ဘာတမ္ၿမိဳ ႔သိုု႔ တစ္ေခါက္

၁၃၇၆ ခုုႏွစ္၊ နယုုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၃ ရက္။ 

Golden View Hotel မွာ အမွတ္တရ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုုပ္ထဲမွာ တကုုပ္ကုုပ္လုုပ္လုုိက္၊ ၿပီး အိမ္ျပန္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း စာဖတ္ လိုုက္ ကြန္ျပဴတာလုုပ္လိုုက္ စာေရးလိုုက္နဲ႔ တစ္ေန႔ကုုန္သြားျပန္ေရာ။ 

တစ္ခါ ေနာက္တစ္ရက္ကိုု ေရာက္လာျပန္ေတာ့ မေန႔ကအတိုုင္း၊ ယခင့္ယခင္ရက္မ်ားကအတိုုင္းပဲ လုုပ္ ရျပန္ပါေရာလား။ အလုုပ္မွာက ကိုုယ္လုုပ္ခ်င္တာ ကိုုယ္ႏွစ္သက္တာ အမ်ားစုုကိုုလုုပ္ေနရလိုု႔ ေပ်ာ္ရတာ မွန္ေပမယ့္လိုု႔ ကိုုယ္သိပ္ၿပီးမလုုပ္ခ်င္လွတာ အနည္းအပါးကိုုေတာ့ မေရွာင္မလႊဲသာ လုုပ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ေသးတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုုပ္ဟာ အလုုပ္ပဲေပါ့။ အလုုပ္လုုပ္ေနသ၍ လုုပ္ခ်င္တာေရာ မလုုပ္ ခ်င္တာေတြေရာ၊ စိတ္၀င္စားတာေရာ စိတ္မ၀င္စားတာေတြေရာ လုုပ္ကိုုလုုပ္ၾကရမွာ။ 

ဒါေပမယ့္ အလုုပ္ကအစီအစဥ္နဲ႔ ခရီးသြားရလာရတာေလးေတြ ရွိတတ္ပါေသးတယ္။ နိုုင္ငံျခားမွာ ျပဳလုုပ္တဲ့ ပညာရပ္ဆိုုင္ရာညီလာခံေတြကိုု တစ္ခါတစ္ခါ သြားတက္ေစပါတယ္။ အနီးအနားကနိုုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ မေလး ရွား၊ အင္ဒိုုနီးရွားက ၿမိဳ ႔ေတြကိုုသြားၿပီး လည္ပတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။

ယခုုလ ၃ ရက္နဲ႔ ၄ ရက္ေန႔မ်ားမွာ မိမိတိုု႔အလုုပ္မွ Staff Retreat ဆိုုၿပီး အင္ဒိုုနီးရွားနိုုင္ငံက ဘာတမ္ၿမိဳ ႔ (Batam)ကိုု ၀န္ထမ္းအားလံုုး သြားခဲ့ၾကတယ္။ စင္ကာပူနိုုင္ငံေတာင္ဖက္ပိုုင္းမွာရွိတဲ့ ဟားဘားဖရန္႔စင္ တာ သေဘၤာဆိပ္ (Harbour Front Cruise Centre) ကေန အျမန္သေဘၤာစီးသြားရင္ ကီလိုုမီတာ ၂၀ ေ၀းတဲ့ အင္ဒိုုနီးရွားနိုုင္ငံ၏ စီကူပန္အျပည္ျပည္ဆိုုင္ရာသေဘၤာဆိပ္ (Sekupang International Ferry Terminal)ကိုု မိနစ္ ၅၀ ေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ 

ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႔ နံနက္က အလုုပ္နဲ႔နီးတဲ့သူေတြက နံနက္ ၆ နာရီတြင္ အလုုပ္မွာဆံုုၿပီး အဲဒီကမွ အလုုပ္က စီစဥ္ေပးတဲ့ဘတ္စ္ကားနဲ႔  ဟားဘားဖရန္႔စင္တာသေဘၤာဆိပ္ကိုု လာၾကရၿပီး က်န္တဲ့၀န္ထမ္းမ်ားကေတာ့ ကိုုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုုယ္ သေဘၤာဆိပ္ကိုု လာခဲ့ၾကပါတယ္။ စာေရးသူေနတာက အလုုပ္ေနရာထက္စာရင္ သေဘၤာဆိပ္နဲ႔ပိုုနီးတာျဖစ္လိုု႔ အိမ္ကေနပဲ ဇနီးနဲ႔အတူ သေဘၤာဆိပ္သိုု႔ တကၠစီနဲ႔ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ 

နံနက္ ၆ နာရီခြဲေက်ာ္မွာ ဟားဘားဖရန္႔စင္တာကိုုေရာက္ေတာ့ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ သံုုးေလးဦးေလာက္ပဲ ေရာက္ၾကပါေသးတယ္။ ဇနီးကသေဘၤာဆိပ္ကိုုလိုုက္ပိုု႔ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ အလုုပ္ကေနစုုလာၾကမည့္ သူေတြလည္း မေရာက္ၾကေသးတာနဲ႔ မိမိနဲ႔မိတ္ေဆြ'ေရာနဲန္'တိုု႔ ေအာက္ထပ္ကိုုဆင္းၿပီး နံနက္စာ သြားစား ၾကပါတယ္။ 

နံနက္စာ စားၿပီးျပန္လာေတာ့ ၀န္ထမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကပါၿပီ။

၇ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ သေဘၤာဆိပ္အတြင္းကိုု ၀င္မွာျဖစ္လိုု႔ လူတိုုင္း နိုုင္ငံကူးလက္မွတ္အသင့္ကိုုင္ထားေစ ၿပီး White card မွာ မိမိ၏အမည္ စာလံုုးေပါင္းမွန္မမွန္၊ နိုုင္ငံကူးလက္မွတ္ နံပတ္မွန္မမွန္၊ အင္ဒိုုနီးရွားသံရံုုး မွဗီဇာတံဆိပ္ ရိုုက္ထားမထား စစ္ၾကရပါတယ္။ စင္ကာပူနိုုင္ငံသားမ်ားက ဗီဇာမလိုုေပမယ့္ တစ္ျခားနိုုင္ငံ သားမ်ားက ဗီဇာလိုုပါတယ္။ 

နိုုင္ငံကူးလက္မွတ္နဲ႔White card ေတြကိုု ကိုုယ့္ဖာသာ စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခါ မိမိတိုု႔အားလံုုးတန္းစီၿပီး လ၀က (immigration)နဲ႔ အေကာက္ခြန္ (custom)မ်ားမွာ အစစ္ခံၾကရပါတယ္။ ဒီ ၂ ေနရာကိုုျဖတ္ၿပီးေတာ့ နံနက္ ၇ နာရီ မိ နစ္ ၄၀ ရွိၿပီမိုု႔ ခရီးသည္မ်ားေနာက္ဆံုုး၀င္ၾကရမယ့္အခ်ိန္ (the last call) ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ သေဘၤာေပၚကိုု ခပ္သြက္သြက္ေလးအေျပးတက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ သေဘၤာအတြင္းထဲေရာက္လိုု႔ ေနရာတက် ရွိမွပဲ 'ဟင္း'ခ်ၿပီး ထိုုင္နိုုင္ပါေတာ့တယ္။

အခါတိုုင္းမွာ အခုုလိုုအနားယူခရီးသြားရင္ ၀န္ထမ္းတုုိင္း ေအးေအးလူလူ ရွိတတ္ၾကေပမယ့္ မိမိတိုု႔သတင္း စာေစာင္ (Newsletter) အဖြဲ႔၀င္ ၆ ဦးကေတာ့ သေဘၤာစထြက္ခ်ိန္ကေန ေနာက္နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာ တဲ့အထိ အစည္းအေ၀းလုုပ္ၾကရပါေသးတယ္။ ေနာက္ထြက္မယ့္ အမွတ္ ၂ စာေစာင္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ ဆင္တဲ့ အစည္းေ၀းရယ္ပါ။ ဒီသတင္းစာေစာင္အဖြဲ႔မွာ မိမိက အႀကံေပး(Advisor)အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားပါ တယ္။ အစည္းအေ၀းကိုု သေဘၤာအေပၚထပ္မွာ လုုပ္ၾကပါတယ္။

ဘာတမ္ခရီးမွ လွပေသာရႈခင္းျမင္ကြင္းမ်ား။ (ဓာတ္ပံုု - ဖိုုးတာ၊ ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၄) 

အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့မွပဲ သေဘၤာရဲ ႔၀ဲယာဖက္က စိမ္းစိမ္းစိုုစိုုနဲ႔ ရႈခင္းလွလွေလးေတြကိုု ဟိုုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုုပ္နိုုင္ပါေတာ့တယ္။