မိမိအေနျဖင့္ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ပင္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ မိမိ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အမိေျမကို အၿမဲထာ၀ရ သတိရလ်က္ရွိဆဲ။
မိဖမ်ားရွိစဥ္က အမိအဖတို႔ကို သတိရသည္။
ၿပီး ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားကို သတိရသည္။
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားကို သတိရသည္။
ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းသည္။
တခ်ိန္တည္းမွာ ျမန္မာ အစားအစာမ်ားကို တမ္းတမ္းတတ ရွိသည္။
ရာသီအေျပာင္းအလဲ မရွိသည့္ႏုိင္ငံမွာ ေနေနရသျဖင့္ ရာသီစက္၀န္း အေျပာင္းအလဲရွိေသာ ျမန္မာ့ ေႏြမိုးေဆာင္းတို႔ကို လြမ္းမိသည္။
ရာသီအလိုက္ က်င္းပေလ့ရွိသည့္ ပြဲေတာ္မ်ားကိုလည္း မလြမ္းပဲ မရွိ။
ပြဲေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ ဗံုသံ၊ လင္ကြင္းသံ၊ ၀ါးလက္ခုတ္သံႏွင့္ ႏွဲသံတို႔ကိုပါ လြမ္းရစၿမဲ။
ၿပီး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မေတြ႔ရသည့္ ျမန္မာ့အၿငိမ့္တို႔ ျမန္မာ့ဇာတ္တို႔ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးတို႔ကို ၾကည့္ခ်င္သည္။
ျမန္မာ့ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္သစ္ ေတးသီခ်င္းမ်ာကိုလည္း နားေထာင္ခ်င္လွသည္။
ျမန္မာ၀တၱဳစာေပမ်ားကို ဖတ္ခ်င္သည္။
စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားကို နားေထာင္ခ်င္သည္။
နိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေရာက္ေနသည့္ မိမိတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ဒီလိုျဖစ္ၾကရသည္မွာ တကယ္က အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွ။
ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ မိမိတို႔လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔ႏိုင္ငံႏွင့္ မိမိတို႔ယဥ္ေက်းမႈ႔ဓေလ့ထံုးစံမ်ားကို အေသြးထဲ အသားထဲက ခ်စ္တတ္ၾကသူမ်ား၊ ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားတတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
တနည္းဆိုရေသာ္....
မိမိတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘယ္ေနရာကိုပင္ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာေနပါေစ အိမ္ကိုသာ ခင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါ၏။ တင္ေမာင္ေအး (ကန္႔ဘလူ)
No comments:
Post a Comment