ဒီကေန႔ စေနေန႔မွာ မိမိေစ်း၀ယ္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုတစ္ေခါက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အိမ္ရွင္မႏွင္႔အတူ ေစ်းကိုနံနက္စာသြားစားၾကရင္း ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါက ကိုရိုနာဗုိင္းရပ္ကိစၥ (coronavirus outbreak) ေတြမျဖစ္မီတုန္းက လုပ္ေနက်အလုပ္ရယ္ပါ။
တစ္ခုမတူတာက အဲဒီတုန္းကလို ေစ်းမွာနံနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ ကုန္တိုက္ကို ဆက္ၿပီးမသြားျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
နံနက္စာစားတဲဆိုင္မွာပဲ ေန႔လည္စာအတြက္ အသားဟင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး (ဥပမာ၊ ဆိတ္သားဟင္း)နဲ႔ ဒန္ေပါက္ထမင္း အစရွိတဲ့စားစရာေတြ တစ္လက္စာထဲ၀ယ္ခဲ့တာမ်ိဳးရွိတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကုန္စိမ္းဆိုင္က အသီးအရြက္ေတြ (ဥပမာ၊ ဒန္႔ဒလြန္ရြက္/သီး၊ ခရမ္းသီး၊ ဘူးသီး၊ သရက္သီး) ၀ယ္တယ္။
တစ္ခါတေလမွာ ၀ပ္(တ)ဆန္ (Watsons) ဆိုင္က အိမ္သံုးကုန္နဲ႔အလွကုန္ပစၥည္းတခ်ိဳ ႔၀ယ္ျဖစ္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တာ။
အလြန္ဆံုးၾကာလွ ၁ နာရီေပါ့။
ဒီကေန႔ဆိုရင္ အိမ္ကထြက္ေတာ့ မနက္ ၉ နာရီ ၄၂ မိနစ္။
ေစ်းမွာ မနက္စာစား ေစ်း၀ယ္ၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီနဲ႔ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ပဲရွိေသးတာမို႔ ၁ နာရီအျပည့္မရွိဘူး။
အသြားအျပန္ဘတ္စ္ကား ၂ ခါစီးတာ တစ္ႀကိမ္ပဲယူတာ။
အသြားတုန္းက ဘတ္စ္ကားအမွတ္ ၄၉ စီးတာ ၅၉ ျပားေပးရတယ္။
အျပန္မွာ ဘတ္စ္ကားအမွတ္ ၃၃၄ စီးလာေတာ့ တစ္ျပားမွမယူဘူး။
ကားလက္မွတ္က လက္က်န္ေငြ (balance) က အလာတုန္းကႏႈတ္ထားတဲ့အတိုင္းပါ။
ေနာက္ထပ္ မေပးရဘူး။
ဒါကလဲ မိမိတို႔လို အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြ ဒါမွမဟုတ္ ပင္စင္စားေတြအားလံုး (ဒီကအေခၚ Senior citizen) အတြက္ သက္သက္သာသာျဖစ္ေအာင္ အစိုးရက အထူးစီစဥ္ေပးထားတာေၾကာင့္ပါ။
No comments:
Post a Comment