အေၾကာအဆစ္အထူးကုပညာရွင္ႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ဇံ ကြယ္လြန္

ဇြန္လ ၂၅ ရက္(တနလၤာေန႔) နံနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြ ဦးတင္ျမင့္ ဖုန္းဆက္လာေတာ့ စာေရးသူ အလုပ္ကို ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။

အိမ္မွာရွိေနတဲ့ဇနီးက ဦးတင္ျမင့္ထံမွ စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းကို ၾကားသိရလ်င္ရခ်င္း စာေရးသူရဲ ႔အ လုပ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့လို႔ ၂၄ ရက္ေန႔ည ၁၁နာရီက ဆရာႀကီးဦးထြန္းေအာင္ဇံ ကြယ္ လြန္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို မယံုၾကည္နိုင္စရာ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။


အဆုတ္ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ေနမွန္း စမ္းသပ္သိရွိစျဖစ္လို႔ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဆးကုသမႈစၿပီးေပး ခါစပဲရွိေသးတာမို႔ ဒီသတင္မ်ိဳးက လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သတင္းပါ။ 

အဆံုးမေတာ့ ေရာဂါကအျမင့္ဆံုးအဆင့္ကိုေရာက္ေနတာရယ္ အသက္ကသိပ္ႀကီးေနၿပီး အားယုတ္ေနတာ ရယ္တို႔ေၾကာင့္ ေဆးျပင္းတဲ့ဒဏ္ကို ခံနိုင္ဟန္မတူေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္။

ဆရာ့အဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီေပါ့ေလ။ 

ဆရာႀကီးအား MRTV4 မွ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခဲ့စဥ္က..။

ျမန္မာနိုင္ငံအေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္မ်ား၏ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲတြင္ ကန္ေတာ့ခံခဲ့ေသာဆရာႀကီး။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက စာေရးသူ၏သင္တန္းပို႔ခ်မႈကို တက္ေရာက္အားေပးၿပီး လက္ေဆာင္ပစၥည္းခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာႀကီးက အေၾကာအဆစ္အထူးကုပညာရပ္ (Physiotherapy)ကို ကိုလန္ဘိုစီမံကိန္း(Colombo Plan) ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ အဂၤလန္နိုင္ငံမွာ အေစာဆံုး သြားေရာက္သင္ၾကားခဲ့ၿပီး MCSP (Member of Char- tered Society of Physiotherapy)ဘြဲ႔နဲ႔ Dip. TP ဘြဲ႔မ်ားကို ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအထဲမွ ပထမဦးစြာရရွိခဲ့သူတစ္ ဦးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အဂၤလန္နိုင္ငံမွာတရား၀င္အလုပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္(State Registered Physiotherapist - SRP)လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 


ပညာေတာ္သင္ခရီးမွ ျမန္မာျပည္သို႔ုျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဆရာႀကီးက ေဆးဘက္ပညာသိပၸံ (Institute of Para-Medical Sciences)ရွိ အေၾကာအဆစ္ကုသင္တန္း႒ာန (Department of Physiotherapy)မွာ ဆရာ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဂၤလန္နိုင္ငံဟာ အေၾကာအဆစ္အထူးကုပညာရပ္မွာ အထူးထင္ရွားတဲ့ နိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးရခဲ့တဲ့ MCSP ဘြဲ႔ကို တစ္ကမာၻလံုးမွ သြားေရာက္သင္ယူၾကရတာျဖစ္တယ္။ ယခုအခါ မွာေတာ့ အေၾကာအဆစ္အထူးကုပညာရပ္ကို အေမရိကန္၊ ကေနဒါနဲ႔ ၾသစေတးလ်နိုင္ငံမ်ားကလည္း အဂၤ လန္နိုင္ငံနဲ႔ တန္းတူရည္တူ သင္ၾကားေပးလ်က္ရွိၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးထြန္းေအာင္ဇံသည္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို ကမာၻ႔အဆင့္မီ အေၾကာအ ဆစ္ကုပညာရပ္မ်ား ထိုစဥ္ကတည္းက သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးနိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။    

စာေရးသူတို႔ တ တိယႏွစ္ကိုေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးက ေဆးဘက္ပညာေက်ာင္းမွ ေဆးကုသေရးဖက္ (ေဆးရံု) ကို ေျပာင္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ၾကည့္ေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးကို အေ၀းကပဲ ျမင္ဖူးလိုက္ၿပီး တပည့္ေတာ္ခြင္႔ မရလိုက္ပါ။ ဆရာႀကီးရဲ ႔ သတင္းေတြကိုေတာ့ အေ၀းမွၾကားေန ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ အရိုးေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီး(ၾကည့္ျမင္တိုင္)မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ အတူတူအလုပ္လုပ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆးရံုမွာ ၉ ႏွစ္ခန္႔အလုပ္လုပ္ၿပီး စင္ကာပူနိုင္ငံကို ေရာက္လာခဲ့ေပ မယ့္ ဆရာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

စာေရးသူ ျမန္မာနိုင္ငံကို အလည္ျပန္ေရာက္တိုင္း ဆရာႀကီးမွ ကမကထျပဳၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္အေၾကာအဆစ္ ကုပညာရွင္ေလးမ်ားအား သင္တန္းေပးခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကိဳးစားၿပီးတက္ေရာက္ အားေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ဇနီးျဖစ္သူရဲ ႔ႀကီးေမႀကီး ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႔ အစီအ စဥ္မရွိပဲ ျမန္မာနိုင္ငံကိုျပန္သြားရတာျဖစ္လို႔ သင္တန္းမေပးေတာ့ဘူးလို႔ ရည္ရြယ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ဆရာႀကီးက မျဖစ္မေနတိုက္တြန္းတာေၾကာင့္ ေဆးကုခန္းတစ္ခုမွာ လက္ေတြ႔သင္ၾကားပို႔ခ်ခဲ့ရပါေသးတယ္။ 

အဲဒီအေခါက္က ဆရာႀကီးကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ႔တာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀မထင္မိခဲ့ပါဘူး။

ဆရာႀကီးက ျမန္မာအေၾကာအဆစ္ကုပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႔မွ အမႈေဆာင္အခ်ိဳ ႔နဲ႔အတူ စာေရးသူအား ေန႔လည္ စာ အၿမဲေကၽြးေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ညေနစာကိုလည္း စကားစျမည္ ေအးေအးလူလူေျပာၾက ရယ္ေမာ ၾကရင္း ဘီယာေလးနဲ႔ ဧည့္ခံေလ့ရွိပါတယ္။ အခုတစ္ေခါက္မွာ ကတိုက္ကရိုက္ျဖစ္လို႔ ဆရာႀကီး ဖိတ္ေကၽြး တဲ့ ေန႔လည္စာကို လိုက္စားခဲ့ေပမယ့္ ညေနစာကိုေတာ့ အားနာစြာနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီးျငင္းခဲ့ရပါတယ္။ 

ဆရာႀကီး အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ ညေနစာစားၾကရင္း ဆရာႀကီးနဲ႔အတူ စကားစျမည္ မေျပာျဖစ္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ စာေရးသူ ေနာင္တရလို႔ မဆံုးျဖစ္ရပါတယ္။

ဒီတစ္ခါေလးပဲ ျငင္းခဲ့ဖူးတာျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါဆိုတာ မရွိနိုင္ေတာ့တာမို႔ပါ။   


   

ဆက္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။