စကားေျပအေလ့အလာ (၃)

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယဝါဆိုလဆန္း ၁၁ ရက္

ယခုုတစ္ခါ  စကားေျပအေလ့အလာ (၃) မွာ ...

- ေခတ္စမ္းစာအေၾကာင္းနဲ႔ ၀ါက်အတိုုအရွည္ေရးသားမႈကိစၥ၊ 

- ဆရာမင္းသုု၀ဏ္၏ "စကားေျပ စာေပအသက္"ဆိုုေသာ ေဆာင္းပါးေဆာင္ပုုဒ္

- ပညာရပ္ဆိုုင္ရာက်မ္းေတြအတြက္ စကားေျပ၏အေရးႀကီးေသာက႑

- ေယာမင္းႀကီးႏွင့္ဖန္ခ်က္၀န္တိုု႔၏ ေရွးကပညာရပ္ဆိုုင္ရာက်မ္းစာအုုပ္မ်ားနဲ႔ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ား 

အစရွိတာေတြကိုု ဆရာေမာင္ခင္မင္က စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ (၂၇ ရက္ ဇူလိုုင္လ၊ ၂၀၁၅)

ဆရာဦးဖိုုးေက်ာ္ျမင့္ အမွတ္တရ

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယ၀ါဆိုလဆန္း ၉ ရက္

ယေန႔ထုုတ္ေၾကးမံုုသတင္းစာတြင္ ၁၉၇၃ ခုုႏွစ္ ဇြန္လ ၉  ရက္ေန႔က ဗိုုလ္တေထာင္သတင္းစာမွာ စာေရး ဆရာႏွင့္သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးသိန္းေဖျမင့္ေရးထားေသာ ဆရာဦးဖိုုးေက်ာ္ျမင့္အေၾကာင္း ေရးထားသည့္ ေဆာင္းပါးကိုု ဖတ္ရသည္။

‘ေသေသာသူ ၾကာလ်င္ေမ့’ဆိုုေသာစကားအတိုုင္း ကြယ္လြန္သြားသည္မွာၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ မိမိ ေလးစား ခင္မင္သည့္ ဆရာဦးဖိုုးေက်ာ္ျမင့္အား ေမ့ေတ့ေတ့ရွိခဲ့ရာမွ အထူးတလည္ ျပန္လည္သတိရျမင္ေယာင္မိပါ သည္။

ဆရာ့အား ၁၉၇၁ ခုုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ရန္ကုုန္ၿမိဳ ႔ ဦး၀ိစာရလမ္းရွိ အင္ဗြိဳင္းခန္းမ(ယခုု တပ္မေတာ္ခန္းမ) တြင္ စတင္ေတြ႔ဖူးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုုစဥ္က မိမိသည္ ဆိုုဗီယက္ကုုန္သြယ္ေရးႏွင့္စက္မႈလက္မႈျပပြဲႀကီး (Soviet Trade and Industrial Exhibition)မွာ ရုုရွားဘာသာစကားျပန္ လုုပ္ေနခဲ့၏။

ျပပြဲမွာ အေတာ္ႀကီးက်ယ္သျဖင့္ မိမိမွတ္မိသေရြ ႔ နိုု၀င္ဘာ ၁ လၾကာျပင္ဆင္ရၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၁ လ ၾကာသည္ အထိ ျပသခဲ့သည္။ ထိုုစဥ္က ဆရာဦးဖိုုးေက်ာ္ျမင့္သည္ ရန္ကုုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ရွိ ျမန္မာစာဌာနတြင္ အလုုပ္လုုပ္လ်က္ရွိေန၏။ ယင္းမတိုုင္မီက ဆရာသည္ ရုုရွားနိုုင္ငံ ေမာ္စကိုုၿမိဳ ႔တြင္ ျမန္မာစာပါေမာကၡ အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း သိရပါသည္။  

ထိုု႔ေၾကာင့္ ဆရာက ျပပြဲအားလာေရာက္ၾကည့္ရႈရင္း သူကဲ့သိုု႔ ျပပြဲသိုု႔လာၾကေသာ ရုုရွားျပန္ျမန္မာမိတ္ေဆြ မ်ား (ပညာေရးမွ ေဒါက္တာသန္းနိုုင္၊ ေဒါက္တာရဲေအာင္ႏွင့္ ေဒါက္တာမတင္၀င္း၊ ဘာသာျခားသိပၸံ ရုုရွား ဘာသာဌာနမွ ဦးသြင္ေအးေမာင္ႏွင့္ဦးထြန္းထြန္းမင္း၊ ဆင္မလိုုက္သေဘၤာက်င္းမွ အင္ဂ်င္နီယာဦးေအးကိုု၊ ယဥ္ေက်းမႈမွ ကိုုေက်ာ္သာထြန္းႏွင့္ကိုုေစာနုု စသည့္) ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္အတူတြဲလုုပ္ရန္ ဆိုုဗီယက္နိုုင္ငံမွပါလာေသာ ျမန္မာဘာသာစကားျပန္ မလွေက်ာ့ (လ်ဲနာ)၊ ကိုုညဏ္(ယန္ဆင္း) ႏွင့္ ကိုုစိုုးျမင့္ (စီရ္ဂဲအိ)တိုု႔ကိုုလည္း ဆရာက ရုုရွားမွာကတည္းက သိခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။

စာဖတ္၀ါသနာပါေသာ မိမိက ဆရာ့အားမေတြ႔ဖူးခင္ကတည္းက ဆရာ၏စာမ်ားကိုုဖတ္ထားဖူးသျဖင့္ ဆရာ့ အား ေလးစားစြာသိေနခဲ့ပါသည္။ ဆရာႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႔ရေသာအခါတြင္မူ ဆရာႀကီးဦးသိန္းေဖျမင့္ေရးထား သည့္အတိုုင္း ‘ခ်ိဳၿပံဳးေသာ ႏွလံုုးသားႏွင့္အၿမဲတမ္းလိုုလိုု အၿပံဳးပန္းဆင္ထားေသာ မ်က္ႏွာပိုုင္ရွင္’ဆရာ့အား တခဏျခင္းမွာပင္ ခင္မင္ေလးစားမိခဲ့ပါေတာ့သည္။

စိတ္မေကာင္းစရာ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ပင္ ဆရာေသဆံုုးေသာေန႔က မိမိသည္ လွည္းတန္းအ၀ိုုင္းႀကီးနားက ေစတနာရွင္လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္မွာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ 

မိုုးေတြရြာေနဆဲ လမ္းကူးရင္း လမ္းလယ္ေခါင္မွာရပ္ေနေသာ ဆရာ၏မိုုးကာအက်ႌႏွင့္ ကားခ်ိတ္ပါသြားၿပီး ဆရာကြယ္လြန္သြားခဲ့ရ၏။ 

ကြယ္လြန္စဥ္က အသက္ ၃၉  ႏွစ္သာရွိေသးေသာ ဆရာ့လိုုလူေတာ္လူေကာင္းတစ္ဦးအတြက္ မ်ားစြာယူ က်ံဳးမရ ႏွေျမာတသျခင္းျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ 

တခဏတာေလး သိကၽြမ္းခင္မင္လိုုက္ရေသာ ဆရာဦးဖိုုးေက်ာ္ျမင့္အား ေလးစားအမွတ္ရစြာျဖင့္ ဆရာႀကီး ဦးသိန္းေဖျမင့္၏ ေအာက္ပါေဆာင္းပါးျဖင့္ အမွတ္တရ ကန္ေတာ့ရပါ၏။

ေၾကးမံုုသတင္းစာ (ဇူလိုုင္လ ၂၅ ရက္၊ ၂၀၁၅) 

စကားေျပအေလ့အလာ (၂)

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ဒုတိယဝါဆိုလဆန္း ၉ ရက္

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္းသာယာမွာတင္ထားေသာ စကားေျပအေလ့အလာ (၁) မွာ စကားစခဲ့တဲ့ ဆရာ ႀကီးဦးေဖေမာင္တင္၏ “အထက္တန္းစကားေျပေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ား” ဆိုုတဲ့စာအုုပ္အေၾကာင္းကိုု ဆရာ ေမာင္ခင္မင္က အခုုစကားေျပအေလ့အလာ (၂) မွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးရွင္းျပထားတဲ့အျပင္ ဆရာႀကီးဦး လူေဖ၀င္း၏ “ျမန္မာစာစီစာကုုန္းအေျချပဳက်မ္း” နဲ႔  “ျမန္မာစာစီစာကုုန္းက်မ္း” စာအုုပ္ ၂ အုုပ္အေၾကာင္း ေတြကိုုလဲ ထပ္ၿပီးေျပာျပထားပါေသးတယ္။ 

ေနာက္ၿပီး အခုုေခတ္မွာ စကားေျပထဲက စကားသံုုးႏႈန္းပံုုတိုု႔၊ ၀ါက်ဖြဲ႔ပံုုတိုု႔၊ အခ်က္အလက္စီစဥ္ပံုုတိုု႔ကိုု ယခင္ကလိုု တကူးတက မသင္ေတာ့တာ မေမးေတာ့တာေတြကိုု ေထာက္ျပထားတာ ျမန္မာစာခ်စ္တိုု႔အ တြက္ စိတ္၀င္စားစရာႀကီးပါ။  

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ (၂၄ ဇူလိုုင္၊ ၂၀၁၅)

ျမန္မာသတင္းစာပါ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔ ႏွင္႔ေရႀကီးသတင္းမ်ား

အခုုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ မိုုးသည္းထန္စြာရြာသြန္းတာေၾကာင့္ ေရေတြဆိုုးဆိုုး၀ါး၀ါးႀကီးေနၿပီး ရြာ ေတြနစ္ျမဳပ္ လမ္းတံတားေတြပ်က္ဆီးကာ ဆည္ေတြက်ိဳးေပါက္လိုု႔ လူေတြရဲ ႔အသက္အိုုးအိမ္မ်ားအတြက္ ေဘးအႏၲရာယ္စိုုးရိမ္ေနရတဲ့ေဒသကေတာ့ မၾကာေလးခင္ကမွ ၿမိဳ ႔နယ္အဆင့္ကေန ခရိုုင္ၿမိဳ ႔ျဖစ္လာေသာ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔နဲ႔ အနီးတစ္၀ိုုက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီကေနထုုတ္ျမန္မာသတင္းစာမ်ားမွာ အဲဒီသတင္းကိုု ဦးစားေပးၿပီး အက်ယ္တစ္၀င့္ေဖာ္ျပေပးတာ ဖတ္ရႈခဲ့ရပါတယ္။  

ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔ေပၚမွာထက္ ကၽြန္းလွၿမိဳ ႔၊ ခ်ပ္သင္း၊ ကိုုးေတာင္ဘိုု႔၊ ေကာလင္း၊ မိုုးေကာင္းနဲ႔အင္းေတာ္တိုု႔တြင္ အေျခအေနက ပိုုဆိုုးေနတယ္လိုု႔ သိရပါတယ္။

အေသးစိတ္သတင္းမ်ားကိုု ေအာက္မွာဖတ္ရႈနိုုင္ၾကေစရန္ တစ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ုျပေပးလိုုက္ပါတယ္။ 

ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေနာက္ဆံုုးဖတ္ရတဲ့သတင္းေတြအရ ေနပြင့္လာၿပီး မိုုးရပ္သြားလိုု႔ ေရက်သြားတယ္လိုု႔ သိရပါ တယ္။

၀ါဆိုု၀ါေခါင္ ေရေတြ အလြန္ေဖာင္လိုုက္ပံုုက

ဓာတ္ပံုုမ်ား - ေမာင္လူေဒါင္း (ကန္႔ဘလူ)။

စာေရးသူတိုု႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းဖတ္စာအုုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ‘၀ါဆိုု၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္’ ဆိုုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုု ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ဖတ္ခဲ့ၾကရတာကိုု မွတ္မိေနပါတယ္။

၀ါဆိုု၀ါေခါင္ဆိုုတာ ျမန္မာျပည္မွာ မိုုးမ်ားမ်ားရြာတဲ့လ။

ကေလးဆိုုတာမ်ိဳးက မိုုးရြာရင္ကိုု ေပ်ာ္တတ္ၾကတာ။

မိုုးမ်ားမ်ားရြာၿပီ ေရေတြအမ်ားႀကီးပါတယ္ဆိုုလိုု႔ရွိရင္ေတာ့ ပိုုေပ်ာ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

‘မိုုးရြာရင္ ေရခ်ိဳးမယ္၊ ေမေမလာရင္ နိုု႔စိုု႔မယ္၊ ေဖေဖလာရင္ အုုန္းသီးခြဲစားမယ္’ လိုု႔ ဆိုခဲ့ၾကတဲ့အတိုုင္း မိုုးကိုုေမ ွ်ာ္တာကိုုက မိုုးရြာထဲထြက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခ်င္ၾကလို႔ပါ။

ေနာက္ၿပီး မိုုးရြာထဲမွာမ်ား ေဘာလံုုးကန္ၾကလိုု႔ကေတာ့ ဘာေပ်ာ္စရာေကာင္းသလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ 

ရြံ ႔ ဗြက္ထဲ လူခ်င္းပူးလိုု႔ ကုုတ္ကတ္ၿပီးေဘာလံုုးလုုကစားရတာ၊ ေရစပ္စပ္တင္ေနတဲ့ျမက္ခင္းေပၚမွာရွိေနတဲ့ေဘာလံုုးကိုု ဗ်မ္းကနဲေရေတြနဲ႔အတူ ကန္ထုုတ္လိုုက္ရတာ၊ 

ကစားသမားအခ်င္းခ်င္ ဗြက္ထဲ ေရထဲ လဲက်သြားေအာင္ တမင္တကာလုုပ္ရတာ စသျဖင့္ေပါ့။ 

ဒါေပမယ့္ အခုုႏွစ္မွာေတာ့ စာေရးသူရဲ ႔ေမြးဇာတိျဖစ္တဲ့ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔နဲ႔ အနီးအနားက ကၽြန္းလွၿမိဳ ႔၊ ခ်ပ္သင္း၊ ေကာလင္းၿမိဳ ႔။ ေနာက္ၿပီး ကန္႔ဘလူနဲ ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းတဲ့ အထက္ဖက္ဆီက မဲဇာလိုုအရပ္ ေဒသေတြအထိကိုု ရထားလမ္း ကားလမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ေရေတြက ထူးထူးျခားျခား တအားႀကီး ႀကီးေန ၾကကုုန္ၿပီ။ မိုုးေကာင္းၿမိဳ ႔နယ္က တံတားေတြမွာ ေရေက်ာ္ေနတာေၾကာင့္ ကားေတြ ျဖတ္မရေတာ့ဘူးဆိုုပါ တယ္။

ဓာတ္ပံုုမ်ား - ဦးထြန္းလြင္၊ ဧရာ၀တီသတင္း၊ ကိုုထက္။

ဒါနဲ႔ ၿမိဳ ႔မွာရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုု ဖုုန္းဆက္ေမးရတယ္။ 

ညီမလိုု တူမလိုုျဖစ္ေနတဲ့ ကန္႔ဘလူသူ ၂ ဦးကိုုလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ကေနတစ္ဆင့္ လွမ္းၿပီးဆက္သြယ္ေမး ျမန္းရေသးတယ္။ 

ဒီကေန႔ေန႔ခင္းက ေမးတဲ့အခ်ိန္အထိကေတာ့ ကန္႔ဘလူကအေျခအေနက အဆိုုးႀကီးမဟုုတ္ေသးပါဘူး။ ရပ္ကြက္တစ္ခုုမွာ အနည္းငယ္ေရတင္ေနတာေလးကလြဲလိုု႔ က်န္တဲ့ရပ္ကြက္အားလံုုးမွာ ေရက သူ႔အလိုုလိုု ျပန္ဆင္းသြားတာပါပဲတဲ့။ အသြားအလာမပ်က္ပါပဲတဲ့။

ေဆာက္လက္စျဖစ္တဲ့ ကန္႔ဘလူက မင္းျမင္ဆည္က ေရေတြကိုုေတာ့ လႊတ္ေပးလိုုက္ၿပီလိုု႔ သူငယ္ခ်င္းကိုု စန္းေအာင္က ဖုုန္းနဲ႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူရထားတဲ့ေရႀကီး ေရေက်ာ္ သတင္းဓာတ္ပံုုေတြကိုုလည္း Viber ကေန မိမိထံ ပိုု႔ေပးခဲ့ပါတယ္။  

စာေရးသူမွတ္မိသေလာက္ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔နဲ႔ ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔နယ္က ေက်းရြာေတြမွာ အခုုေလာက္ ဆိုုးဆိုုး၀ါး ၀ါးႀကီးေရႀကီးတာဟာျဖင့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲလိုု႔ ထင္မိပါတယ္။

မိုုးျမန္ျမန္နားၿပီး ေရႀကီးျခင္းနဲ႔ ခရီးလမ္းပန္းခက္ခဲျခင္းမ်ားမွ လူတိုုင္း ကင္းေ၀းၾကေစရန္ ဆုုေတာင္းဆနၵျပဳ လိုုက္ရပါတယ္။ 

စာအုုပ္မွ စာအုုပ္

စာအုုပ္မွ စာအုုပ္

ဒီေန႔ဟာ ေသာၾကာေန႔။

Hari Raya Puasa ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ အစိုုးရအလုုပ္ပိတ္ရက္။

ဒါေၾကာင့္ အခါတိုုင္းစေနေန႔မွာ အိမ္အတြက္ တစ္ပတ္စာေစ်း၀ယ္တာကိုု ဒီကေန႔မွာ သြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အိပ္ယာကေနာက္က်ထလိုု႔ နံနက္စာနဲ႔ေန႔လည္စာေပါင္းၿပီး Jurong Point မွာ ၾကက္ဆီထမင္း (Chicken rice) စားျဖစ္ၾကတယ္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္ကေန ဒုုတိယအထပ္မွာရွိတဲ့ NTUC ကုုန္မ်ိဳးစံုု ဆိုုင္ႀကီးကိုုအသြား လမ္းမွာ ေပၚျပဴလာစာအုုပ္ဆိုုင္ (Popular Bookstore) ကိုု၀င္ၿပီး စာအုုပ္ေတြၾကည့္ရင္း က စာအုုပ္ ၂ အုုပ္ ၀ယ္ခဲ့ျဖစ္တယ္။  

စာအုုပ္စဥ္မွာ ဟိုုၾကည့္ဒီၾကည့္လုုပ္ေနစဥ္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးရပ္ေနတဲ့လူတစ္ဦးပံုုနဲ႔ စာအုုပ္မ်က္ႏွာဖံုုးက မိမိ၏မ်က္ ေစ့မ်ားကိုု သိသိသာသာႀကီး ဆြဲငင္ထားလိုုက္ပါတယ္။ ဒီပုုဂၢိဳလ္ကိုု လူခ်င္းေတြ႔ဆံုုရင္းႏွီးမႈ မရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ သူ႔ကိုု သတင္းစာနဲ႔ရုုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျမင္ခဲ့ဖူးသလိုု သူ႔စကား သူ႔မိန္႔ခြန္းေတြကိုုလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားခဲ့ဖူးတာျဖစ္တယ္။ သူက အၿမဲမ်က္ႏွာခ်ိဳတတ္တာမိုု႔ ခင္မင္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေ

ေနာက္ၿပီး သူ႔စကားေတြမွာ ေလးနက္တဲ့အေတြးအေခၚေလးေတြ ပါရွိေလ့ရွိတာကိုုလည္း သတိျပဳမိခဲ့ပါေသး တယ္။

သူနာမည္က မစၥတာေဂ်ာ့ယိုုး (George Yeo) ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူတိုု႔ စင္ကာပူနိုုင္ငံကိုု စၿပီးေရာက္ခါစ ၁၉၉၁ ခုုႏွစ္က အသက္ ၃၆ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့သ႔ူကိုု ျပန္ ၾကားေရးနဲ႔အနုုပညာ၀န္ႀကီးအျဖစ္ သတိျပဳမိခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တစ္ခါ  နိုုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ေနာက္ ဆံုုးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္အၿပီး သူ နိုုင္ငံေရးကေန အနားယူသြားတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ကိုု အိႏၵိယနိုုင္ငံ ဘီဟာျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ နာလနၵတကၠသိုလ္ (Nalanda University) ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အေရးပါတဲ့ ေနရာကေန ေဆာင္ရြက္ေနတာကိုု ေတြ႔ရွိရျပန္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္အုုပ္ကေတာ့ စင္ကာပူနိုုင္ငံကိုု တံငါရြာကၽြန္းနိုုင္ငံေလးအျဖစ္ကေန ေခတ္မီပထမကမ ၻာအဆင့္ ကိုုေရာက္လာေစရန္ ကြယ္လြန္သူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းမစၥတာလီကြမ္ယူးနဲ႔အတူ ဦးေဆာင္လုုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ မစၥတာဂိုုကိန္ဆီြး (Goh Keng Swee)ရဲ ႔အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

  

အင္တာနက္ဆိုုတာေပၚလာေတာ့ အင္တာနက္က လူေတြကိုု အခ်ိန္တိုုတိုုေလးအတြင္းမွာ လိုုခ်င္တဲ့ သ   တင္းအခ်က္အလက္ေတြ အကန္႔အသတ္မရွိ ေပးနိုုင္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေျဖေဖ်ာ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကိုုလည္း အလ ွ်ံပယ္ေပးနိုုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မီဒီယာနဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ သတင္းစာတိုု႔ စာအုုပ္တိုု႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္း ေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာလိုု႔ ေဟာကိန္းေတြ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေျပာသူေျပာ အေတာ္မ်ား လာခဲ့ၾကတယ္။

အင္တာနက္ရဲ ႔ၾသဇာက အဲဒီေလာက္အထိကိုု ႀကီးလာခဲ့ေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္အေၾကာင္း ေရေရရာရာေလးပင္ ဟုုတ္တိပတ္တိ မသိခဲ့တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ပင္ မိမိကေတာ့ စာကိုုခ်စ္သလိုု စာအုုပ္ေတြကိုုလည္း ငယ္စဥ္အခါကစၿပီး အခ်စ္ႀကီးခ်စ္ခဲ့ရသူျဖစ္လိုု႔ ဘယ္ သူေတြဘယ္လိုုေျပာင္းေျပာင္း မိမိကေတာ့ မိမိသိပ္ခ်စ္တဲ့စာအုုပ္ေတြကိုု စြန္႔လႊတ္နိုုင္လိမ့္မယ္လိုု႔ ဘယ္ ေသာအခါကမွ မထင္ခဲ့မိပါဘူး။  

မာဆတ္ဆတ္ ကီးဘုုတ္က ကီးေလးေတြထက္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါး စကၠဴသားေမႊးေမႊးေလးမ်ားကိုုသာ ကိုုင္ၿပီး စာေတြဖတ္ခ်င္တာရယ္ပါ။

ဒါ့ေၾကာင္မိုု႔လိုု႔ ..

အလြန္ထက္ျမက္တဲ့နိုုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ ၂ ဦးအေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ဒီစာအုုပ္ ၂ အုုပ္ကိုု အရသာရွိရွိေလး တယုုတယ လက္၀ယ္ကိုုင္ၿပီးသကာလ ယခုုအလုုပ္ပိတ္ရက္မ်ားမွာ ဖတ္နိုုင္ေတာ့မွာျဖစ္ပါေၾကာင္း။

စကားေျပအေလ့အလာ (၁)

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္

ျမန္မာစကားေျပအေရးအသားတိုုးတက္ထြန္းကားဖိုု႔ရာ အႏွစ္ ၇၀၀ ေလာက္ ပုုပ္သြားတယ္လိုု႔ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ကေျပာခဲ့တာ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ 

လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးက ၁၂၇၀ ခုုႏွစ္မွာ ပါဠိမပါဘဲ ျမန္မာလိုုစစ္စစ္တရားေဟာလိုုက္ေတာ့ ဆားမပါတဲ့ ဟင္းလိုု ေပါ့ပ်က္တယ္လိုု႔ တရားနာပရိသတ္က ကဲ့ရဲ ႔ခဲ့တဲ့ကိစၥ အစရွိတာေတြကိုု ျမန္မာစာခ်စ္တဲ့စာဖတ္သူ မ်ား ေလ့လာသိၾကရေအာင္ ....  

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ (၁၂ ဇူလိုုင္ ၂၀၁၅)

လိမ္းၾကမလားဗ်ိဳ ႔ ျမန္မာသနပ္ခါး

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္

ျမန္မာသနပ္ခါးကိုု ဒီလိုုလိမ္းၾကတယ္။ အဲ လိမ္းၿပီးေတာ့လဲ ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်။

ေရွးပေ၀သဏီကတည္းကစၿပီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတိုုင္း ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္အရြယ္မေရြး သနပ္ခါးကိုု ႀကိဳက္ တတ္ၾကပါ၏။ ယခုုလည္း သနပ္ခါးကိုု အေခါက္မွလည္းေကာင္း အမံႈ႔ႀကိတ္ထားေသာအခဲမွလည္းေကာင္း ႏွစ္သက္ခံုုမင္စြာ လိမ္းေနၾကဆဲပင္။

သနပ္ခါးလိမ္းထားေသာ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားကိုု က်က္သေရရွိၿပီးလွၾကသည္ဟုုယူဆကာ မိမိ ႏွစ္သက္ ပါသည္။

ယခုုအခါမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအျပင္ လူငယ္အမ်ိဳးသားေလးမ်ားပင္ သနပ္ခါးလူးလာၾကသည္ကိုု ေရွာင္မလြဲ ေတြ႔ျမင္ေနၾကရသည္။

မိမိတိုု႔ အရြယ္ေရာက္စျဖစ္ေသာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္က ေယာက်ၤားေလးမ်ား သနပ္ခါး လူးၾကတာ မရွိသေလာက္ရွားခဲ့ပါသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ သနပ္ခါးလူးလာပါက ‘မိန္းမရွာ’ ‘အေျခာက္’ ‘ဂန္ဒူး’ စသျဖင့္နိမ့္ခ်ေျပာင္ေလွာင္ၿပီး အေခၚခံရတတ္ၾက၏။ 

သိုု႔ျဖစ္ရာ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ေယာက်ၤားေလးမ်ား သနပ္ခါးမလိမ္းခဲ့ၾကသည့္နည္းတူ မိမိလည္း မလိမ္း ခဲ့ဖူးပါ။ 

သိုု႔ေသာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ပိုုင္း ရာသီဥတုုအလြန္ပူျပင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ အိမ္မွာရွိေနပါက အပူဒဏ္ မွသက္သာေစရန္ အိမ္ရွင္မက လင္ေတာ္ေမာင္အား သနပ္ခါးလူးေပးတတ္ပါ၏။ မိမိသာမဟုုတ္ သူ႔သား ျဖစ္သူလူပ်ိဳေပါက္ကိုုလည္း သနပ္ခါးလူးေပးတတ္ပါေသး၏။

မိမိသည္ နိုုင္ငံရပ္ျခားသိုု႔ေရာက္လာေသာအခါ ျမန္မာ့အစားအစာ၊ ျမန္မာ့ရိုုးရာအ၀တ္အစားႏွင့္ျမန္မာ့သ နပ္ခါးတိုု႔ကိုု အခြင့္အခါသင့္တိုုင္း နိုုင္ငံျခားသားမ်ားအား မိတ္ဆက္ေပးေလ့ရွိပါသည္။

ဥပမာအခ်ိဳ ႔ ေျပာျပပါရေစ။

(၁)

မိမိတိုု႔ မကတတ္ကတတ္နဲ႔ အဲဒီအကကိုု အိုုးနင္းခြက္နင္းကခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ႏွစ္က မိမိတိုု႔အလုုပ္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားက မိမိတိုု႔က်န္းမာေရးဆိုုင္ရာပညာရွင္မ်ား (Allied Health Professionals)ကိုု ေျဖေဖ်ာ္မႈအစီအစဥ္ေလးတစ္ခုုျပဳလုုပ္တင္ဆက္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုုခဲ့၏။ 

ဒီအခါမွာ မိမိတိုု႔ ပညာရွင္မ်ားထဲမွ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးမ်ားက အဲဒီအခ်ိန္ကနာမည္ႀကီးေနေသာ ကိုုရီးယား အဆိုုေတာ္လံုုမပ်ိဳေလးမ်ား၏ wonder girls nobody nobody but you နဲ႔ဆိုုၾကကၾက ရန္ေျပာလာၿပီး အမ်ားက သေဘာတူၾကသျဖင့္ မိမိလည္း ဘုုမသိဘမသိျဖင့္ သေဘာတူလိုုက္မိေတာ့၏။ 

သိုု႔တေစ မိမိက ျဖည့္စြက္ၿပီးအႀကံတစ္ခုု ေပးလိုုက္ပါ၏။

ဒိုု႔အားလံုုး ျမန္မာသနပ္ခါး လိမ္းၾကရေအာင္လိုု႔။ ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္သျဖင့္ မိမိ အိမ္မွယူလာေပးေသာ သနပ္ခါးကိုု ထိုုေန႔ကအေကာင္းဆံုုးလိမ္းၿပီး ဆိုုခဲ့ကခဲ့ၾကေတာ့၏။

(၂)

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ကမူ စင္ကာပူနိုုင္ငံမွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိေသာ Racial Harmony Day တြင္ ျမန္မာအ ၀တ္အစားအခ်ိဳ ႔ကိုု ျပသခဲ့ၿပီး သနပ္ခါးလိမ္းေပးျခင္းႏွင့္လိမ္းနည္းသင္ေပးျခင္းမ်ားကိုု မိမိ၏ဇနီးကိုုယ္တိုုင္ လာေရာက္ ျပဳလုုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။        

ဒီေနာက္ပိုုင္းတြင္ မိတ္ေဆြစင္ကာပူနိုုင္ငံသူအခ်ိဳ ႔က သနပ္ခါးႀကိဳက္သြားၾကသည့္အတြက္ မိမိက ျမန္မာရြာ ႀကီးျဖစ္ေသာ ပဲန္နင္းစူးလားပလာစာကုုန္တိုုက္ႀကီးကိုုသြားၿပီး ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးဗူးကိုု သြား၀ယ္ေပးခဲ့ရ ေၾကာင္းပါ။ 

မျမင္ႀကိဳး

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္

လိပ္စာစားေနၾကစဥ္။

တစ္ေန႔ အလုုပ္ကျပန္လာေတာ့ အေပၚအက်ႌခၽြတ္ရင္း "လိပ္ေတြကိုု ေကၽြးၿပီးၿပီလား အေမႀကီး" လိုု႔ ေမးေတာ့ မေကၽြးရေသးဘူးေျပာတာနဲ႔ လိပ္အစာဗူးေလးယူကာ လိပ္ကန္ရွိတဲ့ အိမ္ေရွ ႔၀ရန္တာကိုု ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ 

၀ရန္တာနဲ႔ဧည့္ခန္းကိုုျခားထားေသာ မွန္တခါးအနားကိုုေရာက္တာနဲ႔ လိပ္ကေလးေတြရဲ ႔ ေရေဘာင္ဘက္ ခတ္သံတဗ်မ္းဗ်မ္းကိုု ၾကားရပါေတာ့တယ္။ လူကိုုေတြ႔ရတာနဲ႔ အခ်ိန္တန္လိုု႔ အစာေတာင္းၾကတာပါ။ ဆာ ၾကၿပီေပါ့။ 

ေရကိုုရိုုက္တဲ့အသံအျပင္ သူတိုု႔ရဲ ႔လက္သည့္ခၽြန္ရွည္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔လည္း လိပ္ကန္ေဘာင္ကိုု 'တစ္ဂ်စ္ဂ်စ္' နဲ႔နားၿငီးတဲ့အထိ ကုုတ္ျခစ္တတ္ၾကေသးတာကလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ဒါနဲ႔ မိမိက 'ဆာေနၾကၿပီလားေဟ့' လိုု႔ ထံုုးစံအတိုုင္းေမးရင္း လိပ္အခြံထဲက ျပဴထြက္လာတဲ့ က်ိခၽြဲခၽြဲေခါင္း ေလးေတြကိုု လက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ပြတ္သပ္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လိပ္အစာဗူးေလးကိုုဖြင့္ၿပီး စာက ေလးခ်ီးနဲ႔တူတဲ့ အစိမ္းေရာင္အစာေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြကိုု လိပ္ကန္အႏွံ႔ႀကဲခ်ေပးလိုုက္ပါတယ္။ 

ဆာၾကၿပီလားေမးေတာ့ အခုုလိုုေခါင္းကေလးေမာ့ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကေလးဟ,လိုု႔ ေတာင္းတတ္ၾကတာ။

ဒီေတာ့မွ ေစာေစာက သူတိုု႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ရိုုက္တဲ့ ေဘာင္ဘက္ခပ္သံေကာ လက္သည္းနဲ႔ကုုတ္ျခစ္ တဲ့အသံေတြပါ ရပ္သြားၾကေတာ့တာ။ 

ေရေပၚမွာေဖာ့ေမ ွ်ာၿပီး အစာေတြလိုုက္ေကာက္စားေနၾကတဲ့ လိပ္ကေလး ၄ ေကာင္ကိုု ပီတိျဖစ္စြာၾကည့္ေန ရင္း 'သံေယာဇဥ္'ဆိုုတာ ေခါင္းထဲလာမိပါတယ္။ 

သူတိုု႔ေလးေတြ လက္သည္းခြံေလာက္အရြယ္ကတည္းက သားက သူ႔မုုန္႔ဖိုုးနဲ႔ ၁ ေကာင္ကိုု ဆင့္ ၅၀ နဲ႔ ၄ ေကာင္ (၂ ေဒၚလာဖိုုး) ေစ်းက၀ယ္လာခဲ့လိုု႔ ေမြးလာခဲ့ရတာဟာျဖင့္ အခုု ၁၄ ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့  လက္တစ္ ၀ါးႀကီးႀကီးအရြယ္ေတာင္ ရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီအရြယ္ကိုုေရာက္လာၿပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္ပိုုၿပီးႀကီးမလာၾကေတာ့ပါဘူး။

အခုုေလာက္အၾကာႀကီးေမြးေကၽြးလာၿပီး ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရတာမိုု႔ သံေယာဇဥ္ရွိတာ အဆန္းမဟုုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ရတာလည္း မဆန္းလွေပဘူး။ 

ခိုုင္မာတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးတစ္မ ွ်င္ျဖစ္လာဖိုု႔ဆိုုတာကလည္း တကယ္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အၿမဲနီးနီး ကပ္ကပ္ရွိေနဖိုု႔ မလိုုသလိုု အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံရန္လည္း  မရွိမေနလိုုတတ္တာေတာ့ မဟုုတ္ ပါဘူး။ 

တူညီတဲ့အျမင္နဲ႔သေဘာထားရယ္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ၀ါသနာေတြရယ္နဲ႔ တစ္ဦးရဲ ႔ေကာင္းက်ိဳးကိုု တစ္ဦးက လိုုလားတာေတြရယ္အေပၚမူတည္ၿပီး လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဟာ မရွည္ၾကာလွတဲ့ အခ်ိန္အတိုုင္းအတာေလး တစ္ခုုအတြင္းမွာပင္ သံေယာဇဥ္ဆိုုတာေလးဟာ မသိလိုုက္မသိဘာသာ ျဖစ္တည္ရွိလာတတ္ပါေသးတယ္။ 

ေယဘုုယ်အားျဖင့္ သံေယာဇဥ္ဆိုုတာကိုု ႀကိဳးႏွင့္ဥပမာႏိႈင္းၿပီး ေျပာၾကေလ့ရွိၾကပါတယ္။ 

ျမန္မာစာအဖြဲ႔ဦးစီးဌာနမွထုုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာအဘိဓာန္ (ဒုုတိယအႀကိမ္)က သံေယာဇဥ္ရဲ ႔အဓိပၸာယ္ဆိုုတာကိုု 'ေႏွာင္ဖြဲ႔ေသာသေဘာ' လိုု႔ ဆိုုထားပါတယ္။ 

တစ္နည္းေျပာရရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊လူနဲ႔တိရစ ၦာန္ျဖစ္ေစ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးကိုု ခင္မင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈ၊ ခ်စ္ခင္ စံုုမက္မႈ၊ ျမတ္ႏိူးတြယ္တာမႈ အစရွိတဲ့မျမင္ရတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တြယ္ဖက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာပါပဲ။ 

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္က သူ၏ “ဗုဒၶ -ေလာကသားတုိ႔၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွႈင္”(ကုိယ္က်င့္ ဗုဒၶဝင္) စာအုပ္မွာ “လူဟူ၍ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ ဘဝႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သံေယာဇဥ္ႀကဳိးမ်ားႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။” လိုု႔ မျမင္ႀကိဳးအား သတိျပဳျမင္နိုုင္ေစရန္အလိုု႔ငွာ ေရးသားခဲ့တာကိုု မွတ္သားခဲ့ ရဖူးပါတယ္။

ဟုုတ္ပါတယ္။

သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ မျမင္ႀကိဳးမ်ားက မိမိတိုု႔အားလံုုးကိုု တြယ္ဖက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတတ္ၾက တာပါပဲ။  

မုုဒံုုခရီးႏွင့္ စိတ္အေမာ စိတ္အေျဖ

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္

မိမိတိုု႔ ဇနီးေမာင္ႏံွသည္ ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔ညေနမွာ စင္ကာပူမွ ရန္ကုုန္ကိုုေရာက္ရွိ္ၿပီး ဘုုန္းႀကီးလမ္းက လိုုင္လိုုင္းဟိုုတယ္ (Lai Lai Hotel) မွာ တစ္ညအိပ္ကာ ေနာက္တစ္ေန႔ ေမ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ မုုဒံုုသြားဖိုု႔ ေအာင္မဂၤလာကားႀကီးဂိတ္ကိုု မနက္ေစာေစာထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

မိမိတိုု႔အား လိုုက္ပိုု႔ေပးတဲ့ တူေမာင္ကိုုၾကည္ေဇာ္၏ကားဒရိုုင္ဘာျပန္ထြက္သြားေတာ့ ဇနီးနဲ႔သူ႔ညီမက နံနက္ ၇ နာရီမွာ မုုဒံုုထြက္မယ့္ကားကို သြားရွာၾကတာျဖစ္လိုု႔ မိမိက ပစၥည္း ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သြားရွာ တယ္ဆိုုတာကလဲ သူတိုု႔ကားလိုုင္းေရွ ႔မွာမိုု႔ အေ၀းႀကီးမဟုုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီနားမွာေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ထားတဲ့ ရန္ကုုန္-မုုဒံုုကား ၃ စီးေလးရွိတာကိုုပဲ ဘယ္ကားစီးရမွန္းမသိလိုု႔ ဟိုုကားေမးလိုုက္ ဒီကားေမးလိုုက္နဲ႔ စိတ္ေမာစရာႀကီးပါ။ 

ဘယ္ကားစီးရမွန္းမသိျဖစ္ေနၾကေသာ ညီအမႏွစ္ဦး။

ဘယ္ကားကိုုေမးေမး “တက္ၾက တက္ၾက စီးလိုု႔ရတယ္” ပဲ ကားဆရာေတြက ေျပာေနၾကေတာ့ နားမလည္ နိုုင္ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဇနီး၏ညီမကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ “အမ ဘယ္ကား စီးစီးရတယ္” လိုု႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္မွာက သြားမည့္ရက္ ကားထြက္ခ်ိန္နဲ႔ ခံုုနံပတ္ေတြပဲေရးထားၿပီး ကားနံပတ္မပါေတာ့ စင္ကာပူက လာတဲ့ဇနီးက ကားမွားစီးမွာစိုုးရိမ္တာနဲ႔ ကားလိုုင္းကေကာင္တာကိုုသြားေမးေတာ့မွ“အဲဂလိုုႀကီးပါလား” လိုု႔ သိရပါေတာ့သတဲ့ဗ်ာ။

ေနာက္မွသိရတာက ဒီမနက္မွာ အခ်ိန္နဲနဲစီျခားၿပီး ကား ၃ စီးစလံုုး မုုဒံုုကိုုသြားမယ္ေပါ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ အမိတိုု႔ ႀကိဳက္တဲ့ကားကိုုသာ ၾကည့္ၿပီးစီးၾကေပေတာ့ဆိုုတဲ့သေဘာ။

စာေရးသူကေတာ့ ပစၥည္းေတြေစာင့္ေနရင္းက သူတိုု႔ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဟိုုကားေမးလိုုက္ ဒီကားေမးလိုုက္နဲ႔ မေရမရာျဖစ္ေနတဲ့သူတိုု႔ရဲ ႔မ်က္ႏွာေတြကိုု အေ၀းကေနျမင္ေနရေတာ့ ဘာမ်ားအဆင္မေျပတာပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးၿပီး ဘုုမသိဘမသိနဲ႔ စိတ္ပူေနမိရတယ္။

ဒါနဲ႔ကားလိုုင္းကေျပာတဲ့ကားေပၚကိုုတက္ၿပီးမွပဲ ‘ဟင္း’ ခ်ၿပီး ထိုုင္ခံုုမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ႀကီးကိုု ထိုုင္ခ်ပစ္နိုုင္ ေတာ့တာေလ။

ဒီလိုုနဲ႔ ကားက သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကားဂိတ္ကထြက္ပါတယ္။

ရန္ကုုန္ရဲ ႔ၿမိဳ ႔ျပပံုုရိပ္ေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းေ၀၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာရွိတဲ့ စိမ္းစိုုစို လယ္ကြင္းေတြနဲ႔သစ္ပင္ေတြရယ္ ဟိုုအေ၀းမွာ တစ္ခါတစ္ခါလွမ္းၿပီးေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ညိဳ ႔မိႈင္းမိႈင္းေတာ ေတာင္ေတြရယ္ကိုု စိတ္ေအးၾကည္ႏူးစြာေငးေမာၾကည့္ရႈရင္း ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရတယ္။

ဘဲေလးစားေသာက္ဆိုုင္၊ က်ိဳက္ထိုု။

ေန႔ ၁၂ နာရီခြဲမွာေတာ့ က်ိဳက္ထိုု လက္ျပေက်းရြာက ဘဲေလးစားေသာက္ဆိုုင္မွာ ကားက ခရီးသည္ေတြေန႔ လည္စာစားၾကဖိုု႔ ၁ နာရီရပ္နားေပးလိုု႔ ေန႔လည္စာစားၿပီး ကားျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ ဗီတာမင္-E လိုုခ်င္လိုု႔ မဟုုတ္ေပမယ့္ ခရီးသြားရတာ နဲနဲပ်င္းတင္းတင္းရွိလာတာနဲ႔ မိမိတိုု႔ ေနၾကာေစ့ေလွာ္ စားၾကပါတယ္။

လက္ႏွင့္ပါးစပ္ မျပတ္စားတဲ့ ...။

ေနၾကာေစ့အခြံေတြကိုု ကားလိုုင္းကေပးတဲ့ေရသန္႔ဗူးထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္အမဲေလးထဲ ပစ္ၾကတာ တစ္အိတ္အျပည့္မိုု႔ ေဘးတန္းမွာထိုုင္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးက မႀကီးမငယ္နဲ႔ေနၾကာေစ့ကိုု ပါးစပ္နဲ႔လက္ မျပတ္စတမ္းစားေနၾကတဲ့ မိမိတိုု႔လင္မယားကိုု ဟန္ကေလးပန္ကေလးေတာင္ မေဆာင္နိုုင္ပဲ ထူးဆန္းသလိုု ၾကည့္ေနေလရွာရဲ ႔။

သကၠတအကၡရာ၊ သကၠတေမြးစားစကားလံုုး

၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္

ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမ်ားမွာ ပါဠိတိုု႔ သကၠတဘာသာတိုု႔မွ ေမြးစားထားၾကတဲ့ စကားလံုုးေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးနား၀ရွိသလိုုလိုုရွိခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေမာင္ခင္မင္ (ဓနျျဖဴ)က ယခုုလိုု စကားလံုုးေရးထံုုးနဲ႔အသံေျပာင္း လဲလာပံုုမ်ား ရွင္းျပထားတာဖတ္ရေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာလည္းေကာင္းၿပီး ျမန္မာစာခ်စ္ျမတ္ႏိူးသူတစ္ဦး အေနနဲ႔ မွတ္သားစရာလည္း အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။

သကၠတဘာသာနဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ ရန္ကုုန္ႏွင့္မႏၲေလးရွိ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ႀကီး ၂ ခုု၏ အဓိပတိဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ္မူၿပီး နိုုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက ဥကၠဌလည္းျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲ ကုုမာရဘိ၀ံ သက ေရွးေခတ္ကစၿပီး ဒီကေန႔အထိသံုုးစြဲေနၾကတဲ့ အိႏၵိယဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု မ်ိဳးႏြယ္တူရာအတိုုင္း အုုပ္စုုခြဲျခား သတ္မွတ္ပါက သကၠတဘာသာမ်ိဳးႏွင့္ ျပာကတဘာသာမ်ိဳးဟူ၍ ၂ မ်ိဳးသာ ေတြ႔နိုုင္မည္ ဟုု မိန္႔ဆိုုခဲ့ဖူးတာကိုု မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါတယ္။

 

ဒါ့ေၾကာင့္

ဆရာ့ေဆာင္းပါးကိုု ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေတြးေတာစဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။