ရဲမွဴးႀကီး၏ ရာဇသံ

၁၃၇၄ ခုႏွစ္ တပို႔တြဲလဆန္း ၁၁ ရက္

အညာသားျဖစ္တဲ့ စာေရးသူဟာ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္တာ ကာလမ်ားမွာ ကမာရြတ္ၿမိဳ ႔နယ္က “၀ဂၢီ” ဆိုတဲ့ အရပ္တြင္ ေနခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။

ေဆးဘက္ပညာသင္တန္းရဲ ႔ ပထမ ၂ ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ (RASU)က ေရႊဘုိေဆာင္မွာ ေနခဲ့ၿပီး၊ တတိယႏွစ္နဲ႔ စတုတၳႏွစ္ ေတြမွာ ေဆးတကၠသိုလ္-၁ (လိပ္ခံုး) နဲ႔ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး၀င္းထဲက ေဆးဘက္ပညာသိပၸံေတြမွာ ပညာသင္ရေတာ့လည္း အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မ်ားအေဆာင္မွာ ေနရာရေပမယ့္ စာေရးသူက  ကမာရြတ္ၿမိဳ ႔နယ္က ၀ဂၢီအရပ္မွာပဲ မိမိဖာသာ သီးသန္႔အခန္းငွားၿပီး ေနခဲ့ပါတယ္။ 

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးနဲ႔ သမိုင္းမသန္မစြမ္းလူနာမ်ားေဆးရံုမွာ အလုပ္တာ၀န္က်တဲ့အခါ ၀ဂၢီ အရပ္ကို တစ္ေၾကာ့ျပန္ေရာက္လာကာ အခန္းငွားေနျဖစ္ျပန္ပါတယ္။  

ဒါေၾကာင့္ ကမာရြတ္ လွည္းတန္းတစ္၀ိုက္သည္ မိမိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားလာ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။

လွည္းတန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြနဲ႔ ထမင္းဆိုင္ေတြဟာ စာေရး သူ အေရာက္အေပါက္ အမ်ားဆံုး ေနရာမ်ားပါ။

အဲဒီေနရာေတြအျပင္ စာေရးသူ မၾကာမၾကာ နႈတ္ဆက္ရင္း ခဏတျဖဳတ္၀င္လည္တတ္တဲ့ လွည္းတန္းေစ်း နားက အိမ္ကေတာ့ ရဲမွဴးႀကီးဦးထြန္းေရႊ၏အိမ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တကူးတက သြားလည္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ မိမိ၏ဖခင္ႀကီးက မိတ္ဆက္ေပးထားၿပီး အပ္ထားတာျဖစ္လို႔ လွည္းတန္း ဖက္ေရာက္တဲ့အခါ ႀကံဳသလို ၀င္ၿပီးနႈတ္ဆက္တာမ်ိဳးပါ။  

  

တစ္ရက္မွာေတာ့ လွည္းတန္းလမ္းဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ သူရဲ ႔အိမ္ေရွ ႔ထိုင္ခံုေလးမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေျပာ ေနၾကရင္း ဦးထြန္းေရႊက “မင္း သတင္းစာေတြမွာ ဘာေတြ ေရွာက္ေရးေနတာလဲ။ မင္းကို ဖမ္းခ်ဳပ္လို႔ရတယ္ ဆိုတာ မင္း သိရဲ ႔လား။” လို႔ စာေရးသူအား ေကာက္ခါငင္ခါ ေျပာလိုက္ပါတယ္။  

စာေရးသူက ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေရငံုနႈတ္ပိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး နားေထာင္လိုက္ပါတယ္။ ဘာ့ ေၾကာင့္လဲဆို ေတာ့ လူႀကီးက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ဆံုးမတာျဖစ္သလို မိမိကလည္း ဆက္ၿပီးမေရးပဲ ေနမွာ မဟုတ္လို႔ပါ။

ရဲမွဴးႀကီးဦးထြန္းေရႊသည္ ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီးမ်ားရံုးမွာရွိတဲ့ ရဲအထူးေထာက္လွမ္းေရးဌာန (Special Branch – SB) မွာ တာ၀န္က်ေနၿပီး သူ႔အလုပ္က ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြထဲက သတင္းတို႔ ေဆာင္းပါးတို႔ ေပးစာတို႔ကို ေရြးညွပ္ၿပီး ၀န္ႀကီး (ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးကို ဆိုလိုတာပါ) ကို တင္ျပရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူ ဘာ ေတြ ေရးေနတယ္ဆုိတာ သူ အားလံုးသိေနတာ။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းဦးေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္နဲ႔ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မ်ားမွာ အရြယ္ ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ စာေရးသူတို႔ဟာ ပါတီနဲ႔အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ နိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ စာေရးတာလုပ္ရင္ အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းခံရ နိုင္တယ္ ‘ေရၾကည္အိုင္’စစ္ေၾကာေရးစခန္းကို ေရာက္သြားနိုင္တယ္ အင္းစိန္ေတာရမွာ အရိပ္ခိုရတတ္တယ္ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံရတတ္တယ္ ဆိုတာေတြကို ကံ ေသကံမ သိၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိမိသာမက မိမိရဲ ႔မိသားစုမ်ားပါ ဘ၀ပ်က္သြားေစနိုင္တဲ့ အႏ ၱရာယ္ရွိမွန္းသိလ်က္နဲ႔ နိုင္ငံေရး လုပ္တဲ့သူက လုပ္ၿမဲလုပ္တာပါပဲ။ စာေရးတဲ့သူေတြကလည္း ေရးၿမဲေရးခဲ့ၾကတာပါပဲ။    

မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မဂၢဇင္းနဲ႔သတင္းစာမ်ားမွာ က်န္းမာေရးေဆာင္ပါးေတြေရးရင္း တစ္ခါတစ္ခါ မဂၢဇင္းမွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးမ်ားက စာပုိဒ္အခ်ိဳ ႔ကို စာေပစိစစ္ေရးက ေငြမင္အတား ခံ(အပိတ္ခံ)ရတာတို႔ အျဖဳတ္ခံရတာတို႔ ေဆာင္းပါတစ္ပုဒ္လံုး အစမွအ ဆံုး အဆုတ္ခံရတာတို႔ ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါ တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းဦးေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္က နိုင္ငံေတာ္ရဲ ႔အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီး ၂ ႏွစ္အၾကာျဖစ္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ က ညြန္ၾကားခ်က္ ၁ နဲ႔အတူထြက္လာတဲ့ စာေပစိစစ္ေရးစနစ္ဆိုးႀကီးေအာက္မွာ ေစာစာကေျပာခဲ့သလို ေငြ မင္တားခံရ စာအဆုတ္ခံရတာေတြအျပင္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းက်ခံၾကရ တဲ့ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာ မ်ား၏ ေၾကကြဲရင္နာစရာအျဖစ္ေတြဟာ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္း လမ္းေၾကာင္းမွာ အရုပ္ဆိုး အၾကည့္တန္စြာ ဒုနဲ႔ ေဒးရွိခဲ့ပါတယ္။

မိမိကိုယ္တိုင္က ကံသီလို႔ ေစာေစာကေျပာတဲ့ေနရာေတြကို မေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ မိမိနဲ႔သိတဲ့ စာေပေရာင္းရင္း အခ်ိဳ ႔ အဖမ္းအဆီးခံရ အညွင္းပန္းအႏွိပ္စက္ခံရၿပီး ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ၿပီး မိသားစုလိုက္ ဘ၀ပ်က္ခဲ့ၾကရပါတယ္။  

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။