ဂ်ဴေရာင္းအိ(စ)ကားဂိတ္မွာ သူစီးလာေသာဘတ္(စ)ကားရပ္ေသာအခါ သူက ကားအေပၚထပ္မွဆင္းကာ လက္မွတ္ကပ္ၿပီး အျပင္သို႔ထြက္လိုက္သည္။
ေနာက္ၿပီး စက္ေလွကားျဖင့္ ဘူတာအေပၚသို႔တက္၏။
စက္ေလွကားက သူ႔အလိုအေလ ွ်ာက္တက္ေပးေနေသာ္လည္း သူက ေလွကားတစ္ထစ္ခ်င္းကို သူ႔ဖာသာ ေလ ွ်ာက္တက္လာခဲ့၏။
ပံုမွန္ကဲ့သို႔ ေလွကားတစ္ထစ္ေပၚတြင္သာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၿပီး မလႈပ္မရွက္လိုက္ခဲ့ျခင္းမရွိ။
ဘူတာမ်ားမွာစက္ေလွကားစီတိုင္း သူ ယခုလိုျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။
အေထြအထူးမဟုတ္လွ။
ေတာင္-ေျမာက္ရထားလိုင္း (North South Line) ၏တစ္ဘက္ဂိတ္ဆံုးဘူတာျဖစ္သျဖင့္ ဒီ ဘူတာမွာ ရထား ၂ မ်ိဳးဆိုက္ေလ့ရွိသည္။
တစ္စီးက ရထားတြဲမ်ားထိုးထားသည့္ေနရာမွလာသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ား မပါလာေပ။
ေနာက္တစ္စီးသည္ တစ္ျခားဘက္ဂိတ္ဆံုးဘူတာကလာသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ားပါလာ၏။
ယင္းခရီးသည္အားလံုး ဒီဂိတ္ဆံုးဘူတာမွာဆင္းၾကရသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ သူ႔သည္ ခရီးသည္စတင္သည့္ဘူတာမွတက္ရသျဖင့္ ထိုင္စရာေနရာအခက္အခဲ မရွိတတ္။
စိတ္ပူစရာ မရွိတတ္။
သူ ရထားထဲသို႔လွမ္း၀င္လိုက္သည္။
ထံုးစံအတိုင္း တခါးအနားက အစြန္ခံုေလးမွာထိုင္သည္။
ထိုေနရာေလးက အသက္အရြယ္ႀကီးသူ အိုမင္းမစြမ္းရွိသူ မသန္စြမ္းသူႏွင့္ကိုယ္၀န္ေဆာင္တို႔အတြက္ ဦးစားေပးသီးသန္႔ေနရာျဖစ္သည္။
ေနရာယူၿပီးေသာအခါ ေစာေစာကလြယ္လာသည့္အိတ္ကို သူ၏ေပါင္ေပၚမွာတင္သည္။
ရထားစထြက္သည္ႏွင့္ သူက မ်က္စိမ်ားမွိတ္ကာ အျမင္အာရံုတခါးကိုပိတ္၏။
အေလ့အက်င့္လုပ္ထားေသာ စိတ္အာရံုက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ေပၚသို႔ေရာက္သြားသည္။
ခႏၶာကိုယ္၏ျဖစ္မႈပ်က္မႈေ၀ဒနာတို႔ကို အမွတ္ျပဳသည္။ သတိကပ္လိုက္သည္။
ေစာေစာကစက္ေလွကားစီးရင္း လွမ္းတက္လာခဲ့သျဖင့္ ေျခသလံုးမ်ားအတန္ငယ္တင္းေနၾကသည္။
နာက်င္ျခင္း မရွိ။
ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခံုအမာေပၚတြင္ဖိထားေသာတင္ပါးမ်ားကို အမွတ္ကေလးက သူ႔အလိုလိုေရာက္ သြားျပန္သည္။ ေစာေစာကဘတ္(စ)ကားမွာ ဆိုဖာအိအိေလးေပၚထိုင္ခဲ့ရေသာတင္ပါးမ်ားသည္ ယခုထိုင္ခံုအမာတြင္ ထိမႈ သိမႈေပၚလြင္ေနသည္ကို သူ အမွတ္ျပဳမိသည္။
တျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သက္စျပဳလာေနေသာအမွတ္ျပဳမႈက သိသာထင္းရွားေသာ ေျခေထာက္ တင္ပါးအစရွိသည့္ေနရာတို႔မွ မ်က္စိတ၀ိုက္ႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဆီသို႔ေရာက္လာသည္ကို သူ သိေနသည္။
ယင္းသို႔ အမွတ္ျပဳမိေနေသာ္လည္း မိလိုက္ ျပန္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေန၏။
ဘူတာတစ္ခုသို႔ ရထား၀င္တိုင္း ထြက္တိုင္း ယခုဘူတာႏွင့္ေနာက္ဘူတာတို႔၏အမည္မ်ားအား ေၾကညာေပးသံတို႔ကို သူ ၾကားေနရသည္။
မ်က္စိမ်ားကိုပိတ္ထားေသာ္လည္း ပိတ္မထားနိုင္ေသာေသာတအာရံုတြင္ အၾကားအာရံုတို႔ မၾကာမၾကာ တိုး၀င္လာေနၾကသည္။
ဘူတာေၾကညာေပးသံ၊ ရထားတြဲတခါးမ်ား ပိတ္သံဖြင့္သံ၊ ခရီးသည္အခ်ိဳ ႔၏စကားေျပာသံမ်ားႏွင့္ အ၀င္အထြက္ေျခသံမ်ားက သူ၏ခႏၶာအမွတ္ျပဳေနမႈကို ပ်က္ေစသည္။
ထို႔အျပင္ ၿငိမ္ေနသည့္စိတ္ကေလးအားျပတ္ေတာက္ကာ ပ်ံ ႔လြင့္ေစသည္ကိုလည္း သူသိေနသည္။
အေႏွာက္အရွက္ဟု သေဘာထားမိသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ စိတ္သည္ သတိ အမွတ္တို႔ႏွင့္အတူရွိေနၾကသည္က ပိုမ်ားလာေန၏။
ျပတ္ေတာက္ၿပီး ေပ်ာက္မသြားၾက။
ပ်ံ ႔လြင့္ၿပီး ပ်က္ျပယ္မသြားၾက။
လံုး၀ဆံုးရံႈးသြားျခင္း မရွိၾက။
ထ႔ိုအျပင္ ပ်က္သြားေသာအမွတ္ကေလးႏွင့္လြတ္သြားေသာသတိတို႔သည္ ေစာေစာပိုင္းတုန္းကလို မၾကာတတ္ေတာ့သျဖင့္ သူ ေက်နပ္ေနမိသည္။
No comments:
Post a Comment