"ဘေလာ့လုပ္ၿပီး စာေတြ ေရးစမ္းပါဗ်ာလို႔" တိုက္တြန္းသူေတြက တိုက္တြန္း ခဲ့ၾကတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တိုက္တြန္းၾကတဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြမ်ားထဲက တစ္ဦးကေတာ့ အေမရိကန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ေဒါက္တာေသာင္းတင္ (စာေရးဆရာ လူမ်ိဳးေနာ္)ပါ။ ဇနီးျဖစ္သူက အနီးကပ္ အားေပးတိုက္တြန္းခဲ့ သလို သမီးျဖစ္သူကေတာ့ ယခုဘေလာ့ကို အစမွအဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ တယ္။ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ အခုမွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကမာၻမွာ အရည္ အေသြး အေကာင္းဆံုးကၽြန္းထြက္ရွိတဲ့ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ ကၽြန္းပင္ေတြ ၀န္း ရံထားေလ့ရွိခဲ့တဲ့ ေမြးဇာတိ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႔ကို အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳ႔လ်က္ ဒီဘေလာ့၏အမည္ကို 'ကၽြန္းသာယာ'လို႔ ေပးလိုက္ပါသည္။

Saturday, July 11, 2015

မျမင္ႀကိဳး


၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ပထမ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ ရက္





လိပ္စာစားေနၾကစဥ္။



တစ္ေန႔ အလုုပ္ကျပန္လာေတာ့ အေပၚအက်ႌခၽြတ္ရင္း "လိပ္ေတြကိုု ေကၽြးၿပီးၿပီလား အေမႀကီး" လိုု႔ ေမးေတာ့ မေကၽြးရေသးဘူးေျပာတာနဲ႔ လိပ္အစာဗူးေလးယူကာ လိပ္ကန္ရွိတဲ့ အိမ္ေရွ ႔၀ရန္တာကိုု ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ 

၀ရန္တာနဲ႔ဧည့္ခန္းကိုုျခားထားေသာ မွန္တခါးအနားကိုုေရာက္တာနဲ႔ လိပ္ကေလးေတြရဲ ႔ ေရေဘာင္ဘက္ ခတ္သံတဗ်မ္းဗ်မ္းကိုု ၾကားရပါေတာ့တယ္။ လူကိုုေတြ႔ရတာနဲ႔ အခ်ိန္တန္လိုု႔ အစာေတာင္းၾကတာပါ။ ဆာ ၾကၿပီေပါ့။ 

ေရကိုုရိုုက္တဲ့အသံအျပင္ သူတိုု႔ရဲ ႔လက္သည့္ခၽြန္ရွည္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔လည္း လိပ္ကန္ေဘာင္ကိုု 'တစ္ဂ်စ္ဂ်စ္' နဲ႔နားၿငီးတဲ့အထိ ကုုတ္ျခစ္တတ္ၾကေသးတာကလဲ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ဒါနဲ႔ မိမိက 'ဆာေနၾကၿပီလားေဟ့' လိုု႔ ထံုုးစံအတိုုင္းေမးရင္း လိပ္အခြံထဲက ျပဴထြက္လာတဲ့ က်ိခၽြဲခၽြဲေခါင္း ေလးေတြကိုု လက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ပြတ္သပ္ေပးလိုုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လိပ္အစာဗူးေလးကိုုဖြင့္ၿပီး စာက ေလးခ်ီးနဲ႔တူတဲ့ အစိမ္းေရာင္အစာေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြကိုု လိပ္ကန္အႏွံ႔ႀကဲခ်ေပးလိုုက္ပါတယ္။ 



ဆာၾကၿပီလားေမးေတာ့ အခုုလိုုေခါင္းကေလးေမာ့ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကေလးဟ,လိုု႔ ေတာင္းတတ္ၾကတာ။



ဒီေတာ့မွ ေစာေစာက သူတိုု႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ရိုုက္တဲ့ ေဘာင္ဘက္ခပ္သံေကာ လက္သည္းနဲ႔ကုုတ္ျခစ္ တဲ့အသံေတြပါ ရပ္သြားၾကေတာ့တာ။ 

ေရေပၚမွာေဖာ့ေမ ွ်ာၿပီး အစာေတြလိုုက္ေကာက္စားေနၾကတဲ့ လိပ္ကေလး ၄ ေကာင္ကိုု ပီတိျဖစ္စြာၾကည့္ေန ရင္း 'သံေယာဇဥ္'ဆိုုတာ ေခါင္းထဲလာမိပါတယ္။ 

သူတိုု႔ေလးေတြ လက္သည္းခြံေလာက္အရြယ္ကတည္းက သားက သူ႔မုုန္႔ဖိုုးနဲ႔ ၁ ေကာင္ကိုု ဆင့္ ၅၀ နဲ႔ ၄ ေကာင္ (၂ ေဒၚလာဖိုုး) ေစ်းက၀ယ္လာခဲ့လိုု႔ ေမြးလာခဲ့ရတာဟာျဖင့္ အခုု ၁၄ ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့  လက္တစ္ ၀ါးႀကီးႀကီးအရြယ္ေတာင္ ရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီအရြယ္ကိုုေရာက္လာၿပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္ပိုုၿပီးႀကီးမလာၾကေတာ့ပါဘူး။

အခုုေလာက္အၾကာႀကီးေမြးေကၽြးလာၿပီး ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရတာမိုု႔ သံေယာဇဥ္ရွိတာ အဆန္းမဟုုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ရတာလည္း မဆန္းလွေပဘူး။ 

ခိုုင္မာတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးတစ္မ ွ်င္ျဖစ္လာဖိုု႔ဆိုုတာကလည္း တကယ္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အၿမဲနီးနီး ကပ္ကပ္ရွိေနဖိုု႔ မလိုုသလိုု အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံရန္လည္း  မရွိမေနလိုုတတ္တာေတာ့ မဟုုတ္ ပါဘူး။ 

တူညီတဲ့အျမင္နဲ႔သေဘာထားရယ္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ၀ါသနာေတြရယ္နဲ႔ တစ္ဦးရဲ ႔ေကာင္းက်ိဳးကိုု တစ္ဦးက လိုုလားတာေတြရယ္အေပၚမူတည္ၿပီး လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဟာ မရွည္ၾကာလွတဲ့ အခ်ိန္အတိုုင္းအတာေလး တစ္ခုုအတြင္းမွာပင္ သံေယာဇဥ္ဆိုုတာေလးဟာ မသိလိုုက္မသိဘာသာ ျဖစ္တည္ရွိလာတတ္ပါေသးတယ္။ 

ေယဘုုယ်အားျဖင့္ သံေယာဇဥ္ဆိုုတာကိုု ႀကိဳးႏွင့္ဥပမာႏိႈင္းၿပီး ေျပာၾကေလ့ရွိၾကပါတယ္။ 

ျမန္မာစာအဖြဲ႔ဦးစီးဌာနမွထုုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာအဘိဓာန္ (ဒုုတိယအႀကိမ္)က သံေယာဇဥ္ရဲ ႔အဓိပၸာယ္ဆိုုတာကိုု 'ေႏွာင္ဖြဲ႔ေသာသေဘာ' လိုု႔ ဆိုုထားပါတယ္။ 

တစ္နည္းေျပာရရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းျဖစ္ေစ၊လူနဲ႔တိရစ ၦာန္ျဖစ္ေစ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးကိုု ခင္မင္မႈ၊ ရင္းႏွီးမႈ၊ ခ်စ္ခင္ စံုုမက္မႈ၊ ျမတ္ႏိူးတြယ္တာမႈ အစရွိတဲ့မျမင္ရတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တြယ္ဖက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာပါပဲ။ 


ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္က သူ၏ “ဗုဒၶ -ေလာကသားတုိ႔၏ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွႈင္”(ကုိယ္က်င့္ ဗုဒၶဝင္) စာအုပ္မွာ “လူဟူ၍ ျဖစ္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ ဘဝႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သံေယာဇဥ္ႀကဳိးမ်ားႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။” လိုု႔ မျမင္ႀကိဳးအား သတိျပဳျမင္နိုုင္ေစရန္အလိုု႔ငွာ ေရးသားခဲ့တာကိုု မွတ္သားခဲ့ ရဖူးပါတယ္။

ဟုုတ္ပါတယ္။

သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ မျမင္ႀကိဳးမ်ားက မိမိတိုု႔အားလံုုးကိုု တြယ္ဖက္ခ်ည္ေႏွာင္ထားတတ္ၾက တာပါပဲ။  












No comments:

Post a Comment