အိမ္ေဖာ္လား အိမ္ေျပးလား

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္     

လြန္ခဲ႔ေသာ ၂၈ ႏွစ္ေလာက္က “ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ ‘မိတ္’ လုပ္ၾကေတာ့မလား” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အသိပညာေပးေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ႔ဖူးသည္။ စင္ကာပူသို႔ မိမိ ေရာက္ရွိလာခဲ႔ၿပီး ေနာက္ မိမိ ၾကားသိ ျမင္ေတြ႔ ဖတ္ရႈရသ၍တို႔ကို အေျခခံၿပီး ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။  

ယခုဘေလာ့တြင္တင္ထားခဲ့သည့္ ယင္းေဆာင္းပါးကို စာဖတ္သူမ်ား မၾကာမၾကာ လာၿပီးဖတ္လ်က္ရွိၾက သည္ကို သတိျပဳမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယခုတေလာ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာမိတ္အခ်ိဳ ႔ လစာမ်ားမရၾကပဲ အိမ္မ်ားမွ ထြက္ေျပးေနၾကေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားတြင္ပါရွိေနခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနေလသည္။

အမွန္မူ မိတ္ (maid) ေခၚ အိမ္ေဖာ္ (domestic helper) လုပ္ျခင္းသည္ သမၼာအာဇီ၀ (ေကာင္းေသာအ သက္ေမြးမႈ)ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤစာေရးသူသည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား မိတ္မလုပ္သင့္ဟုလည္းေကာင္း မိတ္မလုပ္ၾကရန္လည္းေကာင္း တိုက္တြန္းျခင္း မျပဳခဲ့ဖူးေပ။ သို႔တေစ မိတ္အလုပ္ကို ထမင္းခ်က္ အ၀တ္ ေလ်ာ္ အိမ္သိမ္းဆည္းရံုေလာက္ဟု ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ သေဘာမထားေစလိုပါ။ မပင္မပန္းျဖင့္ အရိပ္ထဲမွာေန ၿပီး ေငြရွာရလြယ္ကူေသာအလုပ္ဟု မထင္ျမင္ေစလိုပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတစ္ပါးအိမ္မွာ ညအိပ္သြားေနၿပီး အလုပ္လုပ္ေပးရသည့္ အိမ္ေဖာ္အလုပ္သည္ လြယ္ကူသက္သာေသာအလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါေခ်။ သူမ်ား ေပး ေသာေနရာမွာေန၊ သူမ်ား ေကၽြးတာစားၿပီး သူမ်ား ခိုင္းတာေတြ လုပ္ေပးရသည္ဆိုသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရွိနားလည္ထားရန္ လိုေပသည္။ ‘သူမ်ား’ ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ‘ေနရာ’ ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ‘ေကၽြးတာ’ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ‘ခိုင္းတာ’ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း တစ္ခုစီ ေလးေလးနက္နက္ ေတြး ဖို႔ လိုေပသည္။

အကယ္၍ မိတ္လုပ္မည့္သူသည္ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးျဖစ္က ယင္းစိတ္ဓာတ္အား ေလ့ က်င့္ထိန္းေၾကာင္းရပါမည္။ ထစ္ကနဲဆို စိတ္ဆိုး၊ ထစ္ကနဲဆို ျပန္ေျပာဆိုက အလုပ္ရွင္ႏွင့္တက်က္က်က္ ရွိၿပီး “မတဲ႔ အတူေန” ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ မည္သူမွ စိတ္ခ်မ္းသာရမည္ မဟုတ္ေပ။ အျခားတစ္ဖက္ကလည္း ေျပာ သမွ် လုပ္သမွ်ေတြကို အင္းမလုပ္ အဲ႔မလုပ္ပဲ ငံု႔ခ်ည္းခံေနျပန္ပါကလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး နိုင္ထက္စီးနင္း ခံရ ဖြယ္ရွိေလသည္။ လက္ခုပ္ဆိုသည္မွ ႏွစ္ဖက္တီးမွသာ ျမည္တတ္ပါေလ၏။

သူ႔ဖက္ကိုယ့္ဖက္ မွ်မွ်တတေတြးတတ္လုပ္တတ္ရပါမည္။ အေျခအေနႏွင့္အေၾကာင္းကိစၥကိုလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ စိတ္ႏွင့္ေနသည့္အခါရွိသလို သူ႔စိတ္ျဖင့္ေနသည့္အခါလည္း ရွိရေလသည္။

မိတ္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားသည္ သူမ်ားဆိုေသာ တစိမ္းတရံစာမ်ားႏွင့္အတူတကြ ေနဖူးပါသလား၊ သူမ်ားအိမ္မွာ သူမ်ားေကၽြးတာေတြကို ရက္မ်ားစြာ စားဖူးၾကပါသလား၊ သူမ်ားက ေအာက္ေျခသိမ္းခိုင္းတာေတြကိုေကာ လုပ္ေပးခဲ႔ ဖူးပါသလား အစရွိသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို မိမိကိုယ္ကိုေမးလ်က္ ေျဖၾကည့္ၾကသင့္ေလသည္။ သည့္ အျပင္ ကံဆိုးသျဖင့္ မေကာင္းေသာအိမ္ရွင္မ်ိဳးႏွင့္ႀကံဳေတြ႔ရပါက ျငဴစူတာ၊ မ်က္ေစာင္းထိုးတာ၊ ေျခေဆာင့္ တာ၊ ခါးေထာက္ၿပီး လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးတာ၊ ခြဲျခားဆက္ဆံတာ၊ ရုပ္ပိုင္းစိတ္ပိုင္းႏွစ္မ်ိဳးလံုးအနိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်ခံရတာ၊ လူလည္လုပ္ လူပါး၀တာ အစရွိသည္တို႔ကို ႀကံဳေတြ႔ရပါေသာ္ မည္သို႔မွတ္ယူနိုင္ပါမည္နည္း ဆိုသည္ကို မိမိကိုယ္ကို မညွာမတာဆန္းစစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။   

ေနာက္တစ္ခုအေရးႀကီးသည္မွာ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈျဖစ္သည္။ စင္ကာပူမွာေတာ့ အဂၤလိပ္စကားျဖစ္ သည္။ သူေျပာတာ ကိုယ္နားမလည္၊ ကိုယ္ေျပာတာ သူနားမလည္ၾကေသာအခါ အလုပ္ခိုင္းရာ အလုပ္လုပ္ ေပးရာတြင္ မ်ားစြာအခက္အခဲရွိတတ္ၿပီး အဆင္မေျပမႈမ်ား ခဏခဏႀကံဳေတြ႔နိုင္ေလသည္။ တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါမွ သံုးခါ ေလးခါ ေျပာျပ ရွင္းျပ လုပ္ျပ၍ ျဖစ္မလာေသာအခါ စိတ္အခန္႔မသင့္မႈျဖစ္လာတတ္သည္မွာ ဓမၼတာပင္။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ ျမန္မာႏွင့္စင္ကာပူသည္ အာရွနိုင္ငံမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတူညီေသာ လုပ္နည္းလုပ္ ဟန္မ်ားႏွင့္အေလ့အထမ်ား ရွိေနၾကပါသည္။ ျမန္မာမ်ားနားလည္ထားေလ့ရွိေသာ ေျပာေလ့ေျပာထရွိေသာ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာကိစၥအခ်ိဳ ႔ကို စင္ကာပူနိုင္ငံသားမ်ား နားမလည္ျခင္းႏွင့္ သေဘာမေပါက္ျခင္းတို႔ ရွိ တတ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့စရိုက္မ်ားမတူျခင္းသည္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္ေစ နိုင္သည္ျဖစ္၏။

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။

စင္ကာပူမွာ ေ၀တဲ႔ႏွင္း..ေလ

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  နယုန္လဆန္း ၁၄ ရက္     

နံနက္ ၉ နာရီ ၃ မိနစ္က "ဘူးကစ္ဂ်န္းရွင္း" နားက မီးပိြဳင္႔တစ္ခုမွာ ။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ 21 June 2013)

နံနက္ ၈ နာရီ ၅၀ မိနစ္က "လာဗင္ဒါဘူတာ" အနားတြင္။ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္အၾကားမွာ ေနလံုးနီနီႀကီးကို ေတြ႔ေနရ ။
(ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ 21 June 2013)

အင္ဒိုနီးရွားနိုင္ငံဖက္က ေတာင္ယာေတြမီးရႈိ ႔လို႔ စင္ကာပူနိုင္ငံဖက္ကို လြင့္လာတဲ႔မီးခိုးျပာ (haze) ပမာဏ ဟာျဖင့္ ဒီအပတ္ထဲမွာ တစ္ေန႔တျခား ေၾကာက္ခမန္းလိလိႀကီး ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ မေန႔နံနက္ကမ်ားဆိုလို႔ရွိရင္ PSI 400 အထိေတာင္ အဆိုး၀ါးဆံုးျမင့္တက္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီမီးခိုးျပာမ်ား မ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် လူတို႔ရဲ ႔က်န္းမာေရး(အထူးသျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ား၊သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားနဲ႔ပန္းနာေရာဂါကဲ႔သို႔ေသာ အဆုတ္ မေကာင္းၾကသူမ်ား႔)ကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ထိခိုက္ေစနိုင္တာျဖစ္တယ္။

ဒါ႔အျပင္ မ်က္စိအျမင္မွာလည္း အခါတိုင္းလို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မျမင္ေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ စာေရးသူတို႔ငယ္ ငယ္က ေဆာင္းတြင္းကာလမွာ ႏွင္းျမဴေတြဖုန္းေနလို႔ ဓာတ္မီးတိုင္တစ္တိုင္ျခားေလာက္အကြာကို ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္နိုင္သလိုပဲ။ မိႈင္းမႈန္ၿပီးေနတာ။ အဲဒါက ေဆာင္းတြင္းျဖစ္လို႔မို႔ ေအးစိမ့္ေနတာေပါ႔ေနာ္။ အ ခုဟာက ေအးစိမ္႔ဖို႔ေနေနသာသာ ပူလိုက္တာမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ပူတာမွ အိုက္စပ္စပ္ႀကီး။ ရိုးရိုးေနပူတာ ထက္ အမ်ားႀကီးပိုဆိုးတယ္။ ရွိန္းရွိန္းဖိန္းဖိန္းႀကီးကို ပူေနတာ။

နံနက္ ၁၀ နာရီ ၁၇ မိနစ္က ဂ်ဴေရာင္းအိစ္ စာၾကည့္တိုက္ေရွ ႔မွာ ။ (ဓာတ္ပံု - ဖိုးတာ 21 June 2013)

ပူတာနဲ႔ အိုက္စပ္တာေတြကို ေဘးခ်ိပ္ထားၿပီး မႈိင္းမႈန္သီေ၀တာေလးျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေစာေစာကေျပာ သလို ျမန္မာ့ေဆာင္းရာသီကို ျပန္ၿပီးသတိရေစတာ အမွန္ပါ။ မ်က္စိအျမင္မွာက ႏွင္းေတြေ၀ေနတာနဲ႔တူ တာမို႔ အဆိုေတာ္ကိုခင္ေမာင္ႀကီးရဲ ႔ “တကၠသိုလ္မွာ ေ၀တဲ႔ႏွင္း” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မဆီမဆိုင္ သြားၿပီးအ မွတ္ရမိေသးေတာ့။ ဒီသီခ်င္းေလးသည္ စာေရးသူတို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို စၿပီးေရာက္စႏွစ္ေတြျဖစ္တဲ့ ၁၉၆၅-၆၆ ခုႏွစ္ေလာက္က လူႀကီးလူငယ္ေတြအၾကားမွာ အေတာ္ႀကီးကို ေရပန္းစားေနတဲ့ ေရဒီယိုသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကံ့ေကာ္ရနံ႔ ဆြတ္ပ်ံ ႔ရာ ‘တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာ’ရယ္လို႔ ဂုဏ္ရွိန္ျမင့္ၿပီး အစဥ္အလာ အားျဖင့္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ပညာရင္နို႔ေသာက္စို႔ေနဆဲ ဒီသီခ်င္းကိုၾကားရေတာ့ ရင္ထဲမွာ တ သိမ့္သိမ့္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။  အဲဒီအခါတုန္းက ေရဒီယိုမွာၾကားခဲ့ရတဲ႔ အဆိုေတာ္ကိုခင္ေမာင္ႀကီးရဲ ႔ ျမန္မာသံ စစ္စစ္နဲ႔ အေဆြးဓာတ္ခံစြက္ၿပီးဆိုထားတဲ႔ စာသားေလးေတြကို စိတ္ထဲမွာ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ေလး ၿငီး ၾကည့္မိေသးတယ္။

    “သံသယေတာလယ္၊ ေမာတယ္ အခ်စ္ရယ္

ပန္းခ်ီကဗ်ာထက္လွတဲ့၊ သီလာတကၠရဲ႕ ကၽြန္းညိဳျမ၀ယ္

မိုးေျမနိမ့္ေအာင္၊ မာယာေဆာင္သို႔

ျမဴႏွင္းတို႔ေဝတဲ့ကာလ၊ ခ်မ္းျမျမ ေဟမာန္ဝယ္

လွပံုေလးလည္း တမ်ိဳးရယ္၊ တစိမ့္စိမ့္ေလးလည္း ေအးတယ္

တသိမ့္သိမ့္ေတြးစရာေလးေတြ ရိွေနသည္မို႔

တကၠသိုလ္မွာေဝတဲ့ႏွင္းရယ္

                    ႏွင္းကေလးေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား—- ႏွင္းကေလးေတြမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြယ္..”      

စင္ကာပူတစ္နိုင္ငံလုံးကို အရုပ္ဆိုးအၾကည့္တန္စြာ ရက္ရက္စက္စက္ ဖုံးအုပ္လႊမ္းၿခံဳထားတဲ႔ ‘ေဟ့ဇ္’ဆိုတဲ႔ မီးခိုးျပာမႈန္႔ေတြကို အထက္က သီခ်င္းစာသားထဲကလို “ႏွင္းကေလးေတြမွ ဟုတ္ရဲ ႔လား”လို႔ မသိသားဆိုး ၀ါးစြာ မေမးခ်င္ေပမယ့္ ျမဴႏွင္းတို႔ေ၀တဲ႔ ခ်မ္းျမျမ ေဟမာန္ကာလေလးလို႔ေတာ့ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုလွည့္စားၿပီး ခံစားၾကည့္မိလိုက္ေသးေတာ့ ……

ဇရာကို ျမည္းစမ္းျခင္း

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  နယုန္လဆန္း ၈ ရက္  

   

ဓာတ္ပံု - အင္တာနက္။

မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဆိုသည့္ ျမန္မာ့ဆိုရိုးစကားတစ္ရပ္ရွိသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ….

အသုဘရွိေသာ မသာအိမ္သို႔ တစ္ေခါက္တစ္ေလ ေရာက္သြားျခင္းသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ရန္ ဆြမ္းကပ္လွဴရန္ တရားနာၾကားရန္ တစ္ေခါက္ေရာက္သြားျခင္းထက္ တရားသေဘာသိရွိဆင္ျခင္ မႈတြင္ ပိုမိုၿပီး ခရီးေရာက္သည္ သို႔မဟုတ္ ၁၀ ေခါက္ေရာက္ျခင္းႏွင္႔ ညီမွ်သည္ဟု ေျပာလိုျခင္းျဖစ္ပါေလ၏။ 

ေသသူ၏ အသုဘခႏၶာကိုယ္ရုပ္ႀကီးအား ၾကည့္ရႈလ်က္ မိမိသည္လည္း တစ္ေန႔ သူ႔လိုပင္ ေသရမည္၊ မိမိ၏ သည္ခႏၶာ သည္ရုပ္ႀကီးသည္လည္း သူ႔လိုပင္ ပ်က္စီးရေပဦးမည္ အစရွိေသာ အသိတရား သတိတရားမ်ား ေတြးဆဆင္ျခင္မိနိုင္သည္။ တရားသံေ၀ဂမ်ား ပြားမ်ားလာနိုင္ေလသည္။  

ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမ ကဗ်ာေလးအတိုင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလး နားလည္နိုင္ ၏။

တေနကြယ္
ေသနယ္သို႔ တခါကူး။ ။

ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေသဘူးထင္ပါနဲ႔
ေနကြယ္တာ အခ်ိန္မ်ားလွ်င္ျဖင့္
ေသနယ္ရြာ တႀကိမ္သြားပါလိမ့္
တားမရဘူး။

ေသျခင္းအေၾကာင္းကို မေျပာမီ မိမိသည္ “အို-နာ-ေသ” မွ အိုျခင္းႏွင့္နာျခင္းအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာလို၍ ဤ စာကိုေရးျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိသည္ အသက္အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် က်န္းမာေရးစစ္ေဆးရန္ ေဆးယူရန္ ေဆးခန္းႏွင့္ ေဆးရံုသို႔ တခါတရံ အေရာက္အေပါက္ရွိလာခဲ႔သည္။ သည္ေတာ့ လူအိုလူနာမ်ားအား ခရီးသြားဟန္လြဲ ေတြ႔ရျမင္ရ သည္။ အခ်ိဳ ႔က မိမိထက္ အသက္ပိုႀကီး၏။ အခ်ိဳ ႔က ငယ္၏။ အခ်ိဳ ႔က ရြယ္တူေလာက္ ရွိခ်ိမ့္မည္။

ပ်ိဳရြယ္စဥ္ခါ၊ လိုရာပါလ်က္

ငါ တၾကြၾကြ။

အိုကာလ၌ ၊ ထလည္းမနိုင္၊

ထိုင္လည္း မေကာင္း၊ ေလ်ာင္းလည္း မသာ၊

လို မပါဘူး၊

မိမိသည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တိုးပြားလာေနသည့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကို ၾကည့္လ်က္ ေအာ္ ငါ႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ လာပါၿပီလား၊ ၅၀ ထဲေရာက္လာပါၿပီလားအစရွိသျဖင့္ သိခဲ႔သတိျပဳမိခဲ႔ေသာ္လည္း ယခင္ကနဲ႔မျခား သြားနိုင္ လာနိုင္ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ခံယူထားခဲ႔သျဖင့္ ဇရာကုိ မျမင္မိ မခံစားမိပါေခ်။

သို႔ေသာ္ ထိုတစ္ေန႔ …

ထိုေန႔က မိမိသည္ စင္ကာပူအမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ (Singapore National University – NUS)ရွိ အားက စားကြင္းသို႔သြားရင္း အခ်ိန္ေနာက္က်ေနသျဖင့္ လူသြားလမ္းမဟုတ္ေသာ ျဖတ္လမ္းေလးတစ္ခုမွ ခပ္သြက္ သြက္ေလး လမ္းေလ်ာက္ၿပီး သြားခဲ႔ပါသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ခါးအျမင့္နီးနီးရွိသည့္ သံျပားတန္းကို အမွတ္ တမဲ႔ ေက်ာ္ခြလိုက္ရာ ေပါင္ၿခံေနရာ၌ မ်က္ကနဲ စူးရွရွေ၀ဒနာကို သိသိသာသာႀကီး ခံစားရသည္။ ယင္းသို႔ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးခဲ႔သျဖင့္ အံ႔အားလည္းသင့္ရသလို သည္ေလာက္ကေလးမွ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးလားဆိုၿပီး မိမိကိုယ္ကို ေဒါသပင္ ျဖစ္မိေသးေတာ့။

ၾကည့္ပါ။

မိမိသည္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး၏ ေျပာင္းလဲခၽြတ္ယြင္းလာျခင္းကို မေတြးမိေသးပါေခ်။ ပိုၿပီးဆိုးသည္မွာ ယင္းသို႔ ျဖစ္လာျခင္းကို လက္မခံနိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလ၏။  

တဖန္ ေနာက္တစ္ခါ ႀကံဳရျပန္သည္။

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ မိမိက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို အမွတ္မထင္ အေျပးလိုက္ရသည္။ ထိုလူရြယ္၌ အႏၱရာယ္ က်ေရာက္နိုင္၍ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ သူ႔ကို လိုက္လို႔မမီရံုမက ေမာဟိုက္ေန၍ပင္ ေနေခ်ေသး ေတာ့။ ဘာမွ ေ၀းလွသည္မဟုတ္။ တခဏေလးကိုပင္ မိမိ မစြမ္းပါေလတကား။ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အေတာ္ႀကီး စိတ္ပ်က္သြားခဲ႔ရသည္။

အထက္ပါျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုသည္ မိမိအား ဇရာႏွင့္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ေတ့ဆိုင္ေပးလိုက္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ မိမိ ဘာလဲ၊ မိမိ ဘယ္ေလာက္စြမ္းသလဲ ဆိုသည္ကို မ်က္ႏွာဖုံးခြါခ်ၿပီး ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါေလ၏။

တစ္နည္းေျပာရေသာ္ မိမိအေနျဖင့္ အသက္ ၆၀ မတိုင္မီ ဇရာကို ျမည္းစမ္းလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေလသ တည္း။    

ေျပာျပန္ရင္လဲ က်ဳပ္ကပဲ လြန္ရာက်မယ္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁၂ ရက္     

◊ နိုင္ငံျဖစ္သြားရတဲ့ လူနာမည္  

သတင္းႏွင့္ဓာတ္ပံု (ေၾကးမံု၊ ၅ ရက္ ဇြန္လ ၂၀၁၃)။

ဒီကေန႔ထုတ္ ေၾကးမံုသတင္းစာရဲ ႔ အထက္က အားကစားသတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ က်ဳပ္ ေတာ္ ေတာ္ေလး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရတယ္ ခင္ဗ်။ ‘ဗစ္တိုးရီးယားတင္းနစ္မယ္ အဇာရင္ကာ’ဆိုတဲ့ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့စာသားကို ေတြ႔ရလို႔ပါ။

က်ဳပ္သိထားတာက ‘ဗစ္တိုးရီးယား အဇာရင္ကာ’ (Victoria Azarenka) ဆိုတာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ (Soviet Union) က ခြဲထြက္သြားတဲ့ ဗ်ဲလာရု ႔စ္ (Belarus) နိုင္ငံသူျဖစ္ၿပီး တင္းနစ္ကစားရာမွာ တစ္ခ်ိန္က ကမ ၻာ့နံ ပတ္(၁) အဆင့္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါမွာ ကမ ၻာ့နံပတ္(၃) အဆင့္ရွိပါတယ္။ လူမသိ သူမသိ ကေလးမေလး မဟုတ္ရပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ သူ႔နာမည္တစ္လံုးက ကမ ၻာေပၚမွာမရွိတဲ့ နိုင္ငံအမည္ ျဖစ္သြားရတယ္လို႔။  

ဗစ္တိုးရီးယားနိုင္ငံရယ္လို႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ၾသစေတးလ်နဲ႔ကေနဒါနိုင္ငံေတြမွာ အဲဒီနာမည္နဲ႔ျပည္နယ္ေတြ (state/province) ရွိတယ္လို႔ က်ဳပ္ မွတ္သားမိတာပဲ။  

◊ စင္ကာပူနိုင္ငံသမၼတႀကီး ရုရွားမွာ Secondary School တက္ဖူးပါေလစ  

ယခုႏွစ္ ဧၿပီလဆန္းက စင္ကာပူနိုင္ငံသမၼတႀကီး Dr. Tony Tan Keng Yam ျမန္မာျပည္ကို အလည္အ ပတ္မသြားခင္တစ္ရက္မွာ သူ႔အထၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းကို ျမန္မာသတင္းစာမ်ားက ေရးသားခဲ့ၾကတာ က်ဳပ္ ဖတ္ လိုက္မိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းစိတ္၀င္စားလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာေလး သတိထားၿပီးဖတ္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေလးတစ္ခုကို က်ဳပ္ အမွတ္မထင္ ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ သူ ငယ္စဥ္ကေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြထဲက ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းရဲ ႔အမည္ကိုေပါ့။

စိန္႔ပီတာစဘတ္ေက်ာင္း တဲ့။

က်ဳပ္ သိရသေလာက္ေတာ့ စင္ကာပူမွာ Saint Petersburg School ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ ျဖစ္နိုင္ တာတစ္ခုက သမၼတႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ရုရွားနိုင္ငံ စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ ႔မွာပညာသင္ဖူးခဲ့တာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မယ္လို႔ က်ဳပ္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာရေအာင္ဆိုၿပီး  ျမန္မာ့အလင္း(အဂၤလိပ္) The New Light of Myanmar ကို သြားဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာမွ ရွင္းသြားေတာ့တယ္။

တကယ္က စိန္႔ပက္ထရစ္ေက်ာင္း (Saint Patrick Secondary School)ျဖစ္ရမွာ။

‘စိန္႔ပက္ထရစ္’ နဲ႔ ‘စိန္႔ပီတာစဘတ္’ကလည္း အသံခ်င္း မတူလွပါဘူး။

အခုလို နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံက သမၼတႀကီးတစ္ဦးရဲ ႔ အထၳဳပၸတၱိမွာ အမွားပါသြားတာ မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ္မွား ေနတာကို မသိပဲ သူမ်ားကေထာက္ျပမွ သိရရင္ ပိုၿပီးသိကၡာက်ဦးမယ္လို႔ေတြးမိတာနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ့ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ကို က်ဳပ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဖုန္းကိုင္တဲ့အယ္ဒီတာအမ်ိဳးသမီးႀကီး က “ဒီသတင္းက က်မတို႔အယ္ဒီတာအဖြဲ႔က ဘာသာျပန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ‘သတင္းစဥ္’က ခ်ေပးတဲ့အတိုင္း (အထက္ကလာတဲ့အတိုင္း) ထည့္ရတာပါ” လို႔ က်ဳပ္ကို ေျပာပါတယ္။

သူတို႔လည္း သိၾကဟန္မတူပါဘူး။

ကဲဗ်ာ … လွ်ာရွည္ၿပီးေျပာမိတဲ့ က်ဳပ္ကပဲ လြန္ရာက်ေနသလား။ 

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လကြယ္ စေနေန႔။ ၈ ရက္ ဇြန္လ ၂၀၁၃။

◊ ရ - ရထား  မစီးပဲသြား   

က်ဳပ္က ငယ္ငယ္တုန္းကေကာ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာေကာ ခရီးသြားတဲ့အခါတိုင္း ရထာစီးရတာကို သိပ္ႀကိဳက္ တာ။ ေပ်ာ္လည္း သိပ္ေပ်ာ္တာပဲဗ်။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ ႔မိဖေတြရွိတဲ့ ေရႊဘိုနဲ႔ အေမ့အမ်ိဳးေတြရွိ တဲ့ ကန္႔ဘလူကိုပဲ ရထားနဲ႔သြားခဲ့တာပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းႀကီးပိတ္တဲ့အခါမွာ သြားေလ့ရွိတာမို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ ခါေတာ့ အနည္းေလး ရထားစီးျဖစ္တယ္ေလ။

ဟိုေရွးေရွးတုန္း က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္က ရထားစီးရတာကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္ သိပ္ေပ်ာ္တယ္လို႔ေျပာရတာ အဲဒီ အခ်ိန္က ရထားေတြဟာ အၿမဲလိုလိုေခ်ာင္ၿပီး အခ်ိန္လည္းမွန္တတ္တာမို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ဒီမွာဖက္ေခတ္လို ရ ထားတြဲေတြက ရထားသံလမ္းေပၚမွာ တရုတ္ကြန္ဖူးအမူးသိုင္း(drunken kung fu)သမားလို ယိမ္းထိုးခါရမ္း ၿပီး က,မေနဘူး။ ေရ ေကာင္းေကာင္း ေသာက္လို႔ရတယ္။ ရွဴရွဴး ေကာင္းေကာင္းေပါက္လို႔ရတယ္။ ေနာက္ ၿပီး တစ္တြဲ နဲ႔တစ္တြဲကူးၿပီး လမ္းေကာင္းေကာင္းေလ်ာက္လို႔ရတယ္။ ငမူးသမားလို သိုင္းကြက္နင္းၿပီး အိုး နင္းခြက္နင္း အိေျႏၵသိကၡာမဲ့စြာ သြားဖို႔မလိုဘူး။

ရထားလက္မွတ္ကို ေမွာင္ခို၀ယ္ဖို႔ မလိုဘူး။ ႀကိဳၿပီး၀ယ္ဖို႔ မလိုဘူး။ သြားခါနီးမွ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ရထား ေပၚတက္စီးလိုက္ရံုပဲ။ ေျပာရဦးမယ္ဗ်။ မယံုၾကရင္လည္း ပံုျပင္လို႔သာ သေဘာထားနိုင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ တုန္းက ရထားတြဲေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေခ်ာင္ၾကသလဲဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြ (ညီအကို ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကြဲေတြ) ခရီးသည္မရွိတဲ့ထိုင္ခံုေတြမွာ ဟိုေရႊ ႔ထိုင္ ဒီေရႊ ႔ထိုင္နဲ႔ ကစားခဲ့ၾကေသးတာ။ အထူးသျဖင့္ ေရႊဘိုက ရထားထြက္လာၿပီးလို႔ ၂ ဘူ တာ ၃ ဘူတာေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ အရမ္းကိုပဲ ေခ်ာင္သြားေတာ့ တာ။ 

     

၁၉၆၅ ၆၆ ခုႏွစ္ေတြေလာက္မွာ က်ဳပ္တို႔တေတြ တကၠသိုလ္စတက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ရထားေတြက က်ပ္ လာၾကၿပီ။ ကုန္သည္ေတြက ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတာင္းေတြ ထင္းစီးေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ျခင္းႀကီးေတြကို ထိုင္ခံုေတြၾကားနဲ႔ ေလွကားအတင္အဆင္းေနရာေတြကို ပိတ္ၿပီးတင္ၾကေတာ့တာ။ ခရီးသည္ေတြက အေပါ့အပါး သြားခ်င္ရင္ ရထားအတက္အဆင္း လုပ္ခ်င္ရင္ အဲဒါေတြကို ေက်ာ္ခြၿပီး သြားၾကရတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္သာအထဲထိပါ ကုန္ပစၥည္းေတြ ထားလာၾကတာေၾကာင့္ အေပါ့အပါးသြားလို႔ လံုး၀မရေတာ့ဘူး။

တစတစနဲ႔ ကုန္သည္ေတြက အေတာ္ႀကီးကိုလက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းျခင္းေတြ အိတ္ေတြ ေသာတၱာ ေတြကို ရထားေလွကားက တင္လို႔မရတဲ့အခါမွာ ခရီးသည္ေတြထိုင္ေနတဲ့ျပတင္းေပါက္ကေန အတင္းထိုး တင္ၾကေတာ့တာ။ လူေတြကို ထိမိခိုက္မိမွာ လံုး၀ဂရုမျပဳေလာက္ေအာင္ကိုပဲ သရဲမရဲစီးလာၾကေတာ့မို႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါလားဗ်။  

ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ရထားစီးၿမဲ စီးေနရတာပါပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ ႔ျဖစ္တဲ့ကန္႔ဘလူကို ရထား ကလြဲၿပီး ဘာနဲ႔မွ မေရာက္နိုင္တာ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း စီးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဇနီးမယားအေခ်ာအလွေလးကို ေဆြျပမ်ိဳးျပသြားေတာ့လည္း ရထားနဲ႔ပဲ သြားခဲ့ရတာ။ တစ္ခါ သမီးရတနာေလးရလာျပန္ေတာ့ ေျမးျပရင္း အလည္အပတ္သြားရင္း ရထားစီးရျပန္တာပဲေပါ့။ မိ သားတစ္စု စင္ကာပူကေန ျမန္မာျပည္ကို တစ္ႏွစ္ ၁ ေခါက္၊ ၂ ႏွစ္ ၁ ေခါက္ ျပန္ၿပီးလယ္တဲ့အခါမွာလည္း ဒီရထားႀကီးကိုပဲ မခ်စ္ေပမယ့္ ေအာင့္ၿပီးနမ္းခဲ့ရျပန္ေကာ။

က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ္ရဲ ႔ငယ္ရြယ္တဲ့ဘ၀တစ္ေလွ်က္လံုးကို မဆလေခတ္နဲ႔ န၀တေခတ္ေတြမွာ ျမွဳပ္ႏွံစ ေတးခဲ့ၿပီးသားမို႔ ဒီအခက္အခဲေတြကို မမႈေတာ့ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ရဲ ႔ကေလးေတြခမ်ာ ရထားကို ျပတင္းေပါက္ ကေန ေက်ာ္တက္ေက်ာ္ဆင္းလုပ္ခဲ့ရတာ၊ ထိုင္ခံုရွိရက္နဲ႔ ေျခခ်ၿပီးမထိုင္နိုင္ပဲ ဖင္တစ္ကြက္စာေနရာေလးမွာ ေျခေထာက္ေတြတင္ၿပီး နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးသြားခဲ့ၾကရတာ၊ အေပါ့အပါးသြားခ်င္ရင္ ရထားၾကာၾကာရပ္ တဲ့ဘူတာမွာ ျပတင္း ေပါက္ကေန တြဲေအာက္ကို ဆြဲခ်ဆြဲတင္လုပ္ၿပီး လူျမင္ကြင္းမွာပဲ သြားေစခဲ့ၾကရတာ ေတြ လံုး၀စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္သာ ကြက္ၿပီးခံစားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးအတြက္လည္း ခံစားမိတာပါပဲ။   

ဒါေၾကာင့္ ဒီေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ရထားမစီးပဲ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ကို ေရာက္ခဲ့ သြားခဲ့တာ အနည္းဆံုး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အေ၀းေျပးအျမန္ကားလိုင္းေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေပၚလာခဲ့ၾကလို႔ပါ။ 

က်ဳပ္ဗ်ာ ေျပာလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ ႔။

ရထားမစီးပဲ ခရီးသြားလို႔ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ 

  

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  နယုန္လဆန္း ၄ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔။ ၁၂ ရက္ ဇြန္လ ၂၀၁၃။

◊ ေရ ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကီးရတယ္     

မိုးမ်ားမ်ားရြာခ်ရင္ ရြာတာမၾကာေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္ကၿမိဳ ႔အခ်ိဳ ႔မွာ ေရႀကီးေလ့ရွိတာ ဟာျဖင့္ ၾကားရေပါင္းမ်ား ျမင္ရေပါင္းမ်ားလြန္းလို႔ က်ဳပ္အဖို႔ေတာ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးလိုျဖစ္ေနတာ ၾကာ လွပါပေကာလား။ တစ္ခါတေလဆိုရင္ မိုးကမၾကမ္းလွေပမယ့္ ရက္ဆက္ကေလးမ်ားရြာလိုက္လို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္က လမ္းေတြေပၚကို ေရေတြေရာက္လာတာ တင္းက်မ္း(ဒင္းၾကမ္း)ပဲ။ ဒူးအထိေတာင္ ေရာက္တာ။ ကား၀မ္းအထိေတာင္ ေရာက္တတ္ေသးတာ။   

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လက က်ဳပ္တို႔မိသားစု ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတုန္း မိုးက ယုတ္တရက္ၿဗံဳးစားႀကီးရြာခ်လိုက္ တာ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ၾကာလိုက္တယ္မထင္ပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔တည္းခိုတဲ့ ‘လိုင္လိုင္း’ဟိုတယ္ေရွ ႔ အ ၀င္ေပါက္မွာ ၀န္ထမ္းေတြက သဲအိတ္ေတြခ်ေနၾကၿပီ။ လမ္းေပၚမွာလည္း ေရေတြႀကီးေနလို႔ က်ဳပ္တို႔ကို လာၿပီးႀကိဳတဲ့ကားဟာ လမ္းအလယ္ေခါင္က ျမင္႔တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ထားရတာ။ ဟိုတယ္ကေန ရႈိးနဲ႔ မိုးနဲ႔ထြက္ လာတဲ့ က်ဳပ္တို႔မိသားစုက အဲဒီေနရာအထိ လံုခ်ည္ေတြ ထမီေတြကို ဒူးအေပၚထိဆြဲတင္ၿပီး သြားၾကရတာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကားက သေဘၤာလို ေရထဲမွာေမာင္းသြားေတာ့ ရန္ကုန္ေရႀကီးတာ မေတြ႔ဖူးတဲ့သမီးအဖို႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့ရပါေလေကာ။ 

ဒါနဲ႔ ဇနီးနဲ႔သမီးကို ဟိုေရွးေရွး “ေခတ္ေကာင္းတုန္းက”အေၾကာင္းကို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ေနတာနဲ႔ ေျပာျပ ခဲ့ရေသးတယ္။

က်ဳပ္ ငယ္ငယ္က ေရႊဘိုၿမိဳ ႔မွာ ေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းပါ။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေပါ့ေလ။

က်ဳပ္မိဖေတြနဲ႔အတူေနတဲ့ ရဲစခန္း၀င္းအိမ္ကေန လမ္းေလးခြ(ဂြ)မွာရွိတဲ့ “ေဒၚဖြားသိုက္ေက်ာင္း”ကို အသြား အျပန္လုပ္တိုင္း ရဲစခန္းေျမာက္ဖက္က အက်ယ္တစ္ေပခြဲ ႏွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ေရေျမာင္းကို ေက်ာ္ၿပီးသြားရ တာ။ အဲဒီေရေျမာင္းကို ၆ လကၼေလာက္အက်ယ္ရွိတဲ့ သစ္သားျပားေလး၂ ျပား ဆက္ၿပီးခင္းထားေပးတယ္။ ေျမာင္းထဲမွေရက စီးေနၿပီး ခပ္ၾကည္ၾကည္ေလး။ ဗြက္ထ မေနဘူး။ အမိႈက္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္နံေစာ္ မေနဘူး။ ေခြးေသေကာင္ပုတ္တို႔ ၾကြက္ေသေကာင္တို႔ ေတြ႔ရဖို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းထဲကပဲဗ်။ 

ဒါကလည္း သူ႔အလိုလို ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေရေျမာင္းကို ေရစီးေရလာေကာင္းေအာင္ အၿမဲလုပ္ေပးေန လို႔။ က်ဳပ္ရဲရဲ ေျပာနိုင္တာေပါ့။ က်ဳပ္မ်က္ေစ့နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ျမင္ခဲ့ရတာပဲဥစၥာ။ အခု က်ဳပ္တို႔ အိမ္မွာ ဖံုတို႔ အမႈံအ မႊားတို႔ ဆံပင္စတို႔ လွဲက်င္းဖို႔သံုးေနတဲ့ သန္႔ရွင္းေရးပစၥည္း(wiper) လို တုတ္တံအရွည္ႀကီးနဲ႔ ေရေျမာင္းထဲ ကအမိႈက္ေတြကို လူက တြန္းထိုးၿပီး ရွင္းပစ္တာ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မွန္မွန္သန္႔ရွင္းေပးေနတာ။ ဘယ္မွာ ေရ က မစီးသြားပဲ ေနပါ႔မလဲလို႔။ ေျမာင္းေတြကလည္း ရင္စို႔ေလာက္အထိ နက္တာ။ မိုးမ်ားမ်ားပဲရြာရြာ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ ရက္ၾကာၾကာပဲရြာရြာ ေရေတြက ေျမာင္းထဲက ဒလေဟာကို ဆင္းသြားၾကတာ။ 

  

အခုဟာကဗ်ာ။ ေရေျမာင္းတို႔ ေရထြက္ေပါက္တို႔ ရွိျပန္ေတာ့လည္း အမိႈက္သရိုက္ေတြ သဲေတြ နုန္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတတ္ၿပီး ေရမစီးဘူး။ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာက ေရေျမာင္းတို႔ ေရထြက္ေပါက္တို႔ မရွိၾကဘူး။

“ေပါက္ပင္ ဘာ့ေၾကာင့္ကိုင္းရတယ္” ဆိုသလိုပဲ “ေရ ဘာ့ေၾကာင့္ႀကီးရတယ္” ျဖစ္ေနၿပီေပါ႔။ 

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလဆန္း ၉ ရက္ (အဂၤါေန႔)။  16-07-13

◊ ‘ၾကယ္၀ါ’မွ ‘ၾကယ္ျဖဴ’ျဖစ္သြားသည့္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ ဗီယက္နမ္အလံ    

ဓာတ္ပံု - ေက်ာ္စိုး (ျပန္/ဆက္) ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ။  

အခုတေလာ သတင္းစာေတြထဲမွာ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္က်င္းပမယ့္ ၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ ႔ေတာင္အာရွ အား ကစားၿပိဳင္ပြဲ ဆီးဂိမ္း (SEA Games)နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႀကိဳလံႈ႔ေဆာ္ေရး ေျမစိုက္ပိုစတာႀကီးမ်ားကို အၿမိဳ ႔ ၿမိဳ ႔အနယ္နယ္မွာ စိုက္ထူတဲ႔အေၾကာင္း မၾကာခဏ ဖတ္ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ ႔နယ္အခ်ိဳ ႔မွ တာ၀န္ရွိသူေတြ႔ရဲ ႔ေပါ႔ဆမႈနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အေလးထားမႈ မရွိတာေၾကာင့္ နိုင္ငံ၊ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္သိကၡာက်ရမယ့္အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါတယ္တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ ေျမစိုက္ပို စတာႀကီးမ်ား ဖန္တီးေရးဆြဲၾကရာမွာ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား၏အလံေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွားအယြင္းမ်ားရွိ ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။  

ယခုေနာက္ဆံုးေတြ႔ရတဲ့အမွားကေတာ့ ပံုမွာေတြ႔ရတဲ့အတိုင္း ဗီယက္နမ္နိုင္ငံရဲ ႔အလံက အ၀ါေရာင္ၾကယ္ ႀကီးကို အျဖဴေရာင္လုပ္ထားတာပဲျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ တစ္ခါ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လကလည္း ထိုင္းနိုင္ငံရဲ ႔အလံကို အ ေရာင္ေတြမွားၿပီး ေရးျခယ္ထားခဲ့ေသးပါသတဲ့။ ေကာင္းၾကေရာဗ်ာ။

အလံဆိုတာက နိုင္ငံနဲ႔လူမ်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳထားတာျဖစ္လို႔ လူတိုင္းလူတိုင္း ဂရုတစိုက္ ေလးစားၾကရမယ္ ဆိုတာကို အထူးတလည္ေျပာဖို႔လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ ႔အလံကိုမွ မဟုတ္ဖူး။ သူမ်ားနိုင္ငံေတြ က အလံမ်ားကိုလည္း နိုင္ငံႀကီးသားမ်ားပီသစြာ ေလးစားတတ္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။

  

ယခုႏွစ္ဆန္းေလာက္တုန္းကလည္း နိုင္ငံေတာ္အလံကို ပလတ္စတစ္နဲ႔ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး “နိုင္ငံ ေတာ္အလံကို ေလးစားၾက” (Respect National Flag) ဆိုတဲ့ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတစ္ရပ္ကို အိႏၵိယနိုင္ငံမွာ လက္ယာအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဟင္ဒီဂ်ာနာဂ်ပ္ရူတီ စာမီတီ(Hindu Janajagruti Samiti – HJS) က ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ဟုတ္တာေပါ႔ဗ်ာ … နိုင္ငံေတာ္အလံဆိုတာ နိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူက ပိုင္ဆိုင္တာျဖစ္လို႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္အုပ္စုက သူတို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း ဘယ္မွာလုပ္လို႔ရပါ႔မလဲ။

ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ 

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ခရီးသည္္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္  ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၉ ရက္     

ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ကလာတဲ့ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြကို မၾကာခဏၾကည့္တဲ့အခါ စက္ဘီးၿပိဳင္ပြဲကေတာ့ မၾကည့္ျဖစ္ဆံုးပါ။

ဒါေပမယ့္ ယခုႏွစ္ဆန္းေလာက္ကစၿပီး တစ္ခါတစ္ခါမွာ ၾကည့္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က တစ္ျခားအား ကစားေတြမွာလို ၿပိဳင္ပြဲကိုၾကည့္တာထက္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္က ရႈခင္းေတြကို ၾကည့္တာရယ္ပါ။ ေက်းရြာ ေလးေတြ၊ အိမ္ေလးေတြ၊ ေတာတန္းေလးေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြ၊ စား က်က္ေတြ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ ့။

ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စက္ဘီးမ်ား ေက်းရြာတစ္ရြာကို ျဖတ္သြားၾကစဥ္ (အထက္)ႏွင့္  ေတာတန္းေလးထဲသို႔အ၀င္(ေအာက္)။ ဓာတ္ပံု - EUROSPORT Channel.

 

မိမိကိုယ္တိုင္ ခရီးသြားတဲ့အခါမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အိပ္မသြားလိုပါဘူး။ အလြန္အမင္း ကို အိပ္ခ်င္တဲ့အခါေတြကလြဲလို႔ေပါေလ့။ ကားတို႔ ရထားတို႔ရဲ ႔ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္ ေလ့ ရွိတာပါ။ ဒါ ့အျပင္ ကင္မရာနဲ႔ ဗြီဒီယိုကင္မရာတို႔ကို အနားမွာ အသင့္ထားၿပီး ရိုက္တတ္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာ ျပည္ထဲမွာပဲသြားသြား နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကိုပဲသြားသြား ဒီအတိုင္းပါပဲ။

ကားနဲ႔ရထားလို ေျမႀကီးေပၚမွာသြားတဲ့ယာဥ္ေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေ၀ဟင္အျမင့္ႀကီးမွာပ်ံသန္းတဲ့ ေလ ယာဥ္နဲ႔ခရီးသြားတဲ႔အခါမွာလည္း စာေရးသူသည္ ေလယာဥ္သြားလမ္းေၾကာင္း(flight path)ကို အခ်ိန္နဲ႔ တစ္ေျပးညီျပေပးေနတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကို ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေလယာဥ္ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေနတယ္၊ အျမင့္ေပ ဘယ္ေလာက္ကပ်ံသန္းေနတယ္၊ စထြက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ ႔ကေန ဘယ္ေလာက္ခရီး ေရာက္ေနၿပီး မိမိသြားမည့္ၿမိဳ ႔ကို ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာ ဦးမယ္ စသျဖင့္ တစ္ခ်ိန္လံုးေတြ႔ေန သိေနရပါတယ္။

စင္ကာပူမွ ဟယ္လ္စင္ကီသို႔ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းသည့္လမ္းေၾကာင္းျပေျမပံု။ (ဓာတ္ပံု - အင္တာနက္)

၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ဖင္လန္နိုင္ငံ ဟယ္လ္စင္ကီၿမိဳ ႔ကို သြားတုန္းကဆိုရင္ စီးလာတဲ့ေလယာဥ္ႀကီးက ျမန္မာ ျပည္ရဲ ႔အေနာက္ေတာင္ပိုင္းေပၚမွာ ျဖတ္ၿပီးပ်ံသန္းေနတာကို ရုပ္သံစက္ဖန္သားေပၚမွာ ျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ ရင္ထဲ လြမ္းဆို႔ဆို႔ႀကီး ခံစားရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔နိုင္ငံေတြအေပၚျဖတ္တဲ့အခါ ၿမိဳ ႔နာမည္ပါ ေဖာ္ျပထားလို႔ အခုဘယ္ၿမိဳ ႔ရဲ ႔ ေျမာက္ဖက္နားက ျဖတ္ၿပီးပ်ံေနတာပါလားလို႔ ေတြးမိရေသးတယ္။   

ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားကိုေရာက္တဲ့အခါ မိမိရဲ ႔အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရာက္ေနတဲ့နိုင္ငံအျပင္ အ နီးအနားကနိုင္ငံတစ္ခုခုကို အခ်ိန္ရရင္ သြားၿပီးလည္တတ္ပါတယ္။ ဖင္လန္နိုင္ငံမွာ ညီလာခံသြားတက္စဥ္က ဟယ္(လ)စင္ကီၿမိဳ ႔ကေန ရုရွားနိုင္ငံက စိန္႔ပီတာစဘတ္ၿမိဳ ႔ကို သြားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ကေနဒါနိုင္ငံ ဗင္ကူးဗား ၿမိဳ ႔ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းကေတာ့ အေမရိကန္က စီယာတယ္ၿမိဳ ႔ကို ကူးၿပီးသြားလည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဟာ္ လန္နိုင္ ငံကို ပထမအေခါက္ေရာက္ခဲ့စဥ္က အမ္စတာဒန္ၿမိဳ ႔ကေန ဟိတ္(ဂ)၊ ေရာ့တာဒန္၊ ဒဲ့(ဖ) အစရွိတဲ့ ၿမိဳ ႔ေတြကို သြားလည္ပတ္ခဲ့ၿပီး၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္တဲ့အခါမယ္ေတာ့ နိုင္ငံကူးတဲ့ၿပီး ဘယ္(လ)ဂ်ီယံ နိုင္ငံက အန္႔(တ)၀တ္နဲ႔ ဘရပ္ဆဲ(လ)ၿမိဳ ႔ေတြဆီ သြားျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

Madame Tussauds ျပတိုက္ (အမ္စတာဒန္) ေရွ ႔တြင္ အမွတ္တရ။  (၂၀၁၁ ခုႏွစ္)

စီယာတယ္ၿမိဳ ႔ကို ေရာက္ခဲ့စဥ္က။ (၂၀၀၇ ခုႏွစ္)

ေတာင္အာဖရိကနိုင္ငံ ကိတ္ပ္ေတာင္းၿမိဳ ႔ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုမွာ..။ (၂၀၀၈ ခုႏွစ္)

ကေနဒါနိုင္ငံ ဗင္ကူးပါးၿမိဳ ႔က ကြန္ဗင္းရွင္းစင္တာေရွ ႔မွာ...။ (၂၀၀၇ ခုႏွစ္)

မိမိရဲ ႔နိုင္ငံျခားခရီးစဥ္မ်ားဟာ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သြားရတာျဖစ္လို႔ မိမိတို႔ရဲ ႔အဖြဲ႔အစည္းကို မ်ားစြာေက်း ဇူးတင္မိပါတယ္။ “ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀” ဆိုတဲ့ျမန္မာစကားရပ္လို “အတတ္ပညာလည္းရ ေဒသႏ ၱ ရခရီးလည္းေရာက္ရ” လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ခရီးသြားတဲ့အခါမွာ မတူညီတဲ့ ေရေျမေတာေတာင္သဘာ၀ေတြ၊ ၿမိဳ ႔ ရြာေတြနဲ႔ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႔ရတာျဖစ္လို႔ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာ။ လူမႈေရး နိုင္ငံေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံ အဖုံဖံုကလည္း သြားရင္းလာရင္း ေလ့လာမွတ္သားစရာပါ။

ကိုယ္ေရာက္တဲ့ၿမိဳ ႔မွာကိုပဲ ၾကည့္စရာေတြက အမ်ားသားလား။ ကမ ၻာ့ညီလာခံေတြ (International and World Congress) မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ City Tour ဆိုတဲ့အစီအစဥ္ေလး ထည့္သြင္းထားေလ့ရွိပါတယ္။ ညီလာခံပထမေန႔မွာ ၿမိဳ ႔မွာရွိတဲ့ အထင္ကရေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ၿပီးျပေပးတာပါ။ ညီလာခံရဲ ႔အစီအစဥ္ေတြ က ေန႔လည္စာစားခ်ိန္နဲ႔လက္ဘက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္ေတြကလြဲလို႔ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သုေတသ နစာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ (Scientific Programme)၊ အလုပ္ရံုသင္တန္းေတြ (Pre-Congress Workshps)၊ သု ေတသနပိုစတာျပခန္းေတြ (Poster Presentation of Research Work) နဲ႔ ျပည့္ေနတာျဖစ္လို႔ အျပင္ထြက္ ၿပီး လည္ပတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။ 

ဒါ ့အျပင္္ ညီလာခံဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲေတြ၊ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံပြဲညေတြ (Welcome Reception) လည္း ရွိေနၾကေသးတာ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ညီလာခံေတြဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမႈည (Cultre Night) ဆိုတဲ့အ စီအစဥ္မ်ိဳး ပါတတ္ၿပီး စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆိုၾကရ ကၾကရေသးတာ။  မိမိအေနနဲ႔ စာတမ္းတင္သြင္းဖတ္ၾကားဖို႔ရွိတဲ့အေခါက္ေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ မသြား ခင္ကေကာ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ေကာ အားရတယ္ကို မရွိပါဘူး။ တစ္ေန႔တာ ညီလာခံၿပီးတဲ့ညေနပိုင္း သူမ်ား ေတြ ဟိုနားဒီနားသြားေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဟိုတယ္ထဲကုပ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ စာတမ္းဖတ္ၿပီးမွပဲ ‘ဟင္’ခ်နိုင္ကာ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္သြားရတာ။  

စာေရးသူသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကားတို႔ ရထားတို႔နဲ႔ခရီးသြားရင္ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ေရြးၿပီးထိုင္ေလ့ရွိ ပါတယ္။ အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြက စိုးရိမ္လို႔ “ေခါင္း မထြက္နဲ႔၊ လက္ မထုတ္နဲ႔” လို႔ မၾကာခဏသတိေပးခံရတတ္တာ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္တိုင္း ေရႊဘိုကေန အေမ့ဖက္ကအမ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ ကန္႔ဘလူကို ရထားနဲ႔သြားလယ္ရင္ ျပတင္းေပါက္အနားထိုင္ၿပီး တလမ္းလံုး အျပင္ဖက္ကို ၾကည့္သြားတာပဲ။ လမ္းတေလ်ာက္က လယ္ကြင္းေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြ၊ ေက်းရြာေတြ ၿမိဳ ႔ေတြ၊ ေခ်ာင္းေျမာင္းေတြ၊ေတာအုပ္ေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြ … ဘယ္ႏွစ္ခါပဲ ျမင္ရ ျမင္ရ ရိုးမသြားဘူး။      

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမည္။