က်ေနာ္ႏွင့္လွည္းတန္းေစ်း (၃)

လွည္းတန္းေစ်းလို႔ ေခါင္းစဥ္တတ္ထားေပမယ့္ အဲဒီေစ်းအေၾကာင္းသက္သက္ကိုေျပာခ်င္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္ရဲ ႔ေက်ာင္းသားဘ၀၊ အလုပ္၀င္စႏွစ္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ကာလေတြမွာ ႏွစ္မ်ားစြာ အခ်ိန္မ်ားစြာသြားလာက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့လွည္းတန္းေစ်း၀န္းက်င္ေလးကို ေျပာခ်င္တာရယ္ပါ။

တနည္းေျပာရရင္ ဒီပတ္၀န္းက်င္ေလးကို သေဘာက်တာ။
သိပ္ခ်စ္မိတာ။

သြားရလာရအဆင္ေျပလို႔။
ၿမိဳ ႔ထဲကို သြားမလား၊ အင္းစိန္နဲ႔မရမ္းကုန္းကို သြားမလား၊
ၾကည့္ျမင္တိုင္နဲ႔စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကို သြားမလား၊
ေျမနီကုန္း သြားမလား၊
ကုကၠိဳင္းကေန ရန္ကင္းဘက္သြားမလား၊

စားရေသာက္ရတာလဲ အဆင္ကုိေျပလို႔။

အလုပ္၀င္စက ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းသမိုင္းက်ိဳက္၀ိုင္းဘုရားလမ္းမွာရွိတဲ့ မသန္မစြမ္းလူနာမ်ားေဆးရံု (Hospital for the Disabled) မွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က လွည္းတန္းကထမင္းဆိုင္ေတြမွာ လေပးနဲ႔စားခဲ့တာ။

ေမာ္လၿမိဳင္ကိုေျပာင္းေရြ ႔တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမွာမို႔လားမသိ။
အ၀ိုင္းႀကီးနားက ေရႊၿမိဳင္ထမင္းဆိုင္မွာ ညေနစာကို ႏွစ္အၾကာႀကီးစားခဲ့တာ။

ညေနမွာ အလုပ္ကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး ေရႊၿမိဳင္ထမင္းဆိုင္ကိုေျပးရတာ။
ဒီဆိုင္က အမဲႏွပ္ဟင္းကိုအႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္လို႔ မမုန္းနိုင္ေအာင္ကိုပဲစားခဲ့တယ္။
စားေနရင္း ဟင္းအႏွစ္ကုန္သြားခဲ့ရင္ ထပ္ေတာင္းလို႔လဲရေသးတယ္။

တစ္ခါတရံမွာ ေရႊၿမိဳင္ထမင္းဆိုင္ေဘးက ေဒၚ၀င္းရဲ ႔'၀င္းအေအးဆိုင္'မွာ နို႔ငွက္ေပ်ာသီးရည္ (banana milkshake) ေသာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုင္ရွင္ေဒၚ၀င္းနဲ႔မသိေပမယ့္ ေမာ္လၿမိဳင္ျပည္နယ္ေဆးရံုႀကီးကေန ၾကည့္ျမင္တိုင္အရိုးအထူးကုေဆးရံုႀကီးကိုေျပာင္းလာၿပီးေနာက္ပိုင္း အသိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၀င္းအေအးဆိုင္နားက 'ရွမ္းေတာင္တန္း'လက္ဘက္ေျခာက္ဆိုင္ကလဲ အားေပးေနက်ဆိုင္ပါပဲ။
ရွမ္းျပည္ကထြက္တဲ့လက္ဘက္အခ်ိဳနဲ႔အၾကမ္းေျခာက္ေတြကို ၁ ေပခြဲေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့မွန္ပံုးေလးေတြနဲ႔စီထည့္ၿပီးေရာင္းတာ။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာကို ဘယ္ေလာက္သားဆိုၿပီး၀ယ္ရံုပါပဲ။

လက္ဘက္ရည္ႀကိဳက္တဲ့က်ေနာ့္မိသားစုကေတာ့ အခ်ိဳေျခာက္၀ယ္ေလ့ရွိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လွည္းတန္းေစ်းတ၀ိုက္မွာ စာအုပ္ဆိုင္ ၃ ဆိုင္ရွိပါတယ္။

ျမင့္စာေပက စာအုပ္နဲ႔စာေရးကရိယာမ်ား (Stationery) ပဲေရာင္းပါတယ္။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ သုတ ရသစာအုပ္ေတြမေရာင္းပါဘူး။

သုတ ရသစာအုပ္မ်ိဳးစံုကိုေတာ့ သိန္းစာေပနဲ႔ (အခု နာမည္ေမ့ေနတဲ့) ေစ်းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကစာအုပ္ဆိုင္ ၂ ဆိုင္မွာပဲရနိုင္တာျဖစ္တယ္။

လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ၄ ဆိုင္အနည္းဆံုးရွိမယ္ထင္ပါတယ္။

၄ ဆိုင္စလံုးမွာ ေသာက္ဖူးပါတယ္။ 

ေစတနာရွင္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကိုေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ေနကထဲကစၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေျပာင္းမသြားမီအထိ ေသာက္ခဲ့ျဖစ္တာ။ 

မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ခ်ိန္းၿပီးေသာက္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ယ္က်ယ္၀င္း၀င္းရွိတယ္။ မုန္႔မ်ိဳးစံုရတယ္။

တစ္ေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လွည္းတန္းေစ်းနဲ႔ ေစတနာရွင္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ၾကားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာေသာက္တတ္ပါတယ္။ လူ သိပ္ၿပီးမမ်ားလွဘူး။ နားမၿငီးဘူး။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ သီခ်င္းသံေတြမၾကားရဘူး။ မိသားစု၀င္ေတြပဲ လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ဆိုင္ပါ။

ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ့ေနာက္တစ္ဆိုင္ကိုေတာ့ လူပ်ိဳတုန္းက ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္မွာမွ တစ္ခါတ ေလ သြားေသာက္တတ္တာ။ 

လွည္းတန္းေစ်းမွတ္တိုင္က က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကေရာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ေရာ အလုပ္ဖြင့္ရက္တိုင္း ဘတ္စ္ကားအတက္အဆင္းလုပ္ရတဲ့ေနရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္ေစာင့္ေနစဥ္နဲ႔ အလုပ္စလုပ္တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက နိုင္ငံျခားဘာသာသင္ သိပၸံေက်ာင္း(Institute of Foreign Languages) တက္ေနလို႔ ဒီမွတ္တိုင္ကေန ၄ ႏွစ္လံုးအတက္ အဆင္းလုပ္ခဲ့ရတာ။ 

ၾကည့္ျမင္တိုင္အရိုးေရာဂါအထူးကုေဆးရံုႀကီးမွာအလုပ္လုပ္ျပန္ေတာ့လဲ ဒီလွည္းတန္းမွတ္တိုင္ကေနပဲသြား ခဲ့လာခဲ့ရတာ။