လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရွိတဲ့ စင္ကာပူနိုင္ငံမွာ လူမ်ိဳးအားလံုး ခ်စ္ခ်စ္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ စည္းစည္းလံုးလံုး ရွိၾကဖို႔ပါ။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ကေလးတစ္ေန႔ပါပဲ။ ဘာသာစကား မတူဘူး။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမတူဘူး။ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာ မတူဘူး။ အစားအစာ မတူဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမတူတာေတြက နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအဖို႔ အႏႈတ္လကၡဏာေတြ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ Diversity is a matter of beauty and not a conflict လို႔ေျပာ ၾကတာ မဟုတ္လား။ အီသီအိုးပီးယားအလွမယ္ (Miss Ethiopia 2009) ခ်ဴးနာအိုေကာ့ (Chuna Okok)က "က်မတို႔ အီသီအိုးပီးယား နိုင္ငံမွာ အသားအေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။ မတူညီျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ အလွတစ္ပါးပါပဲရွင္" လို႔ ေျပာခဲ့တာကို သြားလို႔အမွတ္ရမိေသးတယ္။
Racial Harmony Day အခမ္းအနားေရာက္တိုင္း ဆရာမေတြက"မစၥတာေအး ျမန္မာအ၀တ္အစား၀တ္ ပါ"လို႔ တိုက္တြန္းေလ့ရွိတာမို႔ ႏွစ္တိုင္းမဟုတ္ေပမဲ့ သံုးေလးႏွစ္တစ္ခါေတာ့ ၀တ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၀တ္ခဲ့တုိင္း လဲ ျမန္မာ့တိုက္ပံု ျမန္မာ့လံုခ်ည္နဲ႔ ျမန္မာ့ကတၲီပါဖိနပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး "သိပ္လွတာပဲ"လို႔ ေျပာမဆံုးၾက ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔က အမွတ္တရအတူဓါတ္ပံုရိုက္တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာအ၀တ္အစားေတြကို ႏွစ္ၿခိဳက္ၾက တယ္ဆိုတာသိရေတာ့ ၀မ္းသာမိတာအမွန္ပဲေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ အဲဒီလို၀တ္ျပဖို႔အေရး ဇနီးကို ဒုကၡေပးခဲ့မိ တာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က တစ္ႀကိမ္နဲ႔ အခုတစ္ႀကိမ္။
 |
| ဒီကေန႔ က်င္းပတဲ့ Racial Harmony Day မွာ ...။ |
အျဖစ္က ဒီလိုပါ။
ဇနီးယူလာေပးတဲ့ ျမန္မာအက်ႌ လံုခ်ည္နဲ႔တိုက္ပံုေတြလဲ ၀တ္ၿပီးေကာ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားမိလိုက္တယ္။ ဘာလိုေနမွန္းေတာ့ ယုတ္တရက္မေတြးမိေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ ရႈးဖိနပ္ႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ သတိျပဳမိတယ္။ ဟာကြာ.မဟုတ္ေသးပါဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ အက်ႌလံုခ်ည္ေတြထည့္လာတဲ့အိတ္ ထဲမွာ ဖိနပ္ပါလိုပါျငားရွာၾကည့္ေတာ့ မပါလာဘူး။ ျပသနာပဲ။ ဟယ္.. ျဖစ္လာမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး လို႔ ေတြးရတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ၀တ္ၿပီး ေျပာျပရေတာ့မွာပဲ။ ျမန္မာေတြက ပုံမွန္ကေတာ့ ညွပ္ဖိနပ္ပဲ စီး ၾကေလ့ရွိပါတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဟိုေခတ္က ျမန္မာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အခုလိုပဲ ျမန္ မာ့တိုက္ပံု လံုခ်ည္နဲ႔ ရႈးဖိနပ္စီးၾကေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္း။
ေျပာရရင္ ႏွစ္ခါစလံုး ဖိနပ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ျမန္မာလို၀တ္ေစခ်င္တယ္ဆို ေတာ့ အလုပ္ကေနအိမ္ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ဇနီးသည္ကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ အက်ႌ လံု ခ်ည္ေတြ ယူလာေပးပါလို႔။ ဖိနပ္ကို သတိမရေတာ့ မေျပာမိလိုက္ဘူး။ အိမ္ရွင္မကလဲ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ဒါ နဲ႔ သူလာတဲ့အခါ အက်ႌ လံုခ်ည္နဲ႔တိုက္ပံုပဲ ပါလာတယ္။ ဖိနပ္က မပါခဲ့ဘူး။ ဇနီးကို ျပန္ယူခိုင္းရေအာင္ ကလဲ ခရီးက နီးတာမွမဟုတ္တာ။ အခုလာတာေတာင္ တကၠစီခ ၁၄ ေဒၚလာေက်ာ္က်တာ။ ပိုက္ဆံကုန္ တာထက္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သြားရဦးမယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အခုလို အခ်ိန္မီေအာင္လာခဲ့ရတာ ေတာင္ အေမာတေကာေလး မဟုတ္လား။
ဒါနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဒီနားမွာေနတဲ့ မိတ္ေဆြ(ဦးေဖသက္)ကို သြားၿပီး သတိရလိုက္မိတယ္။ ကိုေဖ သက္က Tan Tock Seng Hospital မွာလုပ္ေနတာ။ သူနဲ႔စာေရးသူတို႔က ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ေမာ္ လၿမိဳင္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ ငါးႏွစ္ေလာက္ အတူတူအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ စေနတနဂၤေႏြဆိုရင္ လူလြတ္ ေတြမို႔ ေဆးရံုႀကီးနားက ထား၀ယ္စုေစ်းကို ႏွစ္ေယာက္အတူသြားၿပီးေစ်း၀ယ္ေလ့ရွိၾကတာ။ ဒီမွာ လင္ မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ၾကတာ၊ ကေလးေတြကလဲ ႀကီးကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္သူ တက္ အလုပ္လုပ္သူလုပ္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔ အိမ္မွာ ရွိခ်င္မွရွိၾကမွာ။ အဲဒီအိမ္နဲ႔စာေရးသူရဲ့အလုပ္က ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ရတာ။ တိုက္ သံုးတိုက္ေလာက္ပဲ ေ၀းတာ။ ဇနီးက ကံဆိုးကံေကာင္းဖုန္းဆက္ ၾကည့္လိုက္တာ အိမ္မွာ အေဖျဖစ္သူနဲ႔သမီးတို႔ ရွိေနၾကတယ္လို႔သိရတာနဲ႔ သူတို႔အိမ္ကိုသြားၿပီး ကတၲီပါ ဖိနပ္ေလးတစ္ရံ ငွားရတယ္။
ေဩာ္ ... ဖိနပ္ကေလးတစ္ရံရယ္။
No comments:
Post a Comment