အမ္စတာဒမ္သူေလး ေမခလာ

ခရီးသြားၾကသူတို႔မွာ လမ္းခရီးမွာအဆင္မေျပတာေလးေတြ ႀကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာပဲသြား သြား ျပည္ပကိုပဲသြားသြား ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ၾကားက စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာေလးေတြ အ နည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို မေမွ်ာ္လင့္ပဲႀကံဳေတြ႔ၾကရတာ အထူးအဆန္းႀကီး မဟုတ္လွပါဘူး။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ဇြန္လက နယ္သာလန္နိုင္ငံမွာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပံုေလးက တကယ္ေတာ့ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ျဖစ္ခဲ့ရတာရယ္ပါ။

အဲဒီေန႔က စာေရးသူ ဘယ္လဂ်ီယံနိုင္ငံကို ခဏတျဖဳတ္အလည္သြားမည့္ေန႔ျဖစ္တယ္။ နယ္သာလန္နိုင္ ငံ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔မွာက်င္းပမည့္ အေၾကာအဆစ္ကုပညာရပ္ဆိုင္ရာကမၻာ့ညီလာခံ(The World Confe-deration for Physical Therapy Congress)ကိုသြားတက္ရင္း အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဘယ္လဂ်ီယံ ဘက္ကူးၿပီးလည္ပတ္ဖို႔ရာ စင္ကာပူမွမသြားခင္ကတည္းက စီ စဥ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကခရီးသြားကုမၸ ဏီတစ္ခု(Lindbergh)ကို အီးေမးျဖင့္ဆက္သြယ္ကာ မိမိခရီးသြားလိုသည့္ေန႔ရက္/အခ်ိန္အတိအက်ေျပာ ျပၿပီး ႀကိဳတင္လက္မွတ္၀ယ္ယူထားခဲ့ရတာ။ 

သြားမည့္ေန႔မနက္က ဟိုတယ္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ေရယာဥ္ဆိပ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးလြယ္ကာ ထံုးစံအတိုင္းပဲ လမ္းေလ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ေရယာဥ္ဆိပ္က ဟိုတယ္နဲ႔နီးနီးေလးပါ။ သံုးေလးမိနစ္ ေလာက္ပဲေလ်ာက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ဖယ္ရီတစ္စီး ကပ္ၿပီးလြတ္သြားတယ္။ နာရီကိုၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ရွိ ေသးတာမို႔ ကိစၥမရွိေပဘူး။ မိုးမရြာလို႔ ေတာ္ေပေသးတယ္။ မိုးရြာလို႔ကေတာ့ ခိုစရာေနရာက ႀကီးႀကီး မားမားရွိတာမဟုတ္ဖူး။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေသးေသးေလး ၂ ခုပဲရွိတာ။ လူ ၆ ေယာက္ေလာက္ပဲ ခိုနိုင္ တာ။ ဒီၾကားထဲ စက္ဘီးပါပါလာရင္ က်ပ္ညပ္ေနေကာ။ ေနာက္ၿပီး မိုးက ေလနဲ႔ပါအတူလာေလ့ရွိတာမို႔ ပိုဆိုးပါေလေကာ။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကတဲ့အခါ ေနာက္တစ္စီးေရာက္လာတာမို႔ ကသုတ္ကရက္ေလးေျပးၿပီးတက္ လိုက္မိ တယ္။ စက္ဘီးေတြနဲ႔ခရီးသည္ေတြအမ်ားႀကီးဆင္းသြားၾကသလို စက္ဘီးေတြနဲ႔ခရီးသည္ေတြအမ်ားႀကီး ပဲ ပါလာၾကျပန္တယ္။ ဖယ္ရီေပၚေရာက္သြားေတာ့ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးစထြက္ၿပီးမၾကာခင္ မွာပဲ ဖယ္ရီမွားၿပီးစီးမိတာ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ ဖယ္ရီက မိမိသြားမယ့္ ၿမိဳ ႔လည္ဘူတာရံုႀကီး(Central Station)ဆီကို ဦးတည္မသြားပဲ ညာဖက္ကိုေကြ႔သြားတာသတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ဘယ္ဆီဘယ္ကမ္း ဆိုက္မယ္ဆိုတာ မသိရဘူး။ အဲဒီကေန ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ၿမိဳ ႔လည္ဘူတာရံုႀကီးဆီကို သြားရပါလိမ့္။ ရုတ္ တရက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေတြ ပူထူသြားမိတာ အမွန္ပါ။ ဒါနဲ႔ အနားမွာစက္ဘီးနဲ႔ရပ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မွားတာပိုၿပီးေသခ်ာသြားၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကၠစီစီးသြားရင္ျဖစ္မွာပါလို႔ေတြးကာ စိတ္ ေျဖရ တယ္။ 

 

ဟိုတယ္နဲ႔ဘူတာႀကီးဆြဲေပးေနတဲ့ဖယ္ရီ။

ဖယ္ရီေပၚကဆင္းလာတဲ့ စက္ဘီးေတြ ...။

ဒီလိုနဲ႔ ဖယ္ရီက အိမ္ေျခတိုက္တာအေဆာက္အဦေတြမေတြ႔ရတဲ့ ခပ္ေခါင္ေခါင္ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုမွာ ကပ္ လိုက္ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြအားလံုး စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ အလ်ိဳအလ်ိဳဆင္းသြားၾကတယ္။ စာေရးသူတစ္ ဦးပဲ မ်က္စိသငယ္နားသငယ္ေလးနဲ႔ ဟိုသြားရမွာလိုလို ဒီသြားရမွာလိုလို နဲ႔က်န္ခဲ့တာ။ ေမးၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဒီေနရာမွာ လိုင္းကားလည္းမရွိဘူး တကၠစီရဖို႔ဆိုတာကလည္း ခက္ပါသတဲ့။ ကဲ ေကာင္းၾကပါေလ ေကာ။ ဘယ္လဂ်ီယံသြားမဲ့ကားဂိတ္ကို အခ်ိန္မီ ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့တာမို႔ မထူးပါဘူးေလလို႔ ေတြးကာ ေျခဦးတည့္ရာ(ဘူတာရံုရွိမဲ့ဖက္ကိုမွန္းၿပီး) ခပ္သြက္သြက္ေလးေလ်ာက္လိုက္တယ္။ တကၠစီ ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားလည္း ၾကည့္ရင္းေပါ ့။ ဒီအတိုင္းဆို တကၠစီမရလို႔ကေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီထြက္မဲ့ကား ကိုမီမွာမဟုတ္ဘူး။

ေဇာေခြ်းေတြျပန္ၿပီးစိတ္အိုက္ေနတုန္း အနားကိုစက္ဘီးတစ္စီးထိုးရပ္လာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာ ေစာကဖယ္ရီေပၚမွာ မိမိစံုစမ္းေမးျမန္းခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တာေတြ႔ရတယ္။ သူမက စက္ဘီးကိုေျခတစ္ ဖက္ေထာက္ရပ္ရင္းက “ရွင့္ကားက ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မွာလဲ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကေကာ ဘယ္မွာမို႔လဲ” လို႔ေမးတာ နဲ႔ ကားက ၁၀ နာရီထြက္မည့္အေၾကာင္းနဲ႔ လိပ္စာကို ပါေျပာျပလိုက္တယ္။ သူမက လက္က နာရီကိုၾကည့္ၿပီး ‘ဒါဆို ရွင္ ကားမီမွာမဟုတ္ဘူး။ လာ က်မစက္ဘီးေပၚတက္၊ က်မ လိုက္ပို႔ေပးမယ္’ လို႔ေျပာပါတယ္။ ဟာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္လို႔ေျပာရင္း စက္ဘီးေနာက္ ထိုင္ခံုေပၚကို ေစြ႔ခနဲတက္လိုက္မိ တယ္။ ရင္ထဲမွာေလ ၀မ္းသာမိလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့။

ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္အခက္အခဲနဲ႔ကိုယ္မို႔ ၀မ္းသာရတာ။ သူမအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းအားနာႀကီးျဖစ္ ရပါတယ္။ သူမက စက္ဘီးကယ္ရီယာခံုမွာ မိမိရဲ ႔ေလးလံလွတဲ့အတၱေဘာႀကီးကိုတင္ၿပီး အျမန္နင္းေနရ တာ။ ေနာက္ၿပီး မိမိမွာက ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးပါေနေသးတယ္။ စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို အနိုင္နိုင္ထိမ္း ၿပီး ေျခေထာက္ေတြကရုန္းကန္နင္းေနတာ ေနာက္မွအတိုင္းသား ျမင္ေနရ သိေနရတာမို႔ပါ။ သူမရဲ ႔အသက္ က ႏွစ္ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ပဲရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္က အလုပ္သြားတာျဖစ္မွာပါ။ မီးပြိဳင့္ ေတြမွာ သူမ ေျခေထာက္ရပ္တိုင္း မိမိက အလိုက္သိစြာ ဆင္းေပးပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ခမ်ာ စက္ဘီး လက္ကိုင္ကိုထိမ္းထားရင္းက ေျခတစ္ဖက္ေထာက္ရပ္ဖို႔ ခက္ပါမယ္။ ရပ္ထားရာမွ စက္ဘီးျပန္ၿပီး စ,နင္း တိုင္း သူမခမ်ာ အေတာ္ေလးကို ရုန္းရတာ။ အကူအညီမေတာင္းရပါပဲ သူမဖာသာလိုလိုလားလားနဲ႔ အ ကူအညီေပးလာတာျဖစ္လို႔ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ေက်းဇူးတင္မိသလို ရင္ထဲမွာလည္းေျပာမျပ တတ္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ အားနာမိေနတာအမွန္ပါ။

စက္ဘီးနင္းရင္းက သူမနဲ႔ အလာပသလာပစကားေလးေတြ အနည္းအပါးေျပာျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ ဘယ္နိုင္ငံကလာတယ္၊ ဘာကိစၥနဲ႔လာတယ္၊ ဘယ္မွာတည္းခိုတယ္၊ အခုဘယ္ကိုသြားမယ္ စသျဖင့္။ ဒါ နဲ႔ လမ္းဆံုတစ္ေနရာေရာက္တဲ့အခါ စက္ဘီးရပ္လိုက္ၿပီး “ဒီကေန ေရွ ႔ကို တည့္တည့္ဆက္ၿပီးေလ်ာက္ သြားပါ။ ေဟာဟိုကျမင္ေနရတဲ့မီးပြိဳင္႔ကိုေရာက္တဲ့အခါ ညာဘက္မွာ ဒဲမ္းရက္လမ္း(Damrak)ကို ေတြ႔ရ မယ္။ လမ္းထဲ၀င္ၿပီး သံုးမိနစ္ေလာက္သြားရင္ ကားဂိတ္ ကိုေတြ႔ပါမယ္”လို႔ သူမက ေသေသခ်ာခ်ာလမ္း ညႊန္ေျပာျပေပးရွာပါတယ္။ 

 

အျဖဴေရာင္ေနာက္ခံမွာ အနီလိုင္းအျပာလိုင္းရွိတဲ့ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ဆိုင္က ကားဂိတ္ရံုးပါပဲ။ 

 

မိမိအား ကားဂိတ္နဲ႔အနီးဆံုးေနရာအထိ တကူးတကလိုက္ပို႔ေပးၿပီး သူ႔အလုပ္ရွိရာကို သုတ္ေျခတင္နင္း ထြက္သြားတဲ့ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔သူေလးကို ျမင္ကြင္းမွလံုး၀ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ လိႈက္လွဲေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မိမိရဲ ႔ခရီးကို စိတ္လက္ေပါ ့ပါးအဆင္ေျပစြာျဖင့္ သြားနိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။    

အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ ႔သူေလးေမခလာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။