ေရစုုန္ႏွင့္ေရဆန္

၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္။ (19 January, 2014 Sunday)

ၿပီးခဲ့ေသာအပတ္က မိမိအိပ္ရာေစာေစာ၀င္ေသာတစ္ညတြင္ ကန္႔ဘလူမွျပန္လာေသာကိုုၾကည္ရႊင္က မိ မိထံဖုုန္းဆက္ခဲ့သည္။ မၾကာေသးခင္ရက္မ်ားကမွ သူ၏မိဘမ်ားထံသိုု႔ အလည္သြားရာက ျပန္ေရာက္လာ ေၾကာင္း၊ သူ႔ဖခင္ႀကီး၏က်န္းမာေရးအေျခအေနႏွင့္ မိမိ၏စာေပေဟာေျပာပြဲ ဗီြဒီယိုုအေခြကိုုလည္း ယူလာ ေပးေၾကာင္းမ်ား ေျပာပါသည္။  

သူ၏ဖခင္ႀကီးမွာ ေလျဖတ္ထားၿပီး အိပ္ရာတြင္လဲေနရေလရာ သူ၏မိခင္ႀကီးႏွင့္သားသမီးမ်ားက ေန႔စဥ္အ ခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကရသည္။ "က်ေနာ္လဲ အေဖ့ကိုု ျပဳစုုေနရတာနဲ႔ ေရႊသိမ္ေတာ္ေက်ာင္း တုုိက္က ဆရာေတာ္ကိုုေတာင္ မဖူးခဲ့ရပါဘူး အန္ကယ္ရာ"ဟုု ေျပာရွာပါသည္။ ထိုု႔ေနာက္ သူ႔ဖခင္ႀကီးအ တြက္ စင္ကာပူမွမသြားမီ ေမးျမန္စံုုစမ္းၿပီး ေဆး၀ါးအခ်ိဳ ႔၀ယ္သြားေသးေၾကာင္းသိရွိရ၏။

မိမိိသိေသာျမန္မာလူငယ္မ်ားထံမွ အလားတူသတင္းစကားေလးမ်ား မၾကာခဏ ၾကားမိရေလတိုုင္း မိမိတြင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖင့္ သာဓုုေခၚလ်က္ ပီတိျဖစ္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခဲ့ေပၿပီ။ မိမိသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည့္အေလ်ာက္ လူငယ္မ်ား၏ကန္ေတာ့ျခင္းအမႈအား ခံယူရေလ့ရိွရာ သူတိုု႔အားလံုုးကိုု သာဓုုေခၚ ၿပီးဆုုေပးရေလသည္။ 

မိမိေပးေလ့ေပးထရွိသည့္ဆုုမ်ားတြင္ အဓိကအေလးအနက္ျပဳေပးေသာဆုုတစ္ခုုမွာ အမိအဖတိုု႔အား အလုုပ္ အေကၽြးျပဳေက်းဇူးဆပ္နိုုင္ ၾကေသာ အမ်ိဳးသားေကာင္းသမီးေကာင္မ်ားျဖစ္ၾကေရးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဆုုေပး ျခင္းႏွင့္အတူ အဆံုုးအမေပးရာတြင္လည္း မိဘတိုု႔၏တုုနႈိင္းမရွိ ႀကီးလွေပစြေသာ ေမတၱာႏွင့္ေက်းဇူးတရား တိုု႔အား ထာ၀ရ သတိတရရွိေနၾကရန္ သတိေပးရပါသည္။

ယင္းကဲ့သိုု႔ အဆံုုးအမေပးရင္း မိမိ၏စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ အမွတ္ရမိတတ္ေသာ အဆံုုးအမတစ္ခုုကိုုမူ မ လိုုအပ္ဟုုယူဆကာ မေျပာမိပါေခ်။ သူတိုု႔ေတြအားလံုုး မိဘ၏ေက်းဇူးတရားမ်ားကိုု မေပးဆပ္နိုုင္ဦးေသာ္မွ ထိုုေက်းဇူးတရားမ်ားအား စိတ္ကြက္မွားလ်က္ မေစာ္ကားမိၾကရေလေအာင္ အသိတရားရွိရွိျဖင့္ က်င့္ၾကံေန ထိုုင္ တတ္ၾကေစလိုုျခင္းျဖစ္ေလသည္။ 

ငယ္စဥ္အခါမ်ားက မိမိတိုု႔သည္  အမိအဖတိုု႔၏ေမတၱာႏွင့္ေက်းဇူးတရားတိုု႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အမိ အဖတိုု႔မွ လည္းေကာင္း၊ အဘိုုးအဘြားတိုု႔ႏွင့္ ဦးႀကီးဦးေလး ေဒၚႀကီးေဒၚေလးတိုု႔မွလည္းေကာင္း၊ အစ္ကိုုအစ္မမ်ားမွ လည္းေကာင္း၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ လူႀကီးသူမမ်ားမွလည္းေကာင္း ၾကားနာမွတ္ သား ခံယူခဲ့ၾကရသည္။ မာဃေဒ၀ကဲ့သိုု႔ေသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားမွ လည္း ဖတ္ရႈသိရွိမွတ္သား ခဲ့ရပါ၏။ 

လူ႔ဘံုုဌာန 

ဤေလာက၌

ဘကိုု လက္ယာ  

မိမွာ လက္၀ဲ

အၿမဲေဆာင္ရြက္

ပခံုုးထက္တြင္

တင္လ်က္လုုပ္ေကၽြး

မျပတ္ေမြးလည္း

ေက်းဇူးဂုုဏ္ဆိုုင္

မကုုန္နိုုင္ဘူး။

                         (မာဃေဒ၀)

ျမန္မာ့ရာဇ၀င္တြင္ အမိအဖတိုု႔၏ေက်းဇူးတရားမ်ားကိုု အထူးသိတတ္သူအျဖစ္ထင္ရွားခဲ့သူတစ္ဦးကား အာ ဇာနည္သူရဲေကာင္းစစ္သူႀကီး က်န္စစ္သားမင္းႀကီး၏သားေတာ္ျဖစ္သူ ရာဇကုုမာရ္မင္းသားျဖစ္၏။ ရာဇကုု မာရ္မင္းသားသည္ သားေတာ္တစ္ဦးအေနျဖင့္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး၏ ထီးနန္းအေမြကိုု ခံယူထိုုက္ သူျဖစ္ပါ ေသာ္လည္း ေျမးျဖစ္သူအေလာင္းစည္သူအား ထီးေမြနန္းေမြေပးအပ္ ၿပီးကာမွ  ေနာက္က်ေရာက္လာခဲ့သ ျဖင့္ ထီးနန္းႏွင့္ကံေခလြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူအေပၚ ေမတၱာမပ်က္ပဲ ဖခမည္းေတာ္၏ေက်းဇူးတ ရားတိုု႔ကိုုသာ ေအာက္ေမ့သတိရေတာ္မူကာ နာမက်န္းျဖစ္ေနသည့္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီး ဘ၀ကူးေကာင္း ေစရန္ရည္စူးလ်က္ ျမေစတီဘုုရားတည္ျခင္းႏွင့္ျမေစတီေက်ာက္စာကိုု ဘာသာေလးမ်ိဳးျဖင့္ ေရးထိုုးပူေဇာ္ ျခင္းမ်ားျပဳလုုပ္ၿပီး ကုုသိုုလ္ေကာင္းမႈမ်ားပင္ လုုပ္ေတာ္မူခဲ့ပါေသးသည္။

အမိအဖတိုု႔၏ေက်းဇူးတရားမ်ားကိုု မိဘမ်ားမကြယ္လြန္မီမွာသာ ဆပ္သင့္ၾကေၾကာင္းကိုု မင္းကြန္း တိပိဋ ကဓရ ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ၏ ကိုုယ္ေတြ႔အဆံုုးအမမွာ သူလိုုငါလိုု ပုုထုုဇဥ္ေလာ ကီသားမ်ားအဖိုု႔ အထူးပင္သံေ၀ဂရလ်က္ ေၾကာက္ရြံ ႔ထိတ္လန္႔ျခင္းျဖစ္ဖြယ္လိလိရွိေခ်သည္။ 

တစ္ေန႔တြင္ ျမင္းၿခံမွာရွိေသာ ဆရာေတာ္ဘုုရား၏မယ္ေတာ္ႀကီးကြယ္လြန္သည့္အခါ ညီငယ္ျဖစ္သူ  ေမာင္ ဘသင္က လူးလိမ့္ၿပီးငိုုေလသည္။ ညီျဖစ္သူသည္ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုုရင္းက ဆရာေတာ္ႀကီး အဘယ့္ေၾကာင့္လိုုက္ မငိုုရတာလဲဟုု အျပစ္တင္ေသးသည္။ သည္တြင္ ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီးက ေအာက္ပါအတိုုင္း မိန္႔ေတာ္မူ ေလသည္။

“ေမာင္ဘသင္ .. မင္းကိုု ငါ အစကတည္းက မေျပာခဲ့ဘူးလား။ အေမ့ကိုု ျပဳစုုပါ ေထာက္ပံ့ပါ ဆိုုခဲ့တုုန္းက ေတာ့ မင္း နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ အခုုမွ ငိုုေနလိုု႔ ဘာလုုပ္မွာလဲ။ ဘာအက်ိဳးရွိဦးမွာမိုု႔လဲ။ ငါက အေမ့ကိုု ေက်နပ္ ေအာင္ျပဳစုုထားၿပီးၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ မငိုုဘူးကြ။ ငါက ငိုုဖိုု႔ မလိုုပါဘူး။ မင္းကေတာ့ အေမ့ကိုုမျပဳစုု မ ေကၽြးေမြး ဘဲ ပစ္ထားခဲ့တဲ့သူဆိုုေတာ့ ငိုုရေပမေပါ့ကြာ။ ငိုုေဟ့ ေမာင္ဘသင္။ ငိုုကြ။ မင္း မွတ္ထား။ မိဘကိုု မေသခင္ မွာ လုုပ္ေကၽြးပါ။ ေသေတာ့မွ ငိုုမေနပါနဲ႔”

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုုးဘြဲ႔ရဆရာေတာ္ကလည္း ..

“လူေတြမွာ မိဘေက်းဇူးကိုု ျပန္ဆပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ဟာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္တတ္ၾကပါသလဲဆိုုလိုု႔ရွိရင္ မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ၿပီဆိုုေတာ့မွ၊ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ကြဲၾကရၿပီဆိုုေတာ့မွ ျဖစ္လာတတ္ၾကတာပါ။ ငိုုဖိုု႔ မလိုု၊ ေကၽြးဖိုု႔သာ လိုုတယ္” ဟုု ဆံုုးမေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ 

အမိအဖတိုု႔သည္ သားသမီးတိုု႔ကိုု ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀မွ လူလားေျမာက္သည္အထိ တယုုတယ ျပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ကာ မေကာင္းျမစ္တား ေကာင္းရာညႊန္လ်က္ ဆံုုးမသြန္သင္ ပညာသင္ေပး ၾကသည္မွန္ေသာ္ လည္း ထိုုထိုုေသာေက်းဇူးအဖံုုဖံုုတိုု႔ကိုု အေၾကာင္းျပဳလ်က္ မိမိတိုု႔၏သားသမီးမ်ားထံမွ တစ္စံုုတစ္ရာ ျပန္လည္ ရရေကာင္းေစဆိုုေသာ ေမွ်ာ္ကိုးျခင္းမ်ိဳး မရွိတတ္ၾကပါေခ်။ 

သိုု႔ျဖစ္ေပရာ မိဘတိုု႔၏အလြန္တရာျဖဴစင္လွေသာအခ်စ္သည္ကား ကိုုယ္ကသာေပးလိုုၿပီး မိမိ၏သားသမီးမ်ား ထံမွ ျပန္လည္ရယူရန္ ရည္ရြယ္မထားသည့္ တစ္နည္းဆိုုရေသာ္ ျမစ္မ်ားကဲ့သိုု႔ စုုန္ေရသာစီးဆင္းေပးကာ ေရ ဆန္တက္ေလ့မရွိေသာေမတၱာဟုု ဆိုုစမွတ္ျပဳၾကျခင္းျဖစ္သည္။ 

***

မိမိတိုု႔သည္လည္း အရြယ္ေရာက္ေသာသားသမီးမ်ားရွိသည့္ မိဘျဖစ္ေလရာ အသက္ႀကီးသူတိုု႔ႀကံဳေတြ႔ရ တတ္ ၿမဲ အမွီအခိုုအေထာက္အပံ့ကိစၥကိုု လင္ႏွင့္မယားႏွစ္ကိုုယ္ၾကား ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ေဆြးေႏြးတိုုင္ပင္ထား ခဲ့ၾက၏။ မိမိတိုု႔သည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူမ်ား မဟုုတ္ၾကေသာ္လည္း အိုုမင္းမစြမ္းရွိလာေသာအခါ မိမိတိုု႔အ တြက္ သားသမီးမ်ားတြင္ ၀န္ထုုပ္၀န္ပိုုးမျဖစ္ေစရန္ အစီအစဥ္မ်ားကိုု ဆံုုးျဖတ္ခ်မွတ္ခဲ့ၾက၏။ 

သားသမီးမ်ားကိုု မိမိတိုု႔ကသာ အေပးရွိၿပီး သူတိုု႔ထံမွ အယူမရွိေသာ ပိုုၿပီးအေရးႀကီးသည္မွာ အေတာင္းအ ရမ္းမရွိေသာ ေရစုုန္မိဘမ်ားသာ ျဖစ္ရပါလိုု၏။