကုသတာ အာကာသစူးစမ္းေလ့လာ တာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါး မ်ားျဖစ္ၾကတယ္။ ဆရာရဲ ႔အသံႀသဇာ ေျပာဟန္ဆိုဟန္ ဇာတိမာန္ေတြရယ္၊ လံုခ်ည္ေအာက္စကို ဒူးရဲ ႔ ေအာက္အနားထိမ,ၿပီး ေျခသလံုးသားေဖာ္ခါ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျပခဲ့တာေတြရယ္ကို ယေန႔တိုင္ျမင္ေယာင္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာက သူရဲ ႔သမီးႏွစ္ဦးအားဆိုဆံုးမတဲ့စ ကားကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက အေတာ္ေလးသေဘာေခြ႔ခဲ့ၾကတယ္။

“သမီးေရ. .ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူငယ္ေလးေတြြဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်င္းဆိုးေလးေတြလို႔သာ ေအာက္ေမ့ လိုက္ပါ”တဲ့။

ကဲ မွတ္ကေရာ။

ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္သားမ်ားအေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာေလ့လာတတ္ကၽြမ္းေရးကိုလည္း ဆရာက အထူးတလည္မွာၾကားတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာရဲ ႔ေဟာေျပာပြဲၿပီးတဲ့အခါမွာ စာေရးသူက ဆရာ့ထံ သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာေလ့လာတတ္ကၽြမ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး နည္းေပးလမ္းျပပါရန္ေမးျမန္းတဲ့အခါ ဆရာ က -

“တူေမာင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ကၽြမ္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာဟူသမွ် အကုန္ဖတ္ပါ။ ဘာစာ အုပ္စာေစာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုင္ေတြကဆိုင္းဘုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ယုတ္စြအဆံုး လမ္းေပၚကစာရြက္အစုတ္ကေလး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ဖတ္ပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဖင္က မီးခိုးထြက္ေအာင္ဖတ္ပါ တူေမာင္” လို႔ စာေရးသူ အား ဆံုးမေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ဆရာရဲ ႔အဆံုးအမမ်ားသည္ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို သိပ္ၿပီးကိုသိခ်င္ တတ္ခ်င္ေတာ္ခ်င္တဲ့ မိမိအဖို႔ အဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ရပ္နဲ႔အားေဆးႀကီးတစ္ခြက္ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔အၾကာမွာ ဆရာနဲ႔ျပန္ဆံုခြင့္ရတဲ့အခါမွာ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဆရာ့ အား စာေရးသူက ၀မ္းသာအယ္လဲနဲ႔ ျပန္ေျပာျပေတာ့ ဆရာက မ်က္ရည္၀ိုင္းၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္စြာျဖင့္ နားေထာင္ခဲ့ရွာပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူဟာ အစိုးရထုတ္သတင္းစာ မ်ားနဲ႔ မဂၢဇင္းမ်ားမွာ စာအေတာ္မ်ားမ်ားေရးေနၿပီး ဆရာရဲ ႔သိပၸံမဂၢဇင္းမွာလဲပဲ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးမ်ား လစဥ္ေရးေနတာမို႔ပါ။ ဆရာပိုၿပီး၀မ္းသာမိမယ္လို႔ထင္ရတာကေတာ့ အစိုးရထုတ္သတင္းစာမ်ား(The Working People’s Daily နဲ႔ The Guardian) မွာလည္းပဲ အဂၤလိပ္လို ေပးစာမ်ား (Letters, Forum) နဲ႔ ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ ႔ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေရးသားေနၿပီမို႔ျဖစ္ပါတယ္။  

ဆရာက စာေရးသူတို႔လူငယ္စာေရးဆရာမ်ားအား “တူေမာင္”လို႔ေခၚေလ့ရွိၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို “အန္ကယ္” လို႔သံုးပါတယ္။ သိပၸံမဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ပင္တိုင္ေရးတဲ့စာေရးဆရာမ်ားကို သူ႔အိမ္မွာဖိတ္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္ တိုင္းေကၽြးေမြးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သိပၸံမဂၢဇင္းရဲ ႔၀ိုင္းေတာ္သားမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေဒါက္တာရဲနိုင္(မ်က္ စိ)၊ ေက်ာ္ဦး (စက္မႈ)၊ ရဲျမင့္ (စက္မႈ)၊ ထီလာစိုးျမင့္ထယ္၊ ေမၿမိဳ ႔ခင္ေမာင္ျမင့္ (ဆရာသိပၸံမွဴးတင္၏ညီ)၊ ျမျမလိႈင္၊ ၀င္းစိုးမိုး စတဲ့စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ စာေရးသူ ခင္မင္သိကၽြမ္းခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဆရာရဲ ႔မဂၢဇင္းဟာ လည္း စာဖတ္သူအလြန္မ်ားၿပီး လစဥ္ပဲ ေရာင္းမေလာက္တဲ့အထိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ စာေကာင္းတယ္။ သန္႔ တယ္။ အခ်က္အလက္ ခိုင္ခန္႔တယ္။ သိပၸံနဲ႔ေဆးပညာဆိုင္ရာသရုပ္ေဖာ္ပံုနဲ႔ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေဆးေရာင္စံု သံုးၿပီး လွလွပပ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ ေဖာ္ျပနိုင္တယ္။ လစဥ္ မဂၢဇင္း အခ်ိန္မွန္(ေစာၿပီးေတာင္) ထြက္န္ိုင္ တယ္။ မ်က္ႏွာဖုန္းပံု စြဲေဆာင္အားကလည္း ထူးထူးျခားျခားရွိတာျဖစ္တယ္။

ဆရာနဲ႔မိမိတို႔သည္ ဆရာရဲ ႔သားတစ္ဦး အရက္ျပတ္ေစရန္ စာေရးသူ၏ေဆးခန္းရွိရာ ေရႊဘံုသာလမ္းက အင္းေလးေဆးခန္းမွာ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူဟာ ဆရာ၏မိသားစု မ်ားနဲ႔လည္း သိကၽြမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာသည္ ကမၻာ ေန လ နကၡတ္ တာရာ အစရွိတဲ့ စၾကာ၀႒ာ၊ ၿဂိဳလ္တု ဒံုးပ်ံ အာကာသသိပၸံပညာရပ္မ်ားနဲ႔ ေဆးသိပၸပညာရပ္မ်ားကို ထဲထဲ၀င္၀င္ေလ့လာၿပီး သာမန္စာဖတ္ပ ရိတ္သတ္မ်ား ဖတ္ရႈနားလည္နိုင္ေအာင္ေရးနိုင္ စြမ္းရွိပါ တယ္။ စာေရးသားမႈေကာင္းသလို အေဟာ အေျပာေကာင္းသူလည္းျဖစ္ျပန္ပါတယ္။

ဆရာအေနျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိဳ ႔ေသာဗဟုသုတမ်ားကို ေနာက္ပိုင္းမိမိတို႔ ခႏၶာေဗဒ (Anatomy)နဲ႔ ဇီ၀ကမၼေဗဒ(Physiology) ဘာသာရပ္မ်ား သင္ၾကားလာရတဲ့အခါက်မွ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္ လာခဲ့တာမ်ိဳးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ လူမွာဦးေႏွာက္ ၂ ျခမ္း (left and right cerebral hemispheres of brain)ရွိၿပီး တစ္ျခမ္းဆီမွာ မတူညီတဲ့သီးျခားတာ၀န္ေတြ (different body functions and skills) ရွိတာျဖစ္လို႔ တစ္ဖက္တည္းကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုးမသံုးပဲ ႏွစ္ဖက္စလံုးကိုမွ်ၿပီးသံုးသင့္ေၾကာင္း၊ ကမၻာေျမႀကီး လူ႔ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္အဖိုအမဓါတ္မ်ား(negative and positive charges) ဆက္သြယ္မႈရွိေနတဲ့အ ေၾကာင္း၊ ကား ေကာင္းမေကာင္းကို ကားေမာင္းသူအေနနဲ႔ ကားရဲ ႔တုန္ခါမႈမွတစ္ဆင့္ တင္ပါးကသိနိုင္ တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း (sensory input) စတာ စတာေတြေပါ့။        

စာေရးဆရာႀကီးသိပၸံမွဴးတင္အေနျဖင့္ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ၿပီး စာေပတာ၀န္မ်ားကို ယခုထက္ဆတက္ ထမ္းပိုး ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။

ဆန္စားသတၲ၀ါ

စာေရးသူက ေန႔လည္စာနဲ႔ညစာကို ထမင္းမစားရရင္ အာသာေျပေလ့မရွိတတ္ဘူး။ ဟင္းမ်ားမ်ား မစား ရရင္လည္း ရတယ္။ ထမင္မ်ားမ်ား မစားရလို႔ကေတာ့ ေခါက္ဆြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါင္မုန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသားပဲျဖစ္ ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားစားစား ဗိုက္သာေဖာင္းကားၿပီး ၀ေကာင္း၀မယ္။ စားရတဲ့အာသာကေတာ့ မ ေျပေရးခ် မေျပထဲကပဲ။

ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ေနလို႔ကေတာ့ ဒါက ဘာျပသနာဟုတ္ပါ့မလဲ။ ထမင္းကို အဓိကမစားတဲ့နိုင္ငံေတြကို ေရာက္တဲ့အခါ ဒါက တကယ့္ ျပသနာႀကီးျဖစ္ရေတာ့တာ။ အဲဒီအခါမွာ ထမင္းဆိုင္လိုက္ရွာရတာက အ လုပ္တစ္လုပ္ေပပဲ။ ထမင္းစားခ်င္လြန္းလို႔ ထမင္းဆိုင္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခ်ိဳ ႔ကို ေဖါက္သည္ခ်ေျပာျပပါ့မယ္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ဖင္လန္နိုင္ငံ ဟယ္လ္စင္ကီၿမိဳ ႔ကိုေရာက္ခဲ့တုန္းက အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔စ,ပါမယ္။ 

အဲဒီတုန္းက ဥာဏ္ရည္နိမ့္မသန္စြမ္းမႈသိပၸံနည္းက်ေလ့လာေရးဆိုင္ရာကမၻာ့ညီလာခံ (10^th Interna- tional Association for the Scientific Study of Intellectual Disability World Congress)ကို သြားတက္ခဲ့တာပါ။ ညီလာခံက ထံုးစံအတိုင္း ေန႔လည္စာပဲေကၽြးပါတယ္။ ေကၽြးတဲ့အထဲမွာ ထမင္းမပါ ဘူး။  ညစာကေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့။ ညီလာခံကညေနပိုင္းအစီအစဥ္ၿပီးတာနဲ႔ စာေရးသူနဲ႔ စင္ကာပူနိုင္ငံသူတို႔က ညီလာခံက်င္းပတဲ့ ဖင္လန္းဒီးယားေဟာ(Finlandia Hall) ကေန မိမိတို႔တည္းခို တဲ့ ရာမာဒါဟိုတယ္(Ramada Hotel Presidentti) ကိုျပန္၍ ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးၿပီး စားေသာက္ ဆိုင္ကိုသြား ၾကရတယ္။  ညစာကို လြယ္လြယ္ကူကူရွိတဲ့ ‘မက္ေဒါနဲ’ဆိုင္လိုမ်ိဳးက ဘိုစာပဲစားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ အာရွတိုက္သားေတြပီပီ ပါးစပ္ (လ်ာ)နဲ႔ဗိုက္က ဇာတိျပလာတယ္။ ထမင္းကိုတမ္းတလာတယ္။ ဒါေပမယ့္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖြင့္မေျပာမိၾကပဲ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ထမင္းဆိုင္ရွာၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးသူက ေဟာ္တယ္မွာ ရွိတဲ့လမ္းညႊန္စာအုပ္ေတြကိုလွန္ေလွာရွာတယ္။ ေတြ႔ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွန္းမသိဘူး။ မသြားတတ္ဘူး။ သူမက ေမးျမန္းစံုစမ္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စတုတၴေန႔ညေနမွာ သူမက အနီးအနားမွာ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ ရွိ ေၾကာင္း ေမးျမန္းၿပီး သိလာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ အဲဒီသတင္းၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာမိတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ 

ဒါနဲ႔ ဟိုတယ္ကေန သိပ္မေ၀းတာမို႔ လမ္းေလ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကိုအသြား လမ္းမွာ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ ဟိုကို ေရာက္ေတာ့ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္က စားေသာက္ဆိုင္မဟုတ္ပဲ အႏွိပ္ခန္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ တပ္ေခါက္ၿပီး အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္ကာ ျပန္ခဲ့ၾကရေတာ့တယ္။ စင္ကာပူနိုင္ငံသူက “က်မ ေန႔ခင္း ေလ့လာေရးခရီး ကျပန္လာေတာ့ ဒီေနရာမွာရွိတယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာကို ေျပာလိုက္တာပဲ”လို႔ ရေသ့စိတ္ေျဖေျပာရွာပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ အသြားတုန္းကေတြ႔ခဲ့တဲ့တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထမင္းစားခဲ့ၾကရလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေျဖသာခဲ့ၾကရပါတယ္။ 

သို႔ေပမယ့္ အဲဒီဆိုင္ကို ေနာက္တစ္ေခါက္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္တစ္ ရက္ညေနမွာ ညီလာခံပိတ္ပြဲ(Closing Ceremony)ရွိတာမို႔ ညစာ(dinner) ေကၽြးလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ရက္ မွာေတာ့ ညီလာခံကစီစဥ္ေပးတဲ့အလည္အပတ္ခရီးအျဖစ္ ရုရွားနိုင္ငံက စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ ႔ကို ကိုယ္စား လွယ္ ၃၀ ခန္႔နဲ႔အတူ သြားၾကလိ႔ုျဖစ္တယ္။ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ဖင္လန္နိုင္ငံနဲ႔ပင္လယ္ေကြ႔ (Gulf of Finland) ျခားထားတဲ့ အက္(စ)တိုးနီး ယားနိုင္ငံက ေတာလင္းၿမိဳ ႔ကို သြားၾကေလရဲ ့။ ညီလာခံ ကစီစဥ္ေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္မို႔ သြားခ်င္တဲ့သူေတြပဲ သြားၾကတာ။

ေနာက္အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခုကေတာ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္နိုင္ငံ စီယာတယ္ၿမိဳ ႔ (Seattle)ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက ျဖစ္တယ္။ ကေနဒါနိုင္ငံ ဗင္ကူးဗားၿမိဳ ႔ကေန ကုန္းလမ္းနဲ႔ကူးလာၿပီး ပထမဆံုးေရာက္ တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ လာဖို႔ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားျခင္းမရွိပဲ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ထ,လာ ခဲ့တာ ျဖစ္လို႔ ေနေရးထိုင္ေရးလည္းလံုး၀စီစဥ္ထားျခင္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါ ေၾကာင့္ ကေနဒါကေန အေမရိကန္ကို ၀င္ ေတာ့ လူ၀င္မႈႀကီးႀကပ္ေရး(immigration)မွာ အေတာ္ေလးေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ရတယ္။ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ ဆို တဲ့ေမးခြန္းကို စာေရးသူက တည္းမည့္ ေနရာတိတိက်က်မေျပာနိုင္လို႔ျဖစ္တယ္။ အစီအစဥ္မရွိပဲအလည္ လာတာျဖစ္လို႔ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ ဟိုတယ္တစ္ခုခုမွာတည္းမွာလို႔ေျဖတာကို သေဘာမေတြ႔ဘူး။ ဗင္ကူး ဗားမွာတုန္းက တည္းခိုခဲ့တဲ့ဟိုတယ္က ေငြေခ်လက္မွတ္နဲ႔ ညီလာခံတက္ခဲ့တဲ့သက္ေသအေထာက္အ ထား စာရြက္ေတြေၾကာင့္ အင္တင္တင္နဲ႔၀င္ခြင့္ေပးလိုက္တာ။

 

စီယာတယ္က အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (၂၀၀၇)။

အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္နားက Pioneer Square ပန္းၿခံေလးထဲမွာ အမွတ္တရ။ ဓါတ္ပံု - ဖိုးတာ (၂၀၀၇)။

 

စီယာတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔တစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီမို႔ ဗိုက္ကဆာေနၿပီ။ ဟိုတယ္ကလည္း ရွာရဦးမယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္းစားလို႔ရမယ့္ အိႏၵိယ၊ ထုိင္း၊ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီး တကားကားနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ရင္းရွာရတယ္။ လမ္းမႀကီးကို အဓိကအမွတ္အသားျပဳၿပီး ၀ဲယာမွာရွိတဲ့ လမ္း ႀကိဳလမ္းၾကားေလးေတြထဲ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ နဲ႔ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ခဲ့ရတယ္။ တစ္နာရီေက်ာ္ ေလာက္ၾကာမွ အိႏၵိယစားေသာက္ဆိုင္ကို ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သြားေတြ႔ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဆိုင္ရဲ ႔နာ မည္ကိုေတြ႔ရတာနဲ႔ကိုပဲ သြားရည္ကက်ခ်င္ေနၿပီ။ Flavor of India ပါတဲ့။  ေန႔လည္စာစားခ်ိန္လည္း ေက်ာ္သြားၿပီး ညစာစားခ်ိန္လည္း မေရာက္တတ္ေသးလို႔ လူရွင္းေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခ်က္ထားတဲ့အ စားအစာေတြကို ျပထားတာျဖစ္လို႔ ႀကိဳက္တာကိုၾကည့္မွာစားလို႔ အဆင္ေျပတယ္။ ရုပ္ပံု ၾကည့္ၿပီးမွာရ တာထက္ ပိုေကာင္းတယ္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က မေလးရွားေပါက္ျဖစ္လို႔ စင္ကာပူအေၾကာင္းေမးတာနဲ႔ စကား စမည္ေျပာျဖစ္္ခဲ့ေသးတယ္။ ၿပီး စာေရးသူကို သူ႔ဆိုင္နားကဟိုတယ္ဆီ သူကိုယ္တိုင္လမ္းေလ်ာက္လိုက္ ပို႔ေပးခဲ့တာ။

စင္ကာပူမွာေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ကိုသြားၾကတိုင္း အားလံုးက “မစၥတာေအးက ေတာ့ ထမင္းပဲစားမွာဆိုတာ သိၿပီးသားပါ”လို႔ စ,တတ္ၾကတယ္။ စာေရးသူ စင္ကာပူကို ေရာက္လာစက ဆို ထမင္းကလြဲၿပီး တစ္ျခားဘာအစားအစာမွေျပာင္းမစားလို႔ အမည္ေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ေပးထားခဲ့ၾက ေသးတာ။ Rice eater တဲ့ေလ။

 

                      *                     *                      *

 

အဲ - rice eater ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစ္ျခားအဓိပၸါယ္သံုးထားတာေလး ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း ေျပာျပရဦး မယ္။

အာရွတိုက္သူေတြကိုမွေရြးၿပီး မ်က္ေစ့က်ေလ့ ႀကိဳက္ေလ့ရွိတဲ့ အေနာက္နိုင္ငံသားအေၾကာင္းကို …

“ဒီအေကာင္က ဂ်ပန္မေတြနဲ႔မွ တြဲေလ့ရွိတာကြ”

“ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူက တကယ့္ဆန္စားသတၱ၀ါႀကီးပဲဟာ”

A Western man with a fetish for Asian women.

"That guy only dates Japanese girls."
"Yeah, he's a real rice eater."