စကားစျမည္ ေျပာတဲ့အရသာ

၁၃၇၄ ခုႏွစ္  တေပါင္းလဆန္း ၅ ရက္  

The Voice Weekly ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုေက်ာ္မင္းေဆြရဲ ႔ဖခင္ ဦးျမင့္ေဆြ(၀ဲ) ႏွင့္ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္မွာ ....။

က်ေနာ္တို႔ စာသမား ကဗ်ာသမားေတြဆိုတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားအေတာ္ေလးေျပာတတ္ၾကပါတယ္။

ေတြးေနတာ ေတြးထားတာေတြရွိလို႔ ေျပာခ်င္တာ၊

ဖတ္ထားတာ ဖတ္ခ်င္တာေလးေတြရွိလို႔ေျပာခ်င္တာ၊

တပိုင္းတစ ေရးထားတာ ဒါမွမဟုတ္ ေရးဖို႔စဥ္းစားေနတာရွိလို႔ ေျပာျပတိုင္ပင္ခ်င္တာ၊

ကဗ်ာစာေပေလာကနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျငင္းၾက ခံုၾက ေထ့ၾက ေစာင္းၾက ေဆာ္ၾက ကေလာ္ၾကတာေတြကို ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလို႔ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုခ်င္တာ အစရွိလို႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာေနျဖစ္ၾကတာပါပဲ။

ထင္ျမင္ခ်က္ေပးတာ ေ၀ဖန္တာဆိုလို႔ ကိုယ္ေတြ႔အေတြ႔အႀကံဳေလးတစ္ခု ငယ္ငယ္က ႀကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္။

သေရာ္စာ ၀တၱဳတိုမ်ားနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စာေရးဆရာ မာန္ျမင့္နဲ႔ စာေရးသူတို႔ ၂ ဦး အေ၀ဖန္ေကာင္းလို႔ အားေတာင့္အားနာ ဂြက်ခဲ့ရတာေလး ေျပာျပပါ့မယ္။

ပုတ္ပုတ္ခပ္ခပ္ ရႈတ္ခ်ေ၀ဖန္သူမ်ားက တကၠသိုလ္၀င္တန္း(၁၀ တန္း)ေက်ာင္းသား၂ေယာက္ ျဖစ္ၾကတဲ့ မာန္ျမင့္ႏွင့္မိမိ။

အေ၀ဖန္ခံရတဲ့ စာေရးဆရာက ဗဟိုအားကစားႏွင့္ကာယပညာေကာ္မတီမွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္မွဴးထြန္းၿငိမ္း (ကေလာင္အမည္ တကၠသိုလ္ေမာင္ေနဒြန္း)။

သူဘာသာျပန္တဲ့ စာအုပ္က ကမ ၻာေက်ာ္ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး လီအိုေတာ္လ္စတိြဳင္းေရးသားတဲ့ “စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” (War and Peace)စာအုပ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္။ တစ္အုပ္ထဲ အစအဆံုး။

ေနရာက ကန္႔ဘလူၿမိဳ ႔ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းရဲ ႔ တစ္ခုတည္းေသာ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာသင္ခန္း ေလးထဲမွာ။

စာသင္ေနေသာဆရာမသည္ ကန္႔ဘလူသူ အထက္တန္းျပဆရာမ ေဒၚထိုက္ထိုက္။

စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္၏ ဘာသာျပန္လက္ရာ "စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" စာအုပ္။ (အင္တာနက္)

စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀ဖန္ေျပာလိုက္တာက လီအိုေတာ္လ္စတိြဳင္းေရးသားတဲ့ “စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” (War and Peace)စာအုပ္ႀကီးကို စာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္က မူရင္းလက္ရာမပ်က္ ဘာသာျပန္ၿပီး အတြဲ ၁၂ တြဲကို ပုဂံစာအုပ္တိုက္မွ တစ္လတစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ေနစဥ္မွာ (၁၂ တြဲလံုး မၿပီးခင္မွာ) တကၠသိုလ္ေမာင္ ေနဒြန္းက ၾကားျဖတ္ၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ထုတ္ေ၀လိုက္ျခင္းသည္ စာေပသစၥာကို ေဖာက္ ဖ်က္ရာ ေရာက္ေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာက်င့္၀တ္ကို မေစာင့္ထိန္းတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာတစ္ဦးအေန ျဖင့္ အဲဒီလို မလုပ္သင့္ေၾကာင္း စသျဖင့္ လူတတ္ႀကီးေတြလုပ္ၿပီး ဆရာမကို ေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။   

ဆရာမက သူတပည့္ေတြရဲ ႔စကားကို အၿပံဳးမပ်က္နားေထာင္ေနၿပီးမွ “မင္းတို႔  တကၠသိုလ္ေမာင္ေနဒြန္းဆို တာ ဘယ္သူလဲလို႔ သိၾကရဲ ႔လား” လို႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔က မသိေၾကာင္း ေျဖတဲ့ အခါ “အဲဒါ ဆရာမရဲ ႔ ခဲအိုေပါ့။ ဆရာမရဲ ႔အမအရင္းျဖစ္တဲ့ မမခင္ရဲ ႔ခင္ပြန္း ဗိုလ္မွဴးထြန္းၿငိမ္းဆိုတာေလ” လို႔ ဆရာမက ရွင္းျပေတာ့ စာေရးသူတို႔ အေတာ္ႀကီးကို အာနာသြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

တစ္ခါ ကဗ်ာစာေပတို႔အျပင္ အယူ၀ါဒတစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဒသနတစ္ရပ္ရပ္ကိုမ်ား တိမ္းညႊတ္ဖက္တြယ္မိ ၿပီဆိုလို႔ကေတာ ့ဘာေျပာေကာင္းပါ႔မလဲ။ တိုးတိုးေျပာတစ္လွည့္ က်ယ္က်ယ္ေျပာတစ္ခါနဲ႔ “ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္” ဆိုတဲ့အထဲကပါပဲ။  

စာေရးသူတို႔ ငယ္ငယ္က စာေပကဗ်ာကို အလြန္၀ါသနာထံုခဲ႔တဲ့အျပင္ နိုင္ငံေရးအယူအဆတစ္မ်ိဳးကိုပါ သက္၀င္ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိတာေၾကာင့္ စိတ္တူသေဘာတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္ၾက၊ ဖတ္ၿပီးတာေတြ ကို ေဆြးေႏြးျငင္းခံုၾကနဲ႔ သူမ်ားေတြအျမင္မွာ တမ်ိဳးတမည္အထင္ခံရတာ အေျပာခံရတာ ႀကံဳခဲ႔ရဖူးပါတယ္။

၁၃၇၄ ခုႏွစ္  တေပါင္းလဆန္း ၆ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔။ (17 March 2013 Sunday)

စာေရးဆရာ လူမ်ိဳးေနာ္ႏွင့္ Jurong Point မွာ အမွတ္တရ။ (၁၁ ရက္ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၃)

မိမိတို႔ စာဖတ္ၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း စာေရးၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ စာေပကို စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ သူမ်ားနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာၾကတဲ့အေၾကာင္း ေရးေနတုန္း ဒီေန႔မနက္ ၈ နာရီေလာက္က အေမရိကန္နိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ စာေရးဆရာလူမ်ိဳးေနာ္ (ေဒါက္တာကိုေသာင္းတင္)ထံက ဖုန္း၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက မိမိနဲ႔ အလြန္ပင္ရင္းႏွီးသူျဖစ္လို႔ မၾကာမၾကာ ယခုလို ဖုန္းဆက္တတ္တာေၾကာင့္ မိသားစုအေၾကာင္း ျမန္မာျပည္အ ေၾကာင္းနဲ႔ စာေပအေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ အၿမဲ စကားေျပာၾကေလ့ရွိပါတယ္။

သူက ေလာ့(စ)အင္ဂ်လိ(စ)ၿမိဳ ႔မွာရွိေသာ ကင္ဆာေရာဂါသုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ ကုသေရးမ်ားကို က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျပဳလုပ္ေနတဲ့ City of Hope National Medical Centre မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့လ ၉ ရက္ေန႔က ဆရာလူမ်ိဳးေနာ္ ျမန္မာျပည္မွအလည္ျပန္လာၿပီး အေမရိကန္သို႔ မျပန္မီ စင္ကာပူကို ၀င္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ စာေရးသူ၏အိမ္မွာတည္းသြားတာမို႔ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။