၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္
မိမိတိုု႔ ဇနီးေမာင္ႏံွသည္
ေမလ ၁၅ ရက္ေန႔ညေနမွာ စင္ကာပူမွ ရန္ကုုန္ကိုုေရာက္ရွိ္ၿပီး ဘုုန္းႀကီးလမ္းက လိုုင္လိုုင္းဟိုုတယ္
(Lai Lai Hotel) မွာ တစ္ညအိပ္ကာ ေနာက္တစ္ေန႔ ေမ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ မုုဒံုုသြားဖိုု႔ ေအာင္မဂၤလာကားႀကီးဂိတ္ကိုု
မနက္ေစာေစာထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မိမိတိုု႔အား
လိုုက္ပိုု႔ေပးတဲ့ တူေမာင္ကိုုၾကည္ေဇာ္၏ကားဒရိုုင္ဘာျပန္ထြက္သြားေတာ့ ဇနီးနဲ႔သူ႔ညီမက
နံနက္ ၇ နာရီမွာ မုုဒံုုထြက္မယ့္ကားကို သြားရွာၾကတာျဖစ္လိုု႔ မိမိက ပစၥည္း ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။
သြားရွာ တယ္ဆိုုတာကလဲ သူတိုု႔ကားလိုုင္းေရွ ႔မွာမိုု႔ အေ၀းႀကီးမဟုုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒီနားမွာေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ထားတဲ့ ရန္ကုုန္-မုုဒံုုကား ၃ စီးေလးရွိတာကိုုပဲ ဘယ္ကားစီးရမွန္းမသိလိုု႔ ဟိုုကားေမးလိုုက္
ဒီကားေမးလိုုက္နဲ႔ စိတ္ေမာစရာႀကီးပါ။
 |
| ဘယ္ကားစီးရမွန္းမသိျဖစ္ေနၾကေသာ ညီအမႏွစ္ဦး။ |
ဘယ္ကားကိုုေမးေမး “တက္ၾက တက္ၾက စီးလိုု႔ရတယ္”
ပဲ ကားဆရာေတြက ေျပာေနၾကေတာ့ နားမလည္ နိုုင္ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဇနီး၏ညီမကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ “အမ ဘယ္ကား စီးစီးရတယ္” လိုု႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ လက္မွတ္မွာက
သြားမည့္ရက္ ကားထြက္ခ်ိန္နဲ႔ ခံုုနံပတ္ေတြပဲေရးထားၿပီး ကားနံပတ္မပါေတာ့ စင္ကာပူက လာတဲ့ဇနီးက
ကားမွားစီးမွာစိုုးရိမ္တာနဲ႔ ကားလိုုင္းကေကာင္တာကိုုသြားေမးေတာ့မွ“အဲဂလိုုႀကီးပါလား”
လိုု႔ သိရပါေတာ့သတဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္မွသိရတာက
ဒီမနက္မွာ အခ်ိန္နဲနဲစီျခားၿပီး ကား ၃ စီးစလံုုး မုုဒံုုကိုုသြားမယ္ေပါ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္
အမိတိုု႔ ႀကိဳက္တဲ့ကားကိုုသာ ၾကည့္ၿပီးစီးၾကေပေတာ့ဆိုုတဲ့သေဘာ။
စာေရးသူကေတာ့
ပစၥည္းေတြေစာင့္ေနရင္းက သူတိုု႔ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဟိုုကားေမးလိုုက္ ဒီကားေမးလိုုက္နဲ႔ မေရမရာျဖစ္ေနတဲ့သူတိုု႔ရဲ
႔မ်က္ႏွာေတြကိုု အေ၀းကေနျမင္ေနရေတာ့ ဘာမ်ားအဆင္မေျပတာပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးၿပီး ဘုုမသိဘမသိနဲ႔
စိတ္ပူေနမိရတယ္။
ဒါနဲ႔ကားလိုုင္းကေျပာတဲ့ကားေပၚကိုုတက္ၿပီးမွပဲ
‘ဟင္း’ ခ်ၿပီး ထိုုင္ခံုုမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ႀကီးကိုု ထိုုင္ခ်ပစ္နိုုင္ ေတာ့တာေလ။
ဒီလိုုနဲ႔ ကားက
သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကားဂိတ္ကထြက္ပါတယ္။
ရန္ကုုန္ရဲ ႔ၿမိဳ
႔ျပပံုုရိပ္ေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းေ၀၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာရွိတဲ့ စိမ္းစိုုစို လယ္ကြင္းေတြနဲ႔သစ္ပင္ေတြရယ္
ဟိုုအေ၀းမွာ တစ္ခါတစ္ခါလွမ္းၿပီးေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ညိဳ ႔မိႈင္းမိႈင္းေတာ ေတာင္ေတြရယ္ကိုု စိတ္ေအးၾကည္ႏူးစြာေငးေမာၾကည့္ရႈရင္း
ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရတယ္။
 |
| ဘဲေလးစားေသာက္ဆိုုင္၊ က်ိဳက္ထိုု။ |
ေန႔ ၁၂ နာရီခြဲမွာေတာ့
က်ိဳက္ထိုု လက္ျပေက်းရြာက ဘဲေလးစားေသာက္ဆိုုင္မွာ ကားက ခရီးသည္ေတြေန႔ လည္စာစားၾကဖိုု႔
၁ နာရီရပ္နားေပးလိုု႔ ေန႔လည္စာစားၿပီး ကားျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ ဗီတာမင္-E လိုုခ်င္လိုု႔ မဟုုတ္ေပမယ့္
ခရီးသြားရတာ နဲနဲပ်င္းတင္းတင္းရွိလာတာနဲ႔ မိမိတိုု႔ ေနၾကာေစ့ေလွာ္ စားၾကပါတယ္။
 |
| လက္ႏွင့္ပါးစပ္ မျပတ္စားတဲ့ ...။ |
ေနၾကာေစ့အခြံေတြကိုု
ကားလိုုင္းကေပးတဲ့ေရသန္႔ဗူးထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္အမဲေလးထဲ ပစ္ၾကတာ တစ္အိတ္အျပည့္မိုု႔
ေဘးတန္းမွာထိုုင္ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးက မႀကီးမငယ္နဲ႔ေနၾကာေစ့ကိုု ပါးစပ္နဲ႔လက္ မျပတ္စတမ္းစားေနၾကတဲ့ မိမိတိုု႔လင္မယားကိုု
ဟန္ကေလးပန္ကေလးေတာင္ မေဆာင္နိုုင္ပဲ ထူးဆန္းသလိုု ၾကည့္ေနေလရွာရဲ ႔။
No comments:
Post a Comment