ရဟန္းႏွင့္လူ

ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လည္ရင္း မႏ ၱေလးၿမိဳ ႔ကို ေရာက္တဲ့အခါတိုင္းမွာ မိမိသည္ ခ်မ္းသာႀကီးေတာင္တိုက္ ပဂိုး(ပဲခူး)ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼတိကၡထံသို႔ အၿမဲသြားေရာက္ကာ ကန္ေတာ့ေလ့ရွိ ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႏွင့္ မိမိတို႔မိသားစုသည္ စင္ကာပူမွာ စတင္ေတြ႔ဆံုသိကၽြမ္းခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က ဒီဇင္ဘာလတစ္လမွာ တိုပါးယိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြားၿပီး သံဃာ ၅ ပါးလား ၆ ပါးလားကို အိမ္ကိုပင့္ၿပီးဆြမ္းစားပင့္ေတာ့ အျခားေသာ အာဂႏ ၱဳသံဃာမ်ားႏွင္အတူ ဆရာေတာ္ လိုက္ပါၾကြလာခဲ့ပါ တယ္။

“ဟို ေရွးေရွးဘ၀က ပဌာန္းဆက္ေတြေပါ့ ဒကာႀကီးရယ္” လို႔ ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ ဆရာေတာ္ႏွင့္ မိမိတို႔မိသားစုသည္ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခိုင္ၿမဲတဲ့ ဆရာနဲ႔ဒကာဆက္ဆံမႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ စာေရး သူရဲ ႔မိခင္ႀကီး မႏ ၱေလးေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆးကုသမႈယူေနစဥ္က ဆရာေတာ္က ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းလိုလို ၾကြလာ ၿပီး ၾကည့္ရႈအားေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။   

ယခုႏွစ္မွာ မႏ ၱေလးကိုေရာက္ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္ထံသြားေရာက္ဖူးျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ မိမိတို႔ဇနီး ေမာင္ ႏွံအျပင္ မိမိရဲ ႔ညီအကိုေမာင္ႏွမ ၄ ဦးပါ ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ ေရႊဘိုကေန ကားနဲ႔လာၿပီး မႏ ၱေလးေရာက္တာနဲ႔ ဟိုတယ္မွာ ပစၥည္းမ်ားထားၿပီး ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းကို အေျပးေလး ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ညေန ၄ နာရီနဲ႔ ၅ နာရီအၾကားေလာက္မွာ ေက်ာင္းကိုေရာက္နိုင္မည့္အေၾကာင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ႀကိဳၿပီးေလွ်ာက္ထားခဲ့ေပမယ့္ စစ္ကိုင္းက ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို၀င္ၿပီး ညီမရဲ ႔ဘြဲ႔ဓာတ္ပုံမ်ား ၀င္ယူရတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို ည ၆ နာရီခြဲ ေက်ာ္မွ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို ေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္းကို စစ္ကိုင္းမွာကတည္းက ဆရာေတာ္ထံ ဖုန္းနဲ႔အေၾကာင္းၾကားခဲ့ တာျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္က သိရွိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။   

စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေမွာင္မဲေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းကိုလိုက္ရွာရင္း ကားက တစ္ျခားေက်ာင္း၀င္း ထဲကို မွားၿပီး ၀င္သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က စာေရးသူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္စ ကားေျပာၿပီး ဦးပဥၹင္းတစ္ပါးနဲ႔ဒကာတစ္ဦးအား ညစာျပင္ခိုင္းပါတယ္။ ခရီးေ၀းမွလာရၿပီး ညစာစားရန္ အခ်ိန္ ေႏွာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒကာ ဒကာမမ်ားအတြက္ ဆရာေတာ္မွ ညစာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳ တင္စီစဥ္ေပးထားသည့္အတြက္ မ်ားစြာအားနာမိၾကပါတယ္။ 

ဆရာေတာ္ကို အားနာေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဲဒီေန႔ညက စားခဲ့ရတဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲက ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ အိအိေထြးေထြးေလးမို႔ စားလို႔သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ခရီးေ၀းက လာခဲ့ရတာလည္း ပါမွာပါ။   

ညစာစားအၿပီးမွာ ဆရာေတာ္ႏွင့္စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း ယေန႔ျမန္မာလူႀကီးအခ်ိဳ ႔ႏွင့္လူငယ္ အေတာ္မ်ား မ်ားတို႔ဟာ ဘာသာတရားႏွင့္ရဟန္းသံဃာမ်ားအေပၚ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ေလးေလးနက္နက္ ရိုေသကိုင္းရွိင္းမႈ ေလ်ာ့ပါးလာၾကတဲ့အေၾကာင္း ဆရာေတာ္မွ မိ္န္႔ေတာ္မူပါတယ္။     

ဆရာေတာ္၏နႈတ္မွ အဲဒီစကားမ်ိဳး ထြက္လာရတာက ဒီလိုရယ္ပါ။

ဆရာေတာ္၏ေက်ာင္းက ဖိနပ္ခၽြတ္မွာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ရပ္ၿပီး စကားေျပာရင္း မိမိရဲ ႔ဇနီးျဖစ္သူက  ဆရာေတာ္ ႏွင့္သူ တစ္တန္းတည္း ရပ္လ်က္သားရွိေနတာကို သတိျပဳမိတာနဲ႔ ကဗ်ာကရာ ေအာက္ကိုတစ္ထစ္ဆင္းၿပီး ရပ္လိုက္ပါသတဲ့။

ဒီအခါမွာ ဆရာေတာ္က “ဒကာမႀကီးတို႔ ဒကာႀကီး ဦးတင္ေမာင္ေအးတို႔ကသာ အခုလို ဘုန္းႀကီးတို႔ကို ရိုေသ ကိုင္းရိႈင္းမႈျပတာ တခ်ိဳ ႔သူေတြက ရဟန္းသံဃာမ်ားကို ယခင္ကလို ရိုေသကိုင္းရိႈင္းမႈ ျပၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ သူတို႔က ရဟန္းနဲ႔ လူနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ သေဘာထားၾကတာ။ လမ္းမွာဆို ရဟန္းဆိုၿပီး ဦးစားေပးရေကာင္း မွန္း မသိၾကေတာ့ဘူး။

အခု ဘုန္းႀကီးရဲ ႔ေက်ာင္းမွာ စာသင္သား အပါး ၁၃၀ ေက်ာ္ရွိတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးက စာသင္ သားေတြ အမ်ားႀကီးလက္ခံထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြ႔လာရတာက တခ်ိဳ ႔ကိုရင္ေလး ေတြက စာရိတၱမေကာင္းၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း နာမည္ပ်က္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမယ္ေတာ့ စာရိတၱေကာင္း တာကို ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ပဲ လက္ခံေတာ့တယ္။ စာေတာ္ၿပီး စာရိတၱမေကာင္းရင္ ဘုန္းႀကီး လက္မခံေတာ့ ဘူး။ စာေတာ္ဖို႔ဆိုတာ သင္ေပးလို႔ရတယ္။ စာရိတၱဆိုတာက သင္ေပးရ သိပ္ခက္တာ။ ပညာ မေတာ္တာက သင္ေပးလို႔ရေသးတယ္။ စာရိတၱက လူ႔ဥာဥ္ထဲမွာ ေမြးကတည္းကိုက ပါလာၿပီးသားမို႔ သင္ျပဆံုးမရတာ အ လြန္ ခက္ခဲတယ္။ မလြယ္လွဘူးေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ ဆံုးမသြန္သင္လို႔ ရတဲ့ကေလးေတြလည္း ရွိတန္သ၍ေတာ့ ရွိပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ဘုန္ႀကီးရဲ ႔ေက်ာင္းမွာ Ph.D ပါရဂူဘြဲ႔ရထားသူ တစ္ဦးနဲ႔ Ph.D လုပ္ေနဆဲ တစ္ဦးရွိေနတယ္။ ပညာ ဒါနေပါ့ ဒကာမႀကီးရယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့သူေတြကို ဘုန္းႀကီးတို႔က တတ္အားသ၍ ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးရ တာေပါ့။   

လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဘုန္းႀကီး အသက္ ၆၀ ျပည့္ရင္ သံဃာ ၁၀၈ ပါး ဒုလႅဘရဟန္းခံေပးဖို႔ရာ ဘုန္းႀကီး ႀကိဳးစား ေနတယ္။  ဘုန္းႀကီးရဲ ႔ရြာမွာေပါ့ေလ။ လြန္ခဲ့ ၁၀ ႏွစ္ ဘုန္းႀကီးအသက္ ၅၀ ျပည့္တုန္းကလည္း တစ္ႀကိမ္လုပ္ ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ 

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္က လုပ္တုန္းက ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးတဲ့သူေတြအတြက္ အရက္၀ိုင္း မပါဘူး။ အခုတစ္ခါ ဘုန္းႀကီး ဒီကိစၥစီစဥ္ေနေတာ့  ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးတဲ့သူေတြအတြက္ အရက္၀ိုင္းေပးရမယ္ဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီး ေတာင္ အေတာ္ႀကီးကို အံ့ၾသသြားခဲ့မိတယ္။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးက အစည္းအေ၀းမွာေျပာခဲ့တာက ကုသိုလ္ေရးလုပ္တဲ့အခါမွာ အကုသိုလ္ေတြ မပါခ်င္ဘူး။ ဒီအရက္အစားကို တျခားအခ်ိဳရည္တို႔ မုန္႔တို႔ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္ရင္း စားရင္း ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကလို႔ ရတယ္ မဟုတ္ဖူးလား။ အရက္၀ိုင္းေတာ့ မေပးနိုင္ဘူးလို႔ ဘုန္းႀကီး ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ အရက္၀ိုင္းပါမွသာ ခ်က္နိုင္မယ္ဆိုရင္ အရက္၀ိုင္းမပါပဲ ခ်က္နိုင္တဲ့သူေတြကို ဘုန္းႀကီးရွာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ တယ္။

အခုက ခ်က္ျပဳတ္တဲ့သူေတြကို အရက္၀ိုင္းေပးၾကရတာက အေလ့အထႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္ ဒကာမ ႀကီးရဲ ႔။ ဒါကလည္း နယ္မွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ ႔ေပၚေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အမ်ားစုက အဲဒီလိုကို ျဖစ္ေန တယ္။

အင္း - လူေတြက အက်င့္စာရိတၱေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပ်က္ျပားေနၾကတာကလား။

မ်ိဳးဆက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပိုပို ဆိုးလာေနၾကတယ္။

ဘုန္ႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္ကဆိုလို႔ရွိရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ လူႀကီးသူမတို႔ဆိုတာ သိပ္ကို ရိုေသေလးစားၾကရတယ္။" 

ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼတိကၡ၏အဆံုးအမမ်ားကို ခံယူၿပီးတဲ့ေနာက္ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းအတြက္ အလွဴေငြကပ္လွဴၾကကာ ဟိုတယ္သို႔  ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။