MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုုလြမ္းေမာမိျခင္း (၃)

၁၃၇၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၁၁ ရက္၊

Tin Maung Aye

January 25 at 12:46am · Edited ·

ေဖ့စ္ဘြတ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။




MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုုလြမ္းေမာမိျခင္း (၃)

၁၉၇၀ ခုုႏွစ္ ႏွစ္ကုုန္မွာေက်ာင္းဆင္းၿပီး ရန္ကုုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုုႀကီး ရူပေဗဒေဆးကုုဌာနတြင္ ပထမဆံုုး အလုုပ္၀င္၍ ၁ ႏွစ္အၾကာမွာ က်ိဳက္၀ိုုင္းဘုုရားလမ္းရွိ မသန္မစြမ္းလူနာမ်ားေဆးရံုု(Hospital for the Disabled) သိုု႔ေျပာင္းေရြ ႔ခဲ့ရသည္။ 

ဤေနရာတြင္အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေခၚအေ၀ၚ ၂ ခုုအေၾကာင္း ေျပာျပလိုုပါ သည္။

ပထမတစ္ခုုမွာ 'ရူပေဗဒေဆးကုုဌာန' အမည္ျဖစ္ၿပီး အေၾကာအဆစ္ေဆးကုုဌာနကိုု ထိုုစဥ္ကေခၚခဲ့ၾက ေသာအမည္ေဟာင္းျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ခုုမွာ 'မသန္မစြမ္း'ဟုု ယခင္က 'မ'၂လံုုး ထည့္သံုုးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ယခုုေနာက္ပိုုင္တြင္ 'မ'တစ္လံုုး သာပါၿပီး 'မသန္စြမ္း'ဟုုသာ ေခၚေ၀ၚပါေတာ့၏။ မသန္လည္းမသန္၊ မစြမ္းလည္းမစြမ္း မဟုုတ္၊ 'မသန္ေသာ္ လည္းစြမ္းပါသည္'ဟုု ဆိုုလိုုရင္းျဖစ္ၿပီး အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာေျပာင္းလဲ မႈျဖစ္ပါသည္။

အေၾကာအဆစ္ကုုဌာနအား 'ရူပေဗဒေဆးကုုဌာန'ဟုု မေခၚခင္က 'ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကုုဌာန' ဟုု လည္း အမည္တြင္ခဲ့ပါေသးသည္။ 

မသန္မစြမ္းလူနာမ်ားေဆးရံုုသိုု႔ မိမိေျပာင္ေရြ ႔လာေသာအခါ ေဆးရံုုအုုပ္ႀကီး ေဒါက္တာဦးလွေဖအား ဦးစြာ သတင္းပိုု႔ၿပီးေနာက္ အေၾကာအဆစ္ကုုဌာနတာ၀န္ခံ ဆရာမႀကီးေဒၚလွရီထံ သတင္းပိုု႔ရပါသည္။ ၀န္ထမ္း မ်ားအထဲတြင္ အသက္အငယ္ဆံုုးျဖစ္ေသာမိမိအား ဆရာမႀကီးက သူ၏လက္ ေအာက္ငယ္သားတစ္ဦး အ ေနနဲ႔အျပင္ တူသားတစ္ေယာက္ကဲ့သိုု႔လည္း ေျပာဆိုုဆက္ဆံဆံုုးမေလ့ရွိပါသည္။ 

ထိုုေဆးရံုုမွာ ၃ ႏွစ္တာမ ွ် အလုုပ္လုုပ္ေနစဥ္ ဆရာမႀကီးႏွင့္သာမက ဆရာမႀကီး၏ခင္ပြန္းဦး၀င္းၾကည္ (ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး၊ ကုုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန)အစရွိသည့္ မိသားစုု၀င္မ်ားႏွင့္လည္း ရင္ႏွီးသိကၽြမ္း မႈရွိခဲ့သည္မွာ ယေန႔တိုုင္ျဖစ္သည္။ ဆရာမႀကီးႏွင့္ဦး၀င္းၾကည္တိုု႔ စင္ကာပူကိုုလာသည့္အခါ မိမိထံဖုုန္း ဆက္တတ္ၿပီး မိမိနဲ႔ဇနီးတိုု႔ သြားၿပီးေတြ႔ၾကေလ့ရွိပါသည္။ အခ်ိန္ရသည့္အေခါက္ေတြမွာေတာ့ ဆရာမႀကီး တိုု႔ကိုု အိမ္သိုု႔ဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးျဖစ္ပါသည္။

ဒီေဆးရံုုမွာ အလုုပ္လုုပ္ခဲ့ရသည္မွာေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ 

စည္းကမ္းႀကီးေသာ၊ အလုုပ္ထဲမွာဘ၀ျမွဳပ္ႏွံၿပီးလုုပ္ေနေသာ၊ ၀န္းထမ္းမ်ားအား စာလည္းသင္ေပး စာလည္း ေမးတတ္ေသာ၊ ေလးစားရေသာ ေဆးရံုုအုုပ္ႀကီး ဆရာႀကီးဦးလွေဖကိုုေတာ့ ေၾကာက္ရပါ၏။ သိုု႔တေစ PT အားလံုုးအထဲမွာ မိမိက ပညာ၀ါအနုုဆံုုးျဖစ္သျဖင့္ မိမိထက္ ၁ ႏွစ္ေစာၿပီးေက်ာင္းၿပီးေသာ ေဒၚသန္းသန္း ေအးမွစၿပီး က်န္လုုပ္သက္ရင့္ဆရာဆရာမႀကီးမ်ားထံမွ မိမိအေနျဖင့္ တန္ဖိုုးရွိလွေသာ ပညာမ်ားရခဲ့ေလရာ ေက်းဇူးအထူးတင္အမွတ္ရေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ကဟုု ထင္ပါသည္။ ေအာက္ပါ ဆရာမႀကီးေဒၚလွရီ၏ဓာတ္ပံုုေလးႏွင့္ MPA မွ သတင္းေလးကိုု ေဖ့စ္ဘြတ္တြင္ ဖတ္ခဲ့ရပါသည္။ 

// Myanmar Physiotherapy Association ၏အတြင္းေရးမွဴး ဆရာဦးတင္ျမင့္မွ အေမရိကန္နိုင္ငံ နယူး ေယာက္သို ့သြားေရာက္၍ Physiotherapy ပညာရပ္ကိုေလ့လာသင္ယူခဲ့ေသာ ပထမဦးဆံုး ျမန္မာအမ်ိဳး သမီး Physiotherapist ဆရာမၾကီး ေဒၚလွရီေနအိမ္သို ့သြားေရာက္၍ World Physical Therapy Day အခမ္းအနား ဖိတ္စာသြားေရာက္ေပးအပ္ဖိတ္ၾကားေနပံု။ (ဆရာမၾကီး သည္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ ပါခ်ဳပ္ ပါေမာကၡေဒါက္တာသက္ခိုင္ဝင္း၏ မိခင္လည္းျဖစ္သည္) 

ဆရာမၾကီးမွ မ်ိဳးဆက္သစ္ Physiotherapist မ်ားအတြက္ ကိုယ့္ပညာရပ္နွင့္ပတ္သက္၍ တစိုက္မတ္မတ္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေလလာဆည္းပူးၾကရန္နွင္ ့ကိုယ့္၏ကုသမွဳမ်ားကို ေဝဖန္ခံရမွဳကင္းေဝးေစရန္ ေစတနာ ထားလုပ္ေဆာင္ရန္ အေရးၾကီးေၾကာင္း၊ နိုင္ငံတကာအကူအညီမ်ားရွိလာပါကလည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ Physiotherapist မ်ားမွ လူနာမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိေစနိုင္ေသာ အခြင္ ့အလမ္းမ်ား ရွိသျဖင္ ့ အသင္းၾကီး အေနျဖင့္ စနစ္တက် လက္ခံေဆာင္ရြက္ ထားရွိရန္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္ း အမွာစကား ပါးခဲ့ပါတယ္။ //

ယင္းသတင္းကိုုဖတ္ရသျဖင့္ မိမိက ေအာက္ပါအတိုုင္း ေနာက္ဆက္တြဲမွတ္ခ်က္ေရးခဲ့ပါသည္။

// ဆရာမႀကီးေဒၚလွရီကိုု ယခုုလိုုက်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ေတြ႔ရတာ အလြန္၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ တစ္ေလာကပဲ ဆရာမႀကီးနဲ႔ တယ္လီဖုုန္းေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ အျပင္ကိုု မသြားနိုုင္ေတာ့ဘူးလိုု႔ ေျပာပါ တယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိုုေတာ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္မ်ား၊ PTလူငယ္မ်ားနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လြန္းလိုု႔ ႀကိဳးစားသြားေန တာလိုု႔လည္းေျပာပါတယ္။ ဆရာမႀကီး၏က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ယခင္ကလိုုတယ္လီဖုုန္းၾကာၾကာ မေျပာပဲရပ္ လိုုက္ေတာ့ ဆရာမႀကီးက “ေမာင္တင္ေမာင္ေအး ခဏခဏ ဖုုန္းေခၚပါ။ မမ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခ်င္ ေသးတယ္”လိုု႔ေျပာပါတယ္။ 

ဆရာမႀကီးနဲ႔ဆရာမႀကီးတိုု႔မိသားစုုကိုု သိကၽြမ္းခင္မင္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အခုုေဆး(၁)ပါေမာကၡခ်ဳပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေဒါက္တာသက္ခိုုင္၀င္းက အဲဒီတုုန္းက ငယ္ေသးတာမိုု႔ ဆရာဦးခင္ေမာင္လြင္၊ ဆရာဦး သာဇံနဲ႔မိမိတိုု႔က ဖိုုးသက္ခိုုင္လိုု႔ပဲေခၚခဲ့ၾကတာ။ လူနာမကုုရတဲ့ စေနေန႔လိုု ေန႔တစ္၀က္လုုပ္ရတဲ့ေန႔မွာ ဆရာ မႀကီးက ဖိုုးသက္ခိုုင္ကိုု အလုုပ္ကိုုေခၚလာၿပီး အိမ္စာေတြလုုပ္ခိုုင္းတတ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ခင္ပြန္းဦး၀င္း ၾကည္တိုု႔က စင္ကာပူကိုုလာတိုုင္း မိမိထံ ဖုုန္းဆက္လိုု႔ မိမိနဲ႔ဇနီးတိုု႔ သြားၿပီးေတြ႔ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ရ တဲ့အေခါက္ေတြမွာေတာ့ ဆရာမႀကီးတိုု႔ကိုု အိမ္ဖိတ္ၿပီး ထမင္းေကၽြးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုုေတြ ရိုုက္ထားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာမႀကီး အေမရိကန္နိုုင္ငံကိုု ပညာေတာ္သင္သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကိုု ေမးျမန္းေရးမွတ္ထားဖူးပါတယ္။ ျပန္ရွာၿပီး ေရးပါဦးမယ္။ ဆရာမႀကီးတိုု႔ဇနီးေမာင္ႏွံ က်န္းက်န္းမာမာျဖင့္ အသက္ရွည္ၿပီး ေကာင္းမႈကုုသိုုလ္မ်ား လုုပ္နိုုင္ၾကပါေစလိုု႔ ေလးစားစြာဆုုေတာင္းရပါတယ္။ //

ယခုုႏွစ္ MPA မွ ႀကီးမွဴးက်င္းပခဲ့ေသာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲတြင္ ဆရာမႀကီးအား မေတြ႔ရေပ။ ၿပီးခဲ့ ေသာႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ျမန္မာျပည္သိုု႔ အလည္ျပန္စဥ္ကလည္း ဆရာမႀကီးထံသြားေရာက္ေတြ႔ဆံုုရန္ ရည္ရြယ္ထား ေသာ္လည္း မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။

MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုုလြမ္းေမာမိျခင္း (၂)

၁၃၇၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၇ ရက္၊ 

Tin Maung Aye

January 19 at 11:24pm · 

ေဖ့စ္ဘြတ္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုုလြမ္းေမာမိျခင္း (၂)

MPA မဂၢဇင္း၏ပထမဦးဆံုုးေသာစာမ်က္ႏွာမ်ား၌ “Our Pioneers” ဆိုုသည့္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ျမန္မာ နိုုင္ငံမွာ အေနာက္တိုုင္းအေၾကာအဆစ္ကုုေဆးပညာရပ္ (Physiotherapy) ျဖစ္ေပၚဖြံ႔ၿဖိဳးမႈသမိုုင္း လမ္းေၾကာင္းတြင္ ေရွ ႔ေဆာင္ေရွ ႔ရြက္ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့ၾကေသာ ဆရာဆရာမႀကီး ၅ ဦးတိုု႔အား ဂုုဏ္ျပဳေဖာ္ျပထားသည္ကိုု ေတြ႔ရပါသည္။

ဆရာႀကီးပါေမာကၡေဒါက္တာမားလ္ကမ္းပိ(တ)
ဆရာႀကီးဦးခ်စ္သန္းျမင့္
ဆရာမႀကီးေဒၚလွရီ
ဆရာႀကီးဦးတင္ေအာင္
ဆရာႀကီးဦးထြန္းေအာင္ဇံတိုု႔ျဖစ္ၾက၏။

မိမိသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ မိမိတိုု႔၏ေရွ ႔ေဆာင္လမ္းျပမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ အထက္ေဖာ္ျပ ပါ ဆရာဆရာမႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုုခဲ့ရဖူးပါသည္။ 

** ဆရာႀကီးပါေမာကၡေဒါက္တာမားလ္ကမ္းပိ(တ) **

ဆရာႀကီးကိုု မိမိအေနျဖင့္ ပထမဦးဆံုုးေတြ႔ဖူးခဲ့သည္မွာ ၁၉၆၆ ခုုႏွစ္က ရန္ကုုန္အေထြေထြေရာဂါကုုေဆးရံုု  ႀကီးအတြင္းရွိ ေဆးတကၠသိုလ္စာသင္ခန္း၌ျပဳလုုပ္ခဲ့ေသာ ေဆးဘက္ပညာသင္ေက်ာင္း သူေက်ာင္သား မ်ား ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႀကိဳဆိုုပြဲတြင္ျဖစ္ပါသည္။ 

ထိုုစဥ္က အာရ္ဂ်ီအိတ္(ခ်္)ဟုု ထင္ရွားခဲ့ေသာ ရန္ကုုန္အေထြေထြေရာဂါကုုေဆးရံုုႀကီး (Rangoon General Hospital) ၏ေဆးရံုုအုုပ္ႀကီးေဒါက္တာဦးေအာင္သိန္းသည္ ေဆးဘက္ပညာသိပၸံေက်ာင္း (Institute of Para-Medical Sciences)၏ ေက်ာင္းအုုပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ 

ဒီေနာက္ပိုုင္းတြင္ ျမန္မာနိုုင္ငံမွျပန္သြားေသာဆရာႀကီးသည္ အဂၤလန္နိုုင္ငံမွကေနဒါနိုုင္ငံသိုု႔ ေျပာင္းေရြ ႔ သြားေၾကာင္းကိုု ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က ကေနဒါနိုုင္ငံမွာ ကြယ္လြန္သြားေသာ ဆရာႀကီးဦးေအာင္ျမင့္ေျပာျပသျဖင့္ ၾကားသိခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၈၆-၈၇ခုုႏွစ္ခန္႔က ကေနဒါမွျမန္မာနိုုင္ငံသိုု႔အလည္လာေသာဆရာႀကီးကိုုသူတည္း ခိုုရာဟိုုတယ္တြင္ သြားေတြ႔ဖူးပါသည္။

တစ္ခါ စင္ကာပူနိုုင္ငံတြင္ ဆရာႀကီးအား သူ၏တပည့္မ်ားက ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသည့္ညစာစားပြဲမ်ား တြင္ ၂ ႀကိမ္ ေတြ႔ဖူးခဲ့ပါေသး၏။ CBR စီမံခ်က္ျဖင့္ အိႏၵိယ၊ တရုုတ္၊ အင္ဒိုုနီးရွားအစရွိေသာအာရွ နိုုင္ငံမ်ားသိုု႔သြား ရင္း စင္ကာပူသိုု႔၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးကိုုေတြ႔ရသည့္အခါတိုုင္း မိမိအေနျဖင့္ သတိျပဳမိသည္မွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ ရွိလာေသာ္လည္း ျဖတ္ျဖတ္လပ္လပ္ သြက္သြက္လက္လက္ျဖင့္ တကၠသိုလ္တစ္ခုု ၏အမႈေဆာင္ဒါရိုုက္တာတာ၀န္မ်ားကိုု နိုုင္ငံတကာသိုု႔ ခရီးသြားလ်က္ ထမ္းေဆာင္နိုုင္ေနေသးျခင္းပင္ျဖစ္ပါ သည္။

ဆရာႀကီးအေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကိုု မည္မ ွ်ခ်စ္သနည္းဆိုုသည္ကိုု ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္းလိုုလိုု ျမန္မာျပည္သိုု႔ တစ္ ဦးတည္းျဖစ္ေစ၊ သူဇနီးရွိစဥ္က ဇနီး သမီးတိုု႔ႏွင့္္အတူျဖစ္ေစ၊ သည့္ေနာက္ပိုုင္းတြင္ သူအ လုုပ္လုုပ္ကိုုင္ ေနေသာ Queen's University မွ သူ၏တပည့္မ်ား လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ လာေရာက္ေလ့ရွိျခင္း က သက္ေသခံေနပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ေသာႏွစ္မ်ားတြင္ တစ္ႏွစ္တည္းကိုု ႏွစ္ ေခါက္ လာတတ္ပါေသး၏။

ဆရာႀကီးသည္ ယူနိုုက္တက္ကင္န္းဒန္းတြင္ အစိုုးရ၀န္ထမ္း၊ ကမ ၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႔ႀကီး(WHO)၏၀န္ထမ္း အျဖစ္လည္းေကာင္း တာ၀န္မ်ားထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး မသန္စြမ္းမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဆိုုင္ရာတကၠသိုလ္ ပညာေရး၊ လူထုုအေျချပဳ မသန္စြမ္းမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရး (Community-based Rehabilitation - CBR) ႏွင့္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းဆိုုင္ရာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး (Community Develop-ment) အစရွိသည့္ စီမံကိန္းမ်ားအား ဦးေဆာင္လုုပ္ကိုုင္ခဲ့ေသာ နိုုင္ငံတကာအေတြ႔အႀကံဳ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သိုု႔အတြက္ ေၾကာင့္လည္း ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ေဆးပညာရပ္ပါရဂူဘြဲ႔ႏွင့္သိပၸံပညာရပ္ပါရဂူဘြဲ႔မ်ားကိုု ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံ ခဲ့ရေလသည္။ 

ဆရာႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္ကိုုလာေသာအခ်ိဳ ႔အေခါက္ေတြမွာ ျမန္မာအေၾကာအဆစ္ကုုပညာရွင္မ်ားကိုု သင္တန္းပိုု႔ခ်ေပးေလ့ရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာတစ္ေခါက္လာစဥ္ကမူ သူအလုုပ္လုုပ္ေနေသာ Queen's University အေနျဖင့္ ျမန္မာနိုုင္ငံသိုု႔ အကူအညီေပးဖိုု႔ရာအတြက္ ေရွ ႔ေျပးလာျခင္းဟုု သိရပါသည္။ ျမန္မာ ျပည္မွာလိုုအပ္ေနေသာ မသန္စြမ္းမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဆိုုင္ရာတကၠသိုလ္ပညာေရးနဲ႔လူထုုအေျချပဳမ သန္စြမ္းမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရး(CBR) ဌာနလာဖြင္႔ရန္ဟုုဆိုုပါသည္။

ေနာက္တစ္ေခါက္လာေသာအခါတြင္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုုရန္အစီအစဥ္ရွိေလသည္။

MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုု လြမ္းေမာမိျခင္း (၁)

၁၃၇၆ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း ၇ ရက္

Tin Maung Aye

January 18 at 6:33pm · Edited · 

ေဖ့စ္ဘြတ္မွျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

MPA မဂၢဇင္းႏွင့္အတိတ္ကိုု လြမ္းေမာမိျခင္း (၁)

MPA မဂၢဇင္းသည္ ျမန္မာနိုုင္ငံအေၾကာအဆစ္ကုုပညာရွင္မ်ားအသင္း (Myanmar Physiotherapy Association - MPA) မွ ယခုုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလဆန္းတြင္ ပထမဦးဆံုုးအႀကိမ္စီစဥ္ထုုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ မဂၢဇင္းျဖစ္ သည္။


ယင္းမဂၢဇင္းတြင္ အေၾကာအဆစ္ဆိုုင္ရာႏွင့္က်န္းမာေရး အသိပညာေပးေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ရသစာတမ္း မ်ားပါရွိၾကပါသည္။ ေဆးဘက္ပညာရွင္မ်ားသာမဟုုတ္မူပဲ လူတိုုင္းဖတ္သင့္ေသာမဂၢဇင္းတစ္အုုပ္ဟုု ဆိုုနိုုင္ပါသည္။

(၀ဲမွ) ေဒါက္တာထိန္လင္း၊ စာေရးသူ၊ ေဒၚတင္စႏၵာ၀င္း၊
ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္သန္းျမင့္။

မေန႔က MPA မဂၢဇင္း၏စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုု အေရွ ႔မွအေနာက္သိုု႔၊ တစ္ခါ အေနာက္မွအေရွ ႔သိုု႔ လူးလာေခါက္ တုုံ႔လွန္ကာ ဖတ္ၾကည့္ရင္းက အေၾကာအဆစ္ကုုပညာရပ္ႏွင့္အေၾကာအဆစ္ကုုပညာရွင္မ်ား၏အတိတ္က ပံုုရိပ္မ်ားကိုု ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာမိပါသည္။

မဂၢဇင္းမွာပါရွိေသာ ဆရာႀကီးဦးခ်စ္သန္းျမင့္ေဆာင္းပါးကိုုဖတ္ရေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္က သန္လ်င္မွာ ဆရာႀကီးႏွင့္ေတြ႔ဆံုုစကားေျပာခဲ့သည္မ်ားအား အမွတ္ရမိပါသည္။ 

အေၾကာအဆစ္ကုုပညာရွင္ သမီးတင္စႏၵာ၏အကူအညီျဖင့္ ဆရာႀကီးကိုု ေဒါက္တာထိန္လင္း၏ Family Care Clinic ေဆးခန္းမွာေတြ႔ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာထိန္လင္းသည္ ဆရာႀကီး၏ေျမးျဖစ္သည္။ မိမိကိုုေတြ႔ရေသာအခါ ဆရာႀကီး ကအထူးတလည္၀မ္းသာသလိုု မေတြ႔ရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာဆရာႀကီး ကိုု က်န္းက်န္းမာမာသြားသြားလာလာျဖင့္ေတြ႔ရသျဖင့္ မိမိမွာလည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာျခင္းျဖစ္ရပါသည္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ခန္႔က ၁၉၈၀ ခုုႏွစ္မ်ားဆီသိုု႔ ….

ဆရာႀကီးဦးခ်စ္သန္းျမင့္အား မိမိစၿပီးေတြ႔ဖူးခဲ့သည္မွာ ရုုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး၀င္းဦးတည္းျဖတ္ထုုတ္ေ၀သည့္ စႏၵာမဂၢဇင္း တိုုက္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုုစဥ္က မိမိသည္ ၾကည့္ျမင္တိုုင္အရိုုးေရာဂါအထူးကုုေဆးရံုုႀကီးတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရင္း အျခားတဖက္မွလည္း သတင္းစာႏွင့္မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးေနခဲ့ သည္။ မိမိေရးေနေသာမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ စႏၵာ မဂၢဇင္းလည္းပါရွိေလရာ မိမိ၏ေက်ာက္တံတားသမ၀ါယမ ေဆးခန္းရွိရာ ဘားလမ္း(အထက္ဘေလာက္)ရွိ စႏၵာမဂၢဇင္းတိုုက္သိုု႔ အေရာက္အေပါက္မ်ားခဲ့ပါသည္။

စာမူေပးစရာရွိရွိ မရွိရွိ လမ္းႀကံဳသည့္အခါ မဂၢဇင္းတိုုက္မွအယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္စကားစျမည္ေျပာတတ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မဂၢဇင္းတိုုက္၏အေပၚထပ္ခိုုးေလးတြင္ေနေလ့ရွိေသာ မင္းသားႀကီး၀င္းဦးႏွင့္ႀကံဳတတ္ပါသည္။ တစ္ခါမွာ မင္းသားႀကီးႏွင့္စကားစပ္မိရာ သူႏွင္မိမိ့ဇနီး၏ဖခင္(ကပၸတိန္ဗိုုလ္မွဴးေအးမင္း)တိုု႔သည္ အဂၤလန္ နိုုင္ငံရွိ Royal Military Academy Sandhust (RMAS) တြင္ အရာရွိသင္တန္းကိုု အတူတက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။

ဆရာႀကီးဦးခ်စ္သန္းျမင့္သည္ ထိုုအခါက စႏၵာမဂၢဇင္းတိုုက္တြင္ အယ္ဒီတာလုုပ္ရင္း ရုုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းမ်ား ေရးေနေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ မိမိက စာမူသြားေပးရင္း ဆရာႀကီးဦးခ်စ္သန္းျမင့္ေတြ႔ဆံုုၿပီးစကား ေျပာျဖစ္ၾကရာက မဂၢဇင္းတိုုက္တြင္အလုုပ္လုုပ္ေနေသာ ဆရာႀကီးသည္ စစ္တပ္မွေစလြတ္ေသာပညာသင္ ဆုုျဖင့္ အဂၤလန္နိုုင္ငံတြင္ အေၾကာအဆစ္ကုုပညာသင္တန္း တက္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းကိုု သိရွိခဲ့ရသည္။ အေၾကာအဆစ္ကုုပညာရွင္တစ္ဦးက သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားသည့္ပညာျဖင့္ အလုုပ္မလုုပ္ပါဘဲ တျခား ေသာအလုုပ္ျဖင့္အလုုပ္လုုပ္ေနသျဖင့္ နိုုင္ငံအတြက္ ဆံုုးရႈံးမႈတစ္ရပ္ဟုု မိမိထင္ျမင္မိပါသည္။

ဆရာႀကီးကိုုလည္းေျပာျပခဲ့မိရာ ဆရာႀကီးက သူ၏ယခုုေဆာင္းပါးမွာ “ကၽြန္ေတာ္ Physiotherapist ဘ၀ ကိုုနားၿပီး စာေရးဆရာ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာဘ၀မွာ က်င္လည္ေနတာလည္း ေလာကသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ႏွေျမာတဲ့အထဲမွာ ဆရာဦးတင္ေမာင္ေအးလည္း ပါပါတယ္” ဟုု ထည့္သြင္းေရးသားခဲ့ပါသည္။

ဆရာႀကီး၏ေဆာင္းပါးတစ္ေနရာမွာ အရိုုးေရာဂါကုုပါရဂူ ဗိုုလ္မွဴးလားအိုုး၏အမည္ကိုုေတြ႔ရေသာအခါ မိမိ တာ၀န္က်စဥ္က ၾကည့္ျမင္တိုုင္အရိုုးေရာဂါအထူးကုုေဆးရံုုႀကီးသိုု႔ မၾကာခဏေရာက္လာၿပီး ေဆးရံုုမွ ဆရာ ႀကီးဦးေဖခင္၊ ဆရာႀကီးဦးဘညြန္႔  အစရွိသည့္ အရိုုးခြဲစိတ္အထူးကုုဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ဆံုုေဆြးေႏြးေလ့ရွိ ေသာ ဗိုုလ္မွဴးႀကီးလားအိုုးကိုု ဆက္စပ္အမွတ္ရမိေသးေတာ့။ 

၁၉၅၄ခုုႏွစ္က မဂၤလာဒံုုတပ္မေတာ္ေဆးရံုုႀကီးတြင္ Physiotherapy Department ထူေထာင္ခဲ့စဥ္က ကိုုယ္ တိုုင္ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၅ မွ ၁၉၅၇ ခုုႏွစ္အထိ စေကာလားရွစ္ပညာေတာ္သင္ဆုုျဖင့္အဂၤလန္တြင္ Physiothe-rapy ပညာရပ္ႏွင့္ေျခတုုလက္တုုပညာရပ္မ်ားကိုု ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ေသာ ဆရာႀကီးကား ျမန္မာအေၾကာ အဆစ္ကုုပညာရပ္သမိုုင္းတြင္ ေရွ ႔ေဆာင္ Physiotherapist ႀကီးျဖစ္ေလသည္။

တစ္စြန္းတစ္စ

၁၃၇၆ ခုႏွစ္၊ ျပာသုိလျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္၊ 

မိမိတိုု႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ စေနေန႔ကဲ့သိုုေသာအလုုပ္ပိတ္ရက္တြင္ နံနက္စာကိုု အတူ အျပင္ထြက္စားေလ့ရွိသည္။

အနီးအနားရွိ စားေသာက္ဆိုုင္မ်ားမွာ ပံုုမွန္စားေလ့ရွိေသာ္လည္း တစ္ခါတရံတြင္ အနည္းငယ္ေ၀း ေသာ အေနာက္အရပ္က Jurong Point ႏွင့္ အေရွ ႔အရပ္က Jurong East ကုုန္တိုုက္ႀကီးမ်ားရွိရာ စားေသာက္ ဆိုုင္မ်ားသိုု႔လည္း သြားစားတတ္ၾကပါေသး၏။ 

ပင္နဲင္းစူးလားပလာဇာ၊ စင္ကာပူ။

သြားေလရာရာတြင္ ကိုုယ့္နိုုင္ငံသားမ်ားကိုု ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။

လမ္းေတြမွာ၊

ရထားထဲမွာ၊

ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ၊

ကုုန္တိုုက္ႀကီးမ်ားမွာ၊

ရံုုးဌာနႏွင့္ေဆးကုုခန္းေတြမွာ၊

ေလဆိပ္မွာက ပိုုလိုု႔ပင္မ်ားေသးေတာ့။

တစ္ခါကေတာ့ နံနက္စာစားရန္ တိုုက္ေအာက္မွျဖတ္ၿပီး လမ္းေလ ွ်ာက္သြားၾကစဥ္ “ကိုုယ့္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ..အဲ..” ဆိုုသည့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆိုုသည့္ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္အသံကိုု က်ယ္က်ယ္  ေလာင္ေလာင္ႀကီးၾကားရသျဖင့္ၾကည့္လိုုက္ရာ တိုုက္ေအာက္ရွိယာယီပစၥည္းသိုုေလွာင္ခန္းအတြင္း မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနေသာ ေဆာက္လုုပ္ေရးလုုပ္သားျမန္မာလူငယ္တစ္ဦးကိုု ေတြ႔ရပါသည္။

သူ႔ခမ်ာ အလုုပ္လုုပ္ရင္း ခပ္ပ်င္းပ်င္းရွိသျဖင့္ သီခ်င္းဆိုုေလသလား။ 

စိတ္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနသျဖင့္ ဆိုုေလသလား။ 

သိုု႔မဟုုတ္ ..

ျမန္မာျပည္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ သူ႔မိသားစုုအားလြမ္းတမိသျဖင့္ ရေသ့စိတ္ေျဖအလြမ္းေျပေလး ဆိုုေလ သလားဟုု စာနာစြာေတြးေတာမိပါသည္။

အဲ မေန႔တစ္ေန႔ကမူ ဇနီးသည္ေျပာျပ၍ သိရသည္မွာ ..

ဇနီးသည္က အိမ္ေနာက္ေဖးရွိမီးဖိုုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနစဥ္ တိုုက္ေခါင္မိုုးမွ တြဲေလာင္းခ်ထားသည့္ ၀က္ၿခံထဲကေန တိုုက္ကိုုေဆးသုုတ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာလူငယ္အလုုပ္သမားေလးမ်ား ေရာက္တတ္ ရာရာေျပာေနသံကိုု ၾကားရတာကေတာ့ ……

“စင္ကာပူကကြာ အားအားေနရင္း တိုုက္ေတြကိုုပဲ ေဆးသုုတ္ေနၾကတယ္။တိုု႔ဆီကတိုုက္ေတြၾကေတာ့ ညစ္ေနလည္း ဒီအတိုုင္းပဲထားတာကြ”

“ဟုုတ္ပကြာ ေဆာက္ၿပီးကတည္းက ဘာမွကိုုမလုုပ္ေတာ့ပဲကိုု ပစ္ထားၾကတာ။”  

မိမိတိုု႔၏တိုုက္မ်ားကိုု ေဆးသုုတ္ေနသည္။

“ျမန္မာျပည္ကငါ့အိမ္မွာ အီးေမးခ်ိပ္ထားတယ္ကြ။” 

“အီးေမးဆိုုလိုု႔ ဟိုုအေကာင့္ဆီကိုု အီးေမးပိုု႔ဖိုု႔ရွိတာ ငါ့မွာကလည္း အခ်ိန္ကိုု မရွိပါဘူးကြာ။”

“ဟိုုအေကာင္ကလည္းကြာ စင္ကာပူကိုုဆင္းလာခဲ့ပါလိုု႔ ငါေျပာေနသားနဲ႔ မေလးရွားကိုု စြတ္ၿပီးထြက္သြားတယ္။”

အထက္ပါ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္စကားမ်ားကိုု မိမိတိုု႔ ခိုုးေခ်ာင္ခိုုး၀က္ တကူးတက နားမေထာင္ရပါပဲ တစ္စြန္းတစ္စၾကားမိလိုုက္ရျခင္းသာျဖစ္ပါေလ၏။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုုယ့္ဌာေနႏွင့္ေ၀းေနၾကရသူမ်ားေပမိုု႔ ျမန္မာသံျမန္မာစကားကိုု တစ္စြန္းတစ္စေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကားရေသာအခါ ေပ်ာ္ရၾကရသည္သာ။ 

ႏွစ္သစ္အဓိ႒ာန္ ျပဳလုုပ္ၾကရာ၀ယ္ …

၁၃၇၆ ခုႏွစ္၊ ျပာသုိလျပည့္ေက်ာ္ ၃ ရက္။

ႏွစ္သစ္ေရာက္ၿပီဆိုုတာနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ ႔က ႏွစ္သစ္အဓိ႒ာန္ေတြခ်တတ္ၾကပါတယ္။ 

ဘာေတြလုုပ္ၾကမယ္။ 

ဘာေတြျဖစ္ခ်င္တယ္။ 

ဘယ္လိုုလုုပ္ၾကမယ္ စသျဖင့္ေပါ့ .. 

ဒါကလည္း လုုပ္နိုုင္ရင္သိပ္ၿပီးေကာင္းပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့လည္း ႏွစ္သစ္ေသာ မသစ္ေသာ ဘာအဓိ႒ာန္မ်ိဴးမွ ဟုုတ္တိပတ္တိႀကီး ခ်ေလ့မရွိၾက ဘူး။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လိုုေျပာင္းေျပာင္းသစ္သစ္ ဗိုုလ္ေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ လုုပ္စရာရွိတဲ့အလုုပ္ကိုု ဆက္လုုပ္ ေနတာပါပဲ။

ေသးေသးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ 

ႀကီးႀကီးရင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘာသာသူေတာ့ ဘာလုုပ္ခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္လိုုလုုပ္မယ္ဆိုုတာေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ႏွစ္သစ္အဓိ႒ာန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေယဘုုယ်အေနျဖင့္ အဲဒီလိုု ၂ မ်ိဳး ၂ စားရွိၾကရာမွာ ကမ ၻာေက်ာ္အဆိုု ေတာ္ႏွင့္ရုုပ္ရွင္မင္းသမီးႀကီး ‘ေဒၚလီပါတန္’ ကေတာ့ ဒုုတိယအမ်ိဳးအစားမွာပါ၀င္ေနေၾကာင္း သူရဲ ႔ထုုတ္ ေဖာ္ေျပာျပခ်က္အရ သိခဲ့ရပါတယ္။ 

ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔က လန္ဒန္မွလာတဲ့သတင္းတစ္ရပ္တြင္ “Dolly Parton does not make New Year Resolutions” ဆိုုၿပီး ႏွစ္သစ္ေရာက္တိုုင္း သူျပဳလုုပ္ခဲ့ဖူးသမ ွ်အဓိ႒ာန္မ်ားဟာျဖင့္  တစ္ႏွစ္လာ လည္း ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ပဲ လုုပ္ျဖစ္တတ္ၿပီး ဒံုုရင္းဒံုုရင္းကိုု ျပန္ေရာက္တာမိုု႔  မလုုပ္ေတာ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ 

သိုု႔ေပမယ္ သူက “က်မကေတာ့ အၿမဲအလုုပ္မ်ားေနတာကိုု ႏွစ္သက္ၿပီး အဲဒီလိုုလုုပ္ခ်င္ေတြ အကုုန္လုုပ္ ေနရင္းနဲ႔ပဲ အားသစ္အင္သစ္ေတြ ရွိရွိလာတာ“ လိုု႔ ေျပာပါတယ္။

မိမိကိုုယ္တိုုင္ကလည္း  ႏွစ္သစ္အဓိ႒ာန္ေတြျပဳလုုပ္တဲ့အေလ့အက်င့္မရွိပါဘူး။

ႏွစ္သစ္တာ မသစ္တာကိုု ေစာင့္စားစဥ္းစားမေနပဲ ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာေတြကိုု ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ခုုခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခါတေလမွာ ၂ခုု ၃ ခုုကိုု တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ လုုပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။

ျဖစ္လာတာ မျဖစ္လာတာထက္ ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာေတြကိုု တစ္စိုုက္မတ္မတ္လုုပ္ေနရတာကိုု ေက်နပ္ေန တတ္ပါပဲ။