ဖိုးဖိုး ဟာက်ဴလီ

 

အဖိုးအဖြားေတြဆိုေတာ့

ေျမးမ်ား အိမ္ကိုအလည္လာၾကတဲ့အခါေတြမွာ

ခ်ီရ ပိုးရနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးလဲ ကစားၾကရေသးတာ။

ကေလးေတြက တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၾကတာျဖစ္လို႔ အရပ္ရွည္လာတာနဲ႔အမ ွ်

ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကလည္း တက္လာၾကတယ္။

ေျမးအႀကီးက -

ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၂၄ ကီလို၈ရမ္ (24 kg)၊

အရပ္က ၁၃၅ စင္တီမီတာ (135 cm)။ 

ေျမးအငယ္က -

ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၁၇ ကီလို၈ရမ္ (17 kg)၊

အရပ္က ၁၀၀ စင္တီမီတာ (100 cm)။ 

ဒီေတာ့ ခ်ီၿပီးကစားရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဖိုးအဖြားေတြခမ်ာ အရင္ကေလာက္ မလုပ္ေပးနိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။

တက္လူနဲ႔ က်လူ။

တူမွ မတူၾကေတာ့တာပဲ။

သူတို႔အဖြားဆိုရင္ ေျမးအငယ္ကို အၿမဲေပြ႔ေန ခ်ီေနၾက။

ေနာက္ၿပီး ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကေနကိုင္မလို႔ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးဆိုၿပီး ေလထဲမွာ ၀ဲယာေ၀ွ ႔ရမ္း ကစားေပးေနၾက။

ဒါေပမယ့္ တေလာကေျပာလာတယ္။

အေဖႀကီးေျမး အငယ္မကို အရင္လို မခ်ီနိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ေလထဲလဲ ေ၀ွ ႔ရမ္း မကစားေပးနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္မေကာင္းစြာေျပာရွာတယ္။

ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔က သူတို႔လာၾကေတာ့ အဖိုးက မေနသာဘူး။

ေျမးႏွစ္ေယာက္လံုးေက်နပ္ေအာင္ ခပ္ၾကာၾကာေလး တၿပိဳင္ထဲခ်ီေပးရတယ္။

ေနာက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္မွာတတ္ထားတဲ့ပန္ကာက မီးခလုတ္ႀကိဳးကို 'ခ်တ္ကနဲ ခ်တ္ကနဲ'  ဆြဲခ်လိုက္ ျပန္ေလ ွ်ာ့လိုက္ ေဆာ့လို႔ရေအာင္ သူတို႔ကို မ,တင္ၿပီး (အားတင္းၿပီး) ေျမွာက္ထားေပးရေသးတာ။

ေျမးေတြ ၾကာၾကာေလးေဆာ့နိုင္ေအာင္ အဖိုးခမ်ာ ရွိသမ ွ်အားေတြအကုန္ညွစ္ၿပီး ေတာင့္ထားရတာရယ္ေလ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ မီးခလုတ္လဲ ပ်က္သြားရွာၿပီ။

ပန္ကာက မီးခလုတ္ႀကိဳးကို တစ္ေယာက္တလွည့္လုၿပီး ေဆာ့ေနၾကတာ

ေနာက္တစ္ခုက ေလွကားတက္တတ္ၾကတာ။

အထူးသျဖင့္ လမ္းေလ ွ်က္တတ္စအရြယ္ေတြမွာေပါ့။

ေျမးအႀကီးတုန္းကေရာ အခုေျမးအငယ္ေရာ ေလွကားတက္တမ္း သိပ္ကစားခ်င္ၾကတာ။

လူႀကီးေတြ လစ္ရင္လစ္သလို ေလွကားဆီကို လွစ္ကနဲေျပးၿပီး တက္တတ္ၾကတာျဖစ္လို႔ မနည္းအမွီလိုက္ၾကရ တယ္။

ေလွကားေပၚမွာ လဲက်မွာစိုးလို႔ပါ။

ကေလးဆိုေတာ့ ေညာင္းတာညာတာမသိဘူး။

ေမာရမွန္း ပန္းရမွန္းဆိုတာလဲ မသိၾကဘူး။

တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။

တက္ၿပီးရင္း တက္ခ်င္ရင္းပဲ။

လူႀကီးေတြသာ ေညာင္းၾကတာ။

ပင္ပန္းၾကရတာ။

ဒါေၾကာင့္

ဖိုးဖိုးဟာက်ဴလီက အခုထက္ စူပါဟာက်ဴလီျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို ပိုလုပ္ေပးေနရဦးမွာ။